«Η αγία νόσος»...
Το αποτέλεσμα ήταν η λέπρα να μετονομαστεί σε «αγία νόσο». Οι χριστιανοί ασθενείς δεν τιμωρούνταν πλέον, αντιθέτως θεωρείτο ότι είχαν επιλεγεί από τον Θεό για να ανταμειφθούν. Ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης ξεπέρασε την αποστροφή του και αγκάλιασε λεπρό, καθιστώντας έτσι τη θεραπεία των λεπρών βασικό καθήκον του μοναστικού τάγματος που δημιούργησε. Η κόρη του Ερρίκου Α’ Ματθίλδη ίδρυσε νοσοκομείο για λεπρούς στο Χόμπορν του Λονδίνου, ενώ έπλενε και φιλούσε δημόσια στα πόδια τους. Σε όλη την Ευρώπη μονάρχες και αριστοκράτες συναγωνίζονταν ποιος θα χρηματοδοτήσει αποικίες λεπρών. Οι λεπροί απέκτησαν ιδιαίτερα προνόμια: το σημαντικότερο ήταν το δικαίωμα στην επαιτεία. Επί 200 χρόνια, αν και ζούσαν απομονωμένοι, κυκλοφορούσαν ελεύθερα στους ναούς και ταξίδευαν σε προσκυνήματα. Τότε, ξεκίνησε η συνήθεια τους να κουβαλάνε κουδούνια και κρόταλα. Τα χρησιμοποιούσαν όχι για να προειδοποιήσουν τον κόσμο να μείνει μακριά, αλλά για να προσελκύσουν δωρεές: η βοήθεια προς ένα λεπρό ήταν πράξη ιερή...