Ο Πυγμαλίων ενοχλημένος από το ήθος των γυναικών της περιοχής του, αφιερώθηκε στην γλυπτική, προσπαθώντας να δημιουργήσει το τέλειο είδωλο της γυναίκας. Ένα από τα γλυπτά του τον συγκίνησε τόσο που το θαύμαζε σε τέτοιο σημείο που του έδωσε το όνομα Γαλάτεια και περνούσε ώρες να το κοιτά, να το χαϊδεύει και να του μιλά, με αποτέλεσμα να το ερωτευτεί σφοδρά. Άρχισε τότε να χαρίζει δώρα και να το ντύσει με πολύτιμα ενδύματα. Στη γιορτή της θεά Αφροδίτης παρακάλεσε την θεά να του επιτρέψει να πάρει σαν γυναίκα την Γαλάτεια: “O dèi, se è vero che tutto potete concedere, io vorrei avere come moglie - (non osò dire ‘la fanciulla d’avorio’) - una simile alla fanciulla d’avorio”. Η θεά βλέποντας τον έρωτα και την οδύνη του, έδωσε ζωή στο εξαίσιο αριστούργημά του.
Όταν ο Πυγμαλίων επέστρεψε στο σπίτι του, χαϊδεύοντας το άγαπημένο του άγαλμα ένοιωσε ότι ζωντανεύει και μεταμορφώνεται σε μια εξαίσια κόρη. Παντρεύεται τότε την Γαλατεία, καλώντας στο γάμο τους και την θειά Αφροδίτη.
Αυτος ο μυθος για μενα εχει πολλες και πολυ σημαντικες σημασιες που μπορει να τις συζητησουμε εν καιρω
μια απ'αυτες αν και οχι τοσο κυρια αλλα που αρμοζει στην περισταση ειναι οτι καθεις πλαθει το ερωτικο του ιδανικο ως αντιδραση στο "κακο" περιβαλλον και το θεωρει μοναδικο και το λατρευει.
ας πουμε καποιος ερωτευεται πορνες επειδη ειναι κακες οι ελεηνιδες και η ηθικη τους...
καποιος αλλος ερωτευεται αυτη την ηθικη και τις κοινωνους της επειδη μισει το περιθωριο και τις πορνες...