Την περίμενα στην ρεσεψιόν του Πριβέ. Ντυμένος σπορ ως μεγαλοαπατεώνας που είμαι, έπρεπε να πουλήσω ακριβά το τομάρι μου μήπως και ψαρώσει. Έσκασε μύτη το μωρό με μοχέρ ζακετούλα και μπλου τζιν εφαρμοστό που χαίδευε τον αλαβάστρινο πάτο της. Με μπέρδεψε, λέω ρε πούστη μου για πατσά θα πάμε; η συνέχεια όμως με ξάφνιασε αναπάντεχα. Με χαιρέτησε εγκάρδια με χαμόγελο. Γαμάτη οδοντοστοιχία. Ολόλευκα δόντια που σίγουρα δεν θα είχε ανάγκη να χρησιμοποιήσει στο τσιμπούκι. Όχι αυτή ως έμπειρη. Αυτά για κάτι άλλες που της δένουν τα κορδόνια. Πρόσωπο με ακέραιη θηλυκότητα. Αναρωτήθηκα αν παίζουν σε τσόντες οι Καρυάτιδες. Λίγο σφιγμένη αλλά και δυναμική τόσο όσο να με ψαρώσει εκείνη. Θα έλεγα ότι οραματίστηκα μια άοκνη παρτίδα πόκερ με φιλιά, άφθονο σπέρμα και ζουμιά.
Το μαλλί της μαύρο κι εξαιρετικά πυκνό. Νεανικό σαν ποτάμι που ρέει γεμάτο ζωή. Το λευκό του ματιού της καθαρό, βλέμμα τίγρης που ζύμωνε ολάκερη την ατμόσφαιρα και θα ερχόταν να ισοπεδώσει τους όποιους φραγμούς. Αυτούς που θα παραχωρούσαν την θέση τους σε ανεξάντλητο ρεαλισμό.
Ψιλοχέζομαι τώρα...τα υπόλοιπα άλλη φορά.