Εντελώς φιλικά και χωρίς ίχνος αντιπαράθεσης:
Διάβασα πρόχειρα τα σχόλια και διαφωνώ πλήρως τόσο σε αυτά όσο και στην αρχική σου τοποθέτηση. Θα προσπαθήσω σύντομα να αναλύσω τις σκέψεις μου.
Όταν διαλύεται μια σχέση, ποτέ δεν φταίει μόνο ένας. Συνήθως φταίνε και οι 2, έστω και με διαφορετικό ποσοστό ο ένας από τον άλλον. Όταν η διάλυση συνοδεύεται και από 3ο πρόσωπο, αυτό δεν είναι η αιτία, αλλά η αφορμή ή αν θες η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι.
Γι αυτό έχει σημασία να μπορέσει το κάθε μέρος της σχέσης να αναλάβει τις δικές του ευθύνες όσον αφορά την διάλυση, έτσι ώστε να μην επαναλάβει λάθη που έκανε. Κι εσύ φίλε μου, κατά την γνώμη μου, έχεις το δικό σου μερίδιο ευθύνης, από την στιγμή που είσαι στο Μπου εδώ και 7 χρόνια. Αυτό δεν αναιρεί τη στάση της πρώην σου, αλλά δεν δικαιολογεί και την στάση σου απέναντί της, αφού και οι 2 ψάχνατε αλλού.
Ακόμα μεγαλύτερη σημασία έχει η διατήρηση καλής σχέσης με την πρώην, όταν στη μέση υπάρχουν παιδιά. Το ζευγάρι μπορεί να χωρίζει, αλλά για τα παιδιά εξακολουθούν να είναι ο μπαμπάς και η μαμά. Και, αντίθετα με ότι εύχεσαι, ακόμα και αν η μάνα τους ήταν πουτάνα, καλό θα ήταν για τα παιδιά να μην το μάθουν ποτέ. Αλλά φίλε μου, στο ερώτημα που τέθηκε πιο πριν, όσον αφορά το τι θα πεις στα παιδιά σου αν σε ρωτήσουν αν η μάνα τους είναι πουτάνα, αλήθεια, τι θα τους πεις αν σε ρωτήσουν: Μπαμπά, εσύ τι έκανες στο Μπου;
Κατά την γνώμη μου αντρίκεια στάση είναι η παραδοχή και των δικών μας πράξεων που διάλυσαν έναν γάμο. Και αυτό βοηθάει όχι μόνο στην συγχώρεση της "άλλης", αλλά και στην δημιουργία μιας καλής γονεϊκής σχέσης, που θα βοηθήσει τα παιδιά να ξεπεράσουν το τραύμα που τους δημιούργησε ο χωρισμός.
Ξαναλέω, χωρίς ίχνος αντιπαράθεσης.
Διάβασα πρόχειρα τα σχόλια και διαφωνώ πλήρως τόσο σε αυτά όσο και στην αρχική σου τοποθέτηση. Θα προσπαθήσω σύντομα να αναλύσω τις σκέψεις μου.
Όταν διαλύεται μια σχέση, ποτέ δεν φταίει μόνο ένας. Συνήθως φταίνε και οι 2, έστω και με διαφορετικό ποσοστό ο ένας από τον άλλον. Όταν η διάλυση συνοδεύεται και από 3ο πρόσωπο, αυτό δεν είναι η αιτία, αλλά η αφορμή ή αν θες η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι.
Γι αυτό έχει σημασία να μπορέσει το κάθε μέρος της σχέσης να αναλάβει τις δικές του ευθύνες όσον αφορά την διάλυση, έτσι ώστε να μην επαναλάβει λάθη που έκανε. Κι εσύ φίλε μου, κατά την γνώμη μου, έχεις το δικό σου μερίδιο ευθύνης, από την στιγμή που είσαι στο Μπου εδώ και 7 χρόνια. Αυτό δεν αναιρεί τη στάση της πρώην σου, αλλά δεν δικαιολογεί και την στάση σου απέναντί της, αφού και οι 2 ψάχνατε αλλού.
Ακόμα μεγαλύτερη σημασία έχει η διατήρηση καλής σχέσης με την πρώην, όταν στη μέση υπάρχουν παιδιά. Το ζευγάρι μπορεί να χωρίζει, αλλά για τα παιδιά εξακολουθούν να είναι ο μπαμπάς και η μαμά. Και, αντίθετα με ότι εύχεσαι, ακόμα και αν η μάνα τους ήταν πουτάνα, καλό θα ήταν για τα παιδιά να μην το μάθουν ποτέ. Αλλά φίλε μου, στο ερώτημα που τέθηκε πιο πριν, όσον αφορά το τι θα πεις στα παιδιά σου αν σε ρωτήσουν αν η μάνα τους είναι πουτάνα, αλήθεια, τι θα τους πεις αν σε ρωτήσουν: Μπαμπά, εσύ τι έκανες στο Μπου;
Κατά την γνώμη μου αντρίκεια στάση είναι η παραδοχή και των δικών μας πράξεων που διάλυσαν έναν γάμο. Και αυτό βοηθάει όχι μόνο στην συγχώρεση της "άλλης", αλλά και στην δημιουργία μιας καλής γονεϊκής σχέσης, που θα βοηθήσει τα παιδιά να ξεπεράσουν το τραύμα που τους δημιούργησε ο χωρισμός.
Ξαναλέω, χωρίς ίχνος αντιπαράθεσης.
Τελευταία τροποποίηση: