Μα ναι. Το εν λόγω γραπτό, δείχνει την θετική προκατάληψη του ατόμου το οποίο το έγραψε. Και όχι μόνο αυτού. Ολόκληρης της Κοινωνίας. Γι αυτό το λόγο οι γυναίκες δεν διστάζουν να γράψουν και να πουν οτιδήποτε ενάντια σε κάποιον άντρα. Ξέρουν πάρα πολύ καλά, ότι όλες οι γυναίκες κι ένα τεράστιο ποσοστό των αντρών θα τις πιστέψει, αρκεί να προσποιηθούν το θύμα και να βάλουν τα κλάματα. Η περίπτωση της Άμπερ ενάντια στον Τζόνυ το απέδειξε πέρα από κάθε τυχόν αμφιβολία
Αυτή η "θετική προκατάληψη" έρχεται, ίσως, ως απόρροια μιας προηγούμενης αρνητικής, ως ένα είδος "αναπλήρωσης", έπειτα από αιώνες καταπίεσης και άνισης θέσης των γυναικών.
Υπάρχουν κάποιες γυναίκες, οι οποίες, όντως, δεν διστάζουν "
να γράψουν και να πουν ο,τιδήποτε ενάντια σε κάποιον άντρα" από σκοπιμότητα και, ενδεχόμενως, υστεροβουλία ή δόλο. Άλλες μπορεί να το κάνουν χωρίς τίποτε από όλα αυτά, απλώς από μόδα ή υπερβολική ευαισθησία μέσα στο νέο πλαίσιο αντιμετώπισης των σχέσεων των φύλων, όπως έχει διαμορφωθεί κυρίως στις δυτικές κοινωνίες μετά από αγώνες πολιτικούς και, εν τέλει, νομικούς. Τέλος, μερικές το κάνουν γιατί ΠΡΑΓΜΑΤΙ είναι θύματα.
Το ερώτημα είναι πώς θα σιγουρευτούμε για το τί έχουμε κάθε φορά.
Τελικώς, κάθε ξεχωριστή περίπτωση που δημοσιεύεται, ΠΡΕΠΕΙ, να κριθεί αρμοδίως και να τελεσιδικήσει, για να ξέρουμε, με όσο μεγαλύτερη βεβαιότητα είναι δυνατόν, πού είναι η αλήθεια και ποιος έχει δίκιο. Και για την περίπτωση Γεωργούλη-Χρονοπούλου, που αποτέλεσε αφορμή να πούμε όλα αυτά, έχουμε ήδη συμφωνήσει, ότι, δηλαδή, πρέπει να περιμένουμε τις Βελγικές αρχές.
