tramountana
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 2 Φεβ 2010
- Μηνύματα
- 76.754
- Κριτικές
- 2
- Like
- 2.724
- Πόντοι
- 1.306
Οτι και καθε καλος φαν του Μωλ και του Κοστα Μποντα:Toυς αλλους.
"Το προφίλ του νεο-φιλελεύθερου έχει ως εξής. Πεινασμένα, σχιστά και σκοτεινά μάτια-χάντρες που λαμπυρίζουν μοχθηρά σαν του τυφλοπόντικα στο σκοτάδι.
Σφιχτά, λεπτά χείλη σε σύσπαση συγκρατημένου αλλά αιώνιου και επικίνδυνου θυμού.
Ντύσιμο που παραπέμπει στο πρότυπο του καθωσπρεπισμού όπως τον φαντάζονται οι επαρχιώτες που αγνοούν ότι στα καλύτερα σαλόνια ο κόσμος φοράει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι και ποτέ στολή (αυτές είναι για το προσωπικό).
Ψυχοπαθολογία που συνοψίζεται στον συνδυασμό κακοήθους ναρκισσισμού, πλήρους απουσίας ενσυναίσθησης, κοινωνικο-πάθεια (δηλαδή εκδικητική ψύχωση εναντίον της ανθρώπινης ύπαρξης εν γένει) και μεθοριακή διαταραχή προσωπικότητας (δηλαδή πλήρης ασυνειδησία περί ορίων και σεβασμού τους, με πολλά άλλα συμπτώματα όπως η διαρκής απειλή ή πράξη βίας ως αντίποινο.)
Κοινωνικά ο νεο-φιλελεύθερος έχει ινδάλματα διάφορα αποτρόπαια καθίκια, όπως ηθικούς αυτουργούς και χρηματοδότες σφαγέων (Φρίντμαν/Πινοσέτ), αδίστακτους μαφιόζους και δουλέμπορους (Ωνάσης/Στήβεν Τζομπς/Αλαφούζος/Μπόμπολας).
Ιδεολογικά ο νεο-φιλελεύθερος δεν ασπάζεται τίποτε, αλλά είναι ικανός να επικαλεστεί τα πάντα προκειμένου να επιτύχει εκείνο που τον αφορά - όχι το χρήμα, αλλά το χρήμα εις βάρος των άλλων.
Και όσο περισσότερο χρήμα απαιτεί, τόσο υψηλότερο κόστος.
Σε έναν κόσμο που η ανθρώπινη ζωή έχει την τιμή ενός λογαριασμού πετρελαίου - περίπου 1000 ευρώ τον χρόνο, αν δεν απατώμαι - πρέπει να πεθάνουν πολλοί ακόμα ώστε τα παιδιά όλων αυτών των καθαρμάτων να πάνε στο Χάρβαρντ και στην Σορβόννη.
Ενώ τα δικά σου στα θυμαράκια."
μάλιστα... γράφει ο έγκριτος κος Παναγιώτης Χατζηστεφάνου στηλιτεύοντας Αλαφούζους, Μπόμπολες Ωνάσηδες αλλά γλύφοντας κάποιους άλλους όπως τον Δάκη Ιωάννου... φυσικά ο άνθρωπος κάνει τέχνη (με τον κώλο του φαντάζομαι)...
"Τι σημαίνει για σένα έργο τέχνης;
Έργο τέχνης σημαίνει να βλέπεις την πραγματικότητα με άλλα μάτια. Στην τηλεόραση μπορείς να μιλάς, λέγοντας άλλα πράγματα, στην γκαλερί μπορείς να βάλεις άλλα πράγματα, όπως έκανε ο Andy Warhol. Όταν π.χ. βγαίνω στην Μενεγάκη και μιλάω για τέχνη, δεν θέλω να μάθω στην Μενεγάκη ή στον κόσμο τι σημαίνει τέχνη, απλά εκείνη την στιγμή κάνω μια ρωγμή. Δεν προσπαθώ να μάθω στους άλλους, αλλά πιστεύω πως με αυτόν τρόπο, αν κάποιος κάποια στιγμή μαζέψει όλα αυτά που εγώ θεωρώ τέχνη, θα κάνει μια προσωπογραφία μου. Αυτό που κάνω είναι πολύ δύσκολο, γιατί ζω σε μια χώρα που δεν έχει την παιδεία να καταλάβει αυτό που κάνω. Δεν είμαι ένας τρελός που βγαίνει με τους φίλους του και λέει: «Κάνω τέχνη» όταν π.χ. καπνίζω το τσιγάρο μου. Τέχνη κάνω, όταν υπάρχουν και άλλοι παράμετροι όπως π.χ. κάμερες και κοινό. Οι νέοι σκέφτονται ανατρεπτικά, καινούριους τρόπους επικοινωνίας, νέα θέματα. Πάρε για παράδειγμα τον Δάκη Ιωάννου.
Ποιος είναι ο Δάκης Ιωάννου;
Ο Δάκης Ιωάννου έχει την κατασκευαστική εταιρεία JP Άβαξ. Παράλληλα, είναι πρόεδρος του Metropolitan museum of Art της Νέας Υόρκης και το Take Modern το μουσείο σύγχρονης τέχνης στην Αγγλία. Έχει μια από τις μεγαλύτερες συλλογές σύγχρονης τέχνης στον κόσμο και στην Ελλάδα δεν τον ξέρουμε! Θα πυροβοληθώ! Φαντάσου ότι το Vogue Σεπτεμβρίου το μεγαλύτερο γυναικείο περιοδικό στην Αμερική έχει 12 σελίδες για το καινούριο του κότερο. Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να μην γνωρίζουμε έναν άνθρωπο που έχει την μεγαλύτερη συλλογή σύγχρονης τέχνης στην Ευρώπη, που είναι εθνικός μας ευεργέτης και να γνωρίζουμε την Στέλλα Μπεζαντάκου! Αυτό το πράγμα με εξαγριώνει! Δεν υπάρχει αυτό παρά μόνο στην Ελλάδα. Δεν είπα να μην υπάρχει η Στέλλα Μπεζαντάκου. Σε όλες τις χώρες υπάρχει η... Στέλλα Μπεζαντάκου, αλλά δεν μπορεί να υπάρχει μόνο αυτή. "