chantal-99
Μέλος
- Εγγρ.
- 17 Οκτ 2011
- Μηνύματα
- 5.283
- Like
- 41
- Πόντοι
- 66
“Με εμπιστευεσαι?" με ρωτησες,
πλησιαζοντας στο χωρο με ενα βλεμμα αδιευκρινιστο, αλλα με υφος σχεδον εκφοβιστικο και φωνη απειλητικη...
Αμηχανα περασα τα δαχτυλα μου μεσα απο το εσωρουχο μου και δαγκωσα τα χειλη μου νιωθοντας ριγη να με διαπερνουν. Η σταση του σωματος σου και ο τροπος που με παρακολουθεις μ εχουν παγωσει, στεκεσαι μπροστα μου, με ψυχραιμια, σχεδον αδιαφορια, και μου προκαλεις εναν νευρικο κομπο στο στομαχι, κοιτωντας το κορμι μου μ αυτο το βλεμμα… Προσπαθω να μουρμουρισω κατι ενθαρρυντικο μεσα μου, μα τα χειλη μου τρεμουν και προσπαθουν απεγνωσμενα να μην φανερωσουν την ανασφαλεια μου. Με ενα μισο, στραβο χαμογελο ξεκουμπωνεις και σηκωνεις τα μανικια απ’ το πουκαμισο σου. Χαλαρωνεις τον κομπο της γραβατας σου, κανοντας μου νοημα να πλησιασω κι αλλο.
Πιανεις τον καρπο μου με μια σταθερη λαβη και για μια στιγμη δινεις στα ματια σου λιγο χρονo να περασουν πανω απο το σωμα μου, χωρις να σταθεις ομως πουθενα…
Το πρωτο αγγιγμα σου σαν καυτη σπιθα μεσα μου, μου προκαλει ενα κλαψουρισμα. Λυνεις τη ζωνη σου και την τραβας να γλυστρισει γυρω απο τη μεση σου.
Θελω να τραβηχτω λιγο, το σκεφτομαι , μα εκει που παω να το προσπαθησω δυναμωνεις τη λαβη με την οποια κατεχεις τον καρπο μου και με το αλλο σου χερι ξεκουμπωνεις το παντελονι σου… ειναι αυτο για μενα? Τολμω και σκεφτομαι…
Ακους τη σκεψη μου ενω δεν μιλησα…
‘Ναι ... και όχι.’ ειναι η αινιγματικη απαντηση σου. Παιρνεις τους καρπους μου, τους γυρνας πισω στην πλατη μου, τυλιγεις γυρω τους τη ζωνη σου και στη συνεχεια τραβας σφιχτα ωστε να μην μεινει κανενα περιθωριο κινησης. Τοσο σφιχτα περιπου οσο δυνατα σκυβεις και δαγκωνεις τη σαρκα στον ωμο μου….Με οδηγεις λιγο πιο διπλα…και γαντζωνεις τη ζωνη σ εναν χαλκα που εχει η μεγαλη ντουλαπα…
Πριν με γυρισεις προς τον καθρεφτη της ντουλαπας βλεπω το αρρωστημενο χαμογελο σου το οποιο διογκωνει το φοβο και την αβεβαιοτητα μου που με κυριαρχουν εκεινη τη στιγμη…
Με πιεζεις πανω στην ντουλαπα, ενώ στεκεσαι ακριβως πισω μου και νιωθω την καυτη σου ανασα στον ωμο μου... Τρεμω εσωτερικα, ο φοβος και η καυλα που διακρινεις στον καθρεπτη στο βλεμμα μου σε επιβεβαιωνουν και συνεχιζεις περνωντας μου μια φαρδια κορδελα πανω απο τα ματια μου…Δεν σκοτεινιαζουν απ ευθειας τα παντα…απλα με δυσκολευει να παρακολουθησω τις κινησεις σου και ετσι δεν μπορω να μαντεψω καν ποιο θα ειναι το επομενο σου βημα…
"Ειπες οτι μ’ εμπιστευεσαι," ψιθυριζεις στ αυτι μου, δενοντας την κορδελα σφιχτα.
"Ηταν μαλλον η μιση αληθεια, στην καλυτερη περιπτωση…." μουρμουρισω σχεδον αφωνα.
" Δεν μπορουμε να αρχισουμε μ ‘αυτον τον τροπο…" η απαντηση μου σβηνει στα χειλη μου, πνιγμενη απ'το δαχτυλο σου. "Shhh.Οχι αλλα λογια…. "
Μου πατας επιβλητικα τους ωμους προς τα κατω ετσι ωστε να τεντωσει η ζωνη σου οπου μ εχεις κρεμασμενη, για να ανασηκωθει στον αερα αυτο στο οποιο στοχευεις τοση ωρα…τα κωλομαγουλα μου βρισκονται σε αποσταση αναπνοης μπροστα σου καθως γονατιζεις. Τα χερια σου με αρπαζουν και μου ανοιγεις τα ποδια, ωστε να αισθανομαι την αναπνοη σου στο εσωτερικο των μηρων μου… Μονο η ανασα σου μου προδιδει που βρισκεσαι…. Εισαι τοσο κοντα, τοσο βασανιστικα κοντα… που κατι μεσα μου συστελλεται και σφιγγει το κουβαρι, αυτο το μειγμα απο αρρωστημενη προσμονη και φοβισμενο αγχος για το τι θ ‘ακολουθησει…
Νιωθω τη γλωσσα σου να κανει μια διαδρομη και να αγγιζει σχεδον ανεπαισθητα ακριβως αυτα τα σημεια που συνδεονται σαν περλες πανω σ'ενα αορατο collier ...σημεια που οδηγουν στην τελευταια περλα του collier, την κλειτοριδα μου...την παιρνεις για λιγο στο στομα σου, ισα ισα να παρεις τη γευση της και να αφησεις το σαλιο σου...απομακρυνεσαι και φυσας απαλα πανω της, κανωντας με να θελω να κλεισω τα ποδια μου, να προστατευτω... Όταν παυω να αισθανομαι την ανασα σου εκει, καταλαβαινω οτι σηκωνεσαι και ενας απαγοητευμενος αναστεναγμος μου ξεφευγει…
Ένα αργο χαδι, ενα περασμα τοσο τρυφερο και τοσο σκοπιμο με κανει να ανατριχιασω καθως το χερι σου κατευθυνεται προς τη σχισμη μου η οποια θα φωναζε, αν μπορουσε.
Κι εκει που η διψα μου για τη συνεχεια αυτου του αγγιγματος γινεται αφορητη, νιωθω την επιπεδη και ακαμπτη παλαμη σου να σκαει πανω στα κωλομαγουλα μου, τοσο απροβλεπτα που με καις και μου ξεφευγει μια δυνατη φωνη…αλλα μενω ακινητη… Η αντιδραση μου σε παρασερνει και με χτυπας αλλες τρεις φορες, ετσι ωστε το δερμα μου να παιρνει ηδη μια λαμπερη αποχρωση του ροζ.
Σε καθε συγκρουση του αμειλικτου χεριου σου με τα γυμνα μου κωλομαγουλα μου προκαλεις μια κραυγη, δεν μπορω ν αρνηθω ομως, πως καθε φορα ενα καυτο υγρο κυμα με κατακλιζει και οι σκεψεις που προσπαθω να κανω εκτροχιαζονται…στελνεις βελη φωτιας ολο και πιο κοντα στο πιο καυτο σημειο του κορμιου μου…με διαπερνουν και αναβουν φωτιες παντου, ολα φλεγονται…
Οι φωνες μου αλλαζουν σε καθε χτυπημα, καθε κραυγη και αλλο ουρλιαχτο, καθε φωτια και αλλο κλαψουρισμα, με κομμενη την ανασα μου περιμενω με τα ποδια τεντωμενα… με μια φλογα αναμεσα στους μηρους μου κι ενα χαος μεσα στο μυαλο μου. Η μονη μου σκεψη ειναι να κρατησω τα γονατα μου τεντωμενα, ακινητη στο υψος σου και να περιμενω εκει… με τα ματια και τα χερια δεμενα …τι σκοπο να εχεις μαζι μου...
Μετα απο μια πρωτη σειρα απο χτυπηματα μ αφηνεις με κομμενη αναπνοη, με τα κωλομαγουλα μου μουδιασμενα και τα γονατα μου να τρεμουν, να θελουν να λυγισουν και να αντιστεκομαι με τις τελευταιες μου δυναμεις διψωντας για συνεχεια… Μη γνωριζοντας αν και πως θα συνεχισεις, προσπαθω να παρω τις ανασες μου κι απορω αν απλα συγκεντρωνεσαι για αλλη μια ‘επιθεση’…
…δεν προλαβαινω να το σκεφτω και το χερι σου βυθιζεται αναμεσα στα ποδια μου, ξαφνικα, χωρις την υποψια ενος χαδιου, πιο πολυ σαν ελεγχος για να δεις το αποτελεσμα, το οποιο ξερω πως ειναι αυτο που επιδιωκες…Τα δακτυλα σου κανουν στην ακρη το ποτισμενο μου εσωρουχο και γλυστρουν μεσα στο καυτο μουνι μου που σταζει και σε ρουφαει μεσα μου, αφηνοντας τους ηχους των υγρων μου πανω στο χερι σου…
Εκπληκτη, νιωθοντας να χαλαρωνεις την ενταση της αφης σου, προσπαθω να κλεισω τα ποδια μου και να σε κλεισω εκει, μεσα μου… Με μια γρηγορη κινηση σου με αναγκαζεις να τα ξανανοιξω βαζοντας το γονατο σου αναμεσα τους… Αρπαζεις το εσωρουχο μου και μου το κατεβαζεις ως τα γονατα κομματιαζοντας το, και για να υπογραμμισεις την ενταση της κινησης σου αυτης μου επενθυμιζεις με ενα και μοναδικο κοφτο χτυπημα, εκεινο το μουδιασμα, το τσουξιμο και τον πονο πανω στα κωλομαγουλα μου.
Με το αλλο σου χερι λυνεις τη ζωνη , μου ελευθερωνεις τα χερια και με τραβας απ τα μαλλια πιεζοντας με τωρα με την πλατη στην ντουλαπα. Νιωθω τη ζωνη σου να τυλιγεται γυρω απο τη μεση μου ακινητοποιωντας μου τα χερια πλεον με αυτον τον τροπο.
Με το ελευθερο σου χερι, μου ζυμωνεις τα στηθη , τσιμπας και στριβεις τις θηλες μου. Δαγκωνω τα χειλη μου, η αναπνοη μου γινεται βαρια, σε νιωθω μπροστα μου παλι, με το ποδι σφηνωμενο αναμεσα στα δικα μου ωστε να με αναγκαζεις να τα κραταω ανοιχτα… Κι ετσι ομως αισθανομαι τους χυμους μου να ρεουν, να ενωνονται σταγονιδια και να κυλουν στο εσωτερικο το μηρων μου…
Οι ηχοι μου ανεξελεγκτοι, θυμιζουν τα παντα, κατι αναμεσα σε ηδονικη κραυγη, κλαψουρισμα αβοηθητου παιδιου και εκκληση για συνεχιση ολων οσων αισθανομαι…και σαν να με υπακους - με το δικο σου ομως τροπο- ερχεσαι και χαστουκιζεις την ηβη μου και ακουω το χερι σου να χτυπαει πλεον πανω στα μουνοχειλα μου που σταζουν…
Αντιδρω με ενα βαθυ γρυλισμα, με ξαναχτυπας και σου φωναζω με αναφιλητα να με λυτρωσεις…το καθε σου τσιμπημα στελνει δονησεις σ'ολοκληρο το σωμα μου. Τα χτυπηματα σου, που δεν ειναι τοσο εντονα και βαρια οσο αυτα στα κωλομαγουλα, ηταν ωστοσο απροσδοκητα και αγρια για το μουνακι μου..η κλειτοριδα μου ειναι πρησμενη και σφυζει. Δυο δαχτυλα σου την παιρνουν αναμεσα τους και με καθε σου κινηση με φτανεις πιο κοντα σ αυτο που θελω οσο τιποτα αλλο αυτη τη στιγμη. Τα δαχτυλα σου γλυστρουν ηδονικα πανω στα μουνοχειλα μου , βυθιζονται μεσα μου και ξαναβγαινουν πιο υγρα και με χαιδευουν με τρελο ρυθμο… καθε φορα που καταλαβαινεις οτι πιεζω την λεκανη μου πανω στο χερι σου και ακολουθω τις κινησεις σου, ερχεσαι κοντα στο αυτι μου και μου ψιθυριζεις
"Εδω...?? εδω με θελεις...? Μεινε ακινητη αν με θελεις ακριβως εδω..."
η
" Μεσα σου με θελεις, καριολακι, τι χτυπιεσαι...? δεν ηρθε η ωρα σου... εγω θα σου πω.."
και καθε φορα με σταματας με ενα βαθυ φιλι, εξαφανιζοντας την λαχανιασμενη μου ανασα, μετατρεποντας την ...και κοιτωντας με στα ματια με οδηγεις με σιγουρια πλεον σε ενα χαοτικο οργασμο.
Τα χειλη σου ειναι τωρα πια ακριβως στο αυτι μου, το μαγουλο σου ακουμπα στο δικο μου, οταν τελικα... τρεις απλες λεξεις δικες σου, κυλουν σαν καυτο λαδι στο τυμπανο μου και γκρεμιζουν το φραγμα αναμεσα σε εμενα και την απελευθερωση ολων μου των αισθησεων…
‘Τωρα χυσε με !’
Και το κανω…
Αφηνομαι … και ξετυλιγεται μπροστα μου ενα αρχεγονο αποκορυφωμα, με συνεπαιρνουν κυματα ηδονικης απολαυσης που δεν αφηνουν τιποτα ορθιο, τα ποδια μου πλεον δεν με κρατανε και καθως λυνεις τη ζωνη σου που με κρατουσε ορθια ακουμπωντας στο ξυλο της ντουλαπας, πλεον αφηνομαι και πεφτω σπαρταρωντας στην αγκαλια σου… Το σωμα μου τρεμει ολοκληρο και με σφιγγεις πανω σου..Τα χειλη μας ενωνονται και καταπινεις τις κραυγες μου, τις κανεις δικες σου, τις αξιζεις, ειναι δικες σου, ρουφας τις αναπνοες μου, το χαος του μυαλου μου, το κανεις κι αυτο δικο σου, …και καθως εχεις πιασει το ιδρωμενο μου προσωπο, αυτο το μεταμορφωμενο μου προσωπο στα χερια σου και συνομιλεις με την ψυχη μου, εγω ανοιγω τα ματια μου και πιανω το βλεμμα σου…
Μ 'ενα εξωφρενικο χαμογελο στο προσωπο σου με ρωτας
‘Με εμπιστευεσαι??
[size=5pt]... κι ακομα κι αν τα 5 λεπτα που θα χρειαζοσουν για να διαβασεις αυτο το αδιαφορο κειμενο ηταν ισως πολλα για σενα...tu lo sai che non posso non amarti nemmeno se non vuoι.. tu lo sai...![/size]
![URL]]](http://[URL unfurl="true"]www.lifo.gr/uploads/image/407963/t216570-800x800.jpg[/img[/URL]])
, éxeiς μιά τάση να ωραιοποιείς καταστάσεις ! 
