mariath
Μέλος
- Εγγρ.
- 29 Απρ 2009
- Μηνύματα
- 4.583
- Κριτικές
- 6
- Like
- 146
- Πόντοι
- 16
Λοιπόν να σας πω περιστατικό, σε συγκεκριμένους δρόμους, που με έκανε να καταλάβω αρκετά πράματα.
Δεδομένα:
Είμαι καλός στην οδήγηση. Έχω τρέξει και ράλλυ, και έχω κάνει πάνω από 10 εκ. χιλιόμετρα. Οδηγάω από τα 14 μου (και αυτοκίνητο και μηχανή).
Είχα (πέθανε τώρα) πατέρα που έμαθα να οδηγώ βλέποντας τι κάνει αυτός. Στα 14 μου του είπα: "Δωσ'μου το αμάξι να το πάω εγώ", "Μα δεν ξέρεις", "Ξέρω", μου το έδωσε (κι αυτός δίπλα) και το πήγα.
Εμπλεκόμενοι δρόμοι: Εθνική οδός Αθηνών-Κορίνθου (η νέα), επαρχιακή οδός Καλαμάτας-Σπάρτης.
Ο πατέρας 87 (πια). Και η μάνα δίπλα, επίσης 87. Κι αυτή οδηγούσε στα νιάτα της, αλλά το είχε παρατήσει λόγω ματιών.
Έπρεπε να πάμε στην Καλαμάτα με δύο αυτοκίνητα (δε χωράγαμε σε ένα). Ένα το δικό μου, ένα του πατέρα μου.
"Δώσ' μου έμένα το δικό σου (του είπα), και το δικό μου θα το πάρει η Ελένη" (η γυναίκα μου - επίσης καλή οδηγός).
ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΤΗΚΕ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.
Ξεκινήσαμε από Αθήνα. Μπροστά ο πατέρας μου, πίσω (τι να κάνω?) εγώ.
Πήγαινε με 60 στη μεσαία λουρίδα. Αττική Οδός, Εθνική Οδός, Ελευσίνα, προς Μέγαρα.
Το τι μούτζα, κορνάρισμα, βλαστήμια κλπ φάγαμε σ' αυτό το κομμάτι δε λέγεται.
Σε κάποια φάση (πριν τα Μέγαρα) αποφάσισα ότι θα του το πάρω. Τον σταμάτησα, ίσως είχε αρχίσει να κουράζεται και λίγο, και μου το έδωσε. Συνεχίσαμε κανονικά μέχρι την Καλαμάτα.
Την άλλη μέρα, εκδρομή στη Σπάρτη.
Ο δρόμος Καλαμάτα-Σπάρτη είναι προπολεμικός, ορεινός, με στροφές (για να ανέβει και να κατέβει τον Ταϋγετο). Είναι όμως (δεν έχει αλλάξει 50-60 χρόνια) όπως ήταν οι δρόμοι στους οποίους ο πατέρας μου είχε μάθει να οδηγεί.
Ξέχασα να πω ότι ήταν μηχανικός, και μεταξύ των διαφόρων που είχε φτιάξει στη ζωή του, ήταν και δρόμοι. Δρόμοι όμως που κατασκευάστηκαν τη δεκαετία του 40 και του 50, σαν αυτόν τον Καλαμάτα-Σπάρτη, όχι όπως τους ξέρουμε σήμερα.
Ξαναείπα "Δωσ' μου το αυτοκίνητο εμένα", δεν το δέχτηκε με τίποτα.
Πάλι η ίδια ιστορία, μπροστά ο πατέρας μου, πίσω εγώ.
ΠΑΙΔΙΑ, ΚΑΡΑΦΛΙΑΣΑ.
Σε αυτό το δρόμο, οδηγούσε καλύτερα από μένα.
Ήταν ο χώρος του, ήταν σαν τους δρόμους που οδηγούσε σε όλη του τη ζωή, ήταν άψογος.
Και τότε κατάλαβα:
Εγώ έχω μάθει και μπορώ να πηγαίνω στην Εθνική με 250, ο πατέρας μου δεν περνάει τα 60 (για "να αισθάνεται ασφαλής", οπότε δημιουργεί πρόβλημα σους υπόλοιπους), αλλά κι εγώ, αν καβαλλήσω ένα F15 θα μπορώ να το προσγειώσω σε αεροπλανοφόρο? Όχι βέβαια! Κι όμως, κάποιοι μπορούν. Ε, δε σημαίνει ότι εγώ είμαι για πέταμα.
Πέθανε 92 (ξαφνικά), με δίπλωμα εν ισχύει κανονικά. Το έχω. Το ανανέωνε κάθε χρόνο.
Δεδομένα:
Είμαι καλός στην οδήγηση. Έχω τρέξει και ράλλυ, και έχω κάνει πάνω από 10 εκ. χιλιόμετρα. Οδηγάω από τα 14 μου (και αυτοκίνητο και μηχανή).
Είχα (πέθανε τώρα) πατέρα που έμαθα να οδηγώ βλέποντας τι κάνει αυτός. Στα 14 μου του είπα: "Δωσ'μου το αμάξι να το πάω εγώ", "Μα δεν ξέρεις", "Ξέρω", μου το έδωσε (κι αυτός δίπλα) και το πήγα.
Εμπλεκόμενοι δρόμοι: Εθνική οδός Αθηνών-Κορίνθου (η νέα), επαρχιακή οδός Καλαμάτας-Σπάρτης.
Ο πατέρας 87 (πια). Και η μάνα δίπλα, επίσης 87. Κι αυτή οδηγούσε στα νιάτα της, αλλά το είχε παρατήσει λόγω ματιών.
Έπρεπε να πάμε στην Καλαμάτα με δύο αυτοκίνητα (δε χωράγαμε σε ένα). Ένα το δικό μου, ένα του πατέρα μου.
"Δώσ' μου έμένα το δικό σου (του είπα), και το δικό μου θα το πάρει η Ελένη" (η γυναίκα μου - επίσης καλή οδηγός).
ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΤΗΚΕ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.
Ξεκινήσαμε από Αθήνα. Μπροστά ο πατέρας μου, πίσω (τι να κάνω?) εγώ.
Πήγαινε με 60 στη μεσαία λουρίδα. Αττική Οδός, Εθνική Οδός, Ελευσίνα, προς Μέγαρα.
Το τι μούτζα, κορνάρισμα, βλαστήμια κλπ φάγαμε σ' αυτό το κομμάτι δε λέγεται.
Σε κάποια φάση (πριν τα Μέγαρα) αποφάσισα ότι θα του το πάρω. Τον σταμάτησα, ίσως είχε αρχίσει να κουράζεται και λίγο, και μου το έδωσε. Συνεχίσαμε κανονικά μέχρι την Καλαμάτα.
Την άλλη μέρα, εκδρομή στη Σπάρτη.
Ο δρόμος Καλαμάτα-Σπάρτη είναι προπολεμικός, ορεινός, με στροφές (για να ανέβει και να κατέβει τον Ταϋγετο). Είναι όμως (δεν έχει αλλάξει 50-60 χρόνια) όπως ήταν οι δρόμοι στους οποίους ο πατέρας μου είχε μάθει να οδηγεί.
Ξέχασα να πω ότι ήταν μηχανικός, και μεταξύ των διαφόρων που είχε φτιάξει στη ζωή του, ήταν και δρόμοι. Δρόμοι όμως που κατασκευάστηκαν τη δεκαετία του 40 και του 50, σαν αυτόν τον Καλαμάτα-Σπάρτη, όχι όπως τους ξέρουμε σήμερα.
Ξαναείπα "Δωσ' μου το αυτοκίνητο εμένα", δεν το δέχτηκε με τίποτα.
Πάλι η ίδια ιστορία, μπροστά ο πατέρας μου, πίσω εγώ.
ΠΑΙΔΙΑ, ΚΑΡΑΦΛΙΑΣΑ.
Σε αυτό το δρόμο, οδηγούσε καλύτερα από μένα.
Ήταν ο χώρος του, ήταν σαν τους δρόμους που οδηγούσε σε όλη του τη ζωή, ήταν άψογος.
Και τότε κατάλαβα:
Εγώ έχω μάθει και μπορώ να πηγαίνω στην Εθνική με 250, ο πατέρας μου δεν περνάει τα 60 (για "να αισθάνεται ασφαλής", οπότε δημιουργεί πρόβλημα σους υπόλοιπους), αλλά κι εγώ, αν καβαλλήσω ένα F15 θα μπορώ να το προσγειώσω σε αεροπλανοφόρο? Όχι βέβαια! Κι όμως, κάποιοι μπορούν. Ε, δε σημαίνει ότι εγώ είμαι για πέταμα.
Πέθανε 92 (ξαφνικά), με δίπλωμα εν ισχύει κανονικά. Το έχω. Το ανανέωνε κάθε χρόνο.
