ΔΙΑΛΥΣΗ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ, Συμφωνείτε ή διαφωνείτε; Συντάξτε την άποψή σας...

[kostas8000]

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2018/06/20/i-trapeziki-vomva-sta-themelia-tou-evro/

Η τραπεζική βόμβα στα θεμέλια του ευρώ


Η Deutsche Bank, με συνολικό ισολογισμό 1,5 τρις €, ίσο με το 45% του ΑΕΠ της Γερμανίας, έχει ένα τρομακτικό μέγεθος σε σύγκριση με τις τράπεζες όλων των άλλων κρατών του πλανήτη – γεγονός που τρομοκρατεί όσο τίποτα άλλο την καγκελάριο.
.


Σύμφωνα με το ινστιτούτο Mises, ο τραπεζικός τομέας της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης είναι κυριολεκτικά τεράστιος – αφού οι συνολικοί ισολογισμοί των τραπεζών είχαν εκτοξευθεί στα 30,9 τρις € ή στο 268% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης στα τέλη Απριλίου, αν και ήταν μεγαλύτεροι στο παρελθόν. Ακόμη χειρότερα, μία μεγάλη σειρά τραπεζών είναι σε άθλια οικονομική κατάσταση – ενώ ταυτόχρονα υποφέρουν από χαμηλή κερδοφορία, κυρίως λόγω της πολιτικής της ΕΚΤ (μηδενικά επιτόκια, QE). Εκτός αυτού είναι σημαντικά εκτεθειμένες στην αποπληρωμή δανείων ύψους περί τα 760 δις € – τα οποία αντιπροσωπεύουν το 30% περίπου του μετοχικού κεφαλαίου τους.
Το συγκεκριμένο γεγονός, το οποίο έχουμε αναφέρει πολλές φορές στο παρελθόν (ανάλυση), είναι ασφαλώς γνωστό στους επενδυτές, ενώ αποτελεί τη βασική αιτία της πτώσης των μετοχών των ευρωπαϊκών τραπεζών σωρευτικά κατά -70% μετά το 2008, όταν οι αμερικανικές παρουσιάζουν αύξηση κατά 24% – με τη γερμανική Deutsche Bank που έχει χαρακτηρισθεί ως εγκληματική συμμορία από τη χώρα της να χάνει το 85% της χρηματιστηριακής αξίας της, όταν η δεύτερη μεγαλύτερη ιδιωτική τράπεζα της χώρας, η Commerzbank, παρουσιάζει μείωση -94% (γράφημα).

Ειδικότερα η Deutsche Bank, με συνολικό ισολογισμό 1,5 τρις €, ίσο με το 45,3% του ΑΕΠ της Γερμανίας, έχει ένα τρομακτικό μέγεθος σε σύγκριση με τις τράπεζες όλων των άλλων κρατών του πλανήτη, όπως φαίνεται από το επόμενο γράφημα που συγκρίνει το μέγεθος των τραπεζών με το ΑΕΠ της χώρας τους – παρά το ότι μειώνει συνεχώς το μέγεθος της, για να αποφύγει την ολοκληρωτική της κατάρρευση που θα δημιουργούσε τεράστια προβλήματα στη χώρα της. Εκτός αυτού, κανένας δεν γνωρίζει σήμερα επακριβώς την έκθεση της στα παράγωγα – η οποία στο παρελθόν υπερέβαινε τα 50 τρις €, αποτελώντας μία βραδυφλεγή βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και όχι μόνο της Γερμανίας.

Εάν τώρα η Γερμανία είχε μία δική της κεντρική τράπεζα, θα μπορούσε να στηρίξει τη Deutsche Bank ή/και την Commerzbank τυπώνοντας χρήματα, όπως η Ελβετία στο παρελθόν τη UBS – με κίνδυνο είτε να δημιουργηθεί πληθωρισμός, εάν πάγωνε μέρος των χρεών τους αυξάνοντας τη ρευστότητα, είτε να επιβαρύνει τους φορολογουμένους (ανάλυση). Εν τούτοις δεν έχει, αφού όλες οι χώρες της Ευρωζώνης απώλεσαν τη νομισματική τους κυριαρχία – οπότε βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, παρά το ότι δεν το αποδέχεται και δεν το αναφέρει πουθενά.
Ολοκληρώνοντας δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ένας από τους βασικότερους λόγους που οδηγήθηκε η Ελλάδα ύπουλα στην παγίδα των μνημονίων, ήταν η διάσωση των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών – πριν από όλα της Deutsche Bank που εάν είχε τότε καταρρεύσει, θα συμπαρέσυρε μαζί της ολόκληρο το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, προκαλώντας μία καταστροφή ανυπολόγιστου μεγέθους.
Κάτι ανάλογο ισχύει ασφαλώς σήμερα για την Ιταλία, οι τράπεζες της οποίας είναι σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση – ενώ οφείλουν αρκετά χρήματα στις τράπεζες των υπολοίπων μεγάλων χωρών της νομισματικής ένωσης, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει ολόκληρη η ζώνη του ευρώ, το ίδιο το ευρώ και κατ’ επέκταση ο υπόλοιπος πλανήτης. Αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που αναφέραμε ανέκαθεν πως η Ιταλία έχει πολύ ισχυρά όπλα διαπραγμάτευσης στη διάθεση της, όσον αφορά τη Γερμανία, εκτός εάν οδηγηθεί τελικά σε μία παγίδα, όπως η Ελλάδα στο παρελθόν – καθώς επίσης της σχετικής προθυμίας της Γερμανίας για την τραπεζική ένωση της Ευρωζώνης, όταν δεν θέλει ούτε τη δημοσιονομική, ούτε την πολιτική.

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2018/06/23/oi-theamatikoteres-xreokopies/

Οι θεαματικότερες χρεοκοπίες


Οι πτωχεύσεις δεν αποτελούν εξαίρεση αλλά τον κανόνα στον πλανήτη, με τις επόμενες να φαίνονται καθαρά στον ορίζοντα στις αναπτυσσόμενες οικονομίες – ενώ η υποθηκευμένη Ελλάδα εισήλθε στη δεύτερη εποχή των μνημονίων, καθιερώνοντας τα ως επίσημο οικονομικό και πολιτικό σύστημα της. 


Εισαγωγικά, για όλους όσους θεωρούν επιτυχημένο το PSI (στους οποίους δεν ανήκουμε εμείς έχοντας το τότε χαρακτηρίσει ως μία «Πύρρειο Χρεοκοπία», επειδή είχε όλα τα μειονεκτήματα της πτώχευσης χωρίς κανένα πλεονέκτημα – ενώ καταδίκασε την Ελλάδα στην κυλιόμενη πτώχευση που βιώνει και της στέρησε σχεδόν όλα τα διαπραγματευτικά χαρτιά), η συμφωνία της 22ης Ιουνίου ήταν κατά πολύ χειρότερη – αφού δεν διαγράφηκε καν χρέος όπως το 2011, δεν δόθηκαν καθόλου χρήματα, επιβλήθηκε ένα ακόμη μνημόνιο με μία πολύ αυστηρότερη επιτήρηση, ενώ τα ανταλλάγματα που απαιτήθηκαν (Υπερταμείο, πρωτογενή πλεονάσματα, Μακεδονία κλπ), ήταν τουλάχιστον ισάξια με αυτά του PSI.
Αυτό που συνέβη ουσιαστικά ήταν η καθιέρωση των μνημονίων ως επίσημου πολιτειακού και οικονομικού συστήματος σε μία πλήρως υποθηκευμένη χώρα, τουλάχιστον έως το 2060 – οπότε βιώνουμε τη δεύτερη εποχή των μνημονίων, όπου έχει αντικατασταθεί ο προσωρινός τους χαρακτήρα των προηγουμένων ετών με έναν μόνιμο, με τελικό αποτέλεσμα την πλήρη υφαρπαγή όσων έχουμε και δεν έχουμε. Η απώλεια του ελέγχου της χώρας από την κυβέρνηση της είναι τόσο μεγάλη, ώστε ακόμη και η χρήση του «μαξιλαριού ασφαλείας» των 24 δις € δεν θα αποφασίζεται από αυτήν, αλλά από το γερμανικό ESM – όπως συμβαίνει σε κάθε προτεκτοράτο.
Όσον αφορά δε το μόνο θετικό στοιχείο της συμφωνίας, την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των 96 δις € για δέκα χρόνια, θα είχε τότε μόνο νόημα, εάν συνοδευόταν από τη δυνατότητα άσκησης μίας άλλης οικονομικής πολιτικής – μέσω της οποίας η Ελλάδα θα επέστρεφε σε πορεία ανάπτυξης, αφού διαφορετικά οι Έλληνες είναι καταδικασμένοι. Όταν όμως η χώρα παραμένει στην αποτυχημένη για τους ιθαγενείς και επιτυχημένη για τους δανειστές τους πολιτική της κρίσης, τότε δεν υπάρχει τίποτα το θετικό – όπως δεν υπήρχε με το πολύ καλύτερο από αυτήν τη συμφωνία PSI, από το οποίο κυριολεκτικά καταστράφηκε η Ελλάδα.
Σε κάθε περίπτωση, η συμφωνία είναι συνώνυμη με τη δεύτερη χρεοκοπία της Ελλάδας μετά το PSI, σε περίπου επτά χρόνια – ενώ κατά την κυβέρνηση εξασφαλίζει την πατρίδα μας από την αποφυγή μίας τρίτης πτώχευσης έως το 2032, όπου θα αρχίσουν να πληρώνονται τα 96 δις € που μεταβιβάσθηκαν από την ανέντιμη σημερινή κοινωνία μας στα παιδιά μας. Πρόκειται πάντως για κάτι μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία, όπως ήταν άλλωστε οι τρεις δανειακές συμβάσεις με τη συγκεκριμένη κατάληξη τους – ενώ θα καταλάβουμε τι ακριβώς έχει συμβεί τα επόμενα χρόνια. Εν τούτοις, δεν έχει νόημα να κατηγορούμε την κυβέρνηση για το νέο μεγάλο έγκλημα εναντίον της Ελλάδας, αφού πρόκειται για έναν απλό παρατηρητή που παίρνει ότι του δώσουν, αλλά τους δανειστές της χώρας μας – ουσιαστικά την πρωσική κυβέρνηση που αποφασίζει και διατάζει για όλους τους Ευρωπαίους.
Επειδή τώρα οι χρεοκοπίες δεν αποτελούν εξαίρεση στον πλανήτη, αλλά μάλλον τον κανόνα, με τις επόμενες να φαίνονται καθαρά στον ορίζοντα στις αναπτυσσόμενες οικονομίες (Τουρκία, Βενεζουέλα, Αργεντινή, Βραζιλία κοκ.), είναι ίσως σκόπιμο να αναφέρουμε τις πλέον εντυπωσιακές – ξεκινώντας από την Κίνα που πτώχευσε το 1425, κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Ming, ως αποτέλεσμα του πληθωρισμού των χάρτινων χρημάτων, με επόμενες χρεοκοπίες της το 1921 και το 1939.
Μικρή ιστορική αναδρομή
Η πρώτη χρεοκοπία στην Ευρώπη ήταν αυτή της Μ. Βρετανίας το 1340 – όπου ο τότε βασιλιάς της Εδουάρδος ο τρίτος, μετά από μία αποτυχημένη επίθεση εναντίον της Γαλλίας που οδήγησε στον 100ετή πόλεμο, αθέτησε τις πληρωμές του απέναντι στους Ιταλούς δανειστές του. Μεταξύ των ετών 1500 και 1800, η Γαλλία χρεοκόπησε οκτώ φορές – ενώ ο υπουργός οικονομικών της A. Terray (1768-1774) σύστησε στους κυβερνώντες να πτωχεύουν κάθε 100 χρόνια, για να αποκαθίσταται η ισορροπία. Εν τούτοις, μετά το 1812 η Γαλλία δεν χρεοκόπησε ποτέ ξανά.
Συνεχίζοντας, η Πορτογαλία χρεοκόπησε για πρώτη φορά το 1560, ενώ το 19ο αιώνα το επανέλαβε πέντε φορές (1828, 1837, 1841, 1852, 1890). Η τελευταία φορά ήταν το 2009, όπου διασώθηκε από την Τρόικα. Η Ισπανία αποτελεί πρωταθλήτρια του είδους, έχοντας πτωχεύσει συνολικά 13 φορές – έξι φορές έως το 1800 και επτά φορές το 19ο αιώνα, με το 24% των ετών μετά την ανεξαρτησία της να ευρίσκεται σε κατάσταση χρεοκοπίας ή αναδιάρθρωσης των χρεών της. Η Ελλάδα, μετά την ανάκτηση της εθνικής της ανεξαρτησίας, χρεοκόπησε πέντε φορές (1827, 1843, 1893, 1932, 2012), ενώ στις 22 Ιουνίου του 2018 ήταν ουσιαστικά η έκτη  – παραμένοντας σε κατάσταση αδυναμίας πληρωμών πάνω από τα μισά της χρόνια.
Η Αυστρία χρεοκόπησε το 1796, ενώ η Αυστροουγγαρία το 19ο αιώνα πέντε φορές. Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο πτώχευσε ξανά, αντιμετωπίζοντας πρόσφατα (2008) μία πολύ μεγάλη κρίση των τραπεζών της, τις οποίες διέσωσε το κράτος. Οι θεαματικότερες χρεοκοπίες της Γερμανίας ήταν αυτές των Πρώσων το 1807 και το 1813 που συνδέονται με τους Ναπολεόντειους Πολέμους. Τον 20ο αιώνα η χώρα πτώχευσε δύο φορές, το 1923 και το 1948, ενώ συνολικά από το 1618 πτώχευσε οκτώ φορές – βιώνοντας το 13% όλων των ετών σε κατάσταση αδυναμίας πληρωμών. Ορισμένοι αναφέρουν ακόμη μία χρεοκοπία, το 1932/33, όπου αθέτησε πληρωμές της στο εξωτερικό.
Συνεχίζοντας, η Τουρκία χρεοκόπησε για πρώτη φορά το 1876, ενώ ακολούθησαν αργότερα ακόμη πέντε πτωχεύσεις – το 1915, το 1931, το 1940, το 1978 και το 1982. Η Ρωσία χρεοκόπησε συνολικά πέντε φορές (1839, 1885, 1918, 1991, 1998), βιώνοντας μετά το 1990 τη στρατηγική σοκ και δέους του ΔΝΤ, από την οποία μειώθηκε ο πληθυσμός της σχεδόν κατά 15 εκ. ανθρώπους (ανάλυση). Η Νιγηρία πτώχευσε πέντε φορές μετά την ανεξαρτησία της το 1960 (τελευταία το 2004), παρά τα τεράστια ενεργειακά της αποθέματα, το Μαρόκο τέσσερις, η Ν. Αφρική τρεις και η Αίγυπτος δύο – ενώ γενικότερα στην Αφρική οι χρεοκοπίες είναι αναρίθμητες.
Περαιτέρω η Ινδία χρεοκόπησε τρεις φορές (1958, 1969, 1972), ενώ κατέφερε να το αποφύγει κατά τη διάρκεια της ασιατικής κρίσης μέσω των μαζικών ελέγχων κεφαλαίων και της χρηματοπιστωτικής καταστολής. Ολόκληρη η ήπειρος της Λατινικής Αμερικής το 19ο αιώνα βίωνε συνεχείς χρεοκοπίες – η Βενεζουέλα έξι φορές, ενώ η Ονδούρα, η Κόστα Ρίκα, η Κολομβία και η Δομινικανή Δημοκρατία από τέσσερις φορές. Η Βενεζουέλα αργότερα ξανά τέσσερις φορές (1983, 1990, 1995, 2004), η Κόστα Ρίκα έξι (1901, 1932, 1962, 1981, 1983, 1984), η Βραζιλία επτά, το Εκουαδόρ έξι, η Αργεντινή επτά φορές με την πιο εντυπωσιακή το 2002 κοκ.
Μετά την ανεξαρτησία του το 1821, το Μεξικό βίωσε οκτώ χρεοκοπίες – ενώ χρεοκοπία θεωρείται αυτή της Ισλανδίας το 2008 παρά το ότι οφειλόταν στις τράπεζες της, επειδή το κράτος, αν και είχε εγγυηθεί για αυτές, αρνήθηκε να τις διασώσει. Μία από τις ελάχιστες χώρες πάντως, εάν όχι η μοναδική που δεν έχει χρεοκοπήσει, είναι η Ιταλία – η οποία ίσως δεν θα το αποφύγει αυτή τη φορά, εάν παραμείνει εντός της Ευρωζώνης, αφού είναι αδύνατη η μείωση του τεράστιου χρέους της πληθωριστικά, όπως συμβαίνει με πολλές άλλες χώρες εκτός της νομισματικής ένωσης.
Γνωρίζοντας βέβαια πως πρόκειται για μία μεγάλη και υπερήφανη χώρα, δεν πιστεύουμε πως θα ανεχτεί τους γερμανικούς εξευτελισμούς που ξεκίνησαν μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης της – ούτε πως θα υποταχθεί περαιτέρω στην πολιτική που της επιβάλλεται, αφού την οδηγεί στην καταστροφή και στο χάος. Σε μία τέτοια περίπτωση βέβαια το ευρώ δεν θα επιβιώσει, με μεγαλύτερο ζημιωμένο τη Γερμανία – η οποία είναι τόσο αχόρταγη, ώστε να μην συνειδητοποιεί πότε πρέπει να σταματήσει, με αποτέλεσμα να κερδίζει μεν τις μάχες αλλά να χάνει τον πόλεμο.
Επίλογος
Υπενθυμίζουμε πως το «πολλάκις εξαμαρτείν» ή, καλύτερα, το να επαναλαμβάνουμε το ίδιο πείραμα για πολλοστή φορά (μειώσεις εισοδημάτων, αυξήσεις φόρων, καθόλου δομικές μεταρρυθμίσεις, προστασία του πελατειακού κράτους κλπ.), περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα, θεωρείται κατά τον Αϊνστάιν ως ο ορισμός της ηλιθιότητας – ενώ η επιμονή των κυβερνήσεων μας να μεταθέτουν την πληρωμή των δικών μας χρεών στα παιδιά μας, με αποτέλεσμα να ανατρέφουμε σήμερα σκλάβους χρέους ή μελλοντικούς μετανάστες, είναι απαράδεκτη.
Κατά την άποψη μας, εάν πρέπει κάποιοι να υποστούν τα δεινά της χρεοκοπίας, αυτοί είμαστε εμείς και όχι τα παιδιά μας – πόσο μάλλον όταν η επόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας είναι πια νομοτελειακή, εκτός εάν μεσολαβήσει κάποιο θαύμα όπως, για παράδειγμα, η επιστροφή της οικονομίας μας σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Θαύματα όμως δεν γίνονται, ενώ πλησιάζει η επόμενη χρηματοπιστωτική καταιγίδα – η οποία θα μας βρει σε μία απελπιστική οικονομική κατάσταση.
Περαιτέρω, τόσο το ασφαλιστικό, όσο και το τραπεζικό σύστημα, υπόκεινται έμμεσα στους κανόνες της χρηματοπιστωτικής πυραμίδας. Ειδικότερα, οι συντάξεις δεν πληρώνονται από τις κρατήσεις των παλαιών εργαζομένων αλλά, κυρίως, από αυτές των σημερινών – οπότε, όταν αυξάνεται γεωμετρικά η ανεργία, το σύστημα καταρρέει.
Όσον αφορά δε τις τράπεζες, όταν οι επιστροφές των δανείων είναι υψηλότερες από τα νέα δάνεια, τότε καίγονται χρήματα και μειώνεται η ποσότητα τους στην οικονομία (ανάλυση), έως ότου τελικά το σύστημα καταρρέει – πόσο μάλλον όταν αυξάνονται οι επισφάλειες (κόκκινα δάνεια), ενώ ταυτόχρονα μειώνονται οι εγγυήσεις τους (ακίνητα, εισοδήματα των οφειλετών τους κοκ.).
Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα, χαρακτηρίζεται ουσιαστικά ως μία «κυλιόμενη χρεοκοπία», ως μία άκρως επικίνδυνη, παράνομη καθυστέρηση της πτώχευσης – παράνομη επειδή επιδεινώνονται συνεχώς οι συνθήκες της οικονομίας της, με κίνδυνο να μετατραπεί σε ένα αποτυχημένο κράτος (ερμηνεία). Στις επιχειρήσεις κάτι τέτοιο απαγορεύεται, ενώ τιμωρείται ποινικά πάρα πολύ αυστηρά ο υπεύθυνος διαχειριστής τους – ο οποίος, στην περίπτωση των κρατών, είναι η εκάστοτε κυβέρνηση.
Εάν συνεχίσει να συμβαίνει κάτι τέτοιο, θεωρούμε πως θα προκληθούν μεγάλες εκρήξεις βίας – το αργότερο τη στιγμή που οι Πολίτες θα αντιληφθούν την οικονομική βία που ασκείται στους ίδιους, όταν καταδικάζονται στην ανεργία, στην εξαθλίωση, σε υπερβολικούς φόρους, καθώς επίσης σε απάνθρωπες μειώσεις των εισοδημάτων τους, χωρίς καμία απολύτως προοπτική για το μέλλον τους, ιδίως δε για το μέλλον των παιδιών τους.
Ολοκληρώνοντας, μπορεί βέβαια να κάνουμε λάθος, αλλά το καπάκι μίας κατσαρόλας που βράζει χωρίς σταματημό, δεν μπορεί να διατηρηθεί αιώνια κλειστό – ενώ, όσο πιο πολύ επιμένει κανείς να το κρατάει βίαια στη θέση του, τόσο πιο επικίνδυνη θα είναι η έκρηξη που θα ακολουθήσει.

 

[kostas8000]

http://www.bankingnews.gr/index.php?id=371871

Μέτωπο 12 χωρών κατά Macron - Merkel - Νέοι τριγμοί προμηνύονται στην Ευρωζώνη


Η Γαλλία και η Γερμανία αντιμετωπίζουν την αυξανόμενη αντίδραση από άλλες κυβερνήσεις ενάντια στα σχέδιά τους για έναν κοινό προϋπολογισμό της ευρωζώνης
Αυξάνονται οι αντιδράσεις στα σχέδια της Γαλλίας και της Γερμανίας για τη δημιουργία κοινού προϋπολογισμού στην Ευρωζώνη, με τις προτάσεις Macron - Merkel να βρίσκουν σοβαρά εμπόδια.
Σύμφωνα με πληροφορίες που διαρρέονται στον Τύπο, η Γαλλία και η Γερμανία αντιμετωπίζουν την αυξανόμενη αντίδραση από άλλες κυβερνήσεις ενάντια στα σχέδιά τους για έναν κοινό προϋπολογισμό της ευρωζώνης, "ροκανίζοντας" τις φιλοδοξίες των δύο χωρών για μια μεγάλη αναθεώρηση της ζώνης του ενιαίου νομίσματος.
Οι Κάτω Χώρες, η Αυστρία και η Φινλανδία είναι μεταξύ των 12 κυβερνήσεων που αμφισβητούν την ανάγκη για οποιαδήποτε κοινή «δημοσιονομική πολιτική» της ευρωζώνης, αμφισβητώντας το κεντρικό δόγμα του οράματος του γάλλου προέδρου Emmanuel Macron για την ευρωζώνη.
Σύμφωνα με επιστολή που απέστειλε στους Financial Times, ο ολλανδός υπουργός Οικονομικών Wopke Hoekstra, έχει ενημερώσει τον πρόεδρο του Eurogroup, Mario Centeno ότι υπάρχει "μεγάλη απόκλιση" όσον αφορά την ανάγκη για οποιοδήποτε προϋπολογισμό, με ορισμένες χώρες που ανησυχούν για τον "ηθικό κίνδυνο" και τα ζητήματα "φορολογικής ουδετερότητας" που θέτει το σχέδιο.
Τόσο ο Macron όσο και η Merkel, οι οποίοι θεωρούν ουσιώδη τη σύγκλιση για οποιαδήποτε συμφωνία σχετικά με τις ευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις, προσπάθησαν να εντείνουν τη συνεργασία τους αυτή την εβδομάδα πριν από μια ευρύτερη σύνοδο κορυφής των ηγετών της ΕΕ.
Συμφώνησαν ότι ένα νέο κοινό ταμείο της ευρωζώνης θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί από ένα μείγμα εθνικών εισφορών και νέων εισφορών της ΕΕ, όπως ο φόρος επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών.
Η συμφωνία τους αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης συμφωνίας μεταξύ του Παρισιού και του Βερολίνου για τον τρόπο ενίσχυσης του νομισματικού μπλοκ.
Ωστόσο, οι διπλωμάτες της ΕΕ ανέφεραν ότι η παραχώρηση της κ. Merkel προς τον κ. Macron ενθάρρυνε άλλες χώρες να αντισταθούν στο σχέδιο, εξαιτίας της ανησυχίας ότι θα άφηνε τους φορολογούμενους τους εκτεθειμένους σε προβλήματα των κρατών μελών που πλήττονται από την κρίση.
Πληροφορίες των Financial Times πάντως αναφέρουν ότι οι διαχωρισμοί ήταν εμφανείς στη συνάντηση των υπουργών Οικονομικών της ΕΕ στο Λουξεμβούργο την Πέμπτη, με αυξανόμενες ενδείξεις ότι οι κυβερνήσεις έχουν δημιουργήσει συγκρουσιακά στρατόπεδα με διαφορετικά οράματα για την κατεύθυνση της περαιτέρω ολοκλήρωσης.
Στην επιστολή του, ο κ. Hoekstra επέμεινε ότι η έλλειψη συμφωνίας σχετικά με τον προϋπολογισμό θα πρέπει να κοινοποιηθεί σαφώς στους ηγέτες κατά τη σύνοδο κορυφής της επόμενης εβδομάδας.
Η επιστολή αυτή γράφτηκε από τον ολλανδό υπουργό οικονομικών, εξ ονόματος του Βελγίου, του Λουξεμβούργου, της Αυστρίας, της Σουηδίας, της Δανίας, της Φινλανδίας, της Λεττονίας, της Ιρλανδίας και της Μάλτας.
Ο κατάλογος των 12 χωρών δημιουργεί έναν συνασπισμό που ονομάζεται "Χανσεατική Ένωση" - μια αρχική ομάδα οκτώ μικρότερων φορολογικά συντηρητικών χωρών, οι οποίες επέμειναν σε μεγαλύτερη εθνική ευθύνη για την επίλυση οικονομικών προβλημάτων στην ευρωζώνη.
Το Βερολίνο και το Παρίσι επέμειναν ότι μια γαλλο-γερμανική συμφωνία για τη μεταρρύθμιση της νομισματικής ένωσης δεν αποτελεί τετελεσμένο γεγονός για την υπόλοιπη ευρωζώνη.
Απαντώντας στην επιστολή, ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Olaf Scholz δήλωσε ότι το σχέδιο προϋπολογισμού ήταν ένα «σημείο εκκίνησης για συζήτηση» και δήλωσε ότι θέλησε να ενθαρρύνει τους επικριτές - πολλοί από τους οποίους ήταν φυσικοί σύμμαχοι του Βερολίνου στη μεταρρύθμιση της ευρωζώνης - να εκφράσουν τις απόψεις τους.
"Αν θέλουμε να έχουμε μια κοινή διαδικασία λήψης αποφάσεων, μια κοινή λύση, αυτό πρέπει να είναι μια ανοιχτή συζήτηση στην αρχή", δήλωσε ο κ. Scholz.
"Είμαι πολύ αισιόδοξος ότι θα βρούμε μια λύση."

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2018/06/24/to-provlima-tis-metanastevsis/

Το πρόβλημα της μετανάστευσης


Οι κυνικές συμφωνίες του Δουβλίνου, με τις οποίες μεταφέρονται οι πιέσεις στην Ελλάδα και στην Ιταλία, πρέπει να καταργηθούν ολοσχερώς – ενώ οι συντηρητικοί της Σουηδίας ζητούν τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την έξοδο της χώρας από την ΕΕ.


Ο πρόεδρος της Γαλλίας, σε συνεννόηση με την Ισπανία, πρότεινε τη δημιουργία κλειστών «στρατοπέδων συγκέντρωσης» για τους παράνομους μετανάστες – τα οποία θα χρηματοδοτούνται από την ΕΕ και θα επιτρέπουν την άμεση εξέταση των αιτήσεων ασύλου. Αρκετά άλλα κράτη δε τοποθετούνται εχθρικά απέναντι τους, όπως στο παράδειγμα της Ιταλίας που δεν δέχεται τα παράνομα πλοία από την Αφρική, στέλνοντας τα πρόσφατα στην Ισπανία – ενώ ο ακροδεξιός ηγέτης του κόμματος που συγκυβερνάει δήλωσε ότι δεν θα επιτρέψει την επιστροφή μεταναστών από τη Γερμανία, κατά την υπογραφείσα συμφωνία.

Το θέμα είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την Ελλάδα, αφού αποτελεί μία από τις βασικότερες πύλες εισόδου παράνομων μεταναστών (γράφημα) – ειδικά μετά το κλείσιμο των ιταλικών θαλασσίων συνόρων από το λιμενικό της χώρας, με την έννοια πως δεν θα διασώζει πλέον τους μετανάστες (αν και σύμφωνα με δηλώσεις θα αποτρέπει τις ροές με τη βοήθεια του λιμενικού της Λιβύης που έχει εκπαιδεύσει ανάλογα). Εκτός αυτού η χώρα μας ευρίσκεται στο έλεος της Τουρκίας, η οποία τους χρησιμοποιεί ως όπλο, για την αποδυνάμωση μας – καθώς επίσης για τον εκβιασμό της ΕΕ. Είναι δε πιθανόν να επιδιώκεται η αλλοίωση του πληθυσμού, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά γενικότερα στην Ευρώπη – με τη δημιουργία πολυπολιτισμικών κοινωνιών που θα είναι πολύ πιο εύκολα ελεγχόμενες από τις κυρίαρχες ελίτ.
Επειδή τώρα η υποδοχή παράνομων μεταναστών θεωρείται ως δείγμα πολιτισμού, καθώς επίσης πως το αντίθετο δεν είναι ανθρωπιστικό, οφείλει να ξεκινήσει κανείς την ανάλυση του από το παράδειγμα της Σουηδίας – η οποία είχε ανέκαθεν μία γενναιόδωρη νομοθεσία, αποτελώντας ως εκ τούτου πόλο έλξης. Εν προκειμένω τα αποτελέσματα, μετά την είσοδο ενός πολύ μεγάλου αριθμού μεταναστών μέσα σε ένα έτος, έχουν περιγραφεί σε πολλά άρθρα της κυρίας Νομικού – όπως στο «Πανικός στη Σουηδία», στο «Σουηδία, το άλλου είδους πειραματόζωο» κλπ., τα οποία μπορεί να βρει κανείς πατώντας επάνω στο όνομα της.
Σε κάθε περίπτωση οι μετανάστες έχουν δημιουργήσει στη χώρα τεράστια προβλήματα με την ραγδαία άνοδο της εγκληματικότητας, με τον πόλεμο συμμοριών, με την αύξηση των βιασμών, των απαγορευμένων ζωνών κοκ. –  οπότε είναι καλύτερα να ενημερώνεται κανείς με παραδείγματα, παρά να λέει μεγάλα λόγια.
Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, όπου αρκετοί κατηγορούν αυτούς που αντιτίθενται στις εισροές των παράνομων μεταναστών ως ρατσιστές ή/και εθνικιστές, η συντριπτική πλειοψηφία τους ασφαλώς δεν χαρακτηρίζεται έτσι – αφού ως ρατσισμός θεωρείται η αντίληψη ότι, οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους, αλλά διαχωρίζονται σε ανώτερους και κατώτερους, διακρινόμενοι είτε από το χρώμα του δέρματος, την εθνικότητα, τη θρησκεία και το φύλο, είτε από το σεξουαλικό προσανατολισμό, είτε γενικά από τη διαφορετικότητα τους.
Το πλέον συνηθισμένο είδος ρατσισμού δε είναι ο φυλετικός ρατσισμός, από τον οποίο άλλωστε προέρχεται η λέξη (ράτσα) – ενώ οι φυλετικοί ρατσιστές πιστεύουν σε βιολογικές διαφορές μεταξύ των φυλών, βάσει των οποίων προσδιορίζονται σε ανώτερες και κατώτερες. Ως εκ τούτου υποστηρίζουν πως η φυλή με τα συγκεκριμένα (ανώτερα) εξωτερικά ή ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά, έχει το δικαίωμα να θεωρεί τον εαυτό της ανώτερο από τις άλλες.
Κάτι τέτοιο προφανώς δεν αποτελεί τον κανόνα στην Ελλάδα, αλλά πρόκειται για ελάχιστες εξαιρέσεις που συναντώνται παντού – ενώ οι Έλληνες δεν ήταν ποτέ εθνικιστές, αφού δεν επιβουλεύονται άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα οι ναζί, αλλά αγαπούν απλά την πατρίδα τους επιθυμώντας την ευημερία και την πρόοδο της. Εύλογα πάντως δεν αποδέχονται τη μετατροπή τους σε προτεκτοράτο της Γερμανίας, την υφαρπαγή των δημοσίων και ιδιωτικών τους περιουσιακών στοιχείων ή την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής τους ακεραιότητας – όσον αφορά το πρώτο μέσω των μνημονίων, ενώ σε σχέση με το δεύτερο την πρόσφατη παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας.
Η υποδοχή τώρα μεταναστών από μία χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία δεν έχει συμβάλλει στη δημιουργία των μεταναστευτικών ροών μέσω της διεξαγωγής πολέμων όπως οι Η.Π.Α., η Γαλλία, η Βρετανία κλπ. (πρόσφατα στη Συρία και προηγουμένως στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη κλπ. ή γενικότερα οι βιομηχανικές χώρες στην Αφρική με τις επιδρομές λεηλασίας τους), δεν είναι εφικτή – αφού το σύστημα της δεν είναι σε θέση να τους ελέγξει, πόσο μάλλον να τους αφομοιώσει.
Εκτός αυτού, στην οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας, αδυνατώντας να κρατήσει τα δικά της παιδιά που φεύγουν μαζικά στο εξωτερικό, με υψηλή ανεργία και με υγειονομικές υποδομές που καταρρέουν, είναι αδύνατον να προσφέρει αυτά που πρέπει στους ξένους μετανάστες – ενώ ασφαλώς δεν είναι δείγμα αλληλεγγύης το να τους κλείνει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όπως στη Μυτιλήνη. Πόσο μάλλον να τους εγκαταλείπει αβοήθητους στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων, χωρίς να τους προσφέρει εργασία ή άδεια να εργαστούν – με αποτέλεσμα να αναγκάζονται είτε να ληστέψουν για να επιβιώσουν, είτε να πουλούν απαγορευμένες ουσίες, είτε να διαπράττουν άλλου είδους εγκλήματα, αναστατώνοντας την ελληνική κοινωνία.
Με δεδομένο όμως το ότι, οι μετανάστες αποτελούν ήδη το 20% του εργατικού μας δυναμικού (πηγή), όταν η ανεργία υπερβαίνει το 25%, είναι αδιανόητη η είσοδος παραπάνω μεταναστών – ενώ φυσικά όλοι μας είμαστε υπέρ της τήρησης της σύμβασης του Ο.Η.Ε. για το καθεστώς των προσφύγων του 1951 (πηγή), απαιτώντας να τηρείται επακριβώς από τις κυβερνήσεις μας που είναι υποχρεωμένες να προστατεύουν τα σύνορα της χώρας μας από κάθε είδους παραβιάσεις.
Ως εκ τούτου, είναι λογικές οι ενστάσεις απέναντι στην παράνομη μετανάστευση, η οποία μπορεί εύκολα να καταστρέψει ολοσχερώς κράτη όπως η Ελλάδα – αποτελώντας μία ασύμμετρη απειλή, ειδικά όταν δεν μπορεί να ελεγχθεί ποιοι μετανάστες είναι μέλη τρομοκρατικών οργανώσεων ή φανατικοί οπαδοί σκοτεινών θρησκευτικών αιρέσεων, εισβάλλοντας με στόχο να διασπείρουν τη βία και το φόβο στις δυτικές κοινωνίες.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, αυτό που χρειάζεται είναι μία σωστή μεταναστευτική πολιτική τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη – η οποία να είναι ορθολογική, αλληλέγγυα και εφαρμόσιμη για κάθε χώρα, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις ιδιαιτερότητες και τις οικονομικές δυνατότητες της. Στα πλαίσια αυτά, οι κανονισμοί του Δουβλίνου μπορούν να χαρακτηρισθούν το λιγότερο ως κυνικοί – αφού αναφέρουν πως οι μετανάστες είναι θέμα της εκάστοτε χώρας, από τα σύνορα της οποίας εισέρχονται στην ΕΕ, οπότε κυρίως της Ελλάδας και της Ιταλίας που μεταφέρεται το πρόβλημα των υπολοίπων κρατών.
Ως εκ τούτου πρέπει να καταργηθούν εντελώς και όχι να γίνονται προσπάθειες πολύ πιο αυστηρής τήρησης τους από την Κομισιόν – έτσι ώστε να υπάρξει μια νέα συμφωνία που να είναι δίκαιη για όλα τα κράτη της ΕΕ, τα οποία οφείλουν να επιλύσουν από κοινού το πρόβλημα, στηρίζοντας εκείνα που δέχονται τις μεγαλύτερες πιέσεις, όπως η Ιταλία και η Ελλάδα. Διαφορετικά θα διαλυθεί η ΕΕ, όπως φάνηκε ήδη από την έξοδο της Μ. Βρετανίας – την οποία θέλει να ακολουθήσει το συντηρητικό κόμμα της Σουηδίας που ζητάει δημοψήφισμα (πηγή), για τους ίδιους λόγους με τη Βρετανία.
Σε κάθε περίπτωση οι διεθνιστικές υπερβολές κυβερνήσεων που δεν μπορούν να ελέγξουν τις μεταναστευτικές ροές και να είναι πραγματικά, ρεαλιστικά αλληλέγγυες απέναντι στους μετανάστες προσφέροντας τους αυτά που πρέπει, πόσο μάλλον όταν δεν είναι σε θέση να τα προσφέρουν ούτε καν στους Πολίτες τους, μεταφέροντας τους ουσιαστικά το πρόβλημα, είναι εντελώς ανεύθυνες – επίσης εκείνων των Πολιτών που τοποθετούν το συναίσθημα πριν από τη λογική, παραφράζοντας την έννοια της αλληλεγγύης που πράγματι οφείλει να διέπει όλους τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους.
Υπενθύμιση
Γενικά η Ελλάδα δεν είναι εχθρική απέναντι στους μετανάστες, πόσο μάλλον όταν πολλοί Έλληνες φιλοξενούνταν ανέκαθεν από ξένες χώρες – ειδικά σήμερα, όπου πάνω από 500.000 νέοι, έχουν αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον στο εξωτερικό. Οφείλουν βέβαια, όπως οι Έλληνες μετανάστες, να διακρίνονται από τα εξής:
(α) να έχουν το ίδιο πολιτισμικό επίπεδο με το δικό μας, (β) να μπορεί να τους αφομοιώνει η οικονομία μας, κάτι που σήμερα είναι αδύνατον λόγω της ανεργίας και των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων, (γ) να θέλουν οι ίδιοι να αφομοιωθούν/ενσωματωθούν, (δ) να σέβονται το ελληνικό δίκαιο και τους νόμους καθώς επίσης (ε) να μην έχουν κανέναν θρησκευτικό/εθνικιστικό και άρα «ρατσιστικό» φανατισμό – αφού διαφορετικά δεν μπορεί να είναι αποδεκτοί, επειδή έτσι θα μετατρεπόταν η χώρα μας σε έναν αφιλόξενο για τους Έλληνες τόπο.
Περαιτέρω, υπάρχει μία σημαντική διαφορά μεταξύ των μεταναστών και των προσφύγων που έχει κατοχυρωθεί από τη Διακήρυξη του Ο.Η.Ε. του 1951, έτσι όπως αυτή αναθεωρήθηκε από το πρωτόκολλο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ το 1967 (συνθήκη της Γενεύης, λεπτομέρειες στην πηγή) – την οποία οφείλει να γνωρίζει κανείς, τουλάχιστον στις εξής γενικές γραμμές:
(1) Πρόσφυγες: Σύμφωνα με το μεταναστευτικό κώδικα (Ν. 4251/2014), ο όρος «πρόσφυγας» συμπεριλαμβάνει άτομα, Πολίτες τρίτης χώρας ή «ανιθαγενείς» (=άνθρωποι που δεν θεωρούνται υπήκοοι κάποιου κράτους στα πλαίσια της νομοθεσίας του – άρθρο 1 της σύμβασης του 1954), τα οποία συνεπεία γεγονότων (όπως είναι ο πόλεμος) και δικαιολογημένου φόβου διώξεως (όπως είναι η φυλή, η θρησκεία, η εθνικότητα, οι πολιτικές διώξεις κοκ.), ευρίσκονται εκτός της χώρας, της οποίας έχουν την υπηκοότητα.
Τα άτομα αυτά κατά την παράνομη συνήθως είσοδο τους σε ένα κράτος, η οποία δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται ως «λαθραία» αφού δεν πρόκειται για αντικείμενα, υποβάλλουν αίτημα για χορήγηση ασύλου – δηλαδή, αναγνώρισης της διεθνούς προστασίας τους. Εάν το αίτημα τους γίνει δεκτό, τότε αποτελούν «αναγνωρισμένους πρόσφυγες» και τελούν υπό καθεστώς διεθνούς προστασίας – ενώ τους παρέχεται το δικαίωμα παραμονής στη χώρα για τρία χρόνια, καθώς επίσης πρόσβαση στη δημόσια υγεία, στην παιδεία και στην κοινωνική ασφάλιση.
Για εκείνο δε το χρονικό διάστημα που το αίτημα τους εκκρεμεί, δεν μπορούν να φύγουν από τη χώρα, επειδή θεωρείται πιθανόν να έχουν ανάγκη ειδικής προστασίας – κάτι που εκμεταλλεύονται πολλοί μετανάστες που προσποιούνται τους πρόσφυγες.  Εκτός αυτού οι συγκεκριμένοι παράνομοι «μετανάστες», γνωρίζοντας πως δεν θα εγκριθεί το αίτημα τους, εξαφανίζονται – με την έννοια ότι κρύβονται κοκ.
Οι αναγνωρισμένοι τώρα πρόσφυγες εφοδιάζονται με ένα ειδικό διαβατήριο (NANSEN), με το οποίο μπορούν να μεταβούν σε οποιαδήποτε από τις 116 χώρες που έχουν υπογράψει τη Διακήρυξη του 1951 – ενώ φυσικά είναι νόμιμοι και δεν επιτρέπεται να εκδιωχθούν.
(2)  Μετανάστες: Εδώ συμπεριλαμβάνονται άτομα που για λόγους διαφορετικούς από ότι οι πρόσφυγες, οικονομικούς κυρίως αλλά όχι μόνο, εγκαταλείπουν οικιοθελώς τη χώρα τους, με στόχο να εγκατασταθούν νόμιμα κάπου αλλού – ενώ, σε αντίθεση με τους πρόσφυγες, μπορούν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους όποτε το θελήσουν, αφού δεν κινδυνεύουν. Φυσικά οι βασικές αιτίες, λόγω των οποίων τόσο οι πρόσφυγες, όσο και οι μετανάστες εγκαταλείπουν τη χώρα τους είναι ουσιαστικά οι ίδιες: οι καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και η ασφάλεια, υλική και ψυχική.
Τέλος, δεν αιτιολογείται ο ρατσισμός ή/και η βίαιη αντιμετώπιση των ξένων, αλλά δεν είναι εύκολο να αποφευχθούν – ιδιαίτερα από «πρωτόγονα» άτομα με σχετικά χαμηλό δείκτη νοημοσύνης, από μακροχρόνιους ανέργους, από χρεοκοπημένους επιχειρηματίες, από νομοταγείς Πολίτες που υφίστανται εγκληματικές επιθέσεις από ορισμένους ξένους ή τον εθνικιστικό/θρησκευτικό τους φανατισμό, από κάποιους άλλους που δίκαια διαμαρτύρονται για την κατάληψη/βρωμιά των δρόμων από παράνομους ξένους μικροπωλητές και αστέγους κοκ. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν πολιτικά κόμματα που εκμεταλλεύονται όλους αυτούς τους Πολίτες των χωρών τους, για να αυξήσουν τους ψηφοφόρους τους– κλιμακώνοντας το πρόβλημα, το οποίο χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή, αντί να βοηθούν στην επίλυση του.

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2018/06/24/likoi-kai-provata/

Λύκοι και πρόβατα


Οι Πολίτες μίας χώρας δεν κερδίζουν απολύτως τίποτα, σκύβοντας το κεφάλι και συμπεριφερόμενοι όπως το εξημερωμένο, πεινασμένο σκυλί – το οποίο περιμένει υπάκουα την όποια τροφή του προσφέρουν οι κύριοι του.
.

«Η δραστηριοποίηση των Ελλήνων πολύ φοβάμαι μήπως δεν έρθει ποτέ. Αρχίζει δυστυχώς να φαίνεται στον ορίζοντα ότι τόσο οι Γερμανοί, όσο και οι έμμισθοι υπηρέτες που τους εκπροσωπούν εδώ, έχουν δίκιο. Αυτός ο λαός είναι τόσο τσακισμένος που μπορείς να του κάνεις τα πάντα:
Να του πάρεις χρήματα, περιουσία, αξιοπρέπεια, να του ληστέψεις τη γη του (κάναμε αρχή με τη Μακεδονία, έρχονται Ήπειρος, Θράκη και νησιά), να τον πνίξεις στους ξένους μετανάστες, πιθανόν να εκπορνεύσεις τις γυναίκες του (η πείνα θα κάνει και πάλι το θαύμα της), να τον κάνεις να ξεχάσει ακόμα και τη γλώσσα του και την καταγωγή του» (Ι.R).

Υπενθυμίζουμε μετά την «μειοδοσία» της Μακεδονίας, το τέταρτο μνημόνιο έως το 2060 και τη συμφωνία της ντροπής που φέρνει πιο κοντά την ώρα μηδέν για την Ελλάδα ότι, στο πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, η οποία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την πραγματική, άμεση Δημοκρατία, η μοναδική προστασία των Πολιτών από τυχόν κομματικές συμμορίες που δημιουργούνται, από την ενδεχόμενη διαπλοκή της νομοθετικής, κυρίως δε της εκτελεστικής εξουσίας με την οικονομική Ολιγαρχία και με τα ΜΜΕ, είναι ασφαλώς ο τρίτος πυλώνας – η Δικαστική εξουσία.
Όταν όμως μία χώρα ευρίσκεται υπό την κατοχή των δανειστών της οι οποίοι, όπως στο οδυνηρό παράδειγμα των ελληνικών τραπεζών, επιβαρύνουν συνεχώς τους Πολίτες με νέα χρέη (εν προκειμένω με 40 δις € ή με 15 ετήσια ΕΝΦΙΑ), έχοντας αντικαταστήσει το Σύνταγμα με τα μνημόνια, με το τέταρτο κατά σειρά σήμερα που δεσμεύει την Ελλάδα έως το 2060 και τους νόμους με τις δικτατορικές εντολές της Τρόικας, η τρίτη δημοκρατική εξουσία αδυνατεί να λειτουργήσει.
Πόσο μάλλον αφού δεν διαπλέκεται και δεν διαφθείρεται τόσο εύκολα, όπως οι δύο άλλες, ενώ δεν έχει την παραμικρή βοήθεια από τα ΜΜΕ – τα οποία όχι μόνο δεν αναφέρουν την αλήθεια στους Πολίτες αλλά, πολύ χειρότερα, ορισμένα από αυτά τους αποπροσανατολίζουν, έτσι ώστε να μην αντιλαμβάνονται τι ακριβώς συμβαίνει στη χώρα τους. Αρνούμαστε βέβαια να αποδεχθούμε τη «συναλλαγή» με την κυβέρνηση που προσάπτεται στη Δικαιοσύνη, με κριτήριο τη σχετικά πρόσφατη αύξηση των αποδοχών των ανωτάτων δικαστικών που λέγεται ότι τους προσέφερε ο πρωθυπουργός – κάτι με το οποίο δεν είναι δυνατόν να συμφώνησαν, λειτουργώντας συντεχνιακά και αδιαφορώντας για τα δεινά των υπολοίπων.
Περαιτέρω, όταν συμβαίνουν τέτοιου είδους στυγνά εγκλήματα, όπως το ξεπούλημα του ονόματος της Μακεδονίας και της χώρας, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον της, η Δικαστική εξουσία οφείλει να παρεμβαίνει, όσο και αν της κοστίσει κάτι τέτοιο – ενώ δεν πρέπει να δέχεται κανένα απολύτως προνόμιο, εάν δεν προσφέρονται ανάλογα στους υπόλοιπους Έλληνες.
Εκτός από τη Δικαστική εξουσία βέβαια, οφείλουν να προστατεύσουν την Ελλάδα και οι δικηγορικοί σύλλογοι – οι οποίοι είναι επίσης υπεύθυνοι για την τήρηση των κανόνων, καθώς επίσης των νόμων που εγγυώνται την απονομή της δικαιοσύνης, σε ένα κράτος που δεν θέλει να μετατραπεί σε αποτυχημένο ή/και σε ζούγκλα. Επίσης οι σύνδεσμοι των λογιστών, όπως και των άλλων επιστημόνων, οι οποίοι έχουν ασφαλώς περισσότερες γνώσεις από τους απλούς Πολίτες – κυρίως δε, μεγαλύτερες δυνατότητες.
Στο σημείο αυτό οφείλουμε να υπενθυμίσουμε πως οι Ισλανδοί οδήγησαν στη φυλακή όλους τους υπεύθυνους της δικής τους τραγωδίας – μεταξύ των οποίων αρκετούς τραπεζίτες. Διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να θέσουν υπό καθεστώς χρεοκοπίας τις τράπεζες, εθνικοποιώντας τες με στόχο την προστασία των Πολιτών – όπως θα ήταν υποχρεωμένη η Ελλάδα, εάν ακολουθούσε το δρόμο της στάσης πληρωμών, αποδίδοντας τις ευθύνες της χρεοκοπίας της σε αυτούς που πραγματικά ανήκουν.
Βέβαια, η χρεοκοπία είναι ένα εξαιρετικά οδυνηρό γεγονός, το οποίο δεν μπορεί να συστηθεί από κανέναν σε μία χώρα. Ακόμη πιο οδυνηρή είναι όμως η πτώχευση, αφού προηγηθεί η λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, η οποία ευρίσκεται αυτή τη στιγμή σε εξέλιξη στην Ελλάδα – κρίνοντας από το γεγονός ότι, κρατική περιουσία αξίας άνω των 300 δις € έχει δοθεί ως εγγύηση στους δανειστές «αντί πινακίου φακής» με τα διαδοχικά μνημόνια, ενώ η εξαιρετικά υποτιμημένη ιδιωτική ανήκει κατά ένα μεγάλο μέρος της στις ξένες πλέον τράπεζες, οι οποίες θα την κατασχέσουν και θα την πλειστηριάσουν.
Ελάχιστοι βέβαια συνειδητοποιούν πως με την ανεργία, καθώς επίσης με τις συνεχείς μειώσεις των μισθών και των εισοδημάτων που προηγήθηκαν του εγκλήματος, αφενός μεν έχουν απαξιωθεί τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων, αφετέρου τους έχει έμμεσα απαγορευθεί να εξυπηρετούν τα δάνεια τους – ενώ οι υπερβολικοί φόροι λειτουργούν ουσιαστικά ως η χαριστική βολή για πάρα πολλούς δανειολήπτες, οι οποίοι κάποια στιγμή θεώρησαν πως είχαν τη δυνατότητα να αγοράσουν ένα μικρό σπίτι, εμπιστευόμενοι την πατρίδα τους.
Κρίνοντας δε από τις ειδήσεις που αφορούν τις νέες μεθόδους και τους νέους ελέγχους των εισοδημάτων και της περιουσίας των Ελλήνων, εύλογα συμπεραίνει κανείς πως οι φορολογικοί διωγμοί που υφίστανται ήδη, θα ενταθούν στο μέλλον – αφού έχουν καταδικαστεί να πληρώσουν για τα χρέη της χώρας τους, ένα μεγάλο μέρος των οποίων δεν οφείλεται καθόλου στην ίδια, αλλά στην πολιτική που της επιβλήθηκε μετά το 2010 από την Τρόικα (το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων).
Μπορεί φυσικά να κάνουμε λάθος εκτιμήσεις όσον αφορά όλα τα παραπάνω, ή να έχουν δίκιο που «σιωπούν τα πρόβατα» (άρθρο), βυθισμένα στον ύπνο του δικαίου. Εν τούτοις, όταν απευθύνεται κανείς σε ώριμους Πολίτες, οι οποίοι έχουν πλέον όλες τις εμπειρίες που απαιτούνται για να κρίνουν σωστά μετά από οχτώ συνεχή χρόνια κρίσης που την επιδεινώνουν συνεχώς, μπορεί να γράφει ελεύθερα την υποκειμενική του άποψη – γνωρίζοντας πως θα ζυγιστεί σωστά, οπότε δεν θα επηρεάσει αρνητικά κανέναν.
Σε κάθε περίπτωση όμως, η δικαιολογία του τύπου «δεν ήξερα» έχει πάψει πλέον να ισχύει για όλους εμάς τους απλούς Πολίτες – οπότε είμαστε πια συνυπεύθυνοι σε όλα αυτά που δρομολογούνται με αποτέλεσμα, εάν υποθέσουμε πως είναι εγκλήματα, να θεωρούμαστε συνεργοί και συνένοχοι όταν δεν αντιδρούμε.
Η συλλογική χειραγώγηση
Συνεχίζοντας, αυτό που μας κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ο εμποτισμός των Ελλήνων με την αντίληψη, σύμφωνα με την οποία η χώρα χρειαζόταν ένα «ταρακούνημα», για να αλλάξει τη διεφθαρμένη νοοτροπία της – η οποία είναι δήθεν αυτή που την οδήγησε στη χρεοκοπία. Με απλά λόγια ότι, μόνο εάν πεθάνει κανείς μπορεί να καταλάβει πόσο ωραία είναι η ζωή, οπότε ήταν σωστή η δολοφονία της Ελλάδας – χωρίς να αναρωτιούνται σε τι ωφελεί έναν πεθαμένο η διαπίστωση του πόσο πολύτιμη είναι η ζωή!
Εν προκειμένω φαίνεται πως έχουν πεισθεί οι περισσότεροι Έλληνες, έχοντας μετατραπεί πια σε θύματα των δανειστών με αποτέλεσμα να κατηγορούν οι ίδιοι τον εαυτό τους ότι, μόνο στη χώρα τους επικρατεί διαφθορά – αδυνατώντας πλέον να ανοίξουν τα μάτια τους και να εκτιμήσουν σωστά αυτά που συμβαίνουν σε άλλα κράτη και σε άλλες κοινωνίες.
Στο παράδειγμα της Γερμανίας, η οποία μας κουνάει επιτιμητικά το χέρι και μας κατηγορεί για διαφθορά, όλοι πλέον γνωρίζουν πως οι επιχειρήσεις της είναι οι μεγαλύτεροι διαφθορείς παγκοσμίως – έχοντας όμως το θράσος να ιδρύσουν τη «Διεθνή Διαφάνεια» με έδρα το Βερολίνο, μέλη της οποίας είναι αυτές ακριβώς οι διεφθαρμένες εταιρείες (ανάλυση).
Εκτός από τη διαφθορά τώρα που βασιλεύει στη χώρα αυτή, οι απάτες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, ξανά εκ μέρους των εταιρειών της, δεν έχουν τέλος – υπενθυμίζοντας την περίπτωση της Volkswagen, καθώς επίσης της Deutsche Bank, η οποία έχει χαρακτηρισθεί από την ίδια την αστυνομία της χώρας της ως εγκληματική συμμορία.
Επί πλέον, η Γερμανία κατέχει την 8η θέση παγκοσμίως, στη νόμιμη φοροδιαφυγή και στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος (ανάλυση), ενώ οφείλει να συνειδητοποιήσει κανείς πως δεν είναι περισσότερο ένοχος ένας μικροεπαγγελματίας που φοροδιαφεύγει (χωρίς φυσικά να τον δικαιολογούμε), από μία πολυεθνική που δεν πληρώνει φόρους, επειδή οι πολιτικοί της έχουν εξασφαλίσει τρόπους για να τους αποφεύγει. Πόσο μάλλον όταν στην πρώτη περίπτωση τα ποσά είναι σχεδόν αμελητέα, ενώ στη δεύτερη τεράστια – τα οποία τελικά καλούνται να αναπληρώσουν οι απλοί άνθρωποι, με την αύξηση της φορολογίας τους.
Τέλος, όλοι γνωρίζουν πως το γερμανικό θαύμα είναι ένας μεγάλος μύθος, αφού στην ουσία επρόκειτο για ένα αμερικανικό εγχείρημα (άρθρο) – ενώ η Γερμανία είναι αυτή που έχει καταστρέψει την Ευρωζώνη απομυζώντας την, με την  εφαρμογή της πολιτικής της φτωχοποίησης του γείτονα (ανάλυση). Αν μη τι άλλο, οι Η.Π.Α. το έχουν πια συνειδητοποιήσει, οπότε δεν πρόκειται να το επιτρέψουν – ενώ διαθέτουν όλα τα μέσα για να το επιβάλλουν, κρίνοντας από τη συμπεριφορά τους απέναντι στις δύο χρεοκοπημένες γερμανικές τράπεζες, καθώς επίσης από τους δασμούς που δρομολογούν.
Βέβαια δεν είναι μόνο η Γερμανία διεφθαρμένη, αν και θεωρείται πρωταθλήτρια της απάτης, κρίνοντας από τη Volkswagen και τη Deutsche Bank – αλλά, επίσης, πολλές άλλες χώρες, όπως η βασίλισσα της φοροδιαφυγής, η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο κοκ.
Στα πλαίσια αυτά, το να ενοχοποιούν οι Έλληνες μόνο τον εαυτό τους, θεωρώντας πως είναι δίκαιη η τιμωρία τους λόγω των μεγάλων αμαρτιών τους, μόνο ως συλλογική ανοησία μπορεί να θεωρηθεί – η οποία είναι το αποτέλεσμα της χειραγώγησης, καθώς επίσης η μεγαλύτερη ίσως ασθένεια της χώρας μας σήμερα.
Επίλογος
Έχουμε την ελπίδα πως το «ελληνικό γονίδιο», το οποίο στηρίζεται σε μία πολύτιμη, μοναδική στον πλανήτη ιστορία άνω των 40 αιώνων, δεν έχει εξαφανισθεί – πως οι Έλληνες δηλαδή δεν έχουν εντελώς «εκφυλισθεί» και αφελληνισθεί.
Επομένως, κάποια στιγμή θα αντιδράσουν στην κατοχή και στη λεηλασία της πατρίδας τους σκεφτόμενοι, αν μη τι άλλο, το μέλλον των παιδιών τους – καθώς επίσης συνειδητοποιώντας ότι, δεν κερδίζει κανείς απολύτως τίποτα, σκύβοντας το κεφάλι και συμπεριφερόμενος όπως το εξημερωμένο, πεινασμένο σκυλί που περιμένει υπάκουα την όποια τροφή του από τους «κυρίους» του.

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[Κώστας Λαδάκης]

Πολύ ενδιαφέρον το τλευταίο βίντεο

 

[kostas8000]

Πολύ ενδιαφέρον το τλευταίο βίντεο

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

και ερχονται και αλλα  πολλα ……………... ;) ;) ;)