Ετεροφυλική Έχω περάσει πολλά στη ζωή μου!!!

[ΒΛΑΣΣΗΣ13]

τελειωσαν πια τα ερπετα του Ιακωβου, Που να βρη τοσα πολλα?

ας βαλει και δεινοσαυρο

 

[Altec73]

 

[ΝΑΣΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ]

τελειωσαν πια τα ερπετα του Ιακωβου, Που να βρη τοσα πολλα?

η αληθεια ειναι οτι βαζει φιδια ολο και πιο αραια πια,δεν ξερω :- :S :S :S

 

[podhlaths]

=========56========

Η πτήση Ζάκυνθος - Αθήνα ήταν υπερβολικά σύντομη ή για να είμαι ειλικρινής μου φάνηκε πολύ πιο σύντομη συγκριτικά με την Αθηνα - Ζάκυνθος. Έτσι συμβαίνει πάντα, ο χρόνος είναι σχετικός, άλλες φορές κυλάει γρήγορα, αλλες φορές αργά και άλλες φορές βασανιστικά. Η αντίληψη του χρόνου διαφέρει ακόμα και απο την ηλικία στην οποία είμαστε. Οταν ήμουν μικρός η μέρα μου φαινότανε τεράστια. Ακόμα και το συνηθισμένο ταξίδι μιας ώρας για να δούμε τους παππούδες στο χωριό μου φαινότανε ατελείωτο, ενώ πλέον ταξιδεύω με ΚΤΕΛ 12 ώρες και αντέχω κι αλλο.
Στην προκειμένη περίπτωση λίγο η κουβέντα με την Άντζελα, γιατί έτσι λέγανε την κοπέλα που καθότανε δίπλα μου, λίγο ότι υποσυνείδητα γνώριζα ότι στην Αθήνα θα είμαι ολομόναχος, αφού ακομα και οι λίγοι ξένοι στην πτηση ένοιωθα ότι είναι δικοι μου ανθρωποι ή εστω ότι έχουμε κατι κοινό, δίνανε  στο μυαλό μου την εντύπωση ότι ο χρόνος κυλαέι γρήγορα. Και πριν προλάβω να τελειώσω τον καφέ που η αεροσυνοδός σέρβιρε ο πιλότος μας ενημέρωσε  ότι φτασαμε αθήνα και οτι ετοιμαζόταν για την προσγειωση.
Όλα ήταν εναντίον μου ακόμα και ο καιρός ήταν τέλειος για προσγειωση, ακομα και όλοι οι υπάλληλοι συντονίστηκαν αψογα προκειμένου να μην ταλαιπωρηθούμε καθόλου. Και ενώ περπατούσα προς την αίθουσα που θα παραλάμβανα την βαλίτσα άρχισα να σκέφτομαι τι με περιμένει και τότε συνειδητοποίησα ότι δεν είχα Φράγκο πάνω μου.
Πως θα έπαιρνα το ταξί ή εστω το μετρό?
Αρχικα πανικοβλήθηκα και αμέσως περασε απο το μυαλό μου η ταινία που κα΄θε χριστούγεννα έβλεπα μικρός. Το μόνος στο σπίτι.
Αεροδρόμιο - μακρια απο την οικγενεια μου- Χριτουγεννα- αφραγκος.
Μια είναι η λύση σκεφτηκα θα ζητήσω βοήθεια απο την Αντζελα.
Την πλησίασα αφου την εντόπισα να στεκεται στον ιμάντα ο οποίος είχε ήδη ξεκινήσει να κινείται, ενώ από την οπή του τοίχου αρχίσανε να βγαίνουν βαλίτσες σε όλα τα μεγέθη και χρώματα.

-Αντζελα θέλω να σου΄ζητήσω κατι
- ναι ξέρω το τηλεφωνο μου, και η αλήθεια είναι ότι άργησες. Γυρισε με κοίταξε και χαμογελασε.
-Βασικά θέλω και το τηλεφωνο σου αλλα θέλω και κάτι αλλο.
-Έχω ξεμείνει απο λεφτά και δεν έχω για το ταξί. Αν μπορείς να μου δανείσεις και σου τα δίνω αυριο κιολας.
-Ναι φυσικά. Αλλά αν πρόκειται για το ταξί κανενα προβλημα. Θα έρθει να μας πάρει η ξαδερφη μου η Γεωργία η οποία σπουδάζει εδώ,  οπότε σε πέταμε όπου θες.
-Αλήθεια? Ναι βρε χαζούλη. Αλλά υπο ένα όρο θα βγούμε σήμερα το βράδυ.

Ενω ήμουν έτοιμος να πω ναι και να δεχτώ σκέφτηκα ότι δεν έχω φραγκο. Βασικά δεν είχα λεφτά ούτε για να φαω κάτι.

-Δεν ξερω αν θα μπορέσω σήμερα Άντζελα, αλλά αύριο σιγουρα.
-Καλώς.

Και μέχρι να τελειώσουμε την κουβέντα μας  είχαν έρθει οι βαλίτσες μας, τις παραλαβαμε και κατευθυνόμαστε προς την έξοδο.

Εκει μας περίμενε η Γεωργία ή οποία έμοιαζε σαν στυλ με την Αντζελα απλά ήταν αρκετα πιο ψηλή.

Απο ότι καταλαβα η Γεωργία έμενε στο Γουδί αφου σπούδαζε ιατρική.  Της εξήγησα που μένω και ενω κατευθυνόμασταν προς το σπίτι χτυπάει το τηλ μου.
-Έλα μπαμπα. Και το υφος μου ήταν καθαρά προσποιητό να μην καταλαβουν τα κορίτσια ότι κατι τρέχει με τους γονείς μου.
-Έφτασες?
Ναι παω προς το σπίτι.
Ωραία ακού 21:00 θα σε περιμένει στο dacappo στο κολωνάκι η ΔΙαχειρίστρια της πολυκατοικιας.
Θα σου δώσει τα κλειδια και 200 ευρώ να κάνεις Χριστούγεννα. Μόλις τελειώσουν οι αργιες θα δούμε τι θα γινει με τον τραπεζικό σου λογαριασμό. Πάρτα και μιλάμε αυριο.
-Σε ευχαριστώ είπα,
- Α και Μάρκο μην ξεχασω η κυρια έχει και την κιθαρα σου. Την είχε στείλει η μάνα σου με κουριερ στα γενεθλια σου και δεν την παραλάμβανε κανείς.
Καλά Χριστούγεννα και τα λέμε.
-Καλά Χριστούγεννα είπα και έκλεισα το τηλεφωνο χαρούμενος μετά απο καιρό.
Χαρούμενος που ανέκτησα πραγματα που πριν δυο μηνες είχα δεδομένα .

Αμέσως γύρισα προς την Άντζελα και της λέω τελικά μπορώ και σήμερα να σε διασκεδάσω.
Και μου λεει με ένα περίσσιο τσαμπουκά. “Γραφε”

Σημείωσα το τηλέφωνο και μετά απο κανα 10λεπτο ήμασταν  στην πλατεια κολωνακίου. Ήθελε κανα 20λεπτο να πάει 21 00. Οπότε σκέφτηκα ας παω να αράξω dacapo και έρχεται και η αλλη.  Έσερνα την βαλίτσα και μπήκα δειλά προς το μαγαζί. Αν η κυρια δεν ερχόταν ποτέ δεν θα έχω να πληρωσω σκεφτηκα και ενω σκεφτηκα πως θα ήταν καλύτερα να την περιμένω στην πλατεία το βλέμμα μου έπεσε σε μια κυρία που καθόταν μονη της και είχε δίπλα της μια μαυρη θήκη κιθάρας….

 

[VILLAGE]

χρονο απειρο τυπε βλεπω......σκιζεσαι στην δουλεια

 

[kavliaris]

Για πες,καλή η διαχειρίστρια???

 

[spyvar]

η αληθεια ειναι οτι βαζει φιδια ολο και πιο αραια πια,δεν ξερω :- :S :S :S

Θα 'χει γίνει πιο ευκολόπιστος, δεν εξηγείται αλλιώς.

 

[ΝΑΣΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ]

Θα 'χει γίνει πιο ευκολόπιστος, δεν εξηγείται αλλιώς.

τυπε βαρια κατηγορια αυτη για τον Ιακωβο.απο την αλλη να στερεψανε τα φιδια δεν το πιστευω :S :S :S

 

[giatioxi]

τυπε βαρια κατηγορια αυτη για τον Ιακωβο.απο την αλλη να στερεψανε τα φιδια δεν το πιστευω :S :S :S

Δεν ξεμένει από φιδια ο iakovos, είναι πάντα ανανεωμένος.. 

 

[kavliaris]

Ασχολειτε με το σουρβαιβορ τωρα,δεν μπαινει εδω

 

[podhlaths]

==========57==========
Στην αρχή δεν την γνώρισα. Έδειχνε τελείως διαφορετική. Ήταν ντυμένη πολύ καλά. Όλοι τους ήταν. Ήταν παραμονή Χριστουγέννων. Παντού στολίδια φωτάκια, αλλά και μοναχικοί άνθρωποι. Η καφετέρια ήταν γεμάτη μοναχικούς ανθρώπους προχωρημένης ηλικίας. Όλοι φορούσαν τα καλά τους και βγήκαν για να ξορκίσουν την μοναξιά τους. Η μοναξιά για τους περισσότερους ανθρώπους είναι ένα βαρύ φορτίο, ένα φορτίο που το βάρος του μοιάζει ασήκωτο τέτοιες μέρες. Και παρόλα αυτά οι  άνθρωποι αυτοί αντι να κοιτάξουν πως θα ελαφρυνουν αυτό το βάρος, κοιτάνε πως θα ξεγελάσουν τον ευατό τους, προσπαθούν να βρούν ένα τρόπο να ξεχαστούν, έναν τρόπο να περάσουν αυτές οι μερες.  Άλλοι ξεσπούν στις αγορές, άλλοι στο ποτό, αλλά κανείς δεν μένει στο σπίτι του.

Πλησίασα προς το τραπέζι και αμέσως σηκώθηκε χαμογέλασε με φίλησε σταυρωτά και με χαιρέτησε
-Γειά σου Μάρκο.
-Όλα καλα?
- Δόξα τω θεω.
-Ορίστε το κλειδί σου. Και ο πατέρας σου μου ζήτησε να σου δώσω και κάποια λέφτα.
Άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε ένα φακελάκι.

-Μάρκο μέσα έχει 300 ευρώ. Θα χρειαστείς περισσότερα?
-Όχι είναι μια χαρά. Και χαμογέλασα.
-Και εδώ και κάτι μήνες έχω και αυτή την κιθάρα σπίτι μου. Ορίστε.

Και αμέσως σήκωσε και μου έδωσε την κιθάρα.
Πλέον ήμουν φορτωμένος σαν αναρχοαυτόνομος τουρίστας που παέι διακοπές στην φολέγανδρο. Αλλά δεν με ένοιαζε το σπίτι ήταν σχετικά κοντά.
Την χαιρέτησα πήρα τα πράγματα και έφυγα.
Περνώντας μέσα από την πλατεία Κολωνακίου για να κόψω δρόμο ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες από εμένα και την Έλενα να περπαταμε τα ξημερώματα εκεί.

Φτάνοντας στο γνωστό παγκάκι συνάντησα τον φίλο μου.
-Πού είσαι μικρέ?

Αμέσως αφησα την βαλίτσα και την κιθάρα κάτω και κάθισα δίπλα του.

Αφού τα είπαμε λίγο. Μου ζήτησε την κιθάρα.
Άνοιξα την θήκη και του την έδωσα.
-Πρέπει να θέλει κούρδισμα είπα.
Και ενω την είχε ήδη αγκαλιάσει με κοίταξε με ένα ειρωνικό βλέμμα περιφρόνησης και ξέκινησε να χτυπάει μια μια της χορδές με μια απίστευτη τρυφερότητα. Την  κούρδισε και ξεκίνησε να παίζει ένα τραγούδι που πρώτη φορά στην ζωή μου άκουγα.
Ένα τραγούδι τόσο απλό, με ηλίθιους στίχους που με έκανε σχεδόν να δακρύσω. Ο ίδιος βούρκωσε.
-Αυτό το τραγούδι μικρέ το ξέρεις?
-Όχι…Πώς λέγεται?
-Αυτό το τραγούδι το έχει γράψει ο νικόλας ασιμος. Και είναι νανούρισμα. Το τραγουδούσε στην κόρη του. Το ίδιο και εγώ.
- Έχετε κόρη?
- Είχα. Και κόρη και γυναίκα, αλλά σκοτώθηκαν σε τροχαίο.
- Δεν ρώτησα περισσότερα. Τον έβαλα και μου το έπαιξε 2-3 φορές. Η μελωδία είχε ήδη εντυπωθεί στο μυαλό μου και θα μπορούσα να πω πως ήταν άκρως εθιστική.
Ήμουν πολύ κουρασμένος και δεν είχα άλλη όρεξη. Άνοιξα το φάκελο έβγαλα 50 ευρώ τα άφησα στο πάγκακι πήρα την κιθάρα και ξεκίνησα για το διαμερισμα μου.

Ήταν πεντακάθαρο και τακτοποιημένο Σα να μην είχα μείνει ποτέ εδώ. Κατα ένα περιέργο τρόπο η ατμόσφαιρα μύριζε μάρκο. Ένοιωθα ότι γύρισα στην βάση μου. Πέταξα την βαλίτσα στο κρεβατι και άνοιξα την τηλεοραση. Εϊχε το καθιερωμένο Χριστουγεννιάτικο show.
Δεν πρέπει να μείνω μέσα σκέφτηκα Και αμέσως θυμήθηκα την υπόσχεση που έδωσα στην Άντζελα. Πήρα το κινητό στο χέρι και την κάλεσα αμέσως.

 

[kavliaris]

Bukowski,ασιμος,μπουρδελοκατασταση στην αρχη ηταν ωραιο,μετα μας το γυρισες στις ψοφιες ρε ποδηλατη.

 

[Velociraptoras]

==========57==========
Στην αρχή δεν την γνώρισα. Έδειχνε τελείως διαφορετική. Ήταν ντυμένη πολύ καλά. Όλοι τους ήταν. Ήταν παραμονή Χριστουγέννων. Παντού στολίδια φωτάκια, αλλά και μοναχικοί άνθρωποι. Η καφετέρια ήταν γεμάτη μοναχικούς ανθρώπους προχωρημένης ηλικίας. Όλοι φορούσαν τα καλά τους και βγήκαν για να ξορκίσουν την μοναξιά τους. Η μοναξιά για τους περισσότερους ανθρώπους είναι ένα βαρύ φορτίο, ένα φορτίο που το βάρος του μοιάζει ασήκωτο τέτοιες μέρες. Και παρόλα αυτά οι  άνθρωποι αυτοί αντι να κοιτάξουν πως θα ελαφρυνουν αυτό το βάρος, κοιτάνε πως θα ξεγελάσουν τον ευατό τους, προσπαθούν να βρούν ένα τρόπο να ξεχαστούν, έναν τρόπο να περάσουν αυτές οι μερες.  Άλλοι ξεσπούν στις αγορές, άλλοι στο ποτό, αλλά κανείς δεν μένει στο σπίτι του.

Πλησίασα προς το τραπέζι και αμέσως σηκώθηκε χαμογέλασε με φίλησε σταυρωτά και με χαιρέτησε
-Γειά σου Μάρκο.
-Όλα καλα?
- Δόξα τω θεω.
-Ορίστε το κλειδί σου. Και ο πατέρας σου μου ζήτησε να σου δώσω και κάποια λέφτα.
Άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε ένα φακελάκι.

-Μάρκο μέσα έχει 300 ευρώ. Θα χρειαστείς περισσότερα?
-Όχι είναι μια χαρά. Και χαμογέλασα.
-Και εδώ και κάτι μήνες έχω και αυτή την κιθάρα σπίτι μου. Ορίστε.

Και αμέσως σήκωσε και μου έδωσε την κιθάρα.
Πλέον ήμουν φορτωμένος σαν αναρχοαυτόνομος τουρίστας που παέι διακοπές στην φολέγανδρο. Αλλά δεν με ένοιαζε το σπίτι ήταν σχετικά κοντά.
Την χαιρέτησα πήρα τα πράγματα και έφυγα.
Περνώντας μέσα από την πλατεία Κολωνακίου για να κόψω δρόμο ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες από εμένα και την Έλενα να περπαταμε τα ξημερώματα εκεί.

Φτάνοντας στο γνωστό παγκάκι συνάντησα τον φίλο μου.
-Πού είσαι μικρέ?

Αμέσως αφησα την βαλίτσα και την κιθάρα κάτω και κάθισα δίπλα του.

Αφού τα είπαμε λίγο. Μου ζήτησε την κιθάρα.
Άνοιξα την θήκη και του την έδωσα.
-Πρέπει να θέλει κούρδισμα είπα.
Και ενω την είχε ήδη αγκαλιάσει με κοίταξε με ένα ειρωνικό βλέμμα περιφρόνησης και ξέκινησε να χτυπάει μια μια της χορδές με μια απίστευτη τρυφερότητα. Την  κούρδισε και ξεκίνησε να παίζει ένα τραγούδι που πρώτη φορά στην ζωή μου άκουγα.
Ένα τραγούδι τόσο απλό, με ηλίθιους στίχους που με έκανε σχεδόν να δακρύσω. Ο ίδιος βούρκωσε.
-Αυτό το τραγούδι μικρέ το ξέρεις?
-Όχι…Πώς λέγεται?
-Αυτό το τραγούδι το έχει γράψει ο νικόλας ασιμος. Και είναι νανούρισμα. Το τραγουδούσε στην κόρη του. Το ίδιο και εγώ.
- Έχετε κόρη?
- Είχα. Και κόρη και γυναίκα, αλλά σκοτώθηκαν σε τροχαίο.
- Δεν ρώτησα περισσότερα. Τον έβαλα και μου το έπαιξε 2-3 φορές. Η μελωδία είχε ήδη εντυπωθεί στο μυαλό μου και θα μπορούσα να πω πως ήταν άκρως εθιστική.
Ήμουν πολύ κουρασμένος και δεν είχα άλλη όρεξη. Άνοιξα το φάκελο έβγαλα 50 ευρώ τα άφησα στο πάγκακι πήρα την κιθάρα και ξεκίνησα για το διαμερισμα μου.

Ήταν πεντακάθαρο και τακτοποιημένο Σα να μην είχα μείνει ποτέ εδώ. Κατα ένα περιέργο τρόπο η ατμόσφαιρα μύριζε μάρκο. Ένοιωθα ότι γύρισα στην βάση μου. Πέταξα την βαλίτσα στο κρεβατι και άνοιξα την τηλεοραση. Εϊχε το καθιερωμένο Χριστουγεννιάτικο show.
Δεν πρέπει να μείνω μέσα σκέφτηκα Και αμέσως θυμήθηκα την υπόσχεση που έδωσα στην Άντζελα. Πήρα το κινητό στο χέρι και την κάλεσα αμέσως.

Βαλε και το επομενο σημερα

 

[podhlaths]

========58========
Η συνεννόηση έγινε άμεσα. Η Άντζελα παρα την εικόνα της, ήταν αρκετά έξυπνη. Λίγες κουβέντες ήταν αρκετες για να συννενοηθείς πράγμα δύσκολο για γυναικα. Τα ράσα δεν κανουν τον παππά έλεγε η γιαγια μου και δεν είχε αδικο. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση το ντυσιμο, το βαψιμο των νυχιών, το  προκλητικο βλέμμα και περπάτημα, ήταν εσκεμμένο. Η Άντζελα ήθελε να δηλώσει την σεξουαλικότητα της γιατί όντως ήταν έντονα σεξουαλικό άτομο και δεν ακολουθούσε κάποια μόδα.

Κανονίσαμε να βρεθούμε γύρω στις 12. Και απο οτι καταλαβα θα ερχοταν μαζι μας και η Γεωργια με τον γκόμενο της.
Ντύθηκα ετοιμάστηκα και το σπίτι δεν με χωρούσε. Όμως κάτι με έτρωγε. Ο άνθρωπος δεν αλλαζει απο την μία μέρα στην άλλη. Τα αισθήματα δεν ρυθμίζονται με διακόπτη, έτσι και εγώ σκέφτηκα να πάρω την Έλενα ένα τηλέφωνο για να τις ευχηθώ για τις γιορτές. Όμως επέιδη και οι άνθρωποι δεν αλλάζουν εύκολα ο πραγματικός λόγος που κάλεσα την Έλενα ήταν για να την ενημερώσω σε περίπτωση που δεν το είχε μάθει ότι έφυγα απο το σπίτι, να την ενημερώσω ότι ΕΓΩ την παράτησα, γιατί αν και είχαν περάσει αρκετές ώρες αυτή δεν είχε ενδιαφερθεί καθόλου. Δεν με πήρε τηλέφωνο να με ικετέψει να παραμείνω κλεισμένος στο κελί που μου είχε φτιάξει στην Ζάκυνθο, να παραμείνω μακριά απο τους γονείς μου προκαλώντας τους μόνο πόνο. Το τηλέφωνο χτύπησε αρκετές φορές. Και μέσα σε αυτά τα λίγα δευτερολέπτα το μυαλό μου παλινδρομούσε σε δυο σκέψεις. Αμφιταλαντευόμουν στο εαν θα το κλέισω ή εαν έπρεπε να τις δώσω μια ακόμα ευκαιρία μήπως και δεν το ακουγε.

Το άφηνα να χτυπάει και πριν αποφασισω εαν θα περιμένω ή εαν θα τερματίσω την κλήση, βγήκε αυτή η εκνευριστική φωνή απο την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας να με λυτρώσει. Να με αφυπνίσει ότι ο συνδρομητής που καλώ με έχει γραμμένο στ αρχιδια του. Πέταξα το κινητο στο κρεβάτι και απόφασισα να συνεχίσω. Να προχωρήσω την ζωή μου. Να αδράξω την ευκαιρία που απλόχερα η ζωή μου χάριζε ως χριστουγεννιάτικο δώρο. 

Κατέβηκα πήρα ένα ταξί και κατευθύνθηκά προς το Μαρούσι. Σε ένα μαγαζί που δεν θυμαμαι το ονομα του και για το οποίο η Αντζελα με είχε διαβεβαιώσει ότι θα περάσουμε τέλεια. Ήταν το Νο 1 μαγαζί εκείνη τη χρονιά.
Περίμενα απέξω. Περίμενα απέξω μόνος. Περίμενα απέξω μόνος για αρκετή ώρα αλλά δεν με ένοιαζε. Επιτέλους έβλεπα κόσμο και μάλιστα απο το πιο ωραίο κοσμό που είχα δει στην ζωή μου. Μπορεί οι Αθηναίες να μην είναι σαν τις θεσσαλονικιές καθημερινά, αλλά κατι τέτοιες μέρες περιποιούνται και αυτές τον εαυτό τους.
Ένα ακριβό αυτοκίνητο πλησίασε κατέβηκαν τα 2 κορίτσια και ο οδηγός άνοιξε την πόρτα, φόρεσε το σακάκι και με ενα ανυπομονο βλέμμα περίμενε τον πορτιέρη να του παραλαβει το αμάξι. Αφού έγιναν όλες οι συστάσεις προχωρήσαμε σιγά σιγά προς την εισοδο του μαγαζιού. Εισοδο που καλά φρουρούσαν 6-7 φουσκωτοί καλωδιομένοι με ενδοεπικοινωνία που σε κοιτούσαν απο πάνω μέχρι κατω με ενα υποτιμητικό βλέμμα σαν να σου λένε χάρη κάνουμε που σε αφήνουμε να μπεις. Βλέμμα που συναντας σε Δημοσιο υπαλληλο όταν του ζητάς να σε εξυπηρετήσει. Και αυτό που με εκνευρίζει ακόμα και σήμερα είναι ότι και οι δυο κατηγορίες ανθρώπων αποκτούν αξία με τα δικά μου λεφτά. Εαν έκανε ενα καλό οικονομική κρίση είναι ότι απαλλαχτήκαμε απο τους πορτιέρηδες στα μαγαζιά και απο ενα μεγαλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων.

Το κλαμπ αυτό παίζει να είναι το μεγαλύτερο κλαμπ που έχω παει στην Ελλάδα και δεν είχε καμία σχέση με τα μαγαζιά που πήγαινα με την Έλενα. Εδώ ο κόσμος ήταν εμφανώς νεαρότερος.
Μπήκαμε και δώσαμε τα παλτά μας σε μια κοπέλα δίπλα στην είσοδο. Τότε πρόσεξα με λεπτομέρεια την Άντζελα. Τα είχε πετάξει κυριολεκτικά έξω. Ενα πολύ κοντο μπλε ηλεκτρικ φόρεμα και πανηψυλα τακούνια. Το ντεκολτέ της ασφυκτιούσε και ήταν έτοιμο να πεταχτεί έξω, αλλά έδειχνε να μην νοιάζεται. Όση ώρα χαζευα την Άντζελα ο γκόμενος της γεωργίας χαιρετούσε κάτι άτομα στο μαγαζί κανονίζοντας απο ότι κατάλαβα να μας αλλάξει τραπέζι γιατι δεν του άρεσε. Αλλά όπως τον γνώρισα μετά καταλαβα ότι όποιο τραπέζι και να μασ δίνανε θα ζήταγε αλλαγή για επίδειξη δύναμης στα κοριτσάκια, επιδεικνύοντας για αλλη μια φορά ότι είναι το κακομαθημένο παιδάκι απο την κηφισιά. Το παιδάκι που όσα χρόνια και εαν περάσουν όταν ακουω το Gucco φορεμα του Μαζωνάκη μου έρχεται ο συγκεκριμένος στο μυαλό.
Αράξαμε παραγγειλαμε βότκα χωρίς να ερωτηθώ πράγμα που δεν με ενόχλησε.
Γενικά όλα μου έμοιαζαν τελεια. Μπορεί να ήταν τέλεια αλλά είμαι σίγουρος ότι προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου,ότι δεν με νοιάζει για την έλενα και ότι τώρα περνάω καλά.

Το μαγαζί ήταν ασφυκτικά γεμάτο, αλλά δοξα τω θεω ο prive χωρος που ηταν τα τραπέζια μας εξασφάλιζε μια σχετική ελευθερια κινήσεων.
Η αντζελα αλλά και όλη η παρέα κατεβαζε το ένα ποτό μετά το αλλο. Αλλά λέω για την Άντζελα γιατι ήταν η μόνη που έδειχνε να την πιάνει πιο πολύ. Να χορευει όλο και πιο έξαλλα. Και καθε της χορευτική κίνηση να είναι μια προκλητική πόζα.  Λίγο η βότκα λίγο η άντζελα ένιωθα ΄τι είμαι στον παράδεισο. Η ώρα ήταν προχωρημένη και η Αντζελα άρχισε να χορευει τσιφτετέλι αρχικά μετην ξαδερφη και μετα με μένα. Έτριβε τον κώλο της πάνω μου και ήμουν σιγουρος ότι σε ΄λιγα λεπτά θα καταλήξουμε σπίτι μου.
-Σορρυ αλλά πρέπει να πάω τουαλέτα είπα. Και ρώτησα που είναι.

Άρχισα να παραπατώ και σιγά, σιγά σπρώχνοντας βρέθηκα στην τουαλέτα. Εαν και είχε αρκετες τουαλέτες η ουρά ηταν μεγάλη. Και εξω απο την πόρτα μια γρια που προσπαθούσε να βάλει τάξη τόσο στην σειρά όσο και στον χαμό που προκαλεί ένας άντρας όταν παει μεθυσμένος να κατουρήσει.
Ανοιξε η πόρτα και βγήκεο Κώστας.

Δεν μίλησα και περίμενα να με πλησιάσει. Είχε πιει αρκετακαι δεν με γνώρισε.

-Κώστα?
Γύρισε και μισοκλεισε τα ματια στην προσπάθεια του να εστιασει πανω μου μεσα στο σκοτάδι.
-Μάρκο? Τι κάνεις εδώ? Δεν έφυγες?
-ήρθα σήμερα.
-Καλά έκανες. Η έλενα σου είπε ότι είμαστε εδώ?
-Όχι. Είναι η ελενα εδω?
-Μάλλον έκανα μαλακία.
-Όχι ρε τι μαλακία.. Έχουμε χωρίσει.Με την κοπελιά μου είμαι έλα μέτα δίπλα στον dj να σας γνωρίσω.
Χαιρετηθηκαμε και έφυγε.

Είχα σκάσει, έβραζα ολοκληρος ενω με είχε πιάσει ταχυπαλμία. Έγω νόμιζα δεν μου σηκώνει το τηλέφωνο γιατί θα είανι στεναχωρημένη ή θα είναι μαζι με τα παιδιά της. Και αυτή λίγες μέρες απο την Κηδεία είναι σε κλαμπ και ψαχνει τον επόμενο πιτσιρικά. Ήρθε η σείρά μου και μπήκα στην τουαλέτα…
Βγήκα και όπως κατευθυνόμουν προς το τραπέζι προσπαθούσα διακριτικά να δω που κάθονται….
Νάτοι είπα τους εντόπισα….

 

[Επαρχιώτης Πορνολόρδος]

Μέχρι το 58 έχει ρίξει κάνα γαμήσι ο ποδηλάτης? 

 

[kavliaris]

Ε,κατι ψηλα μην φανταστεις 

 

[podhlaths]

========59========
Από το μυαλό μου περάσανε χιλιάδες σκέψεις, χαζοί τρόποι εκδίκησης που μόνο κάποιος μεθυσμένος θα έκανε. Το μυαλό μου είχε μπλοκάρει, το βλέμμα μου είχε θολώσει, ακόμα και οι κινήσεις του σωματος μου πρόδιδαν ότι κάτι είχε συμβει. Όμως η καινούρια μου πάρεα δεν καταλαβε κάτι, αλλωστε με γνωριζε ελάχιστα για να εντοπίσει διαφορές και επιπροσθέτως όλοι τους μηδενός εξαιρουμένου  ήταν αρκετα μεθυσμένοι και αφοσιωμένοι στον χορό για να το παρατηρήσουν.
H Αντζελα το χαβά της. Είχε ανέβει πάνω στο μικρό τραπεζάκι που είχαμε και χόρευε όλο και πιο αισθησιακά. Εν τω μεταξύ λίγο το ύψος απο το τραπέζακι λίγο τα τακούνια που φορούσε ο ύψος του κώλου της ήταν σχεδόν στο προσωπό μου. Την κοιτούσα να τον λικνίζει αλλά και πάλι δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Έβραζα ολόκληρος. Η γεωργία με τον γκομενο της είχαν πέσει στον καναπέ και χαμουρευόταν. Η αντζελα μου απλωσε το χέρι και με τράβηξε να ανέβω και εγώ πάνω στο τραπεζάκι. Ήθελα δεν ήθελα έπρεπε να χορέψω. Η αντζελα παρόλο το νεαρό της ηλικίας της ήξερε πολυ καλά να σε καβλώσει. Όλες της οι κινήσεις χορευτικές και μη είχαν αυτό ως ζητούμενο και μεσα σε λίγα λεπτά εχουμε βρεθεί να φιλιόμαστε πάνω στο τραπεζάκι. Η ώρα ήταν προχωρημένη, οι περισσότεροι μεθυσμένοι και κανείς δεν ασχολήθηκε με μας ώσπου μια στιγμή ένιωσα κάποιον νε σκουντάει στο πόδι.
Γύρισα απότομα να δώ. Στην αρχή πίστεψα ότι θα είναι απο το μαγαζί κάποιος σερβιτόρος να μας πει να κατεβούμε κάτω από το τραπεζάκι πριν αυτό σπάσει κι όμως όχι.

-Μάρκο τι κάνεις?Χρόνια πολλά…
-Έλενα? Χρόνια πολλά είπα τραυλίζοντας.
-Μια χαρά βλέπω είναι το πόδι σου. Την τελευταία φορά που σε είδα κούτσαινες.
-Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά Θεία. Είπα και τόνισα την λέξη όσο πιο έντονα μπορούσα.
Η Έλενα με κοίταξε με ένα βλεμμα απορίας.
-Άντζελα απο εδω να σου γνωρίσω την θεία μου την μέγαλη αδερφή του πατέρα μου. Και αμέσως με μια κίνηση βοήθησα την Άντζελα να κατέβει απο το τραπεζάκι και στη συνεχεια αυτή εμένα.
-Την ποια? Είπε η Έλενα.
-Ναι πλάκα κάνω είχαμε πει το μεγάλη θα το κόψω. Και το βλεμμα μου έγινε ειρωνικό και επιθετικό.
-Χάρηκα πολύ είπε η Άντζελα που έδειξε να μην καταλαβαίνει και πολλά. Σας αφήνω να τα πείτε. Και πλησίασε την Γεωργία η οποία είχε αράξει με το ποτό της στον καναπέ.
-Μάρκο δεν ντρέπεσαι καθόλου?
-Ναι ντρέπομαι. Ντρέπομαι που σε γνώρισα και σε πίστεψα.
-Μάρκο με παρεξήγησες.
- Ναι ε? Αλήθεια? Ξέρεις κάτι? Ε ναι λοιπόν σε  παρεξήγησα. Νόμιζα ότι άξιζες και ότι σε αγαπάω, αλλά είχε δίκαιο ο πατέρας μου.

Μου έπιασε το χέρι από τον καρπό και μου λέει ακολούθησε με να σου εξηγήσω
-Δεν έχω να πάω πουθενά.
Ελα μαζί μου γιατί θα γίνει χαμός.

-Άσε μας ρε θείτσα που θα γίνει και χαμός.
-Πως με είπες?
-Θείτσα!!! Εμείς στο χωριό έτσι τις φωνάζουμε τις γριές. Και αν παρεξηγήθηκες πήγαινε στο πιτσιρικά που σέρνεις σήμερα μαζί σου και πες του και εσύ ότι είμαι ο ανιψιός σου.
Α και μην ξεχάσω τα χαιρετίσματα στον Κώστα.
Και αμέσως γύρισα προσβλητικά την πλάτη έπεσα στον καναπέ και έριξα ένα γλωσσόφιλο στην Άντζελα

Η Έλενα έφυγε αλλά από ότι κατάλαβα δεν θα το άφηνε να περάσει έτσι.
-Τι έπαθες μου είπε η Άντζελα? Εσύ τρέμεις ολόκληρος.
-από την καβλα είπα. Και ενω τη φιλαγα άρχισα να χουφτωνω το μπούτι της το οποίο ήταν όλο σχεδόν έξω, αφου το ήδη κοντο φορεμα της είχε μαζευτεί πάνω.

Εκείνη τη στιγμήσαν απο μηχανής θεός πετάχτηκε ο γκόμενος της Γεωργίας και είπε:
-Παιδιά εγω λέω να την κάνουμε. Ούτως η άλλως εγω και η Γεωργια έχουμε μια δουλειά.
-Όχι απο τώρα είπε η Άντζελα. Δεν θέλω να παώ απο τώρα για ύπνο.
-και ποιος σου είπε να πας για ύπνο ρε Άντζελα? Μίλα και εσυ ρε Μάρκο.
Έσκυψα και της λέω ψιθυριστά στο αυτί. “Δεν παμε και εμεις σπίτι μου?”
-Τι να κανουμε σπίτι σου?
-Εεε πάμε να σου παίξω κιθάρα της είπα και της έκλεισα το μάτι.
-Οκ μου είπε γιατι δε θέλω να με περάσεις και για καμια εύκολη. Και εκλεισε και αυτή το μάτι.

Τον λογαριασμό τον κανονισε το κηφισοπαιδο. Πήραμε τα παλτά μας και φύγαμε.

Εγω και η Αντζελα πήραμε ταξί γιατί εαν και προσφερθηκε η Γεωργία να μας παει, ήταν πολύ προσφατο το ατυχημα απο μεθυσμενη γυναικα οδηγό. Δεν ήθελα κιαλλο.

Φτάσαμε σπίτι μου. Αράξαμε στον καναπέ.
Σόρρυ που δεν έχω κατι να πιούμε αλλά έλειπα καιρό και το ψυγειο είναι άδειο.
Δεν θέλω να πιω, για την κιθάρα ήρθαμε ουτως η άλλως και έβαλε το χέρι της πάνω στην πούτσα μου.

 

[Ampelale]

ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΝΥΧΤΑ...ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΞΕΝΥΧΤΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΑ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΕΙΔΑ ΟΛΑ...
ΑΠΑΤΕΣ ΝΤΑΡΑΒΕΡΙΑ ΨΕΜΑ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΜΠΡΑΒΟΥΣ ΦΟΥΣΚΩΤΟΥΣ ΠΟΡΝΕΣ ΒΙΖΙΤΕΣ ΛΥΚΟΦΙΛΙΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΒΟΜΒΕΣ ΟΠΛΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑΤΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΩΝ ΧΟΡΗΓΟΥΣ ΛΑΓΟΥΣ Κ ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΩ ΠΙΣΩ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ Κ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ...ΣΕ ΣΚΛΗΡΑΙΝΕΙ Η ΝΥΧΤΑ ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕΤΑ ΣΤΗ ΜΕΡΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΕΥΚΟΛΑ ΝΑ ΣΕ ΚΟΡΟΙΔΕΨΕΙ...
ΤΑ ΧΕΙΣ ΔΕΙ ΟΛΑ...ΜΠΟΡΕΙ Κ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΛΕΦΤΑ ΟΠΩΣ ΕΤΥΧΕ ΜΕ ΜΕΝΑ ΑΝ Κ ΣΥΝΗΘΩΣ ΒΓΑΙΝΕΙΣ ΤΑΠΙ...ΠΑΝΤΑ ΟΜΩΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ ΕΝΑ ΤΙΜΗΜΑ...ΧΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΓΙΝΕΣΑΙ ΑΚΡΑΙΟΣ ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ Κ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΣΕ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΑΙΣΘΗΣΗ Κ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ Κ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΑΙ ΠΟΛΛΑ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ Κ ΤΙΠΟΤΑ Κ ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ ΑΥΤΟ ΕΓΓΥΑΤΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ Η ΞΕΝΟΙΑΣΤΟΣ ΠΟΤΕ...ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΝΥΧΤΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΥΜΠΑΘΑΤΕ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΥΜΑΤΑ Κ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΜΕΓΑΛΟ ΤΙΜΗΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΤΕ Κ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΚΑΛΑ...

 

[podhlaths]

ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΝΥΧΤΑ...ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΞΕΝΥΧΤΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΑ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΕΙΔΑ ΟΛΑ...
ΑΠΑΤΕΣ ΝΤΑΡΑΒΕΡΙΑ ΨΕΜΑ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΜΠΡΑΒΟΥΣ ΦΟΥΣΚΩΤΟΥΣ ΠΟΡΝΕΣ ΒΙΖΙΤΕΣ ΛΥΚΟΦΙΛΙΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΒΟΜΒΕΣ ΟΠΛΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑΤΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΩΝ ΧΟΡΗΓΟΥΣ ΛΑΓΟΥΣ Κ ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΩ ΠΙΣΩ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ Κ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ...ΣΕ ΣΚΛΗΡΑΙΝΕΙ Η ΝΥΧΤΑ ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕΤΑ ΣΤΗ ΜΕΡΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΕΥΚΟΛΑ ΝΑ ΣΕ ΚΟΡΟΙΔΕΨΕΙ...
ΤΑ ΧΕΙΣ ΔΕΙ ΟΛΑ...ΜΠΟΡΕΙ Κ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΛΕΦΤΑ ΟΠΩΣ ΕΤΥΧΕ ΜΕ ΜΕΝΑ ΑΝ Κ ΣΥΝΗΘΩΣ ΒΓΑΙΝΕΙΣ ΤΑΠΙ...ΠΑΝΤΑ ΟΜΩΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ ΕΝΑ ΤΙΜΗΜΑ...ΧΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΓΙΝΕΣΑΙ ΑΚΡΑΙΟΣ ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ Κ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΣΕ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΑΙΣΘΗΣΗ Κ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ Κ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΑΙ ΠΟΛΛΑ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ Κ ΤΙΠΟΤΑ Κ ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ ΑΥΤΟ ΕΓΓΥΑΤΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ Η ΞΕΝΟΙΑΣΤΟΣ ΠΟΤΕ...ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΝΥΧΤΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΥΜΠΑΘΑΤΕ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΥΜΑΤΑ Κ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΜΕΓΑΛΟ ΤΙΜΗΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΤΕ Κ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΚΑΛΑ...

ο φίλος μου ο Κώστας ο μπαρμαν εισαι?

 

[Ampelale]

ο φίλος μου ο Κώστας ο μπαρμαν εισαι?

Ναι, ποιος εισαι?