Αφιερωμενο το παρακατω κειμενο, σε οσους ονειρευονται Χουντες.
ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΧΕΙΜΩΝΑ
Δεν γελάω, οργίζοµαι
Ακούω (και διαβάζω) διάφορους µυστήριους τύπους να αναφέρονται σε µια νέα χούντα
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 21 Ιουνίου 2011
Αν και γεννήθηκα το1971, έχω κι εγώ κάποιες µικροαναµνησούλες από τη χούντα. Θυµάµαι την ΕΙΡΤ και την ΥΕΝΕ∆ να µοστράρουν φαρδύ πλατύ τον, αλήστου µνήµης, φοίνικα. Μια φορά µάλιστα που µε παιδική αφέλεια είχα ρωτήσει τον πατέρα µου «τι είναι αυτό;», εκείνος µου απάντησε µε σοβαρότητα: «Είναι το κακό πουλί».
Οσο απίστευτο καιαν φαίνεται, θυµάµαι και την επόµενη ηµέρα του Πολυτεχνείου.Τα παντζούρια στο σπίτιµας (Κυψέλη, πολύ κοντά στηνΠατησίων) κλειστά µέρα µεσηµέρι και απ’ έξω να ακούγονται σποραδικοί πυροβολισµοί. Ηµουν µόλις 2 ½ ετών – φυσικά, δεν µπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε. Ηξερα όµωςαόριστα πως κάποιοι είχαν σκοτωθεί ήσκοτώνονταν.
Από µικρό παιδίάκουγα τη γιαγιά µου να µου µιλάει για την Κατοχή. Γιατο πόσο δύσκολα ήταν τα πράγµατα,για τον κόσµο που πέθαινε από την πείνα ή εκτελούνταν µε συνοπτικές διαδικασίες. Για το ότι οι Γερµανοί στρατιώτες που είχαν επιτάξει το σπίτι µας ήταν αγενείς και κακοί, αντίθετα από τουςΑυστριακούςπου ακολούθησαν, οι οποίοι ήταν κύριοι. Αργότερα,ο θείοςµου µού διηγήθηκε την περιπέτειά του, τότε που ήταν να εκτελεστεί στον Εµφύλιο. Μου αποκάλυψε πώς ένιωθε, κάνοντας αναφορά στους «συντρόφους» του που δενστάθηκαν τόσο τυχεροί όσο αυτός.
Tόσο εγώ όσο και όλα τα «παιδιά της Μεταπολίτευσης» δεν ζήσαµε τίποτε από τα παραπάνω. Και σίγουρα δενπρέπει ναέχουµε κανένα παράπονο γι’ αυτό.Ωστόσο, συχνά πυκνάακούω πως τα πράγµατα δεν είναι ακριβώς έτσι. Ακούω (καιδιαβάζω) διάφορους µυστήριους τύπους στα καφενεία, στις εφηµερίδες, τατσατ ρουµ και ταµπλογκνα αναφέρονται σε µια νέα χούντα, µια νέα κατοχή, στα νέα «∆εκεµβριανά» κ.λπ., κ.λπ. Μερικοί µάλιστα υπερθεµατίζουν κιόλας!
Τώρα είναιχειρότερα,λέει, γιατί τότε ξέραµε τον εχθρό. Φυσικά. Τότε τουςβλέπαµε τους Ναζήδες, ενώ σήµερατο ύπουλο και αδηφάγο τέρας της µασονοσιωνιστικής Λέσχης (µπόντι) Μπίλντερµπεργκ (σε αγαστή συνεργασία µε τους ντόπιους Γκαουλάιτερ) κινείταιστο απόλυτο σκότος µε στόχο να γονατίσει τον Ελληνισµό. Βεβαίως, βεβαίως, δεν λείπουν και οι καλοθελητές που χαλαρά υποστηρίζουν πως πρέπει να γυρίσουµε σε εκείνες τιςπαλιές, καλές εποχές.Πως η Ελλάδα χρειάζεται έναν νέο Παπαδόπουλο, έναν νέο Μποκάσα ή έναν νέο Νταρθ Βέιντερ… Τέτοιες ισοπεδώσεις δεν σπανίζουν στην όµορφή µας χώρα. Και τι δεν έχουν ακούσει ταέρµα τααυτάκια µας κατά καιρούς…Πως ταΙµια είναι οι δικοί µας «δίδυµοι πύργοι». Πως ο Μπιλ Κλίντον ήταν χιλιάδες φορές χειρότερος από τον Χίτλερ, ενώο Σλόµπονταν Μιλόσεβιτς (May god rest his soul) ο νέος Τσε Γκεβάρα. Πως η ελληνική νεολαία είναι πιοδυστυχισµένη από αυτήν της Παλαιστίνης κ.ο.κ. Φυσιολογικά, η αντίδρασή µου θα έπρεπε ναείναι ένα χαµόγελο. Μια σκέψη του στυλ: «Πω πω πω, τι λέει ο άνθρωπος…».∆εν γελάω καθόλου όµως. Οργίζοµαι. Οσο αδυσώπητη και αν είναι (ή γίνει στοµέλλον) ηοικονοµική κρίση πουδιανύουµε,όσο χτυπητές και αν είναι οι αδυναµίες της κυβέρνησης, των κοµµάτων και γενικώς τουπολιτικούµας συστήµατος, ζούµε σε καθεστώς δηµοκρατίας.
Ο ελεύθερος πολίτης έχει(εδώ και πάνωαπό τρεισήµισι δεκαετίες) την ευχέρεια νααλλάξει τα πάντα µεµια απλή κίνηση: την ψήφο του. Αν αυτό δεν έγινε και φτάσαµε εδώ που φτάσαµε, σίγουρα φέρει και ο ίδιος µεγάλη ευθύνη. Ακόµα κι έτσι, όµως, το Σύνταγµα έχει προβλέψει να εξακολουθεί να του δίνει ευκαιρίες να προχωρήσει στην πολυπόθητη (;) ανατροπή –όσο και αν πλέον τα περιθώρια στενεύουν συνεχώς.
∆εν ακολουθώ τη λαϊκίστικη µόδα. Πιστεύω πως δεν χρωστάµε απολύτως τίποτα στις επόµενες γενιές. Η Ιστορία µας έχει διδάξει πως κάθε γενιά χαράζειτη δική τηςπορεία, βάσει των επιλογών της. Αντίθετα, και ειδικά σε αυτή τη χώρα, οφείλουµε σετεράστιο βαθµό κάτι σεόλους αυτούς πουέζησαν πριν από εµάς. Που βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν, έζησαν µε τονφόβο καιχωρίς βασικές ελευθερίες σε σκοταδιστικά και αποκρουστικά καθεστώτα, µόνο και µόνο για να µπορούµε εµείς σήµερα να πούµε τη σαχλαµάρα µας χωρίς να καταλήξουµε σε κάποιο µπουντρούµι.
Οφείλουµε σεβασµό.
