Ampelale
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 10 Οκτ 2015
- Μηνύματα
- 10.239
- Κριτικές
- 35
- Like
- 6.087
- Πόντοι
- 6.796
ΔΙΑΛΥΣΗ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ, Συμφωνείτε ή διαφωνείτε; Συντάξτε την άποψή σας...
- Μέλος που άνοιξε το νήμα Ampelale
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 4K
- Εμφανίσεις 122K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 1 άτομα (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
OP
OP
Ampelale
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 10 Οκτ 2015
- Μηνύματα
- 10.239
- Κριτικές
- 35
- Like
- 6.087
- Πόντοι
- 6.796
«Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να εμποδίσει την κατάρρευση μίας χώρας της Ευρωζώνης, καθώς επίσης την τελική έξοδο της από τη νομισματική ένωση, όταν προσβληθεί από μία οικονομική κρίση – γεγονός που τεκμηριώθηκε ήδη από το 1992, όπου η Βρετανία και η Ιταλία εγκατέλειψαν τον πολύ πιο ήπιο μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών, ενώ θα αποδειχθεί ξανά στο μέλλον.
Ως εκ τούτου, ίσως δεν είναι καθόλου τυχαίο που η Βρετανία επέλεξε την έξοδο από την ΕΕ, ενώ η πλειοψηφία της Ιταλίας τάσσεται υπέρ της εξόδου από την Ευρωζώνη – κάτι που θεωρείται απαραίτητο, εάν δεν θέλει να καταστραφεί εντελώς».
OP
OP
Ampelale
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 10 Οκτ 2015
- Μηνύματα
- 10.239
- Κριτικές
- 35
- Like
- 6.087
- Πόντοι
- 6.796
Ανάλυση
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα, λόγω του οποίου δεν διενεργούνται και δεν πρόκειται να διενεργηθούν επενδύσεις, οπότε είναι αδύνατον να υπάρξει εκείνη η βιώσιμη ανάπτυξη που θα αύξανε ορθολογικά τα έσοδα του προϋπολογισμού (χωρίς εκποιήσεις της κρατικής περιουσίας και χωρίς υπερβολικούς φόρους), θα μείωνε την ανεργία, θα επέλυε το ασφαλιστικό, ενώ θα οδηγούσε στην έξοδο από την κρίση, είναι το δημόσιο χρέος.
Στη αναδιάρθρωση του άλλωστε εναποθέτει τις ελπίδες της η κυβέρνηση, επιμένοντας στη «βασιλικότερα του βασιλιά» εφαρμογή του τέταρτου μνημονίου – παρά το ότι στραγγαλίζει την Οικονομία ακόμη περισσότερο από τα προηγούμενα.
Κατά την πάγια άποψη μας βέβαια, με δεδομένο το ότι σύντομα θα υπερβεί το 200% του ΑΕΠ, δεν υπάρχει άλλη λύση μετά τα τέλη του 2014, από την ονομαστική διαγραφή τουλάχιστον του 50% – έτσι ώστε να ακολουθήσει μία ανάλογη μείωση του ιδιωτικού χρέους, οπότε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα και των δύο τομέων.
Περαιτέρω, οι αριθμοί δεν αφήνουν καμία αμφιβολία σχετικά με το χρόνο δημιουργίας του χρέους – ενώ η εξέλιξη του χωρίζεται ουσιαστικά σε τρείς περιόδους, τις οποίες είναι σωστό να γνωρίζουμε. Ειδικότερα, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του δημιουργήθηκε από το 1980 έως το 1994 (γράφημα), όπου η Ελλάδα είχε χάσει εντελώς τον έλεγχο των δημοσιονομικών της – με αποτέλεσμα να επιβαρύνεται με πάρα πολύ υψηλούς τόκους το χρέος, επί πλέον του κόστους της διαφθοράς (κατασκευές, εξοπλιστικά προγράμματα κοκ.).
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα, λόγω του οποίου δεν διενεργούνται και δεν πρόκειται να διενεργηθούν επενδύσεις, οπότε είναι αδύνατον να υπάρξει εκείνη η βιώσιμη ανάπτυξη που θα αύξανε ορθολογικά τα έσοδα του προϋπολογισμού (χωρίς εκποιήσεις της κρατικής περιουσίας και χωρίς υπερβολικούς φόρους), θα μείωνε την ανεργία, θα επέλυε το ασφαλιστικό, ενώ θα οδηγούσε στην έξοδο από την κρίση, είναι το δημόσιο χρέος.
Στη αναδιάρθρωση του άλλωστε εναποθέτει τις ελπίδες της η κυβέρνηση, επιμένοντας στη «βασιλικότερα του βασιλιά» εφαρμογή του τέταρτου μνημονίου – παρά το ότι στραγγαλίζει την Οικονομία ακόμη περισσότερο από τα προηγούμενα.
Κατά την πάγια άποψη μας βέβαια, με δεδομένο το ότι σύντομα θα υπερβεί το 200% του ΑΕΠ, δεν υπάρχει άλλη λύση μετά τα τέλη του 2014, από την ονομαστική διαγραφή τουλάχιστον του 50% – έτσι ώστε να ακολουθήσει μία ανάλογη μείωση του ιδιωτικού χρέους, οπότε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα και των δύο τομέων.
Περαιτέρω, οι αριθμοί δεν αφήνουν καμία αμφιβολία σχετικά με το χρόνο δημιουργίας του χρέους – ενώ η εξέλιξη του χωρίζεται ουσιαστικά σε τρείς περιόδους, τις οποίες είναι σωστό να γνωρίζουμε. Ειδικότερα, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του δημιουργήθηκε από το 1980 έως το 1994 (γράφημα), όπου η Ελλάδα είχε χάσει εντελώς τον έλεγχο των δημοσιονομικών της – με αποτέλεσμα να επιβαρύνεται με πάρα πολύ υψηλούς τόκους το χρέος, επί πλέον του κόστους της διαφθοράς (κατασκευές, εξοπλιστικά προγράμματα κοκ.).
OP
OP
Ampelale
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 10 Οκτ 2015
- Μηνύματα
- 10.239
- Κριτικές
- 35
- Like
- 6.087
- Πόντοι
- 6.796
Στα πλαίσια αυτά, εάν η Ελλάδα δεν ανήκε σε εκείνες τις χώρες που ήταν υποψήφιες για την είσοδο τους στην Ευρωζώνη, θα είχε χρεοκοπήσει πριν το 2000 – γεγονός που τεκμηριώνεται από τη δεύτερη χρονική περίοδο (1995 – 2007), όπου το χρέος παρέμεινε ουσιαστικά σταθερό, έχοντας αυξηθεί μόλις κατά 5,4% του ΑΕΠ (105,4%).
OP
OP
Ampelale
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 10 Οκτ 2015
- Μηνύματα
- 10.239
- Κριτικές
- 35
- Like
- 6.087
- Πόντοι
- 6.796
1995 – 2007
Αναλυτικότερα, μετά τη σύνοδο κορυφής της Μαδρίτης στα τέλη του 1995, όπου καθορίστηκε το χρονοδιάγραμμα, καθώς επίσης τα μέλη που θα συγκροτούσαν την Ευρωζώνη, μειώθηκαν δραματικά τα επιτόκια δανεισμού όλων των χωρών – με αποτέλεσμα να διαθέτουν ένα όλο και μικρότερο μέρος των δημοσίων εσόδων τους, για την εξυπηρέτηση του χρέους τους. Η εξοικονόμηση των τόκων, όσον αφορά τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, φαίνεται στον πίνακα που ακολουθεί – για τη χρονική περίοδο όμως από το 1995 έως το 2014 (σε δις €).
.
Χώρα Χρέος 1995 Επιτόκιο 1995 Συνολική εξοικονόμηση Χρέος 2014
Ελλάδα 100,6 11,1% 276,4 317,1
Ιρλανδία 41,3 6,6% 45,6 203,2
Πορτογαλία 53,0 9,5% 118,5 225,8
Ισπανία 295,6 7,8% 342,2 1.033,7
Ιταλία 1.070,6 9,3% 1.308,4 2.135,9
Πηγή: Eurostat
.
Όπως συμπεραίνεται από τον πίνακα, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας τριπλασιάστηκε (θα είχε τετραπλασιαστεί εάν δεν είχε μεσολαβήσει το PSI), της Ιρλανδίας πενταπλασιάστηκε, της Πορτογαλίας έγινε 4,5 φορές υψηλότερο, της Ισπανίας επίσης, ενώ της Ιταλίας είχε τη μικρότερη αύξηση.
Στην τέταρτη στήλη φαίνεται το ποσόν που εξοικονόμησε από την πληρωμή λιγότερων τόκων η κάθε χώρα – όπου προηγείται η Ελλάδα (276,4 δις €), με κριτήριο το ποσοστό επί του ΑΕΠ της, ενώ σε απόλυτο μέγεθος η Ιταλία, με 1,3 τρις €. Για τον υπολογισμό του ποσού λαμβάνονται τα επιτόκια του 1995, τα οποία όμως θα αυξάνονταν εάν οι χώρες δεν ήταν υποψήφιες για την είσοδο τους ή δεν γινόταν μέλη – αφού το ρίσκο λόγω της ανόδου του δημοσίου χρέους τους θα ήταν υψηλότερο.
Ήδη το 1999 πάντως η ετήσια εξοικονόμηση τόκων όσον αφορά την Ισπανία, την Ιταλία και την Πορτογαλία, ήταν υψηλότερη από τα ελλείμματα τους – οπότε από το νέο χρέος τους. Η μείωση των επιτοκίων δε θα ήταν αρκετή για να περιορίσει σημαντικά τα χρέη τους – κάτι που συνέβη μόνο στην Ισπανία και στην Ιρλανδία έως το ξεκίνημα της κρίσης του 2008, αφού οι υπόλοιπες αύξησαν ανεύθυνα τις κρατικές τους δαπάνες.
Με απλά λόγια, εάν οι χώρες του Νότου είχαν διατηρήσει σταθερές ως ποσοστό επί του ΑΕΠ τις δημόσιες δαπάνες τους, αποπληρώνοντας χρέος με τα ποσά που εξοικονομούσαν από τη μείωση των επιτοκίων, δεν θα είχαν βυθιστεί στην κρίση το 2008.
Εναλλακτικά, εάν είχαν μειώσει τις δημόσιες δαπάνες τους, θα είχε περιοριστεί το δημόσιο χρέος τους ως προς το ΑΕΠ, λόγω της αύξησης του ΑΕΠ – κάτι που έκαναν η Ιρλανδία και η Ισπανία, με αποτέλεσμα να είναι σε καλύτερη οικονομική θέση όταν ξέσπασε η κρίση. Αυτό συνέβη παρά το ότι και οι δύο αυτές χώρες, σε αντίθεση με την Ελλάδα, αντιμετώπισαν τεράστια προβλήματα ιδιωτικού χρέους (φούσκα ακινήτων, τραπεζική κρίση).
Δυστυχώς η Ελλάδα, η Ιταλία και η Πορτογαλία αύξησαν τις δημόσιες δαπάνες τους, κυρίως τις κοινωνικές παροχές, οπότε κλιμακώθηκε το χρέος τους παρά την εξοικονόμηση τόκων – δαπανώντας μεγάλα ποσά για τη διατήρηση του πελατειακού κράτους. Η Ελλάδα σπατάλησε επί πλέον αρκετά χρήματα για τα ολυμπιακά έργα, καθώς επίσης για τα εξοπλιστικά προγράμματα – τα οποία ως γνωστόν εκτρέφουν τη διαφθορά.
Αντίθετα, στην Ισπανία και στην Ιρλανδία υπερχρεώθηκε ο ιδιωτικός τομέας, λόγω των χαμηλών επιτοκίων τραπεζικού δανεισμού – ενώ η ΕΚΤ διαμόρφωνε τα δικά της επιτόκια στα μέτρα της Γερμανίας (ανάλυση), συμβάλλοντας τα μέγιστα στις φούσκες που δημιουργήθηκαν στις άλλες χώρες.
Αναλυτικότερα, μετά τη σύνοδο κορυφής της Μαδρίτης στα τέλη του 1995, όπου καθορίστηκε το χρονοδιάγραμμα, καθώς επίσης τα μέλη που θα συγκροτούσαν την Ευρωζώνη, μειώθηκαν δραματικά τα επιτόκια δανεισμού όλων των χωρών – με αποτέλεσμα να διαθέτουν ένα όλο και μικρότερο μέρος των δημοσίων εσόδων τους, για την εξυπηρέτηση του χρέους τους. Η εξοικονόμηση των τόκων, όσον αφορά τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, φαίνεται στον πίνακα που ακολουθεί – για τη χρονική περίοδο όμως από το 1995 έως το 2014 (σε δις €).
.
Χώρα Χρέος 1995 Επιτόκιο 1995 Συνολική εξοικονόμηση Χρέος 2014
Ελλάδα 100,6 11,1% 276,4 317,1
Ιρλανδία 41,3 6,6% 45,6 203,2
Πορτογαλία 53,0 9,5% 118,5 225,8
Ισπανία 295,6 7,8% 342,2 1.033,7
Ιταλία 1.070,6 9,3% 1.308,4 2.135,9
Πηγή: Eurostat
.
Όπως συμπεραίνεται από τον πίνακα, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας τριπλασιάστηκε (θα είχε τετραπλασιαστεί εάν δεν είχε μεσολαβήσει το PSI), της Ιρλανδίας πενταπλασιάστηκε, της Πορτογαλίας έγινε 4,5 φορές υψηλότερο, της Ισπανίας επίσης, ενώ της Ιταλίας είχε τη μικρότερη αύξηση.
Στην τέταρτη στήλη φαίνεται το ποσόν που εξοικονόμησε από την πληρωμή λιγότερων τόκων η κάθε χώρα – όπου προηγείται η Ελλάδα (276,4 δις €), με κριτήριο το ποσοστό επί του ΑΕΠ της, ενώ σε απόλυτο μέγεθος η Ιταλία, με 1,3 τρις €. Για τον υπολογισμό του ποσού λαμβάνονται τα επιτόκια του 1995, τα οποία όμως θα αυξάνονταν εάν οι χώρες δεν ήταν υποψήφιες για την είσοδο τους ή δεν γινόταν μέλη – αφού το ρίσκο λόγω της ανόδου του δημοσίου χρέους τους θα ήταν υψηλότερο.
Ήδη το 1999 πάντως η ετήσια εξοικονόμηση τόκων όσον αφορά την Ισπανία, την Ιταλία και την Πορτογαλία, ήταν υψηλότερη από τα ελλείμματα τους – οπότε από το νέο χρέος τους. Η μείωση των επιτοκίων δε θα ήταν αρκετή για να περιορίσει σημαντικά τα χρέη τους – κάτι που συνέβη μόνο στην Ισπανία και στην Ιρλανδία έως το ξεκίνημα της κρίσης του 2008, αφού οι υπόλοιπες αύξησαν ανεύθυνα τις κρατικές τους δαπάνες.
Με απλά λόγια, εάν οι χώρες του Νότου είχαν διατηρήσει σταθερές ως ποσοστό επί του ΑΕΠ τις δημόσιες δαπάνες τους, αποπληρώνοντας χρέος με τα ποσά που εξοικονομούσαν από τη μείωση των επιτοκίων, δεν θα είχαν βυθιστεί στην κρίση το 2008.
Εναλλακτικά, εάν είχαν μειώσει τις δημόσιες δαπάνες τους, θα είχε περιοριστεί το δημόσιο χρέος τους ως προς το ΑΕΠ, λόγω της αύξησης του ΑΕΠ – κάτι που έκαναν η Ιρλανδία και η Ισπανία, με αποτέλεσμα να είναι σε καλύτερη οικονομική θέση όταν ξέσπασε η κρίση. Αυτό συνέβη παρά το ότι και οι δύο αυτές χώρες, σε αντίθεση με την Ελλάδα, αντιμετώπισαν τεράστια προβλήματα ιδιωτικού χρέους (φούσκα ακινήτων, τραπεζική κρίση).
Δυστυχώς η Ελλάδα, η Ιταλία και η Πορτογαλία αύξησαν τις δημόσιες δαπάνες τους, κυρίως τις κοινωνικές παροχές, οπότε κλιμακώθηκε το χρέος τους παρά την εξοικονόμηση τόκων – δαπανώντας μεγάλα ποσά για τη διατήρηση του πελατειακού κράτους. Η Ελλάδα σπατάλησε επί πλέον αρκετά χρήματα για τα ολυμπιακά έργα, καθώς επίσης για τα εξοπλιστικά προγράμματα – τα οποία ως γνωστόν εκτρέφουν τη διαφθορά.
Αντίθετα, στην Ισπανία και στην Ιρλανδία υπερχρεώθηκε ο ιδιωτικός τομέας, λόγω των χαμηλών επιτοκίων τραπεζικού δανεισμού – ενώ η ΕΚΤ διαμόρφωνε τα δικά της επιτόκια στα μέτρα της Γερμανίας (ανάλυση), συμβάλλοντας τα μέγιστα στις φούσκες που δημιουργήθηκαν στις άλλες χώρες.
OP
OP
Ampelale
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 10 Οκτ 2015
- Μηνύματα
- 10.239
- Κριτικές
- 35
- Like
- 6.087
- Πόντοι
- 6.796
2008 – 2015
Μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, ειδικά μετά την άρνηση της Γερμανίας να βοηθήσει την Ελλάδα το 2010, οπότε η χώρα μας κατέφυγε στο ΔΝΤ, ξεκίνησε η κρίση χρέους της Ευρωζώνης – όπου τα επιτόκια δανεισμού των κρατών του ευρωπαϊκού Νότου εκτοξεύθηκαν στα ύψη.
Στη συνέχεια όμως, μετά την δήλωση της ΕΚΤ πως θα κάνει ότι χρειάζεται για να στηρίξει το ευρώ, τα επιτόκια υποχώρησαν ραγδαία – με μοναδική εξαίρεση την Ελλάδα, η οποία είχε πια αποκοπεί εντελώς από τις χρηματαγορές, εγκαινιάζοντας την εποχή των μνημονίων και του δανεισμού της αποκλειστικά και μόνο από την Τρόικα.
Ο μεγάλος κερδισμένος της εποχής αυτής είναι αναμφίβολα η Γερμανία, η οποία κατάφερε να εκτοξεύσει τα πλεονάσματα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών της στο τεράστιο ποσόν των 250 δις € το 2015 – ενώ οι μεγάλοι χαμένοι οι χώρες του Νότου, παρά το ότι επικρατεί η εσφαλμένη αντίληψη πως, με εξαίρεση την Ελλάδα, όλες οι άλλες έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από την κρίση.
Δεν μαίνεται βέβαια η πυρκαγιά, όπως στο παρελθόν, αλλά το δράμα δεν έχει ακόμη τελειώσει – αφού η οικονομική κατάσταση όλων των κρατών είναι πολύ άσχημη, ενώ κανένας δεν γνωρίζει από που θα έλθει η μεγάλη ανάπτυξη που όλα περιμένουν.
Στο παράδειγμα της Ισπανίας, μετά τη χαλάρωση της πολιτικής λιτότητας το 2013 υπήρξε μεν μία καλυτέρευση, αλλά είναι σχεδόν αμελητέα – ενώ σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στις χειραγωγημένες στατιστικές της (άρθρο), καθώς επίσης στα παράλογα χαμηλά επιτόκια, με τα οποία τη δανείζουν οι αγορές.
Φαίνεται δε πως αυξάνεται ξανά το ιδιωτικό χρέος της, δημιουργείται μία νέα φούσκα ακινήτων, ενώ οι τράπεζες της δανείζουν πάλι με μεγάλο ρίσκο τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά – ενώ το έλλειμμα της έφτασε ξανά στο 5,3%.
Όσον αφορά την Πορτογαλία, η οποία ξεπούλησε τα πάντα έχοντας μετατραπεί σε μία περιοχή χαμηλού κόστους της γερμανικής βιομηχανίας (άρθρο), οι μελλοντικές προοπτικές της δεν είναι καθόλου ευοίωνες – κάτι που διαπιστώνεται κυρίως στην Ιταλία, η βιομηχανική παραγωγή της οποίας περιορίζεται συνεχώς, ενώ έχει ξεσπάσει μία τεράστια τραπεζική κρίση, παρά τη συνεχή βοήθεια της ΕΚΤ.
Μόνο η Ιρλανδία τα καταφέρνει, χάρη στο φορολογικό της σύστημα, σε συνδυασμό με τις αμερικανικές εταιρείες που είναι εγκατεστημένες εκεί – μέσω των οποίων ο ρυθμός ανάπτυξης της έχει εκτοξευθεί σε πολύ υψηλά επίπεδα, με αποτέλεσμα να έχει ανάγκη από υψηλότερα βασικά επιτόκια.
Σε κάθε περίπτωση, το δημόσιο χρέος όλων των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, την τρίτη αυτή χρονική περίοδο της εξέλιξης του, αυξήθηκε δραματικά – με εξαίρεση την Ιταλία, στην οποία διατηρήθηκε σχετικά χαμηλή η άνοδος του.
Στην Ελλάδα όμως ξεπέρασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ, πλησιάζοντας στο 200% του ΑΕΠ, παρά τη μερική διαγραφή του το 2011 και το 2012. Αιτία αυτή τη φορά ήταν το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων, το οποίο δυστυχώς συνεχίζεται – ενώ, εάν δεν αλλάξουν ριζικά οι συνθήκες, είτε θα ακολουθήσει ένα πέμπτο, έκτο κλπ., είτε θα χρεοκοπήσει η χώρα, δεχόμενη πιέσεις να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη.
Αυτό που χρειάζεται πάντως η πατρίδα μας, είτε επειδή θα δεχτεί πιέσεις να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, είτε λόγω της προβλεπόμενης διάλυσης της, είναι ένα σχέδιο επιστροφής στο εθνικό νόμισμα – παράλληλα με ένα πρόγραμμα ανάπτυξης, όπου θα εξασφαλίζονται ρεαλιστικές προϋποθέσεις.
Μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, ειδικά μετά την άρνηση της Γερμανίας να βοηθήσει την Ελλάδα το 2010, οπότε η χώρα μας κατέφυγε στο ΔΝΤ, ξεκίνησε η κρίση χρέους της Ευρωζώνης – όπου τα επιτόκια δανεισμού των κρατών του ευρωπαϊκού Νότου εκτοξεύθηκαν στα ύψη.
Στη συνέχεια όμως, μετά την δήλωση της ΕΚΤ πως θα κάνει ότι χρειάζεται για να στηρίξει το ευρώ, τα επιτόκια υποχώρησαν ραγδαία – με μοναδική εξαίρεση την Ελλάδα, η οποία είχε πια αποκοπεί εντελώς από τις χρηματαγορές, εγκαινιάζοντας την εποχή των μνημονίων και του δανεισμού της αποκλειστικά και μόνο από την Τρόικα.
Ο μεγάλος κερδισμένος της εποχής αυτής είναι αναμφίβολα η Γερμανία, η οποία κατάφερε να εκτοξεύσει τα πλεονάσματα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών της στο τεράστιο ποσόν των 250 δις € το 2015 – ενώ οι μεγάλοι χαμένοι οι χώρες του Νότου, παρά το ότι επικρατεί η εσφαλμένη αντίληψη πως, με εξαίρεση την Ελλάδα, όλες οι άλλες έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από την κρίση.
Δεν μαίνεται βέβαια η πυρκαγιά, όπως στο παρελθόν, αλλά το δράμα δεν έχει ακόμη τελειώσει – αφού η οικονομική κατάσταση όλων των κρατών είναι πολύ άσχημη, ενώ κανένας δεν γνωρίζει από που θα έλθει η μεγάλη ανάπτυξη που όλα περιμένουν.
Στο παράδειγμα της Ισπανίας, μετά τη χαλάρωση της πολιτικής λιτότητας το 2013 υπήρξε μεν μία καλυτέρευση, αλλά είναι σχεδόν αμελητέα – ενώ σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στις χειραγωγημένες στατιστικές της (άρθρο), καθώς επίσης στα παράλογα χαμηλά επιτόκια, με τα οποία τη δανείζουν οι αγορές.
Φαίνεται δε πως αυξάνεται ξανά το ιδιωτικό χρέος της, δημιουργείται μία νέα φούσκα ακινήτων, ενώ οι τράπεζες της δανείζουν πάλι με μεγάλο ρίσκο τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά – ενώ το έλλειμμα της έφτασε ξανά στο 5,3%.
Όσον αφορά την Πορτογαλία, η οποία ξεπούλησε τα πάντα έχοντας μετατραπεί σε μία περιοχή χαμηλού κόστους της γερμανικής βιομηχανίας (άρθρο), οι μελλοντικές προοπτικές της δεν είναι καθόλου ευοίωνες – κάτι που διαπιστώνεται κυρίως στην Ιταλία, η βιομηχανική παραγωγή της οποίας περιορίζεται συνεχώς, ενώ έχει ξεσπάσει μία τεράστια τραπεζική κρίση, παρά τη συνεχή βοήθεια της ΕΚΤ.
Μόνο η Ιρλανδία τα καταφέρνει, χάρη στο φορολογικό της σύστημα, σε συνδυασμό με τις αμερικανικές εταιρείες που είναι εγκατεστημένες εκεί – μέσω των οποίων ο ρυθμός ανάπτυξης της έχει εκτοξευθεί σε πολύ υψηλά επίπεδα, με αποτέλεσμα να έχει ανάγκη από υψηλότερα βασικά επιτόκια.
Σε κάθε περίπτωση, το δημόσιο χρέος όλων των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, την τρίτη αυτή χρονική περίοδο της εξέλιξης του, αυξήθηκε δραματικά – με εξαίρεση την Ιταλία, στην οποία διατηρήθηκε σχετικά χαμηλή η άνοδος του.
Στην Ελλάδα όμως ξεπέρασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ, πλησιάζοντας στο 200% του ΑΕΠ, παρά τη μερική διαγραφή του το 2011 και το 2012. Αιτία αυτή τη φορά ήταν το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων, το οποίο δυστυχώς συνεχίζεται – ενώ, εάν δεν αλλάξουν ριζικά οι συνθήκες, είτε θα ακολουθήσει ένα πέμπτο, έκτο κλπ., είτε θα χρεοκοπήσει η χώρα, δεχόμενη πιέσεις να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη.
Αυτό που χρειάζεται πάντως η πατρίδα μας, είτε επειδή θα δεχτεί πιέσεις να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, είτε λόγω της προβλεπόμενης διάλυσης της, είναι ένα σχέδιο επιστροφής στο εθνικό νόμισμα – παράλληλα με ένα πρόγραμμα ανάπτυξης, όπου θα εξασφαλίζονται ρεαλιστικές προϋποθέσεις.
OP
OP
Ampelale
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 10 Οκτ 2015
- Μηνύματα
- 10.239
- Κριτικές
- 35
- Like
- 6.087
- Πόντοι
- 6.796
Η ευρωπαϊκή τραγωδία αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου, με τον οποίο αρχικά ευημερούν και στη συνέχεια καταρρέουν οι νομισματικές ενώσεις – όταν δεν μετατρέπονται σε πολιτικές, όπως οι Η.Π.Α. Με απλά λόγια, μετά τον αρχικό ενθουσιασμό οδηγούνται κατά κανόνα σε ανισορροπίες, όπως εν προκειμένω οι ευρωπαϊκές (ανάλυση) – όπου η Γερμανία απομυζεί όλες τις άλλες χώρες, με κριτήριο τα τεράστια πλεονάσματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της, έχοντας υιοθετήσει έναν επαίσχυντο μερκαντιλισμό.
Οδηγούνται επίσης σε ένα συνεχώς μειούμενο βιοτικό επίπεδο των Πολιτών τους, σε μεγάλα χρέη, σε εθνικιστικές εξάρσεις, σε διακρατικές συγκρούσεις, καθώς επίσης σε μία σειρά άλλων «διαστρεβλώσεων» – οπότε είναι νομοτελειακά θνησιγενείς. Η κατάρρευση τους βέβαια μπορεί να καθυστερήσει, όπως συμβαίνει σήμερα με τη βοήθεια της ΕΚΤ, αλλά είναι αναπότρεπτη – εάν δεν ολοκληρωθούν πολιτικά. Φυσικά η Γερμανία το γνωρίζει, οπότε έχει σχέδιο εξόδου από το ευρώ – κοιτώντας συνεχώς το ρολόϊ.
Ολοκληρώνουμε με την υπενθύμιση ότι, αρκετοί ισχυρίζονται πως η αιτία της χρεοκοπίας της Ελλάδας είναι το ότι παράγει ελάχιστα προϊόντα. Προφανώς δεν γνωρίζουν πως αυτό που έχει σημασία δεν είναι το τι κατασκευάζει κανείς, αλλά το εάν έχει τη δυνατότητα να αγοράσει όποια προϊόντα δεν παράγει – δηλαδή, ένα ισοσκελισμένο ή πλεονασματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών.
Για παράδειγμα, εάν κάποιος είναι ένας επιτυχημένος αρχιτέκτονας και κερδίζει χρήματα, δεν είναι υποχρεωμένος να φυτεύει ντομάτες για να επιβιώσει. Εάν όχι, τότε θα πρέπει να το κάνει, αφού δεν θα έχει τα χρήματα για να αγοράσει αυτά που παράγουν οι άλλοι.
Με δεδομένο τώρα το ότι, οι δύο βασικοί πυλώνες της οικονομίας μας είναι η Ναυτιλία και ο Τουρισμός, η Ελλάδα ήταν έως το 2010 σε θέση να καλύπτει όλες τις ανάγκες της –παρά το ότι οι δύο αυτοί κλάδοι δεν καταγράφονται σωστά στο ισοζύγιο της χώρας (ανάλυση), με αποτέλεσμα να ήταν πλασματικά ελλειμματικό, ενώ ο πρώτος φορολογείται ελάχιστα.
Το μειονέκτημα τους βέβαια είναι η «κυκλικότητα», καθώς επίσης τα κεφάλαια που απαιτούνται – όπως φάνηκε με το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Εάν όμως η Ελλάδα είχε ακολουθήσει μία συνετή δημοσιονομική πολιτική μετά την είσοδο της στην Ευρωζώνη, δεν θα ανήκε στους χαμένους – κάτι που δυστυχώς δεν συνέβη.
(Του φίλου μου Βασίλη Βιλιάρδου Chief economist στην εταιρεία Analyst.gr)
Οδηγούνται επίσης σε ένα συνεχώς μειούμενο βιοτικό επίπεδο των Πολιτών τους, σε μεγάλα χρέη, σε εθνικιστικές εξάρσεις, σε διακρατικές συγκρούσεις, καθώς επίσης σε μία σειρά άλλων «διαστρεβλώσεων» – οπότε είναι νομοτελειακά θνησιγενείς. Η κατάρρευση τους βέβαια μπορεί να καθυστερήσει, όπως συμβαίνει σήμερα με τη βοήθεια της ΕΚΤ, αλλά είναι αναπότρεπτη – εάν δεν ολοκληρωθούν πολιτικά. Φυσικά η Γερμανία το γνωρίζει, οπότε έχει σχέδιο εξόδου από το ευρώ – κοιτώντας συνεχώς το ρολόϊ.
Ολοκληρώνουμε με την υπενθύμιση ότι, αρκετοί ισχυρίζονται πως η αιτία της χρεοκοπίας της Ελλάδας είναι το ότι παράγει ελάχιστα προϊόντα. Προφανώς δεν γνωρίζουν πως αυτό που έχει σημασία δεν είναι το τι κατασκευάζει κανείς, αλλά το εάν έχει τη δυνατότητα να αγοράσει όποια προϊόντα δεν παράγει – δηλαδή, ένα ισοσκελισμένο ή πλεονασματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών.
Για παράδειγμα, εάν κάποιος είναι ένας επιτυχημένος αρχιτέκτονας και κερδίζει χρήματα, δεν είναι υποχρεωμένος να φυτεύει ντομάτες για να επιβιώσει. Εάν όχι, τότε θα πρέπει να το κάνει, αφού δεν θα έχει τα χρήματα για να αγοράσει αυτά που παράγουν οι άλλοι.
Με δεδομένο τώρα το ότι, οι δύο βασικοί πυλώνες της οικονομίας μας είναι η Ναυτιλία και ο Τουρισμός, η Ελλάδα ήταν έως το 2010 σε θέση να καλύπτει όλες τις ανάγκες της –παρά το ότι οι δύο αυτοί κλάδοι δεν καταγράφονται σωστά στο ισοζύγιο της χώρας (ανάλυση), με αποτέλεσμα να ήταν πλασματικά ελλειμματικό, ενώ ο πρώτος φορολογείται ελάχιστα.
Το μειονέκτημα τους βέβαια είναι η «κυκλικότητα», καθώς επίσης τα κεφάλαια που απαιτούνται – όπως φάνηκε με το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Εάν όμως η Ελλάδα είχε ακολουθήσει μία συνετή δημοσιονομική πολιτική μετά την είσοδο της στην Ευρωζώνη, δεν θα ανήκε στους χαμένους – κάτι που δυστυχώς δεν συνέβη.
(Του φίλου μου Βασίλη Βιλιάρδου Chief economist στην εταιρεία Analyst.gr)
karamba
Μέλος
- Εγγρ.
- 29 Ιουλ 2009
- Μηνύματα
- 560
- Like
- 12
- Πόντοι
- 6
Ειναι αναποφευκτη η διαλυση της ευρωζωνης. Δεν ειμαι ουτε κομμουνιστης ουτε χρυσαυγιτης και ημουν εξ αρχης κατα της Ευρωπης με τον τροπο που λειτουργει. Αν παρεις το δολλαριο θα δεις οτι εχει την ιδια αξια σε ολη την επικρατεια σε σντιθεση με το ευρω. Αλλη αξια εχει στην Ελλαδα, αλλη στη Γερμανια και αλλη στη Φινλανδια.
ass_kavlos
Μέλος
- Εγγρ.
- 21 Οκτ 2009
- Μηνύματα
- 8.224
- Κριτικές
- 2
- Like
- 27
- Πόντοι
- 66
Λακωνικά: ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ.
nickos99
Μέλος
- Εγγρ.
- 10 Οκτ 2010
- Μηνύματα
- 1.169
- Κριτικές
- 14
- Like
- 187
- Πόντοι
- 26
[size=10pt][size=10pt][size=10pt]ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΠΡΩΙ[/size][/size][/size]
και ο σιμητης φυλακη
Αν δεν είμασταν υποψήφιοι για ένταξη θα είχαμε χρεοκοπήσει από το 2000, αυτό λέει το άρθρο.
Δεν υπάρχει ευθύνη του Σιμητη.
Επίσης δεν αναφέρθηκε από τον νηματοθετη ότι πρόκειται για μια πολύ καλή παρουσίαση του οικονομολόγου Βασίλη Βιλιάρδου.
OP
OP
Ampelale
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 10 Οκτ 2015
- Μηνύματα
- 10.239
- Κριτικές
- 35
- Like
- 6.087
- Πόντοι
- 6.796
Η ευρωζώνη αργά ή γρήγορα θα διαλυθεί
Τρία απίθανα σενάρια για την εξέλιξη της κρίσης και ένα ακόμη, το μόνο εφικτό: έξοδος ή έξοδοι από το ευρώ και διάλυση. Η κόλαση, αλλά και η λύτρωση που θα φέρει στον εξαντλημένο Νότο. Ο παράγοντας χρόνος.
Η ευρωζώνη αργά ή γρήγορα θα διαλυθεί
Φανταστείτε ένα γωνιακό μαγαζί που δεν πηγαίνει καλά. Στα καλύτερά του δεν μπορεί να παράσχει στον ιδιοκτήτη ένα ελάχιστο βιοτικό επίπεδο. Στα χειρότερά του, δεν μπορεί να καλύψει ούτε τα πάγια και συνεχίζει να λειτουργεί χάρη στα δανεικά και στις δωρεές από συγγενείς, φίλους και καλοθελητές. Ένας από αυτούς μάλιστα ακούστηκε να αναφέρει πως θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να επιβιώσει το μαγαζί και πρόσθεσε: «Πιστέψτε με, θα είναι αρκετό».
Κάθε αντιστοιχία είναι ατελής, αλλά η παραπάνω πλησιάζει αρκετά την κατάσταση των μη ανταγωνιστικών μελών της ευρωζώνης. Από το 1999 που συστάθηκε το ευρώ, το γερμανικό εργατικό κόστος έχει αυξηθεί λιγότερο από 13% αθροιστικά. Στο ίδιο διάστημα το εργατικό κόστος σε Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία έχει αυξηθεί 20% - 30% και στην Ιταλία ακόμη παραπάνω.
Οπότε είναι αναμενόμενο που η Γερμανία έχει πλεόνασμα στο ισοζύγιο συναλλαγών που αντιστοιχεί στο 6% του ΑΕΠ, ενώ σε Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία και Ισπανία δεν είναι καν ισοσκελισμένο. Στις εκτιμήσεις πέφτει πολύ αλατοπίπερο, αλλά το γενικό συμπέρασμα είναι εύλογο: καμία τραπεζική ενοποίηση, όπως τη λένε, ή δημοσιονομική εναρμόνιση δεν αρκεί όσο εξακολουθούν να υπάρχουν αυτές οι ανισορροπίες.
Η οικονομική θεωρία που επικράτησε πίσω από τη δημιουργία του ευρώ ήταν ότι το ίδιο το ενιαίο νόμισμα και η υποτιθέμενη έλλειψη δυνατότητας υποτίμησης στα μέλη του θα λειτουργούσαν ως πηγή εναρμόνισης. Δεν συνέβη όμως αυτό και οι τωρινές σχέσεις έχουν γίνει αφόρητες. Ο Herbert Stein, οικονομολόγος που έδρασε στην Ουάσιγκτον στα τέλη του περασμένου αιώνα, είπε ότι αν μια στρατηγική ή μια κατάσταση είναι αφόρητη, δεν πρέπει να διατηρείται. Δεν μας είπε όμως πόσος καιρός πρέπει να περάσει για να διαταραχθούν αυτού του είδους οι σχέσεις.
Εν τω μεταξύ, είναι προς το συμφέρον των ευρωγραφειοκρατών να κάνουν τα προβλήματα να μοιάζουν όσο το δυνατόν πιο περίπλοκα, ώστε μόνο ένας πολύ μικρός αριθμός από «χρηματοπιστωτικούς εμπειρογνώμονες», όπως τους ονομάζουν, να μπορεί έστω και να συζητήσει γι' αυτά. Κι έρχεται το ένα πακέτο διάσωσης μετά το άλλο και η μια εγγύηση μετά την άλλη, για να διατηρείται η κατάσταση. Όμως με τα δάνεια και τις εγγυήσεις δεν γίνεται βιώσιμη μια τελειωμένη ιστορία. Οι δρόμοι που θα μπορούσε να πάρει αυτή η κατάσταση είναι πολύ λίγοι.
Πρώτον, η «λιτότητα» στις περιφερειακές οικονομίες μπορεί να πετύχει. Λέγοντας αυτό, εννοώ ότι το στραγγάλισμα της ζήτησης που τους έχει επιβληθεί θα έχει ως αποτέλεσμα την πτώση του κόστους και των τιμών, σε σχέση με τους γείτονες στην ευρωζώνη, δημιουργώντας μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα, μια συνακόλουθη ανάκαμψη στο βιοτικό επίπεδο και κατακόρυφη πτώση της ανεργίας. Μία παράμετρος θα είναι η βελτίωση στην ανταγωνιστικότητα πέρα από τις τιμές: περισσότερες θεωρητικές επισκέψεις τουριστών στο Αιγαίο ή περισσότερα όμορφα ξενοδοχεία στο Algarve. Το κρίσιμο ερώτημα είναι πόσα χρόνια -ή δεκαετίες- θα περάσουν για να γίνει η διόρθωση.
Δεύτερον, η περιφέρεια θα συνεχίσει να μένει στάσιμη. Η ανεργία είναι 26,7% στην Ελλάδα (στοιχεία Μαΐου) και υψηλή στον Νότο. Συγκριτικά είναι 8% στις ΗΠΑ και στη Βρετανία. Φοβάμαι ότι μια παράμετρος αυτής της οδού θα είναι ότι θα συνεχίσει να χειροτερεύει η κατάσταση. Και η μετανάστευση θα οργιάζει.
Η τρίτη οδός δεν είναι πολύ πιθανή, αλλά την περιλαμβάνω για να μην υπάρχουν κενά. Η Γερμανία και άλλα βόρεια μέλη της ευρωζώνης θα μπορούσαν να προωθήσουν στρατηγικές πιο «αναπτυξιακές» (δηλαδή πληθωριστικές), μειώνοντας έτσι την αγωνία του Νότου. Εναλλακτικά θα μπορούσαν να συνεχίσουν να επιδοτούν επ' αόριστον την περιφέρεια.
Η τέταρτη οδός είναι να εγκαταλείψουν την ευρωζώνη ένα ή παραπάνω μέλη της. Θα γινόταν τότε κόλαση, όχι μόνο για όσους αποχωρήσουν, αλλά και για όσους μείνουν σε αυτήν, όπου οι τράπεζες θα έχουν μεγάλα ενεργητικά του ευρώ τα οποία δυνητικά θα υποτιμηθούν στα βιβλία τους. Αλλά εν τέλει τα πρώην μέλη της ευρωζώνης θα μαζέψουν τα κομμάτια τους και θα αναδυθούν με πιο ανεκτή εμφάνιση, όπως έγινε με την Αργεντινή όταν διέρρηξε τον υποτιθέμενα αδιάρρηκτο δεσμό της με το αμερικανικό δολάριο. Κάποιοι οικονομολόγοι αρέσκονται να προσεγγίζουν την περίπτωση ανάποδα και προτιμούν να παίρνουν οι Γερμανοί και οι γείτονές τους την πρωτοβουλία της ανατιμητικής εξόδου από το ευρώ. Τέτοιο πράγμα όμως δεν θα γίνει, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των επικείμενων γερμανικών εκλογών.
Μπορεί, βεβαίως, ο καθένας να φαντάζεται διάφορους ελιγμούς και τροποποιήσεις σε αυτές τις τέσσερις κατευθύνσεις, αλλά οι πραγματικές δυνατότητες είναι περιορισμένες. Αν ήμουν υποχρεωμένος να στοιχηματίσω (που δεν είμαι), θα έβαζα τα λεφτά μου στον αριθμό 4. Δεν μπορώ να παίξω όμως ούτε σεντς πάνω στο πότε θα γίνει. Η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία -που, όπως ξέρουν και οι πέτρες δεν ήταν ούτε αγία, ούτε ρωμαϊκή, ούτε αυτοκρατορία- ιδρύθηκε από τον Καρλομάγνο το 800 και διήρκεσε μέχρι που τη διέλυσε ο Ναπολέων το 1806.
Η Γερμανική Συνομοσπονδία ιδρύθηκε μετά τους ναπολεόντειους πολέμους και δεν είχε καμία εξουσία στα κράτη μέλη της. Επιβλήθηκε ξανά με την τελωνειακή ένωση (Zollverein) το 1834 και η όλη ραχιτική δομή διαλύθηκε στο γερμανικό Ράιχ από τον Bismarck το 1871.
Η Ιστορία από τότε έχει αυξήσει τις ταχύτητές της, αλλά δεν ξέρουμε πόσο και για το χρονοδιάγραμμα της διάλυσης του ευρώ μόνο θεωρίες μπορούμε να κάνουμε. Όλες οι προβλέψεις έχουν τα όριά τους - όπως εξάλλου και το «forward guidance» που έχει γίνει της μόδας στις κεντρικές τράπεζες.
Τρία απίθανα σενάρια για την εξέλιξη της κρίσης και ένα ακόμη, το μόνο εφικτό: έξοδος ή έξοδοι από το ευρώ και διάλυση. Η κόλαση, αλλά και η λύτρωση που θα φέρει στον εξαντλημένο Νότο. Ο παράγοντας χρόνος.
Η ευρωζώνη αργά ή γρήγορα θα διαλυθεί
Φανταστείτε ένα γωνιακό μαγαζί που δεν πηγαίνει καλά. Στα καλύτερά του δεν μπορεί να παράσχει στον ιδιοκτήτη ένα ελάχιστο βιοτικό επίπεδο. Στα χειρότερά του, δεν μπορεί να καλύψει ούτε τα πάγια και συνεχίζει να λειτουργεί χάρη στα δανεικά και στις δωρεές από συγγενείς, φίλους και καλοθελητές. Ένας από αυτούς μάλιστα ακούστηκε να αναφέρει πως θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να επιβιώσει το μαγαζί και πρόσθεσε: «Πιστέψτε με, θα είναι αρκετό».
Κάθε αντιστοιχία είναι ατελής, αλλά η παραπάνω πλησιάζει αρκετά την κατάσταση των μη ανταγωνιστικών μελών της ευρωζώνης. Από το 1999 που συστάθηκε το ευρώ, το γερμανικό εργατικό κόστος έχει αυξηθεί λιγότερο από 13% αθροιστικά. Στο ίδιο διάστημα το εργατικό κόστος σε Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία έχει αυξηθεί 20% - 30% και στην Ιταλία ακόμη παραπάνω.
Οπότε είναι αναμενόμενο που η Γερμανία έχει πλεόνασμα στο ισοζύγιο συναλλαγών που αντιστοιχεί στο 6% του ΑΕΠ, ενώ σε Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία και Ισπανία δεν είναι καν ισοσκελισμένο. Στις εκτιμήσεις πέφτει πολύ αλατοπίπερο, αλλά το γενικό συμπέρασμα είναι εύλογο: καμία τραπεζική ενοποίηση, όπως τη λένε, ή δημοσιονομική εναρμόνιση δεν αρκεί όσο εξακολουθούν να υπάρχουν αυτές οι ανισορροπίες.
Η οικονομική θεωρία που επικράτησε πίσω από τη δημιουργία του ευρώ ήταν ότι το ίδιο το ενιαίο νόμισμα και η υποτιθέμενη έλλειψη δυνατότητας υποτίμησης στα μέλη του θα λειτουργούσαν ως πηγή εναρμόνισης. Δεν συνέβη όμως αυτό και οι τωρινές σχέσεις έχουν γίνει αφόρητες. Ο Herbert Stein, οικονομολόγος που έδρασε στην Ουάσιγκτον στα τέλη του περασμένου αιώνα, είπε ότι αν μια στρατηγική ή μια κατάσταση είναι αφόρητη, δεν πρέπει να διατηρείται. Δεν μας είπε όμως πόσος καιρός πρέπει να περάσει για να διαταραχθούν αυτού του είδους οι σχέσεις.
Εν τω μεταξύ, είναι προς το συμφέρον των ευρωγραφειοκρατών να κάνουν τα προβλήματα να μοιάζουν όσο το δυνατόν πιο περίπλοκα, ώστε μόνο ένας πολύ μικρός αριθμός από «χρηματοπιστωτικούς εμπειρογνώμονες», όπως τους ονομάζουν, να μπορεί έστω και να συζητήσει γι' αυτά. Κι έρχεται το ένα πακέτο διάσωσης μετά το άλλο και η μια εγγύηση μετά την άλλη, για να διατηρείται η κατάσταση. Όμως με τα δάνεια και τις εγγυήσεις δεν γίνεται βιώσιμη μια τελειωμένη ιστορία. Οι δρόμοι που θα μπορούσε να πάρει αυτή η κατάσταση είναι πολύ λίγοι.
Πρώτον, η «λιτότητα» στις περιφερειακές οικονομίες μπορεί να πετύχει. Λέγοντας αυτό, εννοώ ότι το στραγγάλισμα της ζήτησης που τους έχει επιβληθεί θα έχει ως αποτέλεσμα την πτώση του κόστους και των τιμών, σε σχέση με τους γείτονες στην ευρωζώνη, δημιουργώντας μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα, μια συνακόλουθη ανάκαμψη στο βιοτικό επίπεδο και κατακόρυφη πτώση της ανεργίας. Μία παράμετρος θα είναι η βελτίωση στην ανταγωνιστικότητα πέρα από τις τιμές: περισσότερες θεωρητικές επισκέψεις τουριστών στο Αιγαίο ή περισσότερα όμορφα ξενοδοχεία στο Algarve. Το κρίσιμο ερώτημα είναι πόσα χρόνια -ή δεκαετίες- θα περάσουν για να γίνει η διόρθωση.
Δεύτερον, η περιφέρεια θα συνεχίσει να μένει στάσιμη. Η ανεργία είναι 26,7% στην Ελλάδα (στοιχεία Μαΐου) και υψηλή στον Νότο. Συγκριτικά είναι 8% στις ΗΠΑ και στη Βρετανία. Φοβάμαι ότι μια παράμετρος αυτής της οδού θα είναι ότι θα συνεχίσει να χειροτερεύει η κατάσταση. Και η μετανάστευση θα οργιάζει.
Η τρίτη οδός δεν είναι πολύ πιθανή, αλλά την περιλαμβάνω για να μην υπάρχουν κενά. Η Γερμανία και άλλα βόρεια μέλη της ευρωζώνης θα μπορούσαν να προωθήσουν στρατηγικές πιο «αναπτυξιακές» (δηλαδή πληθωριστικές), μειώνοντας έτσι την αγωνία του Νότου. Εναλλακτικά θα μπορούσαν να συνεχίσουν να επιδοτούν επ' αόριστον την περιφέρεια.
Η τέταρτη οδός είναι να εγκαταλείψουν την ευρωζώνη ένα ή παραπάνω μέλη της. Θα γινόταν τότε κόλαση, όχι μόνο για όσους αποχωρήσουν, αλλά και για όσους μείνουν σε αυτήν, όπου οι τράπεζες θα έχουν μεγάλα ενεργητικά του ευρώ τα οποία δυνητικά θα υποτιμηθούν στα βιβλία τους. Αλλά εν τέλει τα πρώην μέλη της ευρωζώνης θα μαζέψουν τα κομμάτια τους και θα αναδυθούν με πιο ανεκτή εμφάνιση, όπως έγινε με την Αργεντινή όταν διέρρηξε τον υποτιθέμενα αδιάρρηκτο δεσμό της με το αμερικανικό δολάριο. Κάποιοι οικονομολόγοι αρέσκονται να προσεγγίζουν την περίπτωση ανάποδα και προτιμούν να παίρνουν οι Γερμανοί και οι γείτονές τους την πρωτοβουλία της ανατιμητικής εξόδου από το ευρώ. Τέτοιο πράγμα όμως δεν θα γίνει, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των επικείμενων γερμανικών εκλογών.
Μπορεί, βεβαίως, ο καθένας να φαντάζεται διάφορους ελιγμούς και τροποποιήσεις σε αυτές τις τέσσερις κατευθύνσεις, αλλά οι πραγματικές δυνατότητες είναι περιορισμένες. Αν ήμουν υποχρεωμένος να στοιχηματίσω (που δεν είμαι), θα έβαζα τα λεφτά μου στον αριθμό 4. Δεν μπορώ να παίξω όμως ούτε σεντς πάνω στο πότε θα γίνει. Η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία -που, όπως ξέρουν και οι πέτρες δεν ήταν ούτε αγία, ούτε ρωμαϊκή, ούτε αυτοκρατορία- ιδρύθηκε από τον Καρλομάγνο το 800 και διήρκεσε μέχρι που τη διέλυσε ο Ναπολέων το 1806.
Η Γερμανική Συνομοσπονδία ιδρύθηκε μετά τους ναπολεόντειους πολέμους και δεν είχε καμία εξουσία στα κράτη μέλη της. Επιβλήθηκε ξανά με την τελωνειακή ένωση (Zollverein) το 1834 και η όλη ραχιτική δομή διαλύθηκε στο γερμανικό Ράιχ από τον Bismarck το 1871.
Η Ιστορία από τότε έχει αυξήσει τις ταχύτητές της, αλλά δεν ξέρουμε πόσο και για το χρονοδιάγραμμα της διάλυσης του ευρώ μόνο θεωρίες μπορούμε να κάνουμε. Όλες οι προβλέψεις έχουν τα όριά τους - όπως εξάλλου και το «forward guidance» που έχει γίνει της μόδας στις κεντρικές τράπεζες.
Penis Pervesor
Μέλος
- Εγγρ.
- 11 Δεκ 2016
- Μηνύματα
- 20
- Like
- 0
- Πόντοι
- 0
Διαλυση......χθες!!!!! 
geoMan
Ανώτερος
- Εγγρ.
- 24 Μαΐ 2009
- Μηνύματα
- 27.981
- Κριτικές
- 16
- Like
- 14.940
- Πόντοι
- 6.515
μηπως θα είχαμε γλυτωσει τα κερατιάτικα της ολυμπιάδας και τα λοιπα και θα χρωστάγαμε το 1/3 τυπε?
OP
OP
Ampelale
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 10 Οκτ 2015
- Μηνύματα
- 10.239
- Κριτικές
- 35
- Like
- 6.087
- Πόντοι
- 6.796
Σς τι διαφωνείς απο αυτά που λέει;
OP
OP
Ampelale
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 10 Οκτ 2015
- Μηνύματα
- 10.239
- Κριτικές
- 35
- Like
- 6.087
- Πόντοι
- 6.796
Γι αυτό θα διαλυθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση
Άρθρο στους Times του Λος Άντζελες έρχεται να απαντήσει τους λόγους για τους οποίους η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει το φάσμα της διάλυσης στο άμεσο μέλλον, Ο Τίμοθι Γκόρντον Ας, καθηγητής ευρωπαϊκών σπουδών του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και συνεργάτης του Ινστιτούτου Χούβερ του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ, δηλώνει πως δεν μπορεί να υπάρξει νομισματική ένωση αν πρώτα δεν υπάρχει πολιτική ένωση.
Ο Ας, μέσω του άρθρου του, υποστηρίζει πως επιχειρεί να δώσει μια απάντηση στο ερώτημα: Πώς θα είναι η Ευρωζώνη σε πέντε χρόνια από τώρα;
Ο Βρετανός ιστορικός και διεθνολόγος παραθέτει την εμπειρία του από το πρόσφατο ταξίδι του στη Φρανκφούρτη όπου παραβρέθηκε σε μια διάλεξη. Εκεί, οι συμμετέχοντες συμμετείχαν σε ένα άτυπο exit poll, απαντώντας στο παραπάνω ερώτημα.
Η μίνι δημοσκόπηση έδειξε ότι σχεδόν οι μισοί, όπως και ο ίδιος ο Ας, θεώρησαν πως η ευρωζώνη σε πέντε χρόνια θα είναι σαν την Ιαπωνία των 90s. Ενα 20% ψήφισε υπέρ της αμφιλεγόμενης απάντησης «ποια ευρωζώνη;» (θεώρησαν δηλαδή πως θα έχει διαλυθεί) και ένα 18% υποστήριξε πως θα έχει την εικόνα του Ηνωμένου Βασιλείου στη μετά-Θάτσερ εποχή.
Κατά τον καθηγητή της Οξφόρδης, η τρίτη επιλογή είναι και το πιο… αισιόδοξο σενάριο και σημαίνει ότι η ευρωζώνη σε πέντε χρόνια μέσω της σκληρής λιτότητας και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων θα έχει επιστρέψει στην ανάπτυξη, αλλά ταυτόχρονα θα έχει παρεκτραπεί από τα ιδεώδη της και η ανισότητα μεταξύ των κρατών-μελών της θα κυριαρχεί. Σύμφωνα με τον Ας, η Γερμανία και μερικές ακόμη χώρες του ευρωπαϊκού βορρά θα είναι αυτές που θα έχουν κερδίσει τη μερίδα του λέοντος, ενώ οι υπόλοιποι τον… πόνο.
Οι «mainstream» Γερμανοί πολιτικοί και οικονομολόγοι αμφισβητούν έντονα αυτή την ανάλυση, αναφέρει ο Βρετανός ιστορικός ο οποίος τονίζει ότι αυτοί επιμένουν πως λιτότητα και διαρθρωτικές μεταρρυθμίζεις είναι ο μοναδικός πραγματικός δρόμος προς τη σωτηρία.
Ομως, κατά τον Τίμοθι Γκάρτον Ας, η γερμανική συνταγή γεννά τουλάχιστον τρία μεγάλα προβλήματα που μπορεί μεσοπρόθεσμα να οδηγήσουν στη διάλυση της Ευρώπης. Αυτά είναι:
Πρώτον, ακόμη και αν ένα φάρμακο είναι το σωστό, μπορεί να αποβεί μοιραίο και καταστροφικό αν καταναλωθεί από έναν αδύναμο ασθενή σε υπερβολική δόση.
Δεύτερον, οι Ελληνες, οι Ιταλοί και οι Γάλλοι δεν είναι Γερμανοί. Οι οικονομίες τους χρειάζονται διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, αλλά οι κοινωνίες τους και οι επιχειρήσεις τους απλά δεν ανταποκρίνονται με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν οι Γερμανοί.
Τρίτον, ακόμη και αν ολόκληρη η ευρωζώνη μεταμορφωθεί σε έναν γιγάντιο εξαγωγέα γερμανικού στιλ, τότε ποιος θα είναι ο καταναλωτής; Μέρος της ζήτησης πρέπει να προέλθει από τις πιο πλούσιες χώρες, όπως η Γερμανία. Αν όλοι οι άλλοι ξεκινήσουν να συμπεριφέρονται όπως η Γερμανία, τότε η Γερμανία πρέπει να συμπεριφερθεί λιγότερο… γερμανικά. Αλλά, η Γερμανία δεν είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο.
Μακροπόθεσμα, η Γερμανία θα υποστεί τις οδυνηρές συνέπειες των επιλογών της
Ετσι, υποστηρίζει ο Ας, πως μακροπρόθεσμα, η Γερμανία θα υποστεί τις οδυνηρές συνέπειες των επιλογών της. Ωστόσο αυτό δεν πρόκειται να γίνει άμεσα. Για την ώρα, η Γερμανία πρέπει να σώσει χώρες όπως η Ελλάδα, αλλά πολλά από αυτά τα λεφτά που δάνεισε, πήγαν κατευθείαν πίσω στους ριψοκίνδυνους πιστωτές, συμπεριλαμβανομένων και των γερμανικών τραπεζών. Την ίδια ώρα, επισημαίνει ο Ας, οι γερμανικές εξαγωγές έχουν ωφεληθεί πάρα πολύ από την ευρωζώνη, όπως αυτή λειτουργεί τώρα.
Πάντως, ο Βρετανός καθηγητής της Οξφόρδης δεν χάνει την αισιοδοξία του και υποστηρίζει πως υπάρχει ελπίδα πως κάτι μπορεί να αλλάξει, αρκεί να το επιτρέψουν οι εθνικές πολιτικές. «Ολοι παραδέχονται έστω και σε ιδιωτικές συζητήσεις πως η Ελλάδα δεν μπορεί να αποπληρώσει το χρέος της» γράφει ο Ας ο οποίος ως λύση προκρίνει την αποδοχή από το Βερολίνο μιας απομείωσης του ελληνικού χρέους υπό τον όρο η νέα ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις.
Μια δεύτερη λύση θα ήταν τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης «να συμφωνήσουν σε δημοσιονομικές μεταβιβάσεις από τα πλουσιότερα κράτη προς τα φτωχότερα, όπως γίνεται σε μια σωστή ομοσπονδία, όπως οι ΗΠΑ, όπου κανένας δεν περιμένει η Αλαμπάμα να συμπεριφέρεται όπως η Σίλικον Βάλεϊ».
Ωστόσο, εξηγεί πως «οι Ευρωπαίοι όταν δημιούργησαν τη νομισματική ένωση, χωρίς πρώτα να έχουν δημιουργήσει δημοσιονομική και πολιτική ένωση, έβαλαν το κάρο μπροστά από το άλογο», προχώρησαν δηλαδή το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης με λανθασμένη σειρά.
«Συνεπώς εθνική δημοκρατία βρίσκεται σε αυξανόμενη ένταση με την ευρωπαϊκή ενοποίηση» γράφει ο καθηγητής ευρωπαϊκών σπουδών, αλλά ταυτόχρονα ξεκαθαρίζει πως «στην επιλογή μεταξύ της δημοκρατίας και του πατερναλισμού […] θα επέλεγα τη δημοκρατία σε κάθε περίπτωση».
«Το πρόβλημα είναι ότι τα προβλήματα στην ευρωζώνη απαιτούν μια υπερεθνική ευρωπαϊκή δημοκρατική αλληλεγγύη των συμπολιτών που δεν υπάρχει και δεν προβλέπεται να υπάρξει σύντομα» προσθέτει και συμπεραίνει πως «έτσι, η νομισματική ένωση που έγινε με σκοπό να ενώσει την Ευρώπη, τελικά τη διαλύει» αλλά το κάνει αργά και βασανιστικά.
Και ο λόγος που αυτό γίνεται τόσο αργά και βασανιστικά είναι ο εξής: Οι χώρες που υποφέρουν από την επιβεβλημένη λιτότητα και την κρίση, ακόμη και η Ελλάδα, «είναι με πάθος αποφασισμένες να παραμείνουν εντός Ευρώπης». «Οικογενειακά, αυτές οι χώρες παρέχουν ακόμη την ασφάλεια που δεν παρέχει πια το κράτος» εξηγεί και παραθέτει το παράδειγμα των παππούδων που ακόμη έχουν ένα δωμάτιο στο σπίτι τους ή ένα μικρό σπιτάκι για να μείνουν τα άνεργα παιδιά τους, ή πενιχρές οικονομίες τις οποίες τις διαθέτουν για τις ανάγκες της οικογένειας. Ταυτόχρονα, το γεγονός πως οι χώρες αυτές είναι μέλη της ΕΕ, επιτρέπει στους πολίτες της να την εγκαταλείψουν πιο εύκολα με σκοπό την εργασία σε άλλες χώρες-μέλη της ένωσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα κατά τον Βρετανό ιστορικό είναι οι νεαροί Ισπανοί με τα δύο πτυχία που τελικά εργάζονται ως σερβιτόροι σε Λονδίνο και Βερολίνο.
Ομως, αυτή η αύξηση των νεομεταναστών από τις χώρες του νότου έχει προκαλέσει την άνοδο των ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων στις πλούσιες χώρες της Ένωσης. Ετσι, «σταδιακά αυτά τα υλικά και πολιτιστικά αποθέματα θα εξαντληθούν» εκτιμά ο Τίμοθι Γκόρτον Ας για να αναρωτηθεί: «Και τότε τι»;
«Μπορεί άραγε η γενιά που γεννήθηκε γύρω στα 1989 να δημιουργήσει την πολιτική φαντασία που οι τωρινοί πολιτικοί απέτυχαν να παράγουν»;
Άρθρο στους Times του Λος Άντζελες έρχεται να απαντήσει τους λόγους για τους οποίους η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει το φάσμα της διάλυσης στο άμεσο μέλλον, Ο Τίμοθι Γκόρντον Ας, καθηγητής ευρωπαϊκών σπουδών του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και συνεργάτης του Ινστιτούτου Χούβερ του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ, δηλώνει πως δεν μπορεί να υπάρξει νομισματική ένωση αν πρώτα δεν υπάρχει πολιτική ένωση.
Ο Ας, μέσω του άρθρου του, υποστηρίζει πως επιχειρεί να δώσει μια απάντηση στο ερώτημα: Πώς θα είναι η Ευρωζώνη σε πέντε χρόνια από τώρα;
Ο Βρετανός ιστορικός και διεθνολόγος παραθέτει την εμπειρία του από το πρόσφατο ταξίδι του στη Φρανκφούρτη όπου παραβρέθηκε σε μια διάλεξη. Εκεί, οι συμμετέχοντες συμμετείχαν σε ένα άτυπο exit poll, απαντώντας στο παραπάνω ερώτημα.
Η μίνι δημοσκόπηση έδειξε ότι σχεδόν οι μισοί, όπως και ο ίδιος ο Ας, θεώρησαν πως η ευρωζώνη σε πέντε χρόνια θα είναι σαν την Ιαπωνία των 90s. Ενα 20% ψήφισε υπέρ της αμφιλεγόμενης απάντησης «ποια ευρωζώνη;» (θεώρησαν δηλαδή πως θα έχει διαλυθεί) και ένα 18% υποστήριξε πως θα έχει την εικόνα του Ηνωμένου Βασιλείου στη μετά-Θάτσερ εποχή.
Κατά τον καθηγητή της Οξφόρδης, η τρίτη επιλογή είναι και το πιο… αισιόδοξο σενάριο και σημαίνει ότι η ευρωζώνη σε πέντε χρόνια μέσω της σκληρής λιτότητας και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων θα έχει επιστρέψει στην ανάπτυξη, αλλά ταυτόχρονα θα έχει παρεκτραπεί από τα ιδεώδη της και η ανισότητα μεταξύ των κρατών-μελών της θα κυριαρχεί. Σύμφωνα με τον Ας, η Γερμανία και μερικές ακόμη χώρες του ευρωπαϊκού βορρά θα είναι αυτές που θα έχουν κερδίσει τη μερίδα του λέοντος, ενώ οι υπόλοιποι τον… πόνο.
Οι «mainstream» Γερμανοί πολιτικοί και οικονομολόγοι αμφισβητούν έντονα αυτή την ανάλυση, αναφέρει ο Βρετανός ιστορικός ο οποίος τονίζει ότι αυτοί επιμένουν πως λιτότητα και διαρθρωτικές μεταρρυθμίζεις είναι ο μοναδικός πραγματικός δρόμος προς τη σωτηρία.
Ομως, κατά τον Τίμοθι Γκάρτον Ας, η γερμανική συνταγή γεννά τουλάχιστον τρία μεγάλα προβλήματα που μπορεί μεσοπρόθεσμα να οδηγήσουν στη διάλυση της Ευρώπης. Αυτά είναι:
Πρώτον, ακόμη και αν ένα φάρμακο είναι το σωστό, μπορεί να αποβεί μοιραίο και καταστροφικό αν καταναλωθεί από έναν αδύναμο ασθενή σε υπερβολική δόση.
Δεύτερον, οι Ελληνες, οι Ιταλοί και οι Γάλλοι δεν είναι Γερμανοί. Οι οικονομίες τους χρειάζονται διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, αλλά οι κοινωνίες τους και οι επιχειρήσεις τους απλά δεν ανταποκρίνονται με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν οι Γερμανοί.
Τρίτον, ακόμη και αν ολόκληρη η ευρωζώνη μεταμορφωθεί σε έναν γιγάντιο εξαγωγέα γερμανικού στιλ, τότε ποιος θα είναι ο καταναλωτής; Μέρος της ζήτησης πρέπει να προέλθει από τις πιο πλούσιες χώρες, όπως η Γερμανία. Αν όλοι οι άλλοι ξεκινήσουν να συμπεριφέρονται όπως η Γερμανία, τότε η Γερμανία πρέπει να συμπεριφερθεί λιγότερο… γερμανικά. Αλλά, η Γερμανία δεν είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο.
Μακροπόθεσμα, η Γερμανία θα υποστεί τις οδυνηρές συνέπειες των επιλογών της
Ετσι, υποστηρίζει ο Ας, πως μακροπρόθεσμα, η Γερμανία θα υποστεί τις οδυνηρές συνέπειες των επιλογών της. Ωστόσο αυτό δεν πρόκειται να γίνει άμεσα. Για την ώρα, η Γερμανία πρέπει να σώσει χώρες όπως η Ελλάδα, αλλά πολλά από αυτά τα λεφτά που δάνεισε, πήγαν κατευθείαν πίσω στους ριψοκίνδυνους πιστωτές, συμπεριλαμβανομένων και των γερμανικών τραπεζών. Την ίδια ώρα, επισημαίνει ο Ας, οι γερμανικές εξαγωγές έχουν ωφεληθεί πάρα πολύ από την ευρωζώνη, όπως αυτή λειτουργεί τώρα.
Πάντως, ο Βρετανός καθηγητής της Οξφόρδης δεν χάνει την αισιοδοξία του και υποστηρίζει πως υπάρχει ελπίδα πως κάτι μπορεί να αλλάξει, αρκεί να το επιτρέψουν οι εθνικές πολιτικές. «Ολοι παραδέχονται έστω και σε ιδιωτικές συζητήσεις πως η Ελλάδα δεν μπορεί να αποπληρώσει το χρέος της» γράφει ο Ας ο οποίος ως λύση προκρίνει την αποδοχή από το Βερολίνο μιας απομείωσης του ελληνικού χρέους υπό τον όρο η νέα ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις.
Μια δεύτερη λύση θα ήταν τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης «να συμφωνήσουν σε δημοσιονομικές μεταβιβάσεις από τα πλουσιότερα κράτη προς τα φτωχότερα, όπως γίνεται σε μια σωστή ομοσπονδία, όπως οι ΗΠΑ, όπου κανένας δεν περιμένει η Αλαμπάμα να συμπεριφέρεται όπως η Σίλικον Βάλεϊ».
Ωστόσο, εξηγεί πως «οι Ευρωπαίοι όταν δημιούργησαν τη νομισματική ένωση, χωρίς πρώτα να έχουν δημιουργήσει δημοσιονομική και πολιτική ένωση, έβαλαν το κάρο μπροστά από το άλογο», προχώρησαν δηλαδή το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης με λανθασμένη σειρά.
«Συνεπώς εθνική δημοκρατία βρίσκεται σε αυξανόμενη ένταση με την ευρωπαϊκή ενοποίηση» γράφει ο καθηγητής ευρωπαϊκών σπουδών, αλλά ταυτόχρονα ξεκαθαρίζει πως «στην επιλογή μεταξύ της δημοκρατίας και του πατερναλισμού […] θα επέλεγα τη δημοκρατία σε κάθε περίπτωση».
«Το πρόβλημα είναι ότι τα προβλήματα στην ευρωζώνη απαιτούν μια υπερεθνική ευρωπαϊκή δημοκρατική αλληλεγγύη των συμπολιτών που δεν υπάρχει και δεν προβλέπεται να υπάρξει σύντομα» προσθέτει και συμπεραίνει πως «έτσι, η νομισματική ένωση που έγινε με σκοπό να ενώσει την Ευρώπη, τελικά τη διαλύει» αλλά το κάνει αργά και βασανιστικά.
Και ο λόγος που αυτό γίνεται τόσο αργά και βασανιστικά είναι ο εξής: Οι χώρες που υποφέρουν από την επιβεβλημένη λιτότητα και την κρίση, ακόμη και η Ελλάδα, «είναι με πάθος αποφασισμένες να παραμείνουν εντός Ευρώπης». «Οικογενειακά, αυτές οι χώρες παρέχουν ακόμη την ασφάλεια που δεν παρέχει πια το κράτος» εξηγεί και παραθέτει το παράδειγμα των παππούδων που ακόμη έχουν ένα δωμάτιο στο σπίτι τους ή ένα μικρό σπιτάκι για να μείνουν τα άνεργα παιδιά τους, ή πενιχρές οικονομίες τις οποίες τις διαθέτουν για τις ανάγκες της οικογένειας. Ταυτόχρονα, το γεγονός πως οι χώρες αυτές είναι μέλη της ΕΕ, επιτρέπει στους πολίτες της να την εγκαταλείψουν πιο εύκολα με σκοπό την εργασία σε άλλες χώρες-μέλη της ένωσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα κατά τον Βρετανό ιστορικό είναι οι νεαροί Ισπανοί με τα δύο πτυχία που τελικά εργάζονται ως σερβιτόροι σε Λονδίνο και Βερολίνο.
Ομως, αυτή η αύξηση των νεομεταναστών από τις χώρες του νότου έχει προκαλέσει την άνοδο των ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων στις πλούσιες χώρες της Ένωσης. Ετσι, «σταδιακά αυτά τα υλικά και πολιτιστικά αποθέματα θα εξαντληθούν» εκτιμά ο Τίμοθι Γκόρτον Ας για να αναρωτηθεί: «Και τότε τι»;
«Μπορεί άραγε η γενιά που γεννήθηκε γύρω στα 1989 να δημιουργήσει την πολιτική φαντασία που οι τωρινοί πολιτικοί απέτυχαν να παράγουν»;
nickos99
Μέλος
- Εγγρ.
- 10 Οκτ 2010
- Μηνύματα
- 1.169
- Κριτικές
- 14
- Like
- 187
- Πόντοι
- 26
Συμφωνώ ότι κακώς πήραμε την Ολυμπιάδα, αλλά όσο πιστεύουμε ότι αυτή και οι διάφοροι Τσοχατζόπουλοι ευθύνονται για την κατάντια μας κλείνουμε τα μάτια στο πραγματικό πρόβλημα.
Παρόμοια θέματα
