Η ιστορία των ασθενειών

[iuakoya]

Η εξέλιξη της ασθένειας επιφέρει επίσης μια δυσκαμψία των χειλών και των ούλων του πάσχοντα και ο μορφασμός στον οποίον οδηγείται αναγκαστικά αφήνει να φανούν τελείως τα δόντια του. Δε θέλει και πολύ για τη λαϊκή φαντασία, τα απλά και του μέσου ανθρώπου κυνόδοντα να αποκτήσουν την όψη πραγματικών κοφτερών δοντιών άγριου θηρίου. Είναι προφανές ότι οι βρικόλακες των περασμένων αιώνων ήταν πραγματικά άτυχοι. Δεν είχαν στη διάθεσή τους γυαλιά ηλίου, αλλά ούτε και μπορούσαν να κάνουν μετάγγιση αίματος για να βάλουν μέσα τους τα ερυθρά αιμοσφαίρια που τους έλειπαν. Σήμερα οι μέθοδοι αυτές για την καταπολέμηση της πορφυρίας είναι ευρέως διαδεδομένοι, και το μόνο που έχει να ρισκάρει ο ασθενής είναι η περίπτωση να κολλήσει aids. Σε ό,τι αφορά στο σκόρδο, είναι γνωστό ότι το φυτό αυτό περιέχει μια χημική ουσία που δρα ανασταλτικά με κάποια ένζυμα του ήπατος...

 

[iuakoya]

Ένας υγιής άνθρωπος αν φάει σκόρδο θα έχει σίγουρα προβλήματα με την μυρωδιά της ανάσας του, ένας άνθρωπος όμως που πάσχει από πορφυρία, θα δει τα προβλήματά του να δεκαπλασιάζονται αυτομάτως από τη στιγμή που θα βάλει μόλις μια σκελίδα σκόρδου στο στόμα του. Τα τριχωτά και παραμορφωμένα από την ασθένεια πρόσωπά τους άλλωστε θα μπορούσαν να εξηγήσουν από μόνα τους τη θρυλική απέχθεια των βρικολάκων για τους καθρέφτες και... τους σταυρούς, εφόσον μπροστά σε ένα τέτοιο θέαμα, οι ασθενείς θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι είναι "δαιμονισμένοι". Εκείνο όμως που χτυπάει περισσότερο τη φαντασία, είναι το γεγονός ότι οι "βρικόλακες", μην έχοντας κάποιον τρόπο να πραγματοποιήσουν εκείνη την εποχή μεταγγίσεις αίματος, δεν είχαν άλλη λύση από το να πίνουν μεγάλες ποσότητες αίματος...

 

[iuakoya]

Επιπλέον, οι γάμοι ανάμεσα σε ανθρώπους με το ίδιο αίμα συγγένειας να κυλά μέσα τους, πολύ συχνοί πριν από κάποιους αιώνες, διευκόλυναν την εγκατάσταση της ασθένειας σε κάποιες συγκεκριμένες "γαλαζοαίματες" περιοχές, όπως ήταν και η Τρανσυλβανία, πατρίδα του Δράκουλα. Είναι γνωστό ότι οι βασιλείς της Αγγλίας Άννα, Γεώργιος ο 3ος, Γεώργιος ο 4ος, αλλά και ο βασιλιάς της Πρωσίας Φρειδερίκος ο 2ος είχαν χτυπηθεί από την πορφυρία. Απ' ό,τι φαίνεται, εκείνο που κατά τη διάρκεια αιώνων απομάκρυνε την προσοχή των γιατρών από τους "βρικόλακες" ήταν οι λαϊκές "διαγνώσεις". Οι διαγνώσεις των ανθρώπων του λαού, των απλών ανθρώπων που τρομοκρατούνταν με το ασυνήθιστο θέαμα που εξέπεμπε η κατάσταση των άτυχων ασθενών. Προσπαθήστε να φανταστείτε πώς έβλεπαν τότε έναν τύπο που έβγαινε από το σπίτι του μόνο τη νύχτα, που είχε όψη θηρίου και τρίχες παντού...

 

[iuakoya]

«Οι άνθρωποι με ερυθροποιητική πρωτοπορφυρία είναι χρόνια αναιμικοί, γεγονός που τους κάνει να αισθάνονται πολύ κουρασμένοι και να φαίνονται πολύ χλωμοί, με αυξημένη φωτοευαισθησία επειδή δεν μπορούν να βγουν στο φως της ημέρας», λέει ο Barry Paw MD, PhD , από το Κέντρο Καρκίνου & Αιματολογικών Διαταραχών Παίδων Dana-Farber, στη Βοστώνη. Σύμφωνα με τον ίδιο, ακόμη και κατά τη διάρκεια μιας συννεφιασμένης μέρας, υπάρχει αρκετό υπεριώδες φως για να προκαλέσει φλύκταινες και παραμόρφωση των εκτεθειμένων μερών του σώματός τους, των αυτιών και της μύτης τους. Σήμερα, η παραμονή σε κλειστούς χώρους κατά τη διάρκεια της ημέρας και οι μεταγγίσεις αίματος που περιέχουν επαρκή επίπεδα αίμης μπορεί να βοηθούν στην ανακούφιση ορισμένων συμπτωμάτων της διαταραχής. Στην αρχαιότητα, όμως, η πόση ζωικού αίματος και η παραμονή των πασχόντων σε εξωτερικούς χώρους μόνο κατά τη διάρκεια της νύχτας, προκειμένου να ανακουφίσουν τα συμπτώματά τους, ενδέχεται να είναι η αφετηρία του δημοφιλούς μύθου...

 

[iuakoya]

Οι περισσότεροι από τους πάσχοντες ωστόσο θα εμφανίσουν λιγότερο σοβαρά συμπτώματα από τα προαναφερθέντα. Το Αμερικανικό Ίδρυμα Πορφυρίας «Desiree Lyon Howe» υποστηρίζει ότι σήμερα πρέπει να υπάρχουν λιγότερα από 100 τέτοιου είδους περιστατικά σε ολόκληρο τον κόσμο. Η συχνότητα τέτοιων σοβαρών περιστατικών στο μεσαίωνα ωστόσο πρέπει να ήταν μεγαλύτερη σε απομακρυσμένες κοινότητες, που είχαν λιγότερο συχνή επαφή με τον έξω κόσμο και ως εκ τούτου λιγότερη ποικιλία γονιδίων. Τα αγροτικά χωριουδάκια και οι αγροικίες στην Τρανσυλβανία, που σήμερα αποτελεί μέρος της Ρουμανίας, συμπεριλαμβάνονται σε αυτές τις απομακρυσμένες κοινότητες. Και είναι από εκείνο το μέρος της ανατολικής Ευρώπης, όπως η Τρανσυλβανία, από όπου και άρχισε να διαδίδεται ο μύθος του βρικόλακα και στη συνέχεια εξαπλώθηκε προς τα δυτικά...

 

[iuakoya]

Ο συγγραφέας Ρότζερ Λουκχαρστ, που επιμελήθηκε την επανέκδοση του βιβλίου του Δράκουλα, του Μπαμ Στόκερ, από τις Oxford World’s Classic’s εξέτασε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ο μύθος απέκτησε φήμη στις αρχές του 18ου αιώνα. Η πρώτη αναφορά της λέξης βαμπίρ στα αγγλικά έγινε το 1730, στις εφημερίδες που ανέφεραν πληροφορίες για σώματα που έβγαιναν από τον τάφο και είχαν φρέσκο αίμα γύρω από το στόμα τους. Στα ρεπορτάζ τους επισήμαιναν ότι οι συγκεκριμένες πληροφορίες μεταφέρθηκαν σε αυτούς από αγρότες, αλλά τόνιζαν ωστόσο ότι τους ακούγονταν αληθινές. Όταν διάφορες ασθένειες έπληξαν αυτές τις αγροτικές περιοχές, όπως η πανούκλα, τα βοοειδή ζώα πέθαιναν και τότε όλοι θεωρούσαν ότι τα ζόμπι καιροφυλακτούν για τους ζωντανούς...

 

[iuakoya]

Συχνά το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να ψάχνουν τον τάφο του τελευταίου ατόμου που είχε πεθάνει στο χωριό. Και αυτή είναι ακόμη μία απόδειξη που φανερώνει το πόσο πρώιμη ήταν η ιατρική επιστήμη εκείνα τα χρόνια, αφού οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να αποδείξουν 100% με επιχειρήματα ότι ένα άτομο έχει πεθάνει. Ασθένειες, όπως η καταληψία, που υποβάλλει τους ανθρώπους σε μία κατατονική κατάσταση τόσο βαθιά που ο παλμός τους είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτός, αποδεικνύουν ότι εκείνη την εποχή κάποιοι άνθρωποι θάφτηκαν ζωντανοί. Όταν ξυπνούσαν μερικοί συμπεριφέρονταν σαν τρελοί από τον φόβο τους και την πείνα που ένιωθαν και αυτό αποτελεί μια εξήγηση για το λόγο που ενδεχομένως μερικοί από αυτούς εμφανίζονταν με φρέσκο αίμα γύρω από το στόμα τους...

 

[iuakoya]

Επίσης, την περίοδο εκείνη οι άνθρωποι δεν ήταν εξοικειωμένοι με τις αλλαγές που επιφέρει ο θάνατος στο ανθρώπινο σώμα. Όταν λοιπόν άνοιγαν τον τάφο του υπόπτου συχνά έβλεπαν αλλαγές που δεν κατανοούσαν όπως την απώλεια αίματος στην περιοχή των ούλων, σημάδι γι' αυτούς ότι είχε τραφεί με ανθρώπινο αίμα. Σε περιόδους ασθενειών πίστευαν ότι ήταν το βαμπίρ που τους σκοτώνει μεταδίδοντας την αρρώστια στο πέρασμά του και μολύνοντας τα χωριά τους. Έτσι, κατέληγαν σε μεθόδους όπως τα παλουκώματα στις καρδιές, η καύση του σώματος ή τοποθετούσαν ένα τούβλο στο στόμα του νεκρού για να μη μπορεί να τραφεί...

 

[iuakoya]

Η ασθένεια των "λυκανθρώπων"...

Οι περισσότεροι από τους χωρικούς κρατούσαν τα ζώα τα οποία δεν ήταν εμβολιασμένα. Και ήταν εκείνη επίσης την περίοδο που εμφανίστηκε η λύσσα. Μια νόσος που χαρακτηρίζεται από την αποστροφή για το φως και το νερό, την επιθετικότητα, το δάγκωμα και το παραλήρημα. «Η λύσσα σχετίστηκε με τον μύθο του λυκανθρώπου», λέει ο Λουκχαρστ. «Υπήρχε ένας μύθος που προειδοποιούσε τους ανθρώπους έτσι ώστε να μην έρχονται σε επαφή με τα ζώα και να στρέφονται περισσότερο προς την ανθρωπότητα», συνεχίζει. Η απομόνωση αυτών των κοινοτήτων από πολιτισμένες πόλεις όπως το Παρίσι και το Λονδίνο είχε άλλες επιπτώσεις. «Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν διατροφική ποικιλία και ειδικά όσοι ζούσαν στα βουνά υπέφεραν συχνά από βρογχοκήλη. Η έλλειψη θρεπτικών συστατικών, όχι μόνο έκανε τους ανθρώπους πιο επιρρεπείς σε διάφορες ασθένειες αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις επιδείνωσε τους ήδη υπάρχοντες κρυμμένους κινδύνους που υπήρχαν στα γονίδιά τους» προσθέτει ο συγγραφέας...

 

[iuakoya]

Μια άλλη ασθένεια που οδήγησε στο μύθο του λυκανθρώπου είναι φυσικά το Σύνδρομο Λυκανθρώπου. Το Σύνδρομο του Λυκανθρώπου, ή Υπερτρίχωση, προκαλεί την ανάπτυξη τριχοφυΐας στο μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου σώματος. Υπάρχουν δύο γνωστοί τύποι αυτής της ασθένειας: η γενικευμένη Υπερτρίχωση όπου οι τρίχες καλύπτουν σχεδόν όλο το σώμα, και η τοπική, όπου τριχοφυΐα εμφανίζεται σε μια πολύ συγκεκριμένη περιοχή. Είναι λυπηρό το ότι δεν έχει βρεθεί θεραπεία, ωστόσο, μέρος, ή το σύνολο, των τριχών ενίοτε μπορούν να αφαιρεθούν χειρουργικά. Στο μεσαίωνα φυσικά η εμφάνιση και μόνο αυτών των ατόμων προκαλούσε τον τρόμο και την απέχθεια όλων...

 

[Moralite]

Δεν τα γραφεις και σε βιβλιο

Ενδιαφερουσα και αξιολογα τα οσα εχεις αναφερεις.

 

[iuakoya]

Δεν τα γραφεις και σε βιβλιο

Ενδιαφερουσα και αξιολογα τα οσα εχεις αναφερεις.

Σ' ευχαριστώ φίλε

 

[iuakoya]

Κατά τη διάρκεια του μεγάλου κυνηγιού των μαγισσών που σάρωσε την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική τον 16ο και 17ο αιώνα, δεν μπήκαν μόνο οι γυναίκες στο παραληρηματικό στόχαστρο των κοινωνιών, αλλά και οι άντρες. Κι ενώ οι μεν κατηγορήθηκαν ως μάγισσες, οι δε αναγορεύτηκαν σε λυκάνθρωπους, με τον όλεθρο και την καταστροφή να κρατούν πια τα σκήπτρα των ζωών τους. Οι υποθέσεις με αληθινούς λυκάνθρωπους στην εποχή του φανατισμού και του παραλογισμού δεν περιορίστηκαν μάλιστα μόνο εκεί, καθώς οι άνθρωποι είναι φαίνεται διατεθειμένοι να πιστέψουν στο απόκοσμο ανεξαρτήτως εποχής. Κι αν κάποιοι ήταν κατά συρροή δολοφόνοι που δεν επισύρουν τον οίκτο μας, οι βάρβαρες εκτελέσεις ανθρώπων που άλλοι θεώρησαν ως λυκάνθρωπους μόνο συμπάθεια προκαλούν για τις ατυχείς ζωές τους. Ας δούμε μερικούς από αυτούς...

 

[iuakoya]

Ο Άντρας του Δάσους...

Το πρώτο παράδειγμα λυκάνθρωπου διαφέρει από τα άλλα εξαιτίας του γεγονότος ότι ο Petrus Gonsalvus δεν ήταν σαλεμένος φονιάς ή διεστραμμένος νους. Ο άτυχος άντρας που γεννήθηκε το 1537 έπασχε από μια ορμονική διαταραχή που κάλυπτε όλο το σώμα του με τρίχες, κάνοντάς τον να μοιάζει με λυκάνθρωπο! Ήταν βέβαια φιλήσυχος και καλός πολίτης και αυτό του εξασφάλισε την πολυπόθητη κοινωνική αποδοχή, αν και οι περισσότεροι τον έβλεπαν με καχυποψία. Ο Gonsalvus έγινε μέλος της αυλής του Γάλλου βασιλιά και αργότερα εντάχθηκε στους κύκλους της Μαργαρίτας της Πάρμα, μιας κυρίας αριστοκρατικής καταγωγής που εκτελούσε χρέη αντιβασιλέα της Ολλανδίας. Παρά την ήρεμη ζωή του, αναπαραστάσεις του κυκλοφορούσαν ευρέως σε μουσεία με «φρικιά» και αξιοπερίεργα της Ευρώπης, καθώς οι περισσότεροι ήταν πεπεισμένοι πως επρόκειτο για καλό λυκάνθρωπο!

 

[iuakoya]

Ο Λυκάνθρωπος του Dole...

Σύγχρονος του Gonsalvus, ο Gilles Garnier πέρασε επίσης ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στη Γαλλία. Εδώ ωστόσο δεν έχουμε να κάνουμε με κάποια γενετική ανωμαλία, καθώς ο τύπος ήταν βδελυρός κανίβαλος και κατά συρροή δολοφόνος. Γνωστός και ως «Ερημίτης του St. Bonnot», το τέρας σκότωνε παιδιά κοντά στην οικία του, με τα θύματά του να περιλαμβάνουν παιδιά και των δύο φύλων ηλικίας 9-12 ετών. Το πράγμα έγινε μάλιστα ακόμα πιο περίεργο στη δίκη του, όταν ισχυρίστηκε ότι ένα πνεύμα πρόσφερε στον ίδιο ένα μαγικό φίλτρο που τον μεταμόρφωνε σε λυκάνθρωπο! Ο Garnier ομολόγησε τέσσερις φόνους και καταδικάστηκε όχι μόνο για λυκανθρωπία αλλά και μαγεία. Κάηκε ζωντανός στις 18 Ιανουαρίου 1573...

 

[iuakoya]

Ο Λυκάνθρωπος του Bedburg...

Ο Peter Stump δεν πούλησε την ψυχή του σε κάποιο τυχαίο φάντασμα αλλά στον ίδιο τον Εωσφόρο, ο οποίος του επέτρεψε να μεταμορφώνεται σε λυκάνθρωπο. Με τη βοήθεια κατόπιν της ερωμένης του, Katherine Trompin, και της κόρης του, Beell Stump, δολοφόνησε και καταβρόχθισε 15 θύματα από το 1564-1589, καθώς λυκάνθρωπος χωρίς ανθρώπινη σάρκα δεν γίνεται. Όταν μάλιστα συνελήφθη, οι δεισιδαίμονες αστυνομικοί είπαν ότι τον βρήκαν με τη λυκανθρωπίστικη περιβολή του, καθώς δεν πρόλαβε να μεταμορφωθεί πίσω σε άνθρωπο! Το δικαστήριο της Κολονίας τον κήρυξε ένοχο, με το πεπρωμένο του να ομοιάζει πια σε όρους τρόμου με εκείνο των θυμάτων του. Ο δικαστής παρήγγειλε να τον δέσουν σε έναν τροχό και με πυρωμένες μασιές να του αφαιρέσουν τμήματα από τη σάρκα του, κατόπιν να του σπάσουν χέρια και πόδια με ξύλινο τσεκούρι, διαχωρίζοντας τελικά το κεφάλι από το σώμα. Όσο για το πτώμα, να καεί και οι στάχτες του να διασκορπιστούν στον αέρα για να μη μείνει ίχνος από δαύτον! Όσο για τις συνενόχους του λυκάνθρωπου, αφού είδαν τον βάρβαρο θάνατό του το 1589, τον ακολούθησαν στον άλλο κόσμο δεμένες στο παλούκι και παραδομένες στην πυρά...

 

[iuakoya]

Ο Λυκάνθρωπος του Châlons...

Το πραγματικό του όνομα παραμένει άγνωστο, κι αυτό γιατί αυτός (ή αυτό) έμεινε γνωστός ως «Δαιμονισμένος Ράφτης», καθώς ο αγαπημένος τρόπος δολοφονίας του ήταν να κόβει τον λαιμό το θύματος, πριν κατασπαράξει τις σάρκες του. Ο τόπος που έδρασε ήταν το Châlons των Παρισίων και ο αριθμός των θυμάτων του δεν έχει διαλευκανθεί. Ο φερόμενος λυκάνθρωπος καταδικάστηκε στις 14 Δεκεμβρίου 1598 και εκτελέστηκε στην πυρά την αμέσως επόμενη μέρα. Οι αυτόπτες μάρτυρες μάλιστα της δημόσιας εκτέλεσης ανέφεραν ότι αντίθετα με άλλους «λυκάνθρωπους» που μετανόησαν ενόσω οι φλόγες τύλιγαν το κορμί τους, ο χωρίς τύψεις «Δαιμονισμένος Ράφτης» βλασφημούσε και έβριζε μέχρι το τέλος...

 

[iuakoya]

Ο Λύκος του Ansbach...

Το κυνήγι των λυκανθρώπων, όπως και το σαφώς πιο διαβόητο κυνήγι μαγισσών, συνεχίστηκε καθώς περάσαμε από το 1500 στο 1600. Και όπως ακριβώς και οι μάγισσες, έτσι και οι λυκάνθρωποι είχαν την τιμητική τους στις γερμανικές κτήσεις της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Όσο για τον λύκο του Ansbach, δεν έχει ανθρώπινο όνομα καθώς φαίνεται πως ήταν πράγματι λύκος παρά άνθρωπος που κατηγορήθηκε για μεταμόρφωση σε λύκο! Παρά ταύτα, οι κάτοικοι ισχυρίζονταν ότι ο λύκος ήταν στην πραγματικότητα ο πρώην -και ιδιαίτερα μισητός- δήμαρχός τους, ο οποίος είχε μετενσαρκωθεί σε λύκο! Οι φιλήσυχοι πολίτες τον κυνήγησαν λυσσαλέα, τον αιχμαλώτισαν και τον σκότωσαν το 1685, αν και δεν σταμάτησαν φυσικά εκεί: παρά το γεγονός ότι το ζώο ήταν νεκρό, το έντυσαν με ρούχα και του έβαλαν μούσι για να μοιάζει περισσότερο λέει στον δήμαρχό τους και κατόπιν το απαγχόνισαν κιόλας καλού-κακού! Υπεύθυνο για αναρίθμητα φονικά, το ζώο εκτέθηκε αργότερα σε μουσείο 

 

[iuakoya]

Ο λυκάνθρωπος του Allariz...

Ακόμα και στις αρχές του 19ου αιώνα οι κατηγορίες για φονιάδες ότι ήταν στην ουσία λυκάνθρωποι δεν έπαψαν, παρά το γεγονός ότι το κυνήγι των λυκανθρώπων δεν ήταν πια καθόλου στη μόδα. Αυτή την εποχή ξεκινούσε η ζοφερή περίοδος των διαβόητων serial killers και παρά την «επιστημονικότητα» της εποχής, τα φονικά αυτά τέρατα συνέχισαν να δαιμονοποιούνται ως λυκάνθρωποι. Τέτοια ήταν η περίπτωση του κατά συρροή δολοφόνου Manuel Blanco Romasanta (18 Νοεμβρίου 1809 - 14 Δεκεμβρίου 1863), ο οποίος αποτυπώθηκε στο συλλογικό ασυνείδητο ως λυκάνθρωπος. Ήταν ταυτοχρόνως ο πρώτος καταγεγραμμένος Ισπανός κατά συρροή φονιάς, καθώς ομολόγησε 13 φόνους, και καταδικάστηκε σε στραγγαλισμό, αν και η ποινή του ποτέ δεν εκτελέστηκε. Η ιστορία της ζωής του ήταν κι αυτή περίεργη, καθώς οι γονείς του τον μεγάλωναν ως κοριτσάκι, μέχρι να τους σφυρίξει γιατρός ότι η Manuela ήταν στην ουσία αγόρι! Όσο για τα αίτια του θανάτου του ποικίλουν, καθώς τα αρχεία των φυλακών καταστράφηκαν, η δημοφιλέστερη πάντως θεωρία θέλει δεσμοφύλακα να τον πυροβόλησε θανάσιμα όταν πίστεψε ότι ήταν έτοιμος να μεταμορφωθεί σε λυκάνθρωπο...

 

[iuakoya]

Σύνδρομο “Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων”...

Aυτό το σύνδρομο έχει πάρει την ονομασία του από το γνωστό βιβλίο και επηρεάζει την αντίληψη του χώρου και του χρόνου. Ο πάσχων πιθανόν να βλέπει τα αντικείμενα σε μικρότερο μέγεθος από την πραγματική τους διάσταση και άλλα μεγαλύτερα από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Ίσως επίσης το βρίσκει δύσκολο να διαχειρίζεται το χρόνο. Πρόκειται για ένα σχετικά κοινό σύνδρομο, όχι απαραίτητα σχετιζόμενο με ψυχική ασθένεια. Συνήθως αναφέρεται ότι εμφανίζεται στην παιδική ηλικία ή λίγο πριν τον ύπνο. Συχνά όμως, αυτό το σύνδρομο προκαλείται από ημικρανίες, από τις οποίες υπέφερε και ο συγγραφέας του βιβλίου, οπότε ίσως οι αυταπάτες αυτές χρησιμοποιήθηκαν ως πηγή έμπνευσης για την ιστορία...