Παραθέτω ένα γράμμα αναγνώστη την άποψη του οποίου συμμερίζομαι.
Μια πολύ πικρή αλήθεια! Είναι η πραγματικότητα
"Έχω βαρεθεί να ακούω για τα προβλήματα όσων εκπαιδευτικών δεν έχουν διορισθεί ακόμα ή που διορίσθηκαν και είναι μακριά από το σπίτι τους ή που αναρωτιώνται αν αξίζει να διορισθούν. Λες και κάποιος είναι υποχρεωμένος να σας βρει δουλειά επειδή διαβάσατε 100 ώρες στα ΑΣΕΠικά φροντιστήρια.
Πρόβλημά σας. Όταν ο στόχος ενός νέου ανθρώπου, Έλληνα, είναι απλά να μπει στο δημόσιο και να βολευτεί, καλά να πάθει. Αυτός είναι ο λόγος που είμαστε μία χώρα που δεν παράγει απολύτως τίποτα. Γιατί το...
όνειρο όλων είναι να βρούνε μία «δουλίτσα» και να μπούνε σε μία «σειρούλα». Το όνειρο του μέσου 22χρονου είναι να μάθει 5 πράγματα και πριν προλάβει να επεκτείνει τις γνώσεις του σε αυτά τα 5 πράγματα να αρχίσει να διδάσκει τα ίδια 5 πράγματα σε άλλους 20χρονους.Είναι πραγματικά ασύλληπτο. Και η επιλογή αυτών που θα διδάξουν αυτά τα 5 πράγματα βασίζεται στο πόσο καλά τα αποστήθισαν. Στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ δηλαδή.
Μετά αναρωτιέστε γιατί ήμαστε μία χώρα που δεν παράγει απολύτως τίποτα. Τι να παράγουμε, όταν ένας άνθρωπος που σπουδάζει πληροφορική ή μαθηματικά 4 και 5 χρόνια, σε ένα αξιοπρεπέστατο ελληνικό πανεπιστήμιο, αποφοιτεί, και αντί να φτιάξει ένα πρόγραμμα, αντί να ανοίξει με άλλους συμφοιτητές μία εταιρεία ή να αναλάβει μία πρωτοβουλία, η πρώτη του σκέψη είναι πως θα γίνει καθηγητής ή ερευνητής. Ναι τα διδακτορικά δίνουν και παίρνουν στην Ελλάδα. Πρέπει να είμαστε η μεγαλύτερη κατά κεφαλήν κάτοχοι διδακτορικών πτυχίων στον πλανήτη.
Είναι δυνατόν να περάσεις 4 χρόνια της ζωής σου διαβάζοντας ένα τόσο δύσκολο αντικείμενο, που απαιτεί τόση μεγάλη προσπάθεια και μετά να πας και να διδάσκεις 2+2 στο δημοτικό;.
Όσον αφορά την υποχρέωση του ελληνικού κράτους να σας υποδεχθεί με τους όρους που εσείς θέλετε στις αγκαλιές του, έχω να πω το εξής. Όλες οι αποφάσεις στη ζωή εμπεριέχουν κάποιο ρίσκο. Μέχρι πρότινος, η επιλογή εργασίας στον δημόσιο τομέα είχε μηδενικό ρίσκο. Κάτι που είναι αντίθετο στους νόμους της αγοράς. Έμπαινες δηλαδή στο δημόσιο και έλυνες το πρόβλημα της ζωής σου. Μόνο στη σοβιετική ένωση γινόταν αυτό.
Εγώ δηλαδή, που έχω διαβάσει τις ίδιες ή και περισσότερες ώρες και δουλεύω στον τομέα της πληροφορικής (ιδιωτικό τομέα), σε ποιον θα κλαφτώ όταν απολυθώ; Και λέω όταν και όχι εάν, γιατί πολύ απλά η συντήρηση και ανάπτυξη συστημάτων πληροφορικής στην παρούσα φάση αποτελεί πολυτέλεια για τις εταιρείες και οι περισσότερες εταιρείες που παρέχουν τέτοιου είδους υπηρεσίες ή κλείνουν, ή απολύουν μεγάλο αριθμό εργαζομένων.
Εγώ όμως δεν περιμένω χέρι βοηθείας από ΚΑΝΕΝΑΝ. Ξέρω ότι αν γίνει το μοιραίο είμαι μόνος μου. Δεν μπορώ να ζητήσω από κανέναν ούτε να με συντηρήσει ούτε να με διορίσει, ούτε τίποτα. Έχω ήδη ξενιτευτεί μία φορά, όταν απολύθηκα από την δουλειά μου σε παλιότερη κρίση, και θα κάνω πάλι το ίδιο εάν χρειασθεί. Αλλά δεν περιμένω με το χέρι ανοικτό, ούτε έχω απαίτηση να με βοηθήσει κανείς.
Παρεπιπτόντως, όταν ξενιτεύτηκα βρήκα δουλειά στην Αγγλία στο δημόσιο τομέα παρκαλώ... Δεν χρειάστηκε να δώσω ούτε ΑΣΕΠ, ούτε ΜΑΣΕΠ ούτε ΦΡΑΠΕΠ. Εκεί το δημόσιο είναι όπως ο ιδιωτικός τομέας. Δεν κοιτάνε ούτε το χρώμα σου, ούτε την ιθαγένειά σου, ούτε τίποτα. Αρκεί να γνωρίζεις αρκετά καλά τη γλώσσα και να έχεις τα προσόντα.
Τέλος θέλω να πώ ότι για το τι συμβαίνει στην επαγγελματική μας ζωή ευθυνόμαστε αποκλειστικά ΕΜΕΙΣ. Ούτε το κράτος, ούτε η κρίση ούτε τίποτα.
Όταν στα εφηβικά χρόνια έπινες όλη μέρα φραπέ ενώ οι συμμαθητές σου διάβαζαν από το πρωϊ μέχρι το βράδυ δεν σου φταίει το κράτος.
Όταν μετά έπινες φραπέ ενώ φίλοι σου έπιαναν δουλεία στο συνεργείο στα 18 τους, δούλεψαν σαν σκυλιά και έχουν τώρα μία επιτυχημένη επιχείρηση δεν σου φταίει το κράτος.
Όταν επέλεγες να γίνεις αγρότης επειδή είχε επιδοτήσεις και δεν ξέρω και εγώ τι, και τώρα αυτές κόβονται, ας πρόσεχες.
Όταν επέλεγες να γίνεις πολιτικός μηχανικός επειδή είχε παραδάκι, και τώρα υπάρχουν 300.000 απούλητα σπίτια στην Ελλάδα, ας πρόσεχες
Όταν επέλεγες να γίνεις γιατρός γιατί είχε φακελάκι, και τώρα πας 45 χρονών για να διορισθείς ας πρόσεχες
Όταν επέλεγες να γίνεις φαρμακοποιό, γνωρίζοντας ότι είναι κλειστό επάγγελμα, γνωρίζοντας ότι θα δουλέψεις για ένα κομμάτι ψωμί για μεγάλο χρονικό διάστημα, τι να σου πω, απλά ας πρόσεχες.
Όταν επέλεγες να ασχοληθείς με την πληροφορική (αυτό αφορά εμένα) επειδή ήταν το επάγγελμα του «μέλλοντος», ας πρόσεχες.
Όταν επέλεγες να γίνεις εκπαιδευτικός όταν ξέρεις ότι υπάρχουνε ήδη χιλιάδες αδιόριστοι εκπαιδευτικοί ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΕΣ
Ότι επιλογή κάνουμε πρέπει να έχει και επιπτώσεις. Υψηλό ρίσκο, υψηλή ανταμοιβή. Χαμηλό ρίσκο, χαμηλή ανταμοιβή. Αλλά κάποιο ρίσκο πρέπει να υπάρχει. Αλλιώς είναι άδικο για τους υπόλοιπους Έλληνες που δεν έχουν την πολυτέλεια της σιγουριάς του δημοσίου. "
ANAΓΝΩΣΤΗΣ