ΠΥΡΑΥΛΟΣ
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 1 Δεκ 2009
- Μηνύματα
- 3.274
- Κριτικές
- 104
- Like
- 2.754
- Πόντοι
- 7.783
Amnezia
Μάγδα, καμαρωτή, με αυτοκρατορικό ύφος, καθήμενη ως συνήθως στην πιο προβεβλημένη θέση του πάγκου του καταστήματος, κοντά στην εξώπορτα.
Της αποδώσαμε τιμές με χειροφίλημα και εισπράξαμε το μειδίαμά της.
Ρωξάνη, αγέρωχη, φορούσα πουκάμισο εμπριμέ με έντονα μεγάλα σχέδια, πράγμα που την έκανε να φαίνεται ακόμη πιο μεγαλόσωμη.
Εκτός από το χειροφίλημά μας, της χαρίσαμε και τη βαθιά γονυπετή υπόκλισή μας.
Χαμογέλασε εγκάρδια.
Για άλλη νεαρά, με ευμεγέθεις μαστούς αλλά ανύπαρκτους γλουτούς, ακούστηκε το σχόλιο ότι πιθανόν να μεταμόσχευσε τον κώλο της στους μαστούς της…
Το ποτήρι πέταξε για λίγο, πριν θρυμματιστεί στο πάτωμα.
Οίνος ερυθρός, σκόρπισε τριγύρω, ασορτί με τη μπλούζα της περιποιημένης σερβιτόρας, η οποία πάσχιζε να καθαρίσει το χώρο από τα θρύμματα και τα υγρά, ενώ εμείς ηδονοβλέπαμε τις παρυφές των μαστών της καθώς αυτή έσκυβε…
Η Βαλεντίνα ήταν περί τα 35.
Ελκυστική στο ημίφως του καταστήματος.
Μαυρομαλλούσα, γρι-πράσινα μάτια, ανοιχτό κορσάζ που αναδείκνυε τους μαστούς, λαμπερή οδοντοστοιχία.
Το εξώπλατο φόρεμα αποκάλυπτε δυσδιάκριτες αλλοιώσεις του δέρματος, που φαίνονταν σαν μικροβλάβες από τον ήλιο.
Μετά από λίγο, από την έξοδο του καταστήματος έως είσοδο του ξενοδοχείου - συνουσιασηρίου, διανύοντας τα δέκα μέτρα στο δρόμο όπου ο φωτισμός είναι έντονος, διαπιστώσαμε ότι οι «φακίδες» ήταν φλεγμονώδη και πυώδη σπυριά.
Άρχισε να μας κυριεύει η απογοήτευση, ωστόσο αποφασίσαμε να πιούμε κι αυτό το ποτήρι, μέσα στα τόσα και τόσα που έχουμε πιει, μονολογώντας διάφορα επιχειρήματα και δικαιολογίες.
Στη καμπίνα του ανελκυστήρα, φάνηκαν κι άλλες καντήλες και φλύκταινες στο στέρνο.
Ήταν πολύ αργά για να οπισθοχωρήσουμε, αφεθήκαμε στο πεπρωμένο, σκεπτόμενοι ότι της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά.
Στο δωμάτιο συνουσιών, η σινδών ήταν ολίγον σκισμένη.
Η Βαλεντίνα είχε σωματική κακοσμία, η οποία δεν έφυγε ούτε μετά το λουτρό της.
Το υπογάστριό της είχε κάθετη παλαιά ουλή περίπου 30 εκατοστών.
Στη διάρκεια της μετά περικαυλίδος πεολειχίας, ο φωτισμός του δωματίου μεταβαλλόταν αργά και αυτόματα, αλλάζοντας χρώματα και ένταση.
Όταν στα φωτιστικά κυριαρχούσε το κόκκινο χρώμα, τα σπυριά γίνονταν μπλε.
Με μπλε φως, τα σπυριά ήταν κόκκινα.
Στο ματζέντα χρώμα, είχαμε μαύρα σπυριά.
Πράσινο φως, γκρι σπυριά.
Παρά τις αντιξοότητες, η στύση όλως παραδόξως ήταν πλήρης, ωστόσο η είσοδος του κόλπου ήταν σφιχτή και το πέος δεν εισερχόταν με άνεση.
Ενώ συνέβαιναν αυτά, κουδούνισε το κινητό της και την παροτρύναμε να απαντήσει.
Στην άλλη άκρη ήταν άνδρας.
Η σύντομη τηλεφωνική συνομιλία την ευχαρίστησε.
Ο κόλπος της άνοιξε εντελώς, το πέος εισήλθε πλήρως.
Σε μια στιγμή διάθεσης παιχνιδίσματος εκ μέρους μας, την ανασηκώσαμε μοχλεύοντας με το πέος, ακούστηκε το κροτάλισμα του κόλπου, εκείνη αναφώνησε «όϊ, όϊ, όϊ».
Έδειχνε αγάμητη από καιρό.
Η ανία δεν άργησε να επέλθει, οπότε της ζητήσαμε ευγενικά διακοπή και απόσυρση άνευ ολοκλήρωσης.
Στην είσοδο του καταστήματος, νεαρή Ρουμάνα παρακαλούσε τον θυρωρό να καλέσει την αδελφή της να βγει έξω, εξηγώντας του ότι είναι μια λεπτοκαμωμένη με μαλλί καρέ.
Ο θυρωρός της απάντησε προτρέποντάς την να μπει στο κατάστημα, πράγμα με το οποίο δε συμφωνούσε ο Ρουμάνος συνοδός της.
Η Άνα (με ένα «ν») είναι νεαρή Ρουμάνα, περίπου 22 ετών.
Το μετεφηβικό σφρίγος των γλουτών και των μηρών της, το πάλλευκο και πεντακάθαρο δέρμα της, το χαριτωμένο πρόσωπό της, τα χρώματα της νιότης της, αντισταθμίζουν πλήρως το περιορισμένο ύψος της και την τάση της για παραπάνω κιλά.
Επιθυμούσε να έρθει σε στάση πρηνή.
Πολλά, πάρα πολλά θήλεα, εκδιδόμενα και μη, προτιμούν τη στάση αυτή.
Ξέρουν ότι έτσι γίνονται ωραίες και είναι ασφαλείς.
Πρηνηδόν.
Πάρε τα αχαμνά μου αρσενικέ.
Τα αχαμνά μου.
Και τα δυο εκεί πίσω είναι.
Κοίτα τα, γλύφτα, γάματα, ζούληξέ τα, κάντα ό,τι θες…
Μακριά ο ένας το πρόσωπο του άλλου.
Οι λεπτομέρειες και οι ατέλειες της σάρκας χάνουν τη σημασία τους.
Τα πρότυπα ομορφιάς που προβάλλουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, γίνονται αδιάφορα, ασήμαντα, μηδαμινά, ανύπαρκτα.
Εκεί, σε θέση πρηνή, που η κωλοτρυπίδα είναι πάντα στρογγυλή.
Σε όλους και σε όλες.
Ό,τι και να πουν, ό,τι και να κάνουν τα ΜΜΕ, οι κωλοτρυπίδες θα είναι πάντα σουφρωμένες, στρογγυλές, με το δικό της περίγραμμα η κάθε μια…
Η κλινοπάλη με την Άνα-Μαρία κατέληξε με έκχυση σπερματικών και προστατικών υγρών εντός της περικαυλίδας.
Αργότερα, στο κατάστημα, η διασκέδαση συνεχίστηκε με το άσμα του κ. Αντύπα «για τα λεφτά τα κάνεις όλα, για τα λεφτά, δε μ’ αγαπάς».
Η Άνα έμεινε πιστή περί τα πέντε λεπτά. Τόσο κράτησαν οι ματιές της και τα χαμόγελά της προς εμένα, γιατί μετά άρχισε τις θωπείες με άλλους μαντράχαλους.
Η Βαλεντίνα λειτούργησε ως υπόδειγμα πίστης και αφοσίωσης για όλη την υπόλοιπη βραδιά (κατά πάσα πιθανότητα γιατί δεν την ήθελε κανένας).
Μετά τα μεσάνυχτα, στην οδό Σωκράτους, στα 5-6 σταυροδρόμια από την οδό Πειραιώς έως την οδό Ευριπίδου, ελλόχευαν Αφρικανές, οι οποίες καταδίωκαν το αυτοκίνητό μας, χτυπώντας με δύναμη το πίσω μέρος του.
Κάθε Αφρικανή έτρεχε περί τα 30-50 μέτρα, από το ένα σταυροδρόμι στο επόμενο, όπου παραλάμβανε η επόμενη Αφρικανή.
Κάτι σαν σκυταλοδρομία.
Έτρεχαν με μεγάλη ταχύτητα, φορώντας πέδιλα, τακούνια, οτιδήποτε άλλο εκτός από αθλητικά υποδήματα.
Παρά το ότι ο δείκτης ταχύτητας του αυτοκινήτου έδειχνε 35Km/h, αυτές το πρόφταιναν και το κτυπούσαν…
Το πρόφταιναν, με τη δύναμη που δίνει η απελπισία...
Πάκαε, πάκαε, μι φέφγκις, μι φέφγκις, γκαμίσι, γκαμίσι, τσιμπούκα, τσιμπούκα…
Στα προπύλαια του Παντείου πανεπιστημίου πουλάνε λουκάνικα, που μοιάζουν με φάρμακα μετά από τέτοιες νύχτες.
Μάγδα, καμαρωτή, με αυτοκρατορικό ύφος, καθήμενη ως συνήθως στην πιο προβεβλημένη θέση του πάγκου του καταστήματος, κοντά στην εξώπορτα.
Της αποδώσαμε τιμές με χειροφίλημα και εισπράξαμε το μειδίαμά της.
Ρωξάνη, αγέρωχη, φορούσα πουκάμισο εμπριμέ με έντονα μεγάλα σχέδια, πράγμα που την έκανε να φαίνεται ακόμη πιο μεγαλόσωμη.
Εκτός από το χειροφίλημά μας, της χαρίσαμε και τη βαθιά γονυπετή υπόκλισή μας.
Χαμογέλασε εγκάρδια.
Για άλλη νεαρά, με ευμεγέθεις μαστούς αλλά ανύπαρκτους γλουτούς, ακούστηκε το σχόλιο ότι πιθανόν να μεταμόσχευσε τον κώλο της στους μαστούς της…
Το ποτήρι πέταξε για λίγο, πριν θρυμματιστεί στο πάτωμα.
Οίνος ερυθρός, σκόρπισε τριγύρω, ασορτί με τη μπλούζα της περιποιημένης σερβιτόρας, η οποία πάσχιζε να καθαρίσει το χώρο από τα θρύμματα και τα υγρά, ενώ εμείς ηδονοβλέπαμε τις παρυφές των μαστών της καθώς αυτή έσκυβε…
Η Βαλεντίνα ήταν περί τα 35.
Ελκυστική στο ημίφως του καταστήματος.
Μαυρομαλλούσα, γρι-πράσινα μάτια, ανοιχτό κορσάζ που αναδείκνυε τους μαστούς, λαμπερή οδοντοστοιχία.
Το εξώπλατο φόρεμα αποκάλυπτε δυσδιάκριτες αλλοιώσεις του δέρματος, που φαίνονταν σαν μικροβλάβες από τον ήλιο.
Μετά από λίγο, από την έξοδο του καταστήματος έως είσοδο του ξενοδοχείου - συνουσιασηρίου, διανύοντας τα δέκα μέτρα στο δρόμο όπου ο φωτισμός είναι έντονος, διαπιστώσαμε ότι οι «φακίδες» ήταν φλεγμονώδη και πυώδη σπυριά.
Άρχισε να μας κυριεύει η απογοήτευση, ωστόσο αποφασίσαμε να πιούμε κι αυτό το ποτήρι, μέσα στα τόσα και τόσα που έχουμε πιει, μονολογώντας διάφορα επιχειρήματα και δικαιολογίες.
Στη καμπίνα του ανελκυστήρα, φάνηκαν κι άλλες καντήλες και φλύκταινες στο στέρνο.
Ήταν πολύ αργά για να οπισθοχωρήσουμε, αφεθήκαμε στο πεπρωμένο, σκεπτόμενοι ότι της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά.
Στο δωμάτιο συνουσιών, η σινδών ήταν ολίγον σκισμένη.
Η Βαλεντίνα είχε σωματική κακοσμία, η οποία δεν έφυγε ούτε μετά το λουτρό της.
Το υπογάστριό της είχε κάθετη παλαιά ουλή περίπου 30 εκατοστών.
Στη διάρκεια της μετά περικαυλίδος πεολειχίας, ο φωτισμός του δωματίου μεταβαλλόταν αργά και αυτόματα, αλλάζοντας χρώματα και ένταση.
Όταν στα φωτιστικά κυριαρχούσε το κόκκινο χρώμα, τα σπυριά γίνονταν μπλε.
Με μπλε φως, τα σπυριά ήταν κόκκινα.
Στο ματζέντα χρώμα, είχαμε μαύρα σπυριά.
Πράσινο φως, γκρι σπυριά.
Παρά τις αντιξοότητες, η στύση όλως παραδόξως ήταν πλήρης, ωστόσο η είσοδος του κόλπου ήταν σφιχτή και το πέος δεν εισερχόταν με άνεση.
Ενώ συνέβαιναν αυτά, κουδούνισε το κινητό της και την παροτρύναμε να απαντήσει.
Στην άλλη άκρη ήταν άνδρας.
Η σύντομη τηλεφωνική συνομιλία την ευχαρίστησε.
Ο κόλπος της άνοιξε εντελώς, το πέος εισήλθε πλήρως.
Σε μια στιγμή διάθεσης παιχνιδίσματος εκ μέρους μας, την ανασηκώσαμε μοχλεύοντας με το πέος, ακούστηκε το κροτάλισμα του κόλπου, εκείνη αναφώνησε «όϊ, όϊ, όϊ».
Έδειχνε αγάμητη από καιρό.
Η ανία δεν άργησε να επέλθει, οπότε της ζητήσαμε ευγενικά διακοπή και απόσυρση άνευ ολοκλήρωσης.
Στην είσοδο του καταστήματος, νεαρή Ρουμάνα παρακαλούσε τον θυρωρό να καλέσει την αδελφή της να βγει έξω, εξηγώντας του ότι είναι μια λεπτοκαμωμένη με μαλλί καρέ.
Ο θυρωρός της απάντησε προτρέποντάς την να μπει στο κατάστημα, πράγμα με το οποίο δε συμφωνούσε ο Ρουμάνος συνοδός της.
Η Άνα (με ένα «ν») είναι νεαρή Ρουμάνα, περίπου 22 ετών.
Το μετεφηβικό σφρίγος των γλουτών και των μηρών της, το πάλλευκο και πεντακάθαρο δέρμα της, το χαριτωμένο πρόσωπό της, τα χρώματα της νιότης της, αντισταθμίζουν πλήρως το περιορισμένο ύψος της και την τάση της για παραπάνω κιλά.
Επιθυμούσε να έρθει σε στάση πρηνή.
Πολλά, πάρα πολλά θήλεα, εκδιδόμενα και μη, προτιμούν τη στάση αυτή.
Ξέρουν ότι έτσι γίνονται ωραίες και είναι ασφαλείς.
Πρηνηδόν.
Πάρε τα αχαμνά μου αρσενικέ.
Τα αχαμνά μου.
Και τα δυο εκεί πίσω είναι.
Κοίτα τα, γλύφτα, γάματα, ζούληξέ τα, κάντα ό,τι θες…
Μακριά ο ένας το πρόσωπο του άλλου.
Οι λεπτομέρειες και οι ατέλειες της σάρκας χάνουν τη σημασία τους.
Τα πρότυπα ομορφιάς που προβάλλουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, γίνονται αδιάφορα, ασήμαντα, μηδαμινά, ανύπαρκτα.
Εκεί, σε θέση πρηνή, που η κωλοτρυπίδα είναι πάντα στρογγυλή.
Σε όλους και σε όλες.
Ό,τι και να πουν, ό,τι και να κάνουν τα ΜΜΕ, οι κωλοτρυπίδες θα είναι πάντα σουφρωμένες, στρογγυλές, με το δικό της περίγραμμα η κάθε μια…
Η κλινοπάλη με την Άνα-Μαρία κατέληξε με έκχυση σπερματικών και προστατικών υγρών εντός της περικαυλίδας.
Αργότερα, στο κατάστημα, η διασκέδαση συνεχίστηκε με το άσμα του κ. Αντύπα «για τα λεφτά τα κάνεις όλα, για τα λεφτά, δε μ’ αγαπάς».
Η Άνα έμεινε πιστή περί τα πέντε λεπτά. Τόσο κράτησαν οι ματιές της και τα χαμόγελά της προς εμένα, γιατί μετά άρχισε τις θωπείες με άλλους μαντράχαλους.
Η Βαλεντίνα λειτούργησε ως υπόδειγμα πίστης και αφοσίωσης για όλη την υπόλοιπη βραδιά (κατά πάσα πιθανότητα γιατί δεν την ήθελε κανένας).
Μετά τα μεσάνυχτα, στην οδό Σωκράτους, στα 5-6 σταυροδρόμια από την οδό Πειραιώς έως την οδό Ευριπίδου, ελλόχευαν Αφρικανές, οι οποίες καταδίωκαν το αυτοκίνητό μας, χτυπώντας με δύναμη το πίσω μέρος του.
Κάθε Αφρικανή έτρεχε περί τα 30-50 μέτρα, από το ένα σταυροδρόμι στο επόμενο, όπου παραλάμβανε η επόμενη Αφρικανή.
Κάτι σαν σκυταλοδρομία.
Έτρεχαν με μεγάλη ταχύτητα, φορώντας πέδιλα, τακούνια, οτιδήποτε άλλο εκτός από αθλητικά υποδήματα.
Παρά το ότι ο δείκτης ταχύτητας του αυτοκινήτου έδειχνε 35Km/h, αυτές το πρόφταιναν και το κτυπούσαν…
Το πρόφταιναν, με τη δύναμη που δίνει η απελπισία...
Πάκαε, πάκαε, μι φέφγκις, μι φέφγκις, γκαμίσι, γκαμίσι, τσιμπούκα, τσιμπούκα…
Στα προπύλαια του Παντείου πανεπιστημίου πουλάνε λουκάνικα, που μοιάζουν με φάρμακα μετά από τέτοιες νύχτες.
