Αμερικανοί επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η δημιουργία λίθινων εργαλείων, τα οποία επέτρεψαν την κοπή του ωμού κρέατος, ήταν σημαντικός παράγοντας για την εξέλιξη του ανθρώπου και της ομιλίας.
Σύμφωνα με τους ερευνητές του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, με επικεφαλής τον καθηγητή Εξελικτικής Ανθρωπολογίας Ντάνιελ Λίμπερμαν, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», δεν ήταν το μαγείρεμα ο παράγοντας-κλειδί για την ανθρώπινη εξέλιξη, αλλά η κατανάλωση ωμού κρέατος κομμένου σε μικρότερα κομμάτια.
Όπως εξηγούν, το μάσημα του ωμού κρέατος σε κομματάκια, μετά την εφεύρεση των λίθινων εργαλείων, διευκόλυνε την κατανάλωση θρεπτικής τροφής, σμίκρυνε το πρόσωπο και τα δόντια των προγόνων μας και, τελικά, μέσα από αυτήν την αλλαγή στην ανατομία του προσώπου, διευκόλυνε την εξέλιξη της ανθρώπινης γλώσσας και του εγκεφάλου.
Η παραπάνω εξέλιξη, επέτρεψε στους ανθρώπους να μην περνάνε όλη τη μέρα τους μασουλώντας, όπως κάνουν μέχρι σήμερα οι στενότεροι συγγενείς μας, οι χιμπατζήδες, που μασάνε τουλάχιστον έξι ώρες.
Και όσον αφορά τον σημερινό κόσμο, συγκριτικά, οι σημερινές πρωτόγονες ανθρώπινες φυλές μασάνε περίπου το 5% της μέρας (1,2 ώρες), ενώ οι πολιτισμένοι μερικά μόνο λεπτά μέσα στο 24ωρο -με εξαιρέσεις πάντα.
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ εκτιμούν ότι το μαγείρεμα εμφανίστηκε πριν από ένα εκατομμύριο χρόνια και έγινε συνήθεια περίπου πριν από 500.000 χρόνια.
Ωστόσο, ήδη τουλάχιστον δύο εκατομμύρια χρόνια νωρίτερα ο «Όρθιος Άνθρωπος» (Homo erectus) είχε αναπτύξει μικρότερα σαγόνια και δόντια, πιο αδύναμους μυς για μάσημα της τροφής και μικρότερο έντερο για την πέψη. Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι πριν από 2,5 εκατ. χρόνια οι πρόγονοί μας έτρωγαν συχνά ωμό κρέας.
Σύμφωνα με τη μελέτη, αυτές οι αλλαγές μπορούν να αποδοθούν στο ότι κάποια στιγμή οι άνθρωποι άρχισαν να τρώνε μικρότερες ποσότητες πιο θρεπτικού φαγητού, διότι οι πρόγονοί μας κατάφεραν, με τη βοήθεια των εργαλείων, να κόβουν σε κομμάτια το ωμό κρέας και έτσι να μασάνε μικρότερες μπουκιές και πιο εύκολα.
Επίσης, με τα εργαλεία τους και το χτύπημα των φυτών μπορούσαν να κάνουν μια υποτυπώδη επεξεργασία της τροφής.
Για να αποδείξουν τη θεωρία τους, οι ερευνητές έκαναν πειράματα συγκριτικού... μασουλήματος. Οι εθελοντές μάσησαν ωμό κρέας κατσίκας (είναι πολύ σκληρό) ή ωμά λαχανικά (καρότα, παντζάρια, γλυκοπατάτες) και ηλεκτρόδια με αισθητήρες στο πρόσωπο των εθελοντών κατέγραφαν τη μυϊκή δύναμη που κατέβαλαν για να μασήσουν.
Όπως αποδείχθηκε, η ωμή κατσίκα απαιτεί 39% λιγότερο μάσημα και 46% λιγότερη μυϊκή δύναμη από ό,τι το μάσημα των ωμών λαχανικών. Όταν όμως το κρέας κοβόταν σε μικρά κομματάκια, τα πράγματα βελτιώνονταν ακόμη περισσότερο υπέρ του κρέατος.
Σύμφωνα με τη μελέτη, αν το ένα τρίτο της διατροφής των προγόνων μας αποτελείτο από κομματάκια ωμού κρέατος και τα δύο τρίτα από κοπανημένα φυτά, οι προϊστορικοί άνθρωποι θα χρειάζονταν να μασάνε 17% λιγότερο συχνά και 26% λιγότερο δυνατά.
Και όπως επισήμανε ο Λίμπερμαν, «το κρέας απαιτεί μικρότερη μυική δύναμη για το μάσημά του ανά θερμίδα από ό,τι τα σκληρά φυτά που θα υπήρχαν στην εποχή των προγόνων μας. Η αναποτελεσματικότητα των δοντιών να κόψουν το ωμό κρέας θα είχε περιορίσει την κατανάλωσή του, ώσπου εφευρέθηκαν τα εργαλεία πριν από περίπου 3,3 εκατομμύρια χρόνια».
