Ο Αλμεϊδα προωθει μια φιλοσοφια ιδιαιτερα επιθετικου παιχνιδιου, με μεγάλη πιεση στο κεντρο και ταχυτατες αντεπιθεσεις. Επισηςποδοσφαιρο μεγάλης αυτοπεποιθησης απο τους παιχτες.
Ειναι ιδιαίτερα θεαματικο ποδοσφαιρο και γω προσωπικα το απολαμβανω πολυ.
Πρεπει να προσεξει το θεμα της αδιαλειπτης προσοχης και εστιασης των παιχτων σε ολο τον αγωνα, μονο ετσι αποδιδει νικες το συγκεκριμενο στυλ παιχνιδιου.
Και το παραμικρο λαθος σε αυτο το στυλ παιχνιδιου εχει κοστος .
χαρακτηριστικο παραδειγμα η γκελα του Σιμανσκι χθες, λιγο μετα τον τραυματισμο του Χατζησαφι.
το ιδιο μετα το πρωτο γκολ με τον γαυρο.
Πρεπει η ομαδα να εχει 100% εστιαση στο παιχνιδι σε ολο το παιχνιδι και να μην επιτρεπει το παραμικρο λαθος.
Αντιθετα στο passing game με ενα σωρο αλληλοκαλυψεις, το λαθος συγχωρειται.
Στο παιχνιδι του Αλμεϊδα που θελει καθε κατοχη μπαλας να καταληγει σε φαση για γκολ, ο κινδυνος ειναι μεγαλος και μετριαζεται μονο με υψηλοτατη προσοχη και μειωση λαθων.
Κατα τ’ αλλα ειναι προπονηταρα, εγω ευχαριστιεμαι καθε παιχνιδι ακομα και στη χασουρα.
Δινει θεαμα και οι οπαδοι ειχαμε ξεχασει τι ειναι αυτο, θελαμε το αποτελεσμα ακομα και αν δεν βλεπεται το ποδοσφαιρο.
Τελος αυτα, θελουμε να βλεπουμε μπαλα να γουσταρουμε και σαν συνεπεια να νικαμε.
Μαζι σου λοιπον Αλμεϊδα!!
