The Saint*
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 28 Ιουλ 2010
- Μηνύματα
- 58.330
- Κριτικές
- 90
- Like
- 41.243
- Πόντοι
- 25.467
Αυτό που κάνει ο Πίκερ, είναι πολύπλοκο. Ο ιδεοψυχαναγκασμός του, δεν αρκεί για να απαντηθούν όλα.
Φαίνεται πως η Ενόρμηση είναι βασικό συστατικό της νοοτροπίας του Πίκερ.
Ενδιαφέρουσα η προσέγγισή σας κ. Καθηγητά. Παρά τούτο όμως ο Φρόυντ εξισώνει την ενόρμηση με τον λεγόμενο καταναγκασμό για επανάληψη. Μια ανοίκεια δηλαδή παρόρμηση ενός διαταραγμένου ατόμου που το αναγκάζει να επαναλαμβάνει καταστρεπτικές εμπειρίες, και η οποία φαίνεται να υπερβαίνει τους φυσικούς περιορισμούς του οργανισμού. Συνεπώς έχουμε να κάνουμε με μια καραμπινάτη περίπτωση ιδεοψυχαναγκασμού. Στο μόνο που μπρορούμε να εμπλέξουμε τον Λακάν, και να του δώσουμε τα εύσημα, είναι το ότι, σε πλήρη αντίθεση με τον Φρόυντ, δεν βλέπει τον ιδεοψυχαναγκασμό ως μια τάση σβέσης και εκμηδένισης της ζωής, αλλά σαν προσπάθεια αναζοπύρωσης της ζωής.
Κατά τα άλλα φρονώ πως το κύριο πρόβλημα του κ. Πίκη, είναι ότι δεν έχει ξεπεράσει "το στάδιο του καθρέπτη".
Και εξηγούμαι: Ο "καθρέπτης", είναι το αποτέλεσμα αναγνώρισης του εαυτού μας στα πρόσωπα των άλλων , οι οποίοι εκλαμβάνονται ως ίδιοι με τον εαυτό μας. Οι εικόνες και έννοιες (σημαινόμενα) που το άτομο ασυνείδητα αναγνωρίζει ως δικές του και αναπαράγει μέσω της μίμησης, θεωρεί ότι εξ αρχής ανήκουν σε αυτό και συνιστούν την φυσική του, εγγενή ταυτότητα. Η συγκρότηση του "Εγώ" προϋποθέτει την ύπαρξη ενός "εσύ" (καθρέπτης) που εκλαμβάνεται με βάση την ομοιότητα δημιουργώντας μια φαντασιακή σχέση που χαρακτηρίζεται από την δυαδικότητα.
Ο κ. Πίκης λοιπόν, ως βρέφος, δεν είχε συγκροτημένη ταυτότητα του εαυτού του και του σώματός το, και κατακλυζόταν από λιβιδικές ενορμήσεις. Έτσι, η ταυτότητά του συγκροτήθηκε από ανομοιογενή στοιχεία χωρίς συνοχή, που του δίνουν την αίσθηση κομματιάσματος και που του επέστρεψαν σε μεγαλύτερη ηλικία ως φαντασιώσεις διαμελισμού. Στην προσπάθειά του λοιπόν να συγκροτήσει μια ταυτότητα με μεγαλύτερη συνοχή, ταυτίζεται φαντασιακά με βιαστές, μισογύνηδες κλπ. Έτσι λοιπόν, το αποτέλεσμα αυτών των φαντασιακών ταυτίσεων - αναγνωρίσεων, συνιστούν ακραίες παραγνωρίσεις, που χωρίς τα βιώματα ενός "εσύ" (καθρέπτη), χωρίς δηλαδή να υφίσταται η απαιτούμενη δυαδικοτητα, οδηγούν στον περαιτέρω διαμελισμό της ταυτότητός του και στην πλήρη αλλοτρίωση του.