Που χάθηκαν τα καμάκια.
Τα καμάκια δεν υπάρχουν πια, τουλάχιστον όπως ήταν πριν.. Ο μύθος του Ελληνα εραστή καταρρέει. Η νέα γενιά των τουριστριών δεν γνωρίζει καν τη σημασία της έκφρασης «greek καμάκι». Οι ένδοξες εποχές που οι νεαρές επισκέπτριες έρχονταν στην Ελλάδα για να απολαύσουν τον ήλιο και να γνωρίσουν τον έρωτα φαίνεται πως έχουν περάσει.
Ο Ελληνας εραστής- θρύλος κυριάρχησε στις δεκαετίες του '70 -'80 και η φήμη του εξαπλώθηκε γρήγορα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Τα πρώτα οργανωμένα καμάκια εμφανίστηκαν στην πλατεία Συντάγματος, και στο Ναύπλιο. Έπειτα η δράση τους επεκτάθηκε στη νησιωτική Ελλάδα. Στη Μύκονο, στη Ρόδο, στην Κω, και σε άλλα νησιά, όπου εκεί έκαναν θραύση...
Νέοι, ωραίοι και άφραγκοι, στηριγμένοι στις κολόνες των σημείων που ήταν πέρασμα, πέταγαν δυο-τρία χαριτωμένα αγγλικά. Όπως το 'where you from', το 'you are beautiful', το 'do you like the Greece'. Επιδείκνυαν το δασύτριχο γυμνασμένο τους στέρνο αφήνοντας επίτηδες ανοιχτά τα πρώτα κουμπιά του κλαρωτού πουκαμίσου τους και περίμεναν την ξανθιά πλούσια κυρία η οποία διψασμένη για ρομάντζο και αναζητούσε περιπέτειες κάτω από τον ελληνικό ουρανό. Σε καμία περίπτωση δεν ξέφευγε το «θήραμα». Η στροφή στο ζεϊμπέκικο με το τσιγάρο να κρέμεται από τα χείλη, και το μπλαζέ βλέμμα να καρφώνει με νόημα το... στόχο έριχναν στα δίχτυα τους ακόμη και την πιο «δύσκολη».
Όλοι τους γνωρίζονταν μεταξύ τους. Ο καθένας είχε το δικό του παρατσούκλι. Ο «Τζίμης», ο «Τομ», ο «Μεγάλος», ο «Γάτος».
Το στιλ τους ήταν περίπου ίδιο. Εφαρμοστό παντελόνι, πουκάμισο ανοιχτό, ανέμελο μαλλί και χρυσή καδένα στο λαιμό.
Μεταξύ τους μοιράζονταν τις εμπειρίες της προηγούμενης βραδιάς και ο ένας μάθαινε από τον άλλον.
Είχαν ιδρύσει κάτι σαν σχολή.
Το καλοκαίρι ήταν η εποχή τους, ενώ το χειμώνα περίμεναν καρτερικά, μέχρι να αρχίσει ξανά η τουριστική περίοδος για να βγάλουν τα προς το ζην. Ή ξεχειμώνιαζαν σε κάποια απο τις τουρίστριες που είχαν καμακώσει κατά τους θερινούς μήνες. Τις ντόπιες δεν τις πλησίαζαν. Αλλωστε, για την κλειστή τοπική κοινωνία τα καμάκια δεν θεωρούνταν σωστοί γαμπροί.
Στα μέσα της δεκαετίας του '80 ξεκίνησε η παρακμή. Μπήκαν στο χώρο οι «άσχετοι», οι «βλάχοι» και κυρίως αυτοί που είδαν κέρδος στους gay. Έπειτα ήρθε το Aids και τα καμάκια άρχισαν να χάνονται από την πιάτσα. Τη θέση τους πήραν οι ζιγκολό που έπεφταν με τη μία στο... ψητό.
Στις μέρες μας, αν υπάρχουν ελάχιστα καμάκια είναι για δείγμα. Ο μύθος του φλογερού εραστή κατέρρευσε άδοξα σαν χάρτινος πύργος. Οι αλλοδαπές που μας επισκέπτονται έχουν όλες την ίδια άποψη: «Δεν μας φλερτάρουν οι Ελληνες. Είναι πολύ μαζεμένοι». Αυτή είναι η πιο συχνή απάντηση που δίνουν οι τουρίστριες. Οσο για τις Ελληνίδες, αυτές θα σου πουν πως τις φλερτάρουν κυρίως οι οικονομικοί μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα.
Δεν είναι τυχαίο που πλέον δεν βλέπεις τουρίστρια να κυκλοφορεί χωρίς τον σύντροφό της. Κάποτε έρχονταν μόνο γυναικοπαρέες, για να ζήσουν ένα μεγάλο καλοκαιρινό έρωτα στην Ελλάδα. Μάλιστα, αρκετές είναι και οι περιπτώσεις που πολλές από αυτές τις γνωριμίες κατέληξαν σε γάμους. Ειδικότερα στη Ρόδο, τα παραδείγματα είναι πολλά.
Οι αφηγήσεις τουριστριών σήμερα, «Είναι ντροπαλοί και συνεσταλμένοι. Δεν μας έχουν πλησιάσει» θα πουν η Στέισι και η Κέιτ που έχουν έρθει από την Αυστραλία. Το ίδιο θα υποστηρίξει και η Ροζάριο από την Κούβα: «Μόνο κοιτάνε. Δεν πλησιάζουν κοντά. Στη χώρα μου οι άντρες είναι πολύ πιο.. δραστήριοι».
Ένα βιντεάκι για τους Μύστες του καμακιού.
