μια φορα αγαπητοι συναγωνιστες, ημουνα με αυτοκινητο στην πλατεια σολωμου περαστικος, και στη γωνια απεναντι απο τα σουβλακια Χριστακη, στεκονταν μια κινεζα. σταματησα μπροστα της, ημουνα κομπλαρισμενος δεν εχω παρει ποτε απο πεζοδρομιο, δεν ηξερα πως να την καλεσω, συνενοηθηκαμε μονο με τα ματια, χωρις να ανταλαξουμε κουβεντα ανοιξε την πορτα και απολυτα φυσιολογικα μπηκε μεσα σαν να ηταν καποια φιλη μου που τη μαζεψα απο το δρομο. τελικα ηταν βιετναμεζα.
ηταν πολυ ορεα. λεπτη, καλιγραμμη, νεα, ειχε ωραια παχια χειλια, ειχε εξυπνο και ωραιο χαμογελο. αρχισε ενας συντομος διαλογος γνωριμιας, μετα "που παμε?" λεω εγω "δεν ξερω πες μου εσυ που θελεις να παμε" λεει αυτη, αλλα κανεις μας δεν διευκρινησε το σκοπο (να παμε καπου να κανουμε τι ακριβως?) μετα λεω "ποσο κανει?" "τι θα μου κανεις, τι υπηρεσιες εχεις κτλ" δεν απαντουσε, ελεγε διαφορα ασχετα πραγματα, σα να ντρεποταν, παντως αξιζε πολυ απο εμφανιση. δεν ξερω, ημουνα και φαινομουνα τρακαρισμενος. ελεγα μεσα μου "που να την παω τωρα?" ηταν μεσημερι, στο αυτοκινητο δυσκολο να κανω κατι γιατι θα μας εβλεπαν. αλλα μου τριγυριζε στο μιαλο "και αν εχει καμια αρρωστια και με κολησει?". ημουνα διστακτικος, και της μετεδωσα και αυτης ενα αγχος και μια ανασφαλεια, το πραγμα δεν οδηγουσε πουθενα, υπηρχε αμηχανια (δεν εκανε κουβεντα κανεις μας για τον προφανη λογο για τον οποιο μπηκε αυτη στο αυτοκινητο μου). καναμε με το αυτοκινητο πολλες βολτες στη παλια λευκωσια, με εβλεπαν αρκετοι νθρωποι με τη βιετναμεζα μεσα, δεν πειραζει. τελικα μετα απο κανα 15λπτο μου ειπε να την αφησω (στο περιπτερο ΟΧΙ) και εγω το εκανα χωρις δευτερη σκεψη.ετσι τελιω παντως μετα σκεφτηκα οτι ηταν πργματι καλο μουνι για πηδημα, δεν ειδα αλλες του πεζοδρομιου σε τοσο καλη κατασταση. δε βαριεσαι, μαλλον δεν το χω το σπορ του πεζοδρομιου, καλιτερα για την υγεια μου