Μπορεί να επικοινωνούμε σε μια ανώνυμη κοινότητα, έχοντας το δικαίωμα να γράψουμε ελεύθερα ό,τι νομίζουμε, να αποτυπώνουμε ιδέες και θέσεις, να κάνουμε κριτική, να ... να... να..., αυτό άλλωστε είναι κατάκτηση προηγούμένων, ή έστω των πιο μεγάλων από εμάς, είναι αποτέλεσμα της δημοκρατίας, ΑΛΛΑ επιμένω πως κρινόμαστε. Κρινόμαστε για το τι γράφουμε, για το πως το γράφουμε. Κάποιους από εμάς ίσως μας αφήνει αδιάφορους το γεγονός. Είμαστε οι ίδιοι που είμαστε πάντα παραπονούμενοι, που μας φταίνε όλοι και όλα, που δεν ελαττώνουμε ταχύτητα όταν βλέπουμε ηλικιωμένο στη μέση του δρόμου, που πιάνουμε ολόκληρο το πεζοδρόμιο με το αυτοκίνητο και μετά ζητάμε και τα ρέστα από τη μητέρα με το μωρό στο καροτσάκι που βγήκε στη λεωφόρο γιατί δεν είχε πεζοδρόμιο, είμαστε οι ίδιοι που γινόμαστε τιμητές της αστυνομίας όταν χτυπούν όποιον δεν εμφορείται από τα δικά μας πιστεύω, οι ίδιοι που "στέλνουμε στο Σουφλί" όποιον αστυνομικό μας δίνει κλήση για το ένα (από τα πολλά) κόκκινο που περάσαμε, οι ίδιοι που δεν θέλουμε ξένους (οικονομικούς μετανάστες) στην Ελλάδα, οι ίδιοι που κάνουμε παζάρι και δεν πληρώνουμε πάνω από 30 ευρώ στον άνρωπο (αλλοδαπό) που μας καθάρισε τον κήπο, κλπ... κλπ...
Α... ναι ξέχασα, είμαστε οι ίδιοι που τα μαθαίνουμε και στα παιδιά μας.
Και επειδή ήμουν off topic, συμφωνώ με τον υπό προυποθέσεις περιορισμό του πανεπιστημιακού ασύλου και όχι στην κατάργησή του. Μην ξεχνάμε πως είναι διαφορετική η οπτική όσων δεν έχουν σπουδάσει σε πανρπιστήμιο από αυτούς που έχουν σπουδάσει. Όσον αφορά την τιμωρία, αυτή κατά την ταπεινή μου γνώμη -και τα λίγα που γνωρίζω- πρέπει να είναι αποτέλεσμα της εφαρμογής της νομοθεσίας και φυσικά να μη βρίσκεται σε αντίθεση με το περί δικαίου αίσθημα του λαού. (Εν τέλει αυτός είναι που ορίζει πολιτικό κόμμα που κυβερνά, αυτός είναι που πληρώνει, άρα είναι κατά τεκμήριο ώριμος και ικανός)