Για να δεις ότι δεν είσαι αμερόληπτος και ότι λες βλακείες. Το 1970 , δούλευε ο άνδρας σε κάθε οικογένεια. Παντρεύονταν νέοι. Έκαναν παιδιά. Όχι ένα, τουλάχιστον 2-4. Έχτιζαν σπίτι με τη δουλειά του άνδρα. Έχτιζαν και εξοχικό ή έφτιαχναν στο χωριό το παλιό σπίτι . ΟΙ ΤΑΒΕΡΝΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ , ΔΟΥΛΕΥΑΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ 7/365 ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΓΕΜΑΤΑ ΜΕΧΡΙ ΧΑΡΑΜΑΤΑ.
Σήμερα ;
Δουλεύουν όλοι.
Οι νέοι δεν παντρεύονται ποτέ.
Οι λίγο παλιότεροι με το ζόρι ένα παιδί .
ΣΠΙΤΙΑ ΟΧΙ ΔΕΝ ΧΤΙΖΟΥΝ , ΧΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΑΝ , ΛΟΓΩ ΦΟΡΩΝ .
Μπουζούκια και ταβέρνες ; Παρασκευή και Σάββατο και μπορεί να πάει το 1% .
Αυτοκίνητα υπάρχουν , μόνο για το πήγαινε έλα στη δουλειά.
Με τα ηλεκτρικά .... το 2030 , θα έχουν λιγότεροι αυτοκίνητο από όσους είχαν το 1950 .
Απάντηση δεύτερη
Όχι δικά μου στοιχεια
βασικός μισθός που ίσχυε στη χώρα ήταν περίπου 1.000 δρχ. το μήνα. Η διαμονή στις πολυκατοικίες της εποχής εθεωρείτο πολυτέλεια και όσοι ζούσαν σε αυτές αισθάνονταν προνομιούχοι! Η οδός Πατησίων και η Λεωφόρος Αλεξάνδρας μέχρι τους Αμπελοκήπους, η Κυψέλη, το Παγκράτι, η Νέα Σμύρνη ήταν αστικές ακριβές συνοικίες! Η Κηφισιά, το Παλαιό Ψυχικό, και λίγο λιγότερο το Παλαιό Φάληρο, ήταν πάντα η κορυφή των συνοικιών. Όλη η υπόλοιπη Αθήνα ήταν γεμάτη σπίτια του ενός ή δύο ορόφων με αυλές και κοινές τουαλέτες.
Οι Έλληνες της επαρχίας πουλούσαν τα χωράφια τους για να αγοράσουν διαμέρισμα στην Αθήνα! Αρκετοί αγόραζαν θυρωρεία! Ο κατασκευαστής φρόντιζε να υπάρχει ένα μικρό δωμάτιο στο υπόγειο (3Χ4 τ.μ.) με μια κουζινίτσα (1Χ1 τ.μ.) στη μια γωνία και ένα μπάνιο με ντους (1Χ1 τ.μ.) στην άλλη και το ονόμαζαν «διαμερισματάκι» του ενός δωματίου. Επειδή ο θυρωρός φρόντιζε τους κοινόχρηστους λογαριασμούς, ο κανονισμός της πολυκατοικίας προέβλεπε μισθό θυρωρού 1.000 δρχ. Έτσι, εξασφάλιζε στέγη και εισόδημα!
Τα πιο συνηθισμένα και δημοφιλή διαμερίσματα ήταν τα δυαράκια των 50-60 τ.μ. Όποιος, όμως, αγόραζε τριαράκι των 70-80 τ.μ. στις ακριβές συνοικίες που αναφέρθηκαν πιο πάνω, ήταν πιο προνομιούχος και καμάρωνε. Οι λίγοι που αγόρασαν τεσσάρι των 90-100 τ.μ. δεν μιλιόντουσαν!
Οι γνωστοί τούς αντιμετώπιζαν με θαυμασμό. Ας μη μιλήσουμε για τα ρετιρέ!
Την εποχή εκείνη το επάγγελμα του Πολιτικού Μηχανικού και του Αρχιτέκτονα δέσποζε επιβλητικά. Όλοι οι γονείς που είχαν κόρες με προίκα στόχευαν σε γάμο με Πολιτικό Μηχανικό! Μεγάλο prestige!
Η ταρίφα για να παντρευτεί η κόρη Πολιτικό Μηχανικό ήταν μία ή περισσότερες πολυκατοικίες ή οικόπεδο με ή χωρίς μετρητά για να σηκωθεί η πολυκατοικία!
Το μέσο εισόδημα των Πολιτικών Μηχανικών, τότε, ήταν 8.000 δρχ. περίπου το μήνα. Οικόπεδα έβρισκαν όσα ήθελαν και με αντιπαροχή.
Αν είχες ένα οικόπεδο, το παραχωρούσες και έπαιρνες, ανάλογα, 2-3 διαμερίσματα ως αντιπαροχή για την αξία του οικοπέδου σου. Τα υπόλοιπα 4 έως 6 τα πουλούσε ο Πολιτικός Μηχανικός, πριν ακόμη ολοκληρωθούν. Οι αγοραστές τα αγόραζαν από τα μπετά. Από τα σχέδια. Με λίγα λόγια, η πολυκατοικία σηκωνόταν με τα λεφτά των αγοραστών
είχες ένα οικόπεδο, το παραχωρούσες και έπαιρνες, ανάλογα, 2-3 διαμερίσματα ως αντιπαροχή για την αξία του οικοπέδου σου. Τα υπόλοιπα 4 έως 6 τα πουλούσε ο Πολιτικός Μηχανικός, πριν ακόμη ολοκληρωθούν. Οι αγοραστές τα αγόραζαν από τα μπετά. Από τα σχέδια. Με λίγα λόγια, η πολυκατοικία σηκωνόταν με τα λεφτά των αγοραστών!
Κρέας έτρωγαν οι Έλληνες μία, το πολύ δύο φορές την εβδομάδα. Τα λαδερά εντάσσονταν καθημερινά στο διαιτολόγιό τους. Στα χωριά έτρωγαν κρέας το Πάσχα και τα Χριστούγεννα! Στην Καλαμάτα και σε όλη σχεδόν την Πελοπόννησο, οι Έλληνες της εποχής, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, έτρωγαν γίδα βραστή, γίδα ψητή, μοσχάρι βραστό, μοσχάρι ψητό και… γαλόπιτα για επιδόρπιο! Είχαν γιορτή! Οι τραγουδιστές της εποχής ήταν ο Μεσιέ Mπιθί, ο Μίστερ Κόκοτας, ο Καλαντζής, η Μαίρη Λίντα, ο Χιώτης, η Μπελίντα, η Νάντια Κωνσταντοπούλου, η Νανά Μούσχουρη, η Τζένη Βάνου και ο Γ. Βογιατζής.
Η Ελλάδα δεν είχε τηλεόραση. Είχε μόνον ραδιόφωνο και η εκπομπή «Πικρή μικρή μου αγάπη», που χορηγούσε το απορρυπαντικό TIDE, είχε αναγκάσει τις Ελληνίδες να περπατάνε στο δρόμο με το τρανζίστορ στο αυτί και να ακούν τη δακρύβρεχτη εκπομπή! Σε κάποια μπουάτ εμφανίστηκε ο «γύφτος» Χατζής με τη βαριά φωνή. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Ο Στράτος Διονυσίου τότε περνούσε για πολύ λαϊκός και δεν πουλούσε στην κοσμική Αθήνα. Βέβαια, ο Στέλιος Καζαντζίδης ήταν από τα πρώτα ονόματα του λαϊκού και μιλούσε στις καρδιές των «σκληρών» και «πονεμένων» παλικαριών της εποχής!
Τα τσιγάρα αγοράζονταν δυο-δυο ή τρία-τρία, χύμα από το περίπτερο. Τα κάπνιζαν με… καρφίτσα, για να μη χάσουν. Οι γόπες στο δρόμο ήταν δεν ήταν μισό πόντο η καθεμία! Αν κάποιο πολυτελές αυτοκίνητο περνούσε μπροστά από τους τροχονόμους της εποχής, όσο και αν ακούγεται παράξενο και απίστευτο, οι τροχονόμοι χαιρετούσαν στρατιωτικά, γιατί υπέθεταν ότι θα έπρεπε να είναι κάποιο σημαντικό πρόσωπο της Αυλής ή των λιγοστών μεγαλοβιομηχάνων. Υπενθυμίζουμε ότι τότε υπήρχε η Ελληνική Βασιλευόμενη Δημοκρατία με Βασιλιά τον Παύλο, πατέρα του μετέπειτα Βασιλιά Κωνσταντίνου. Η κοσμική ζωή της Αθήνας περιστρεφόταν γύρω από το παλάτι και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή! Οι δεξιώσεις γίνονταν όλες στη «Μεγάλη Βρεταννία» και στο «King George», τα δύο μοναδικά πολυτελή ξενοδοχεία της τότε Αθήνας.
Και επειδή θέλω να μαι δίκαιος και να γράφω και πράγματα που δεν με συμφέρουν
Πιο κάτω περιέργως ενώ έχει γράψει αυτά για τα σπίτια
Λέει ότι μπορούσες με 100 μισθούς των χιλίων δραχμών δηλαδή με 100.000 δραχμές να αγοράσει σπίτι ενώ σήμερα
Εννοώντας το 2013 δεν μπορείς
www.reader.gr
