Η καλυτερη ηλικια ειναι μετα τα 70 (αποσπασμα απο την Πολιτεια του Πλατωνα):
Καί νά ίδής, είπα έγώ, Κέφαλε, πού αίστάνομαι μεγάλη χαρά νά συναναστρέφωμαι καί νά μιλώ μέ τους πολύ ηλικιωμένους* γιατί μοϋ φαίνεται πώς χρειάζεται νά ζητώ άπο αυτούς διάφορες πληροφορίες, σαν να έχουν διατρέξει ώς τώρα ένα δρόμο, πού θά γίνη ίσως ανάγκη νά τον βαδίσωμε καί μεΐς, για νά ξέρω τι λογής είναι τάχα αυτός, δύσκολος καί τραχύς ή εύκολος καί καλοδιάβατος. Κ' έτσι τώρα θά μοΰ έκανες μεγάλη ευχαρίστηση νά μοϋ μάθης, άφοΰ δα βρίσκεσαι σ' αυτό το σημείο της ηλικίας, πού κατώφλι τοΰ γήρατος ονομάζουν οί ποιηταί, αν είναι δύσκολη αύτη ή περίοδος της ζωής—ή πως εσύ τήν κηρύττεις; Έγώ θά σοΰ πώ τήν πασαν αλήθεια, Σωκράτη, πώς μοΰ φαίνεται αυτό πού μέ ρωτάς' γιατί πολλές φορές τυχαίνει καί μαζευόμαστε πολλοί πού έχομε τήν ίδια τήν ηλικία, καθώς πού το λέγει και ή παλαιά παροιμία, δμοιος τον 6μοιο. Οί περισσότεροι λοιπόν άπο μας δεν κάνουν άλλο παρά νά θρηνολογοΰν, γιατί θυμοΰνται καί λαχταροΰν τις ηδονές της νεότητος, γιά τον έρωτα, τα συμπόσια καί τίς διασκεδάσεις καί τα άλλα τα ανάλογα, καί αγανακτούν, σάν νά έχουν στερηθή μεγάλα καί σπουδαία πράγματα καί σάν να ήταν τότε αληθινά ευτυχισμένη ή ζωή τους, ένώ τώρα ούτε ζωή αξίζει νά την όνομάζη κανείς* μερικοί μάλιστα ακόμα οδύρουνται καί γιά τους εξευτελισμούς καί τις προσβολές πού δοκιμάζουν τά γερατειά άπο μέρους τών δικών των καί πάνω σ* 6λ' αυτά ψάλλουν τον εξάψαλμο τών γερατειών γιά ίσα κακά τους είναι ή αίτια. 'Εμένα δμως, Σωκράτη, μοΰ φαίνεται πώς δέν είναι «ύτή ή αληθινή αίτίαπού κατηγορούν, γιατί άν πραγματικώς ήταν αυτό το αίτιο, θά είχε καί γιά μένα βέβαια τά ίδια κακά αποτελέσματα καί γιά όλους τους άλλους πού έφτασαν σ'
αυτή τήν ηλικία* καί όμως έχω συναντήσει ώς τώρα ανθρώπους πού σκέπτουνται διαφορετικά καί άλλους καί μάλιστα τον ποιητή το Σοφοκλή. "Ημουν παρών κάποτε πού τον ρωτούσε κάποιος, αν ήταν ακόμα ίκανύς νάπολαβαίνη τις e ερωτικές ηδονές: «Δάγκασε τή γλώσσα σου, άνθρωπε, τοΰ αποκρίθηκε* μέ τή μεγαλύτερη μου ευχαρίστηση γλύτωσα άπ' αυτό τό πράγμα, σά νά λευτερώθηκα άπδ τύρανννο λυσσασμένο καί άγριο». Καί τότε λοιπόν έκρινα πώς είχε δίκιο νά μιλήση κατ* αυτό τον τρόπο καί τώρα μέ τήν ηλικία δέν άλλαξα γνώμη* γιατί πραγματικώς μέ τά γερατειά έρχεται μια τέλεια είρήνη καί απολύτρωση άπύ τά τέτοια τουλάχιστο* άφοϋ οί επιθυμίες χάσουν τήν ένταση τους καί yaλαρωθοϋν, είναι πραγματικώς, καθώς το είπε κι' ό Σοφοκλής, σά νά γλυτώνωμε άπο ένα πλήθος τυράννους λυσσασμένους. Άλλα γιά 6λα αυτά καί γιά τους εξευτελισμούς d ακόμη, πού παραπονιούνται οί γέροντες, αφορμή, Σωκράτη, δέν είναι τά γερατειά, άλλα ό χαρακτήρας τών ανθρώπων* άν έχουν χαρακτήρα μετρημένο καί εύκολο, δέν τους είναι καί τά γερατειά πάρα πολύ ανυπόφορα* ειδεμή, γιά τους άλλους, καί τά γερατειά καί τά νειατα είναι στον ίδιο το βαθμό δύσκολοβάσταχτα.
Καί νά ίδής, είπα έγώ, Κέφαλε, πού αίστάνομαι μεγάλη χαρά νά συναναστρέφωμαι καί νά μιλώ μέ τους πολύ ηλικιωμένους* γιατί μοϋ φαίνεται πώς χρειάζεται νά ζητώ άπο αυτούς διάφορες πληροφορίες, σαν να έχουν διατρέξει ώς τώρα ένα δρόμο, πού θά γίνη ίσως ανάγκη νά τον βαδίσωμε καί μεΐς, για νά ξέρω τι λογής είναι τάχα αυτός, δύσκολος καί τραχύς ή εύκολος καί καλοδιάβατος. Κ' έτσι τώρα θά μοΰ έκανες μεγάλη ευχαρίστηση νά μοϋ μάθης, άφοΰ δα βρίσκεσαι σ' αυτό το σημείο της ηλικίας, πού κατώφλι τοΰ γήρατος ονομάζουν οί ποιηταί, αν είναι δύσκολη αύτη ή περίοδος της ζωής—ή πως εσύ τήν κηρύττεις; Έγώ θά σοΰ πώ τήν πασαν αλήθεια, Σωκράτη, πώς μοΰ φαίνεται αυτό πού μέ ρωτάς' γιατί πολλές φορές τυχαίνει καί μαζευόμαστε πολλοί πού έχομε τήν ίδια τήν ηλικία, καθώς πού το λέγει και ή παλαιά παροιμία, δμοιος τον 6μοιο. Οί περισσότεροι λοιπόν άπο μας δεν κάνουν άλλο παρά νά θρηνολογοΰν, γιατί θυμοΰνται καί λαχταροΰν τις ηδονές της νεότητος, γιά τον έρωτα, τα συμπόσια καί τίς διασκεδάσεις καί τα άλλα τα ανάλογα, καί αγανακτούν, σάν νά έχουν στερηθή μεγάλα καί σπουδαία πράγματα καί σάν να ήταν τότε αληθινά ευτυχισμένη ή ζωή τους, ένώ τώρα ούτε ζωή αξίζει νά την όνομάζη κανείς* μερικοί μάλιστα ακόμα οδύρουνται καί γιά τους εξευτελισμούς καί τις προσβολές πού δοκιμάζουν τά γερατειά άπο μέρους τών δικών των καί πάνω σ* 6λ' αυτά ψάλλουν τον εξάψαλμο τών γερατειών γιά ίσα κακά τους είναι ή αίτια. 'Εμένα δμως, Σωκράτη, μοΰ φαίνεται πώς δέν είναι «ύτή ή αληθινή αίτίαπού κατηγορούν, γιατί άν πραγματικώς ήταν αυτό το αίτιο, θά είχε καί γιά μένα βέβαια τά ίδια κακά αποτελέσματα καί γιά όλους τους άλλους πού έφτασαν σ'
αυτή τήν ηλικία* καί όμως έχω συναντήσει ώς τώρα ανθρώπους πού σκέπτουνται διαφορετικά καί άλλους καί μάλιστα τον ποιητή το Σοφοκλή. "Ημουν παρών κάποτε πού τον ρωτούσε κάποιος, αν ήταν ακόμα ίκανύς νάπολαβαίνη τις e ερωτικές ηδονές: «Δάγκασε τή γλώσσα σου, άνθρωπε, τοΰ αποκρίθηκε* μέ τή μεγαλύτερη μου ευχαρίστηση γλύτωσα άπ' αυτό τό πράγμα, σά νά λευτερώθηκα άπδ τύρανννο λυσσασμένο καί άγριο». Καί τότε λοιπόν έκρινα πώς είχε δίκιο νά μιλήση κατ* αυτό τον τρόπο καί τώρα μέ τήν ηλικία δέν άλλαξα γνώμη* γιατί πραγματικώς μέ τά γερατειά έρχεται μια τέλεια είρήνη καί απολύτρωση άπύ τά τέτοια τουλάχιστο* άφοϋ οί επιθυμίες χάσουν τήν ένταση τους καί yaλαρωθοϋν, είναι πραγματικώς, καθώς το είπε κι' ό Σοφοκλής, σά νά γλυτώνωμε άπο ένα πλήθος τυράννους λυσσασμένους. Άλλα γιά 6λα αυτά καί γιά τους εξευτελισμούς d ακόμη, πού παραπονιούνται οί γέροντες, αφορμή, Σωκράτη, δέν είναι τά γερατειά, άλλα ό χαρακτήρας τών ανθρώπων* άν έχουν χαρακτήρα μετρημένο καί εύκολο, δέν τους είναι καί τά γερατειά πάρα πολύ ανυπόφορα* ειδεμή, γιά τους άλλους, καί τά γερατειά καί τά νειατα είναι στον ίδιο το βαθμό δύσκολοβάσταχτα.