Μια (σωστή) άποψη για το "ντοκιμαντέρ"...
Ψέματα, μεγάλα ψέματα και … (ο καθένας ας προσθέσει τη λέξη που επιθυμεί)
Δεν συνηθίζω να σχολιάζω κείμενα αρθρογράφων των εφημερίδων. Θα ήταν και άκομψο σήμερα, επειδή ζούμε σε μια πολύ σκληρή εποχή για τους δημοσιογράφους και καταλαβαίνει κάποιος εύκολα πως –περισσότερο από ποτέ άλλοτε- πρέπει να είναι αρεστοί στους εργοδότες τους για να διατηρήσουν την εργασία τους. Διαφωνώ, αλλά το σέβομαι. Δεν περιμένει κάποιος να διαβάσει θετικά σχόλια από έναν δημοσιογράφο για την εργασία ενός άλλου δημοσιογράφου σε έντυπο του ομίλου από το οποίο ο δεύτερος πρόσφατα απολύθηκε.
Άλλωστε, για να γραφτούν θετικά σχόλια για σένα στην «Καθημερινή», πρέπει μάλλον να είσαι «φίλος». Το διαπιστώσαμε όλοι, όταν από τους διορθωτές της εφημερίδας ξέφυγε αυτό:
Η διορθώτρια και ο συντάκτης ύλης απολύθηκαν, ο συντάκτης του άρθρου τέθηκε σε διαθεσιμότητα για ένα χρονικό διάστημα, αλλά υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια: η εφημερίδα «Καθημερινή» δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη από τους αναγνώστες της. Ούτε κάποιος από τους συντάκτες της αναφέρθηκε ποτέ στο θέμα. Ούτε ο κ. Μανδραβέλης• αν και όπως φαίνεται ξεκάθαρα από τον τίτλο του κειμένου «Ψέματα, μεγάλα ψέματα και ντοκιμαντέρ» είναι ένας δημοσιογράφος που μισεί το ψέμα. Φυσικά, δεν τον κατηγορώ για το ανωτέρω περιστατικό – απλώς, το υπενθυμίζω. Για την ιστορία, ο «φίλος» ήταν ο επιχειρηματίας και πρώην βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Λάζαρος Εφραίμογλου. Αν είχε χρηματοδοτήσει το «Debtocracy», τότε …(ας προσθέσει ο καθένας όποια σκέψη θέλει).
Ο λόγος που με έβαλε στη διαδικασία να γράψω για το κείμενο του κ. Πάσχου Μανδραβέλη είναι ο τίτλος του: «Ψέματα, μεγάλα ψέματα και ντοκιμαντέρ». Όταν γράφεις δυο φορές τη λέξη «ψέματα» στον τίτλο του κειμένου σου –αναφερόμενος μάλιστα σε δυο συναδέλφους σου-, αυτομάτως βγαίνει το συμπέρασμα πως εσύ θα γράψεις την απόλυτη αλήθεια.
Αντιπαρέρχομαι το ότι ο κ. Μανδραβέλης δεν έχει γράψει ποτέ κείμενο που να έχει στον τίτλο ή στο περιεχόμενο τη λέξη «ψέματα» και να αναφέρεται στον κ. Παπανδρέου ή τον κ. Παπακωνσταντίνου – αν και δεκάδες δηλώσεις και βίντεο αποδεικνύουν περίτρανα πως αυτοί οι δυο κύριοι έχουν πει του κόσμου τα ψέματα τον τελευταίο ενάμισι χρόνο. Βέβαια, ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Παπακωνσταντίνου είναι υπέρ της πολιτικής του Μνημονίου, όπως και ο κ. Μανδραβέλης αλλά και οι ιδιοκτήτες του ομίλου στον οποίο εργάζεται• άρα, δεν λέει κανείς τους ποτέ ψέματα – τα ψέματα είναι όλα μαζεμένα στο «Debtocracy».
Αντιπαρέρχομαι επίσης τα όσα αναφέρει ο κ. Μανδραβέλης στο κείμενό του για το «Debtocracy». Αν και έχω σπουδάσει Οικονομικά, αφενός δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδικό και αφετέρου οι απαντήσεις στα περισσότερα θέματα που θέτει έχουν δοθεί από τους δημιουργούς του ντοκιμαντέρ εδώ. Υποθέτω πως ο κ. Μανδραβέλης δεν έκανε τον κόπο να τις διαβάσει. Δικαίωμά του. (Όποιος θέλει να τα διαβάσει εδώ.)
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πώς γίνεται να γράφει ένας δημοσιογράφος για το «Debtocracy» και να μην αναφέρεται ούτε μια φορά στο αίτημα για δημιουργία στη χώρα μας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το ελληνικό δημόσιο χρέος. Ο κ. Μανδραβέλης έγραψε 1262 λέξεις για το «Debtocracy» και δεν ανέφερε το βασικό θέμα που θέτει το ντοκιμαντέρ: τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το ελληνικό δημόσιο χρέος.
Ο κ. Μανδραβέλης γίνεται ο ίδιος Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου για το δημόσιο χρέος και βγάζει πόρισμα πως το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι απεχθές, χωρίς να αναφερθεί ούτε μια φορά στο κείμενό του στο αίτημα για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το ελληνικό χρέος που είδε όποιος παρακολούθησε το «Debtocracy». Και μιας και δεν αναφέρεται ποτέ στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου, μοιραία δεν αναφέρει και το γεγονός ότι από την ημέρα κυκλοφορίας του «Debtocracy» οι υπογραφές πολιτών στην έκκληση για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το ελληνικό δημόσιο χρέος έχουν υπερδιπλασιαστεί. (Το διαπιστώνει κάποιος εδώ.)
Είναι περίεργο ένας τόσο έγκριτος, μορφωμένος και μελετηρός δημοσιογράφος να γράφει ένα κείμενο με τίτλο «Ψέματα, μεγάλα ψέματα και ντοκιμαντέρ» και να ξεχνάει να αναφέρει το κύριο θέμα του ντοκιμαντέρ. Ειδικά, όταν κατηγορεί ευθέως τους δημιουργούς του για προπαγάνδα.
Ο κ. Μανδραβέλης αναφέρεται στο «απεχθές χρέος», γράφει επιχειρήματα για να αποδείξει πως δεν θεωρεί το ελληνικό χρέος απεχθές, αλλά –περιέργως- ξεχνάει να αναφέρει το αίτημα για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου. Οι αναγνώστες της εφημερίδας δεν έμαθαν ποτέ γι’ αυτό – τουλάχιστον, από το άρθρο του κ. Μανδραβέλη.
Δεν ξέρω γιατί ο κ. Μανδραβέλης δεν αναφέρεται ούτε μια φορά στο κείμενό του για το «Debtocracy» στο αίτημα για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το ελληνικό δημόσιο χρέος. Ακόμα και αυτοί που διαφώνησαν με το «Debtocracy» βρήκαν θετικό το αίτημα που θέτει για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το δημόσιο χρέος. Κάποιοι μάλιστα πιστεύουν πως αυτή η επιτροπή θα πρέπει να είναι διαρκής.
Υποθέτω πως ο κ. Μανδραβέλης –που είναι τίμιος και δημοκρατικός άνθρωπος- δεν έχει κάποιο λόγο να μην θέλει μια επιτροπή που θα μας πει αναλυτικά σε ποιον χρωστάμε, πόσα χρωστάμε, ποιοι πήραν τις μίζες και με τι όρους έχουν συναφθεί τα δάνεια. Φαντάζομαι πως ανάμεσα στα πρόσωπα και τα ονόματα που θα αποκαλύψει μια τέτοια επιτροπή δεν θα βρίσκεται ούτε το όνομα του κ. Μανδραβέλη, ούτε των εργοδοτών του, ούτε των «φίλων» τους.
Τελικά, αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πως μπορεί το κείμενό σου να έχει τον τίτλο «Ψέματα, μεγάλα ψέματα και ντοκιμαντέρ» και εσύ να μη θέλεις να μάθεις την αλήθεια.
Βέβαια, θα βρω μια δικαιολογία για τον κ. Μανδραβέλη, επειδή έχω βάσιμες υποψίες πως δεν είδε το «Debtocracy». Ή τουλάχιστον δεν το είδε ολόκληρο – μάλλον αυτός είναι και ο λόγος που δεν αποκάλυψε στους αναγνώστες της «Καθημερινής» την τελευταία σκηνή με τον Γιώργο Παπανδρέου και το ελικόπτερο (ή όχι;). Οπότε, ίσως δεν είδε το σημείο του ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στο αίτημα δημιουργίας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου.
Οι υποψίες μου για το ότι ο κ. Μανδραβέλης δεν είδε το «Debtocracy» -τουλάχιστον μέχρι το τέλος- εντείνονται από την αναφορά του στο πρώτο δελτίο Τύπου για το «Debtocracy». Εκεί ο κ. Μανδραβέλης αναφέρει: «Όπως αναφέρεται στην περιγραφή, στο Debtocracy μιλούν, μεταξύ άλλων, οι ακαδημαϊκοί Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Σαμίρ Αμίν, Κώστας Λαπαβίτσας και Ζεράρ Ντιμενίλ… ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Φερνάντο Σολάνας…».
Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να μας πει ο κ. Μανδραβέλης τι ακριβώς είπε ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Φερνάντο Σολάνας. Γιατί όσοι είδαν το «Debtocracy» δεν το έμαθαν ποτέ. Βλέπετε, οι σκηνές με τον Φερνάντο Σολάνας –για τεχνικούς λόγους- δεν συμπεριελήφθησαν στο «Debtocracy».
Όσοι από τους αναγνώστες της «Καθημερινής» διάβασαν το άρθρο του κ. Μανδραβέλη και θέλουν να μάθουν τι είναι η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου για το ελληνικό δημόσιο χρέος μπορούν να ενημερωθούν εδώ. Αν συμφωνούν, μπορούν και να υπογράψουν την έκκληση. Ναι, βέβαια – υπάρχουν και τέτοιες επιλογές στις ημέρες μας.
Πριν από λίγες ημέρες, έγραψα το κείμενο «Ποιος φοβάται το Debtocracy;»
(Τον κ. Μανδραβέλη τον έχω γνωρίσει και τον εκτιμώ – το γνωρίζει. Φίλος μεν ο Πλάτων, αλλά φιλτάτη η αλήθεια. Αν και οφείλω να ομολογήσω πως εγώ δεν την κατέχω απόλυτα όπως ο κ. Μανδραβέλης.)