Λυπάμαι αν προσγειώσω κάποιους απο το συννεφάκι τους, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι όπως τα βλέπει η φαντασία σας. Kostadou δεν αμφισβητώ ότι υπάρχουν γυναίκες σαδίστριες που αντλούν ικανοποίηση απο την πρόκληση πόνου, σαφώς και η κυρία Vida ή οποιαδήποτε άλλη κυρία, κατά την διάρκεια μια συνεδρίας μπορεί να ηδονίζονται το ίδιο με σένα, έστω και αν υπάρχει ανταλλαγή χρημάτων. Όταν όμως έρχεται η ώρα να γυρίσουν σπίτι τους και να επιστρέψουν στην ρουτίνα και τα προβλήματα της καθημερινότητας, εκεί θέλουν τον άντρα καβάλα στο άλογο. Καμία γυναίκα δεν εκτιμά, ούτε σέβεται, ούτε υπολογίζει έναν άντρα που σέρνεται διαρκώς στα πόδια της και εκτελεί τις διαταγές της. Real life, θέλουν έξυπνους, αποφασιστικούς άντρες, με προσωπικότητα και 'εκτόπισμα' που θα τους αντιμιλήσει, θα διαφωνήσει, θα τις προστατεύσει απο τις κακοτοπιές και θα καθαρίσει για πάρτη τους. Στην διάρκεια μιας συνεδρίας αμφότεροι βρίσκονται σ' ένα παράλληλο σύμπαν, και αυτό μπορεί εύκολα να παρεξηθεί και να δημιουργήσει φρούδες προσδοκίες.
Προς επίρρωσιν της παραπάνω θέσης, θα μια αφηγηθώ μια πραγματική ιστορία, τριάντα χρόνια μετά νομίζω δεν υπάρχει κανένα καθήκον εχεμύθειας και ίσως οι γραίες πλέον πρωταγωνίστριες αν την διαβάσουν να γελάσουν κιόλας. Εκείνη την εποχή βρισκόμουν στήν Αγγλία αρχικά για σπουδές και αργότερα δουλειά. Δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγα ότι ο πούτσος μου είχε γευτεί ό,τι lower class θηλυκό κυκλοφορούσε απο το Leeds μέχρι το Devon, συν αρκετές κοκκινομούρες σκωτσέζες (lashes). Τα ανοιχτά χαρακτηριστικά μου και κυρίως το μικρό μου όνομα, είχαν δημιουργήσει την εντύπωση ότι ήμουν Ρώσσος, εντύπωση που όχι μόνο δεν διέψευδα, αλλά φρόντισα να εμπλουτήσω με χοντροειδή ψέμματα ότι τάχα ήμουν γιός ενός Ρώσσου ολιγάρχη που σκόπευε να αγοράσει Αγγλική ποδοσφαιρική ομάδα. Κάναμε τότε παρέα μ' ένα Κύπριο, τον οποίο παρουσιάζα ως το γιό ενός Κύπριου τραπεζίτη στον οποίο ο μπαμπάς μου είχε εμπιστευτεί τις καταθέσεις του. Μάλιστα ζούσα τόσο πολύ τον ρόλο μου, που είχα δώσει στον εαυτό μου το παρατσούκλι "Prince Miskin". Βεβαίως όλα αυτά ήταν γελοιότητες γιατί αρκούσε το κέρασμα μιας pint σε μία ταπεινή pub για να περάσεις μία ηδονική νύχτα με την Αγγλιδούλα, σε μία χώρα που και το φιλοδώρημα μοιράζεται δια του δύο. Όλες αυτές οι κρεπάλες ωστόσο με αρρώστησαν, όλη μέρα σκεφτόμουν μόνο το σεξ και παραμελούσα κάθε άλλη δραστηριότητα, έπασχα απο σεξομανία. Εν τέλει για λόγους που δεν είναι της παρούσης, αποφάσισα να επιστρέψω στην Ελλάδα.
Φτάνοντας στην Ελλάδα, είχα μάλλον κορεστεί απο τις υπέρμετρες δόσεις σεξ, ωστόσο το μυαλο μου ήταν πάντα ανήσυχο. Κάποια μέρα διαβάζοντας το "Έθνος", η ματιά μου έπεσε σε μία πιπεράτη αγγελία. Αυταρχική κυρία που ζητούσε να υποτάξει ατίθασα αρσενικά κλπ κλπ. Παρ' ότι δεν είχα σχέση μ' αυτά, αν και πάντα με γοήτευε η βία στο σεξ, χωρίς δισταγμό κάλεσα το νούμερο που αναγράφονταν στο τέλος της αγγελίας. Στη άλλη άκρη της γραμμής, μία βραχνή και αρκούντος αυστηρή γυναικεία φωνή, αρκετή απο μόνη της χωρίς εξηγήσεις να με κάνει να κλείσω ραντεβού. Το όνομα αυτής Σεμίρα. Είχε ήδη αρχίσει να βραδυάζει και εγώ ήδη κατευθυνόμουν προς μια φουλ υποβαθμισμένη περιοχή δίπλα στον σταθμό του ηλεκτρικού, Αττική ή Πατήσια ή κάτι παρεμφερές. Ακολουθώντας τις οδηγίες της κυρίας Σεμίρας βρέθηκα μποστά σε ένα σχεδόν ετοιμόρροπο κτίριο. Χτύπησα το κουδούνι και αφού ανέβηκα κάτι σκαλιά μπήκα στο εσωτερικό του διαμερίσματος, σ' ένα μεγάλο ενιαίο χώρο σαν σαλόνι. Μπροστά μου μια γυναικάρα με μακριά ίσια μαλλιά, υπέροχο σώμα και μαύρες δερμάτινες μπότες μέχρι τα γόνατα. Έπαθα μία έξαψη που δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια, αλλά αν μου έλεγε εκείνη την στιγμή να πηδήξω απ' το μπαλκόνι, θα πηδούσα. Στα μάτια μου ήταν η θεά του έρωτα. Άρχισε να μου λέει κάτι ακατάληπτες μαλακίες περί bdsm οι οποίες στ' αυτιά μου ακούγονταν κάτι σαν τον Μεγάλο Ανατολικό του Εμπειρίκου. Κάπνιζε ένα τσιγάρο και σε κάποια φάση, έρχεται και ξεφυσάει τον καπνό μπροστά στη μούρη μου. Την αμέσως επόμενη στιγμή αισθάνομαι το καυτό υγρό σάλιο της στα χείλια μου και αντί να αιστανθώ σιχασιά, έβγαλα με λαγνεία την γλώσσα μου για να το γευτώ. Ο πούτσος μου απο υγρό τσιμέντο σε κλάσματα του δευτερολέπτου έγινε μπετόν αρμέ. Εν συνεχεία η εντολή ήταν να κατέβω στο υπόγειο για να ξεκινήσει η εκπαίδευση μου.
Μέσα στο ημίφως του κλιμακοστασίου, κατάφερα με κόπο να κατέβω στο υπόγειο. Το υπόγειο ήταν ένας άθλιος πανβρώμικος χώρος με άσπρο πλακάκι που είχε γίνει μαύρο απο την βρώμα και τη σκόνη. Κάπου σε μία γωνία υπήρχε ένα κλουβί - μάλλον για ζώο - και στο μέσον ένα τραπέζι με μία γυναίκα αρκετά μεγαλύτερη μου, γύρω στα 37. Δεν ήταν ιδιαίτερα ωραία, ήταν όμως ελκυστική, ή έτσι τουλάχιστον την έβλεπα μέσα στις κάβλες μου. Φορούσε ένα λάτεξ κοντό φόρεμα, ένα μπλουζάκι απο πάνω και γόβες κάτω. Πλησίασα κοντά της και ακολούθησε ένα λεπτό βουβής αμηχανίας, ίσως το μακρύτερο λεπτό της ζωής μου. Το μάτι της ήταν καρφωμένο στο δικό μου, και το δικό μου στο δικό της. Εκείνη ανίκανη να δώσει κάποια εντολή ή διαταγή και εγώ ανίκανος να εκτελέσω κάποιο άγραφο πρωτόκολο που μόνο θεωρητικά γνώριζα. Εν τέλει με πλησίασε ακόμα περισσότερο και μου είπε αγκαλιάζοντας κάτι που δεν περίμενα ποτέ ν' ακούσω: "Παλικάρι μου, δυό μέτρα άντρας, μην τα κάνεις αυτά, καμιά γυναίκα δεν θα σε αγαπήσει έτσι, φύγε απο εδώ και βγάλτα απ' το μυαλό σου όλα αυτά". Έμεινα εμβρόνητος. Είμασταν εκεί στη μέση του πανάθλιου δωματίου, αγκαλιασμένοι και τότε ενστικτωδώς άρχισα να την φιλάω παθιασμένα στο στόμα. Για να μη μακρυγορώ σχεδόν σκίσαμε τα ρούχα μας, και αρχίσαμε να πηδιόμαστε μανιωδώς σαν να μην υπήρχε αύριο, πάνω στα βρώμικα πλακάκια ίσως στο πιο cult γαμήσι της ζωής μου. Όταν τελειώσαμε η γκόμενα της οποίας το όνομα έχω ξεχάσει, ενημέρωσε μέσω ενδοεπικοινωνίας την Σεμίρα ότι όλα είχαν πάει καλά και ότι θα ανέβαινα πάνω. Μου ξαναείπε να φύγω και να μην ξαναγυρίσω. Εντωμεταξύ εγώ έχοντας ήδη χύσει, έβλεπα την όλη φάση πλέον απο εντελώς διαφορετική οπτική και έτσι όταν ξαναείδα την Σεμίρα μου φάνηκε σαν καρικατούρα. Μετά απο ένα ολιγόλεπτο small talk, με ενημέρωσε ότι με περίμενε την επόμενη εβδομάδα και η αθεόφοβη με έστειλε να τις φέρω σουβλάκια και τσιγάρα!! Εννοείται ότι έφυγα γελώντας απο μέσα μου για το κουφό του πράγματος. Ωστόσο μετά απο κάποιες μέρες, ο δαίμονας μέσα μου ξύπνησε πάλι και ζητούσε Σεμίρα. Την ξανακάλεσα λοιπόν, επικαλούμενος μία γελοία δικαιολογία για την μη εκτέλεση της εντολής της, για να ακούσω ένα υβρεολόγιο που και ο τελευταίος λιμενεργάτης της Τρούμπας θα κοκκίνιζε απο ντροπή!! Αυτή λοιπόν ήταν η πρώτη μου εμπειρία στο αυταρχικό. Η πλάκα είναι ότι ούτε πολύ του ξύλου είμαι, ούτε της ποδολαγνείας, ούτε και του στραπ, αλλά όπως είπε και ο kostasdou, η εικόνα μίας γυναίκας που κρατάει μαστίγιο και φοράει λάτεξ και μπότες, διεγείρει μία ανώμαλη χορδή του φαντασιακού μου.
