Καθε αλλο,ολα ειναι μεσα στα πλαισια μιας συζητησης και ανταλαγης αποψεων,αλλα τι γινετε αν οι ανθρωποι απο κατι χανουμε,σταματαμε να ζουμε?οχι βεβαια συνεχιζουμε ο καθις με το προβλημα του μεγαλο η μικρο!
"σταματάμε ή συνεχίζουμε;" Τώρα μου βάζεις δύσκολα. Μακάρι και να 'ξερα...
Για να κάνω μια προσπάθεια... Λοιπόν, εξωτερικά υποθέτω πως συνεχίζουμε. Εσωτερικά όμως;
Υπάρχει κάτι που προσωπικά (με το φτωχό μου μυαλό) το ονομάζω "η ζωή της σκέψης μας". Θα μου επιτρέψεις σ' αυτό το σημείο να κάνω μια μικρή παρένθεση για να σας πω τη θεωρία μου. Πιστεύω πως τα "μέρη" μας μπορούν να λειτουργήσουν αυτόνομα το ένα από το άλλο. Δεν είμαστε ενιαίοι σαν άτομα. Οι περισσότεροι ίσως να είναι. Αλλά όχι όλοι. Εννοώ ότι η καρδία (κυρίως αυτή!!!), το μυαλό, τα χέρια, το στόμα, τα μάτια μας κλπ είναι σε θέση να ακολουθούν το δικό τους δρόμο, ακόμη κι αν όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του εαυτού μας πηγαίνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση!
Για να επανέλθω λοιπόν στα προηγούμενα. Η "Αχίλλειος πτέρνα" μας είναι (κατά την ταπεινή μου άποψη) η σκέψη μας. Είναι το πιο δυνατό κομμάτι του εαυτού μας, αλλά ταυτόχρονα και το πιο ευάλωτο απ' όλα... Μπορεί πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ εύκολα να αιχμαλωτιστεί και να παραμείνει παγιδευμένη σε αιώνια σκλαβιά...
Παράδειγμα: είναι από μια ταινία (το inception αν θυμάμαι σωστά). Εξηγεί ένας τύπος σ' έναν άλλο πως φυτεύεις μια ιδέα στο μυαλό κάποιου. "αν σου πω ΜΗΝ σκεφτείς ελέφαντες, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα σκεφτείς;" Συγκλονιστικό ε;
Συνεχίζουμε λοιπόν να ζούμε (κανονικά;) τη ζωή μας, αλλά η σκέψη μας μένει για πάντα σε ΑΥΤΗΝ!!!
