Έχουν βγει, εδώ είναι, έξω-έξω, αλλά έχουν κολλήσει. Πάντα αυτό παθαίνω. Είμαι στη φάση που δεν μπορώ να τα σπρώξω άλλο, δε βγαίνουν, αλλά δεν μπορώ και να σηκωθώ, γατί είναι εκεί, έχω ανοίξει, και πονάω. Αν κοιτάξεις, θα τα δεις, μου έχουν ανοίξει τον κώλο, τσούζω, πονάω, δεν προχωράνε άλλο. Αυτό είναι το μαρτύριο τώρα. Μια ώρα εδώ θα μείνω, να σπρώχνω και να σπρώχνω. Για να βγάλω τι; Μια τόση δα, που θα μου γδάρει και τον κώλο. Και θα μείνουν πάλι μέσα στο έντερο, και δε θα μπορώ ούτε να περπατήσω, ούτε να κάτσω, ούτε τίποτα. Κουράστηκα, δεν μπορώ, κάθε μέρα αυτά τραβάω.. " - ένας μονόλογος, απελπισμένος σχεδόν, τόσο ωμός, τόσο αληθινός, τόσο unlike her.. Ήταν έτοιμη να δακρύσει..
εκτος απο το οτι ειναι στανταρ ο δημητρακης ποιο απαισιου και αηδιαστικο πραγμα δεν εχω διαβασει αυτος που το εγραψε ειναι σιγουρο οτι εχει ψυχολογικα .αηδιασα ελεοσσσσσσσσσσσσσσ πιααα