Απαράδεκτη, άθλια εμφάνιση και δίκαιη ήττα στην Κύπρο με 3-1… Μόνη όαση η εκπληκτική παρουσία της Θύρας 13.
(Από το site των Green Web Fans)
Θα θέλαμε να μην ήμασταν υποχρεωμένοι να σχολιάσουμε αυτό το παιχνίδι, το οποίο αποτελεί ένα σοβαρό πισωγύρισμα στο δρόμο για το χτίσιμο μιας καλής ομάδας και θα πρέπει ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ να ξυπνήσει όσους κοιμούνται και να ΑΝΟΙΞΕΙ ΜΑΤΙΑ… Γιατί αλλιώς οι συνέπειες θα είναι απρόβλεπτες…
ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ ΝΑ ΧΑΝΕΙ Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΟΡΘΩΣΗ! ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΚΥΡΙΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΟΣΤΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ; ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ! Μην προσπαθήσετε λοιπόν να βρείτε τρόπο να χρυσώσετε το χάπι αυτής της ΞΕΓΥΡΙΣΜΕΝΗΣ ΣΦΑΛΙΑΡΑΣ, αλλά δέστε τι φταίει, βρείτε πού είναι λαθεμένη Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ με την οποία κάνετε ό,τι κάνετε και ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΗΝ! Δεν ξέρουμε τι θα σκεφθείτε, αλλά ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΖΗΣΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΖΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ! ΞΗΓΗΜΕΝΟΙ ΝΑΜΑΣΤΕ!
Και είναι κρίμα γι’ αυτόν τον υπέροχο κόσμο του Παναθηναϊκού και της Θύρας 13 που έδωσε σήμερα ένα συγκλονιστικό παρόν αναγκάζοντας τους Κύπριους σχολιαστές (και εννοείται οπαδούς της Ανόρθωσης) που περιέγραφαν τον αγώνα για την τηλεόραση (και παρόλα τα δηλωμένα οπαδικά αισθήματά τους ήταν καλύτεροι και πολύ πιο έντιμοι από τους συνήθεις «αντικειμενικούς» της ΝΕΤ…) να ομολογήσουν ότι «οι χίλιοι πεντακόσιοι οπαδοί του Παναθηναϊκού ακούγονται περισσότερο από τους είκοσι χιλιάδες φίλους της Ανόρθωσης»! Είναι ΚΡΙΜΑ! Και αν, κύριοι της διοίκησης δεν σας απασχολεί το γεγονός ότι δώσατε εικοσιτέσσερα εκατομμύρια ευρώ για να γίνεται…αλλαγή ο Ζιλμπέρτο Σίλβα με τον Τζιόλη (!!!) και για να έχουμε αυτή την άμυνα, ας σας απασχολήσει τουλάχιστον ΑΜΕΣΑ η πίκρα αυτού του κόσμου, ο οποίος μέχρι τώρα έχει σταθεί με ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ και ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ τρόπο κοντά στην ομάδα – και δεν του αξίζει να βλέπει το ΑΘΛΙΟ συνοθύλευμα που σερνόταν σήμερα ανήμπορο μέσα στο γήπεδο…
Θα προσπαθήσουμε να είμαστε σύντομοι για το αγωνιστικό μέρος, γιατί πραγματικά δεν υπάρχουν και πολλά να γράψει κάποιος… Η ωρολογιακή λοιπόν βόμβα που ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα έσκαγε, έσκασε σήμερα – και μας πήρε ο διάολος κυριολεκτικά!... Εννοούμε βέβαια τη χιλιοειπωμένη και χιλιοσχολιασμένη έλλειψη δυο καλών κεντρικών αμυντικών - και αν εμείς έχουμε απορίες για το τι έκανε τόσους μήνες ο Ρότσα στην Αργεντινή και πώς ο «εικοσιτρείς Μποτινέλι» Μελίσσης είναι εκτός αποστολής, ενώ με τα λεφτά που δώσαμε για να τον πάρουμε ο ΠΑΟΚ πήρε στη θέση του έναν πολύ καλό και αξιόπιστο παίκτη γι’ αυτή τη θέση…ας λύσουν αυτές τις απορίες εκείνοι που επέλεξαν τον Κώστα Αντωνίου για τεχνικό διευθυντή και όποιον άλλον είναι «υπεύθυνος»…
Η ουσία είναι ότι ο Τεν Κάτε κατέβασε την ομάδα επιλέγοντας για το κέντρο της άμυνας τους Γκούμα και Σαριέγκι, οι οποίοι (ιδίως ο δεύτερος) ήταν κυριολεκτικά τραγικοί… Ενώ λοιπόν ξεκινήσαμε επιθετικά και φαινόταν να ελέγχουμε το παιχνίδι, στο 11ο μόλις λεπτό, σε μια γιόμα μέσα στην περιοχή μας, ο Σαριέγκι, χωρίς να πιέζεται ιδιαίτερα, έπιασε μια κεφαλιά και πέτυχε ένα ωραίο γκολ…μόνο που το έβαλε σε λάθος τέρμα, καθώς έστειλε τη μπάλα στην κλειστή αριστερή γωνία του εμβρόντητου Γκαλίνοβιτς… Μια εξέλιξη που ήταν βούτυρο στο ψωμί της Ανόρθωσης, η οποία ήθελε ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ: να πετύχει πρώτη γκολ, να μας δώσει γήπεδο και να βγαίνει, όποτε είχε την ευκαιρία στην αντεπίθεση!... Και σα να μην έφτανε αυτό, στο 15ο λεπτό, σε άλλη μια φάση μέσα στην περιοχή μας πάλι οι Γκούμας και Σαριέγκι βρέθηκαν εκτός θέσης και ο Ντομπρασίνοβιτς δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να γράψει με κεφαλιά το 2-0…
Στη συνέχεια έγινε…αυτό που είπαμε παραπάνω, ό,τι δηλαδή ήθελαν οι αντίπαλοι: είχαμε μια ανούσια κατοχή της μπάλας, φτάναμε μέχρι την περιοχή τους, στην οποία όμως δεν μπορούσαμε να μπούμε – και πώς άλλωστε να μπορέσουμε με τον ένα επιθετικό (τον Σαλπιγγίδη) που παίζαμε; Εκτός απ’ αυτό, η ομάδα έγερνε μονόπαντα προς τα δεξιά, καθώς από εκεί εκδηλώνονταν όλες οι προσπάθειές μας, με κάποιες επελάσεις του Μουν, που είχαν…καλή πρόθεση και λίγο αποτέλεσμα, ενώ από τα αριστερά ήμασταν ανύπαρκτοι, αφού ο Χριστοδουλόπουλος που είχε την ατυχή έμπνευση να τον χρησιμοποιήσει ξαφνικά βασικό ο Τεν Κάτε, ήταν εκτός τόπου και χρόνου…
Παρόλα αυτά, καταφέραμε να μειώσουμε το σκορ σχετικά γρήγορα, αφού στο 28ο λεπτό σε μια σέντρα μέσα στην περιοχή της Ανόρθωσης ο Λεϊβακαμπέσι άπλωσε το χέρι του και απέκρουσε τη μπάλα σαν τερματοφύλακας… Το αναμφισβήτητο πέναλτι εκτέλεσε ο Σαλπιγγίδης και έγραψε το 2-1.
Αλλά ενώ θα περίμενε κανείς να πάρουμε τον αέρα της Ανόρθωσης, να την κλείσουμε στην περιοχή της και να γυρίσουμε το παιχνίδι, τίποτα απ’ αυτά δεν έγινε.
Όλος ο υπόλοιπος αγώνας κύλησε με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή με το να έχουμε τη μπάλα και να μην ξέρουμε τι να την κάνουμε και να παίζουμε εκνευριστικά ανόητα και ανούσια, με τον Κλέιτον να προσπαθεί να μοιράσει παιχνίδι, αλλά…σε ποιον; - με τον Χριστοδουλόπουλο να μην του βγαίνει ούτε μια τρίπλα και στέλνοντας τελικά τη μπάλα όσο περνούσε η ώρα με γιόμες είτε στα κεφάλια των αντίπαλων αμυντικών είτε στα χέρια του Μπεκιάι μη μπορώντας να δημιουργήσουμε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ! Και στο 75ο λεπτό ήρθε το τέλος, όταν για μια φορά ακόμα ο Ταχέρ βρέθηκε αμαρκάριστος εκεί που θα έπρεπε να είναι οι κεντρικοί αμυντικοί μας και με άλλη μια κεφαλιά έστειλε τη μπάλα για τρίτη φορά στα δίχτυα μας…
Με λίγα λόγια: Είχαμε στο γήπεδο μια ομάδα με όχι πολύ μεγάλες δυνατότητες, την Ανόρθωση, η οποία όμως ΗΞΕΡΕ ΤΙ ΗΘΕΛΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙ – θυμίζοντας αρκετά την Εθνική Ελλάδος του 2004 αλλά και…τον Παναθηναϊκό του Μαρκαριάν, του Κυράστα και του Αναστασιάδη (περασμένα μεγαλεία…).
Βοηθήθηκε βέβαια και από την τύχη και τη μαλακία των αμυντικών μας, αλλά…έτσι απλό είναι το ποδόσφαιρο και ΕΤΣΙ έρχονται τα αποτελέσματα για όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμα… Και από την άλλη μεριά είχαμε μια άλλη ομάδα, τον Παναθηναϊκό, ο οποίος όλο ψάχνεται και «χτίζεται», αλλά…έχει καταντήσει σαν το Γεφύρι της Άρτας που ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν… Με άμυνα, όπως είπαμε, για τα πανηγύρια (κάτι που υπονομεύει ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ), με τερματοφύλακα ασταθή και νευρικό (δικαιολογημένα ως ένα σημείο, όταν κι αυτός βλέπει πόσους κινδύνους δημιουργούν οι συμπαίκτες του που θα έπρεπε να τον βοηθάνε), με ΠΛΗΡΗ ΕΛΛΕΙΨΗ δημιουργικής ικανότητας, με παιχνίδι ΧΑΖΟ και ανούσιο, που ήταν ό,τι ακριβώς θα είχε ονειρευτεί ο προπονητής της Ανόρθωσης, ο οποίος πρέπει να πούμε ότι μπορεί να μην έχει τις περγαμηνές να προέρχεται από μεγάλη ποδοσφαιρική σχολή και να μην είναι τόσο καλός στις δηλώσεις και στη θεωρία, είναι όμως ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΠΙΑΤΣΑΣ, ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ, ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΥ «ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟΥ», έχει προσαρμοστεί πλήρως στις δυνατότητες και στις ανάγκες της ομάδας του και ξέρει τι ακριβώς πρέπει να κάνει μέσα σε ένα παιχνίδι…
Δεν θέλουμε να αρχίσουμε τη γκρίνια και την προπονητολογία για τις επιλογές του δικού μας προπονητή. Μερικά πράγματα όμως, είναι ακατανόητα… Στα προηγούμενα παιχνίδια ο Τεν Κάτε πάλευε να καθιερώσει τον Σιμάο σαν κεντρικό αμυντικό (τον είχαμε μάλιστα επαινέσει στο ρεπορτάζ του αγώνα με τον Άρη για το ότι φαινόταν να του μαθαίνει πώς να παίζει σε αυτή τη θέση) – και σήμερα εντελώς ανεξήγητα τον άφησε εκτός ενδεκάδας, ενώ αυτοί που έπαιξαν στο κέντρο της άμυνας, ήταν, όπως είπαμε, τραγικοί… Αλλά εκτός απ’ αυτούς, πολύ λίγος ήταν σήμερα και ο πολύς Ζιλμπέρτο Σίλβα (και άντε να δούμε πότε επιτέλους θα…δεήσει να προσαρμοστεί κι αυτός…), στη θέση του οποίου θα μπορούσε να παίξει καλύτερα ο Σιμάο σαν αμυντικό χαφ (η αλλαγή του Σίλβα προς το τέλος του αγώνα με τον Τζιόλη δεν είναι απλά ακατανόητη, είναι ανέκδοτο…). Ακατανόητο είναι επίσης πώς, ενώ βρεθήκαμε να χάνουμε με 2-0 από τόσο νωρίς, συνεχίσαμε να παίζουμε με έναν επιθετικό, τον Σαλπιγγίδη, που κυριολεκτικά του βγήκε η γλώσσα έξω, χωρίς όμως να μπορεί μόνος του να τα βάλει με την καλοστημένη και πολυπρόσωπη άμυνα της Ανόρθωσης.
Ακατανόητο είναι πώς, ενώ φαινόταν, έκανε μπαμ, ότι ο Χριστοδουλόπουλος δεν τράβαγε, δεν έγινε γρήγορα αλλαγή με τον Ίβανσιτς (που επίσης ακατανόητο είναι πώς δεν ξεκίνησε από την αρχή, σαν πιο έμπειρος και ενώ προερχόταν από αρκετά καλή εμφάνιση στο ματς με τον Άρη)… Ακατανόητο είναι πώς τελικά έγιναν τόσο αργά οι αλλαγές, όταν ο εκνευρισμός και το άγχος είχε πλέον διαπεράσει όλη την ομάδα… Ακατανόητο είναι στην τελική πώς ενώ οι Τεν Κάτε και Αντωνίου κατέβηκαν πριν από λίγες μέρες στην Κύπρο να δουν την Ανόρθωση και να «διαβάσουν» το παιχνίδι της, τελικά αποδειχτήκαμε ΕΝΤΕΛΩΣ αδιάβαστοι και πιαστήκαμε ΣΑΝ ΧΑΪΒΑΝΙΑ στην παγίδα του ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΟΥ στο κάτω-κάτω παιχνιδιού της… Δεν ξέρουμε ποιος και πώς θα ασχοληθεί και τι απαντήσεις θα δοθούν σ’ αυτά τα ερωτήματα, όμως ξέρουμε ένα πράγμα: ότι έτσι μόνοι μας κλωτσάμε την καρδάρα με το γάλα, πάνω που θέλουμε να πιστέψουμε ότι πάει να γεμίσει επιτέλους… Και ότι καλή η στήριξη από μέρους μας προς κάθε κατεύθυνση, αλλά τίποτα δεν γίνεται αν ο προπονητής και η ομάδα δεν καταφέρουν να στηρίξουν μόνοι τους τον εαυτό τους, πρώτα απ’ όλα…
Σπαστική λοιπόν και ντροπιαστική ήττα, η οποία ΔΕΝ ΧΩΝΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ – και η οποία μας αφήνει τελευταίους στον όμιλό μας με ΜΗΔΕΝ βαθμούς και 1-5 τέρματα (στο άλλο παιχνίδι η Ίντερ έφερε 1-1 στο γήπεδό της με τη Βέρντερ Βρέμης). Έχουμε την ευκαιρία να μαζέψουμε κάπως τα κομμάτια μας την Κυριακή στις 18.30΄ στο ματς του πρωταθλήματος με το Λεβαδειακό στο ΟΑΚΑ (το οποίο ΘΕΛΕΙ ΠΡΟΣΟΧΗ τουλάχιστον βάσει της εικόνας που είδαμε σήμερα…) και μετά ακολουθούν τέσσερις αγώνες – φωτιά: στην Τούμπα με τον ΠΑΟΚ, δυο ματς εντός και εκτός έδρας με τη Βέρντερ Βρέμης για το τσάμπιονς ληγκ και το παιχνίδι με τους αρουραίους εντός στις 9 Νοέμβρη.
Από αυτές τις αναμετρήσεις θα βγει σίγουρα το συμπέρασμα για το αν και σε τι πρέπει τελικά να ελπίζουμε για τη φετινή αγωνιστική περίοδο…
