Επειδή είπατε για τις παλιές εποχές, μου θυμίσατε ότι εγώ πρώτη φορά σε στριπτιτζάδικο πήγα σίγουρα ανήλικος, δεν θυμάμαι ακριβώς γιατί εκείνη την εποχή όλη η Ελλάδα έβλεπε τους περιορισμούς ηλικίας σε τέτοια πράγματα σαν γραφειοκρατικό τερτίπι (προποτζήδικα γεμάτα πιτσιρίκια, πακέτα τσιγάρα απ'το περίπτερο άνετα, ποτό σε μπαρ χωρίς πρόβλημα σε σημείο που κοροϊδεύαμε το ένα ή δύο μαγαζιά που μας ρώτησαν κάποτε αν είχαμε ταυτότητες, αυτονόητες μπύρες και κρασιά σε ταβέρνες , τσόντες από βιντεοκλάμπ, το ξημερώναμε στο Verykoko ή το Νοα ή το Χρηματιστήριο ).
Το καλύτερο; Δεν πήγαμε επειδή το θέλαμε ντε και καλά, αλλά επειδή μας έβγαλε ο δρόμος. Ήταν τόσο χύμα η κατάσταση που κατεβήκαμε με λεωφορείο στην παραλία για ποτό, συνεχίσαμε με τα πόδια στα Λαδάδικα και μετά πήραμε 3 άτομα ταξί για τα σπίτια μας, 3-4 η ώρα. Ο ταρίφας μας κοιτάζει, λέει κάτι του στυλ "πόσο χρονών είστε ρε; Έχετε πάει ποτέ σε στριπτητζάδικο;" . Του είπαμε ξερω'γω 15 και ότι νομίζαμε πως δεν μπορούμε, κι αυτός στρίβει απότομα για να κάνει παράκαμψη. Σταμάτησε στις Ψιψίνες στην Γιαννιτσών, μας έβαλε να ρίξουμε μια ματιά στα κορίτσια, μας είπε "έρχεστε, μπαίνετε, κάθεστε εκεί, παίρνετε ποτό, κερνάτε και τις κοπέλες, έχει κι άλλες που χορεύουν, μια χαρά. Ωραία; Λοιπόν, άντε, πάμε να φύγουμε τώρα".
