Καλά έκανες Γκάμπα και ξεσκόνισες τη μνήμη μου όσον αφορά τα τεχνικά, αλλά δε θα σας πω εγώ αυτά για τα Κατάνα, η μάλλον ΤΟ Κατάνα αφού μόνο το 1100 θεωρούσαμε τότε ότι είχε δικαίωμα να φέρει αυτό τον τίτλο. Δίκιο έχει κι ο ΝΟΤ, ήτανε σχέδιο το Muth για την γερμανική αγορά και μετέπειτα την ευρωπαική. Σχεδιάστηκε μάλιστα σαν 650 αρχικά αλλά χωρίς άξονα, αφού βασίστηκε στο μοτέρ του GS550 με κιτ Yoshimura στα 640 αν θυμάμαι καλά.
Τέλος πάντων...
Την πρωτοαντικρύσαμε αρχές 1981 στο μαγαζί του Γκουντούφα στη Μιχαλακοπούλου. Ήταν ο πρώτος που είχε φέρει 2 κομμάτια, εισαγωγή από την Κύπρο αφού τότε ο Σφακιανάκης μόνο για τα φορτηγά του τα Hino νοιαζότανε και πως θα τά σπρωχνε στο Στρατό.
Δίκιο έχει ο φίλτατος Βολταίρος, ήταν σα να προσγειώθηκαν ξαφνικά στη Μιχαλακοπούλου 2 αστρομαχητικά. Μέσα σε μια μέρα όλες οι άλλες μοτοσυκλέττες της εποχής έγιναν ντεμοντέ, απολιθώματα μιας άλλης γενιάς που δεν είχε ελπιδα περαιτέρω εξέλιξης. Έτσι έμοιαζαν τότε, τόσο μπροστά από την εποχή τους.
Η πραγματικότητα δεν απείχε πολύ από την οπτική εντύπωση. Το 1100 ήταν ότι ταχύτερο ΜΗ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΟ κυκλοφορούσε για τα επόμενα 2 χρόνια, αφού δεν είναι μόνο ότι είχε φοβερή για τα δεδομένα της εποχής δύναμη, 111 άλογα- μου χει μέινει στο μυαλό- αλλά ήταν και πολύ ελαφρύτερο από τις άλλες "γρομπάλες" της περιόδου. Επιπλέον, ενίσχυσε ακόμα περισσότερο τη φήμη που η Suzuki είχε αρχίσει να δημιουργεί εκείνα τα χρόνια, πρώτα με τα GS 550/750 και μετά με τα υπέροχα GS1000 GS1000S, ότι δηλαδή ήταν τα μόνα αξιόλογα σε ΚΡΑΤΗΜΑ και ΦΡΕΝΑ γιαπωνέζικα.
Το ΚΑΤΑΝΑ ήταν ΚΑΛΥΤΕΡΟ σε όλα, πήγαινε, έστριβε, φρέναρε και ξεσήκωνε βλέμματα θαυμασμού όπου και να περνουσε. Εξάτμιση φυσικά, Devil, 4 σε 1 σε χωνί, να ανασταίνονται οι πεθαμένοι στο περασμά του.
Δύο φίλοι απ το Χαλάνδρι αγόρασαν από κοινού ένα από τα δύο 1100 που είχε φέρει ο Γκουντουφας. Κυριολεκτικα πλειοδότησαν αφού δεν ήταν επίσημη εισαγωγή κι ήταν πολλοί οι μνηστηρες. Δε θυμάμαι τώρα πόσο "καπελλο" πλήρωσαν, ήταν πάντως σημαντικό για τη εποχή ποσό. Θυμάμαι πωσ στρώθηκε σε χρόνο ρεκόρ αυτή η μηχανή με βόλτες στο Σούνιο, με τη συνοδεία ολόκληρης ίλης καβαλλάρηδων από την άγρια φυλή του Χαλανδρίου, κάθε βραδυ.
Μετά, το ΚΑΤΑΝΑ άρχισε να βγάζει τα λεφτά του και μάλιστα πολύ γρήγορα, κατεβαίνοντας σε κόντρες. Θυμάμαι μια φορά που το καβάλησα και είδα, τότε για πρώτη φορά στη ζωή μου, τη βελόνα στο κοντέρ στα 240, νούμερο περίπου μυθικό για τη εποχή.
Ένα βράδυ, στην πλατεία Χαλανδρίου, έσκασε το κακό μαντάτο, ο "Σπύρος ο Πούχ" είχε τρακάρει το ΚΑΤΑΝΑ στη Δουκίσης Πλακεντίας (τότε είχε ακόμα την υπερυψωμένη γραμμή για το "Θηρίο" τον παλιό σιδηρόδρομο Αθηνών Λαυρίου) και είχε μείνει στον τόπο.
Τρέξαμε όλοι εκεί, κλαψαμε όλοι εκεί, ξεπλύναμε τα αίματα με δάκρυα και μείναμε μέχρι τις 3 το βράδυ εκεί, προσέχοντας μην αγγίξει κανένα βέβηλο χέρι τη σπάθα που επάνω της ακόμα είχε το αίμα του φίλου μας.
Η μοτοσυκλέττα αυτή επισκευάστηκε βελτιώθηκε και υπάρχει ακόμη. Σπανίως, βγαίνει ακόμα, καλοκαιρινά βραδυα σε βόλτες μέχρι το Σούνιο. Εγώ δε χρειάζεται να τη δώ για να την ακούσω να περνάει και να σηκώνει το Χαλάνδρι στο πόδι φτύνοντας φωτιά και βρόντο από την κοντή Devil....