επισης υπαρχει και η συνχυση,οταν δλδ καταφερει η συντροφος μας να χυσει μαζι μας πραγμα βεβαια σπανιο για ελλεηνιδα που ερχεται σε οργασμο μονο στα χοντος σεντερ οποτε η λεξη εχει εξαφανιστει στην πραξη.....
δεν είμαι εις θέσιν να γνωρίζω αν είστε σε σύγχυση ή συγχιση αυτή τη στιγμή
και πάλι φιλικά
Παρακαλώ. Μην είστε τόσο δηκτική.
Το επίμαχο σχόλιο στόχευε αποκλειστικώς εμέ, και όπως άλλωστε θα διαπιστώσατε, δεν κατάφερε να με συγχίσει, καθώς και να με συγχύσει.
επισης υπαρχει και η συνχυση,οταν δλδ καταφερει η συντροφος μας να χυσει μαζι μας πραγμα βεβαια σπανιο για ελλεηνιδα που ερχεται σε οργασμο μονο στα χοντος σεντερ οποτε η λεξη εχει εξαφανιστει στην πραξη.....
μην τσιμπας....στην πεφτει ο παπασατυρος
;)
Πρέπει να γίνεται διάκριση σημασιολογική, μορφολογική και ορθογραφική ανάμεσα στο σύγχυση «μπέρδεμα, ανακάτεμα - "νοητική" διαταραχή» και στο σύγχιση «ψυχική αναστάτωση, εκνευρισμός, ταραχή».
Το σύγχυση είναι παράγωγο τού συγχέω, ενώ το νεότερο σύγχιση παράγεται από ρήμα συγχίζω / -ομαι. Το ίδιο το ρ. συγχίζω / -ομαι είναι νεότερος σχηματισμός που προήλθε με μεταπλασμό από το ρ. συγχέω, από τον αόρ. συνέχυσα. που συνέπιπτε ακουστικά με τον αόρ. των ρημάτων σε -ίζω (πβ. ζωγραφώ - ζωγράφησα - ζωγραφίζω - ζωγράφισα). Η παραγωγή από το ουσιαστικό σύγχυση (υποχωρητικά) δεν είναι πειστική. Η σημασιολογική διαφορά υφίσταται και ανάμεσα στα ρήματα: συγχέω «μπερδεύω, ανακατεύω», ενώ συγχίζω «προκαλώ ψυχική αναστάτωση, εκνευρισμό, ταραχή» και συγχίζομαι «αναστατώνομαι ψυχικά, εκνευρίζομαι» (πβ. και μτχ. συγχισμένος «αναστατωμένος, εκνευρισμένος»).
Μπαμπινιώτης (σελίδα 1697)
δεν είμαι εις θέσιν να γνωρίζω αν είστε σε σύγχυση ή συγχιση αυτή τη στιγμή
και πάλι φιλικά
(εκ φύσεως και φύλου)
...παρόλο που δεν βρίσκομαι σε σύγχι(υ)ση εκ strobιλισμού.
Καθόλου φιλικά
Das nennt man kleinlich, penibel und deutsch
MfG
.......απλά δεν ήθελα να συνεχίσω το σπαμάρισμα
.......απλά δεν ήθελα να συνεχίσω το σπαμάρισμα
