Επισκέπτης
Πρόσφατο άρθρο στο Marie Claire, μεταφέρω ακριβώς το τμήμα που πρέπει να ενδιαφέρει όλους μας. Και να ξέρετε φίλοι μου: Μπορεί να είστε σαν τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ με πούτσα σαν κανόνι ή σαν τον Κουασιμόδο με πούτσα μπάμια, αυτό δε λέει τίποτα.
"Μήπως ήρθε τo τέλος της αποκλειστικότητας;"
από την ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΜΒΥΣΗ
... Με τις γυναίκες τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Το πεδίο είναι μεγαλύτερο, οι υποκατηγορίες είναι αμέτρητες: ο άνδρας που έχουμε, ο άνδρας που θέλουμε, ο πρώην που δεν αφήσαμε ποτέ. Ας πούμε πως το σεξ περιορίζεται σε αυτούς τους τρεις –αν υπάρχουν και οι τρεις. Μετά υπάρχουν οι φίλοι μας και τα φλερτ: ο γοητευτικός μέντορας, ο πιτσιρικάς που μας την πέφτει ξεδιάντροπα, ο συνάδελφος που μας κολακεύει, ο serial liker στο facebook, ο παλιός συμφοιτητής, ο ασφαλιστής μας, ο υδραυλικός μας, ο γυμναστής με τον οποίο φυσικά φλερτάρουμε, ο αγαπημένος μας μπάρμαν (όλες έχουμε έναν) και τελοσπάντων τα επαγγέλματα δεν έχουν τέλος, εγώ ας πούμε έχω αγαπημένο βιβλιοπώλη. Ποιοι είναι φίλοι και ποιοι φλερτ κανείς δεν ξέρει, άβυσσος η ψυχή της γυναίκας. Ας πούμε ότι φίλοι είναι αυτοί με τους οποίους δεν θέλουμε να κάνουμε σεξ. Και φλερτ όλοι αυτοί που θα μπορούσαμε. Σε αντίθεση με τους άνδρες δεν βρίσκουμε ότι ο χρόνος που περνάμε με έναν εκπρόσωπο του άλλου φύλλου πάει χαμένος όταν δεν οδηγεί στο κρεβάτι. Οπότε, ιδανικά, φτιάχνουμε μια «ομάδα μπάσκετ» από φίλους που καλύπτουν διαφορετικές ανάγκες μας και μας έχουν βασίλισσες. Έγραψα βασίλισσα και σκέφτηκα την Ντενέρις Ταργκάριεν από το αγαπημένο Game of Thrones: σούζα τους έχει. Κατά βάθος δεν θα ξεπεράσει ποτέ τον ήλιο, το φεγγάρι, το αστέρι της και λοιπά ουράνια σώματα, τον Καλ Ντρόγκο, αλλά και τον εραστή της τον έχει και τους συμβουλάτορες και τον πολεμιστή που θα πέθαινε για χάρη της και διάφορους άρχοντες που θέλουν να την παντρευτούν και τον πιο έξυπνο άνδρα του κόσμου της, το νάνο Λάνιστερ, για να αντιμετωπίζει τα διπλωματικά επεισόδια.
Έτσι κι εμείς. Χρειαζόμαστε ένα σύντροφο, έναν πατέρα των παιδιών μας, έναν τύπο που να μαγειρεύει καταπληκτικά, ένα μάστορα, ένα τρυφερό αρκουδάκι πλάι στο οποίο να βλέπουμε σίριαλ, έναν πορνοστάρ για το κρεβάτι μας, έναν οικονομολόγο για τη διαχείριση των χρημάτων μας (ακόμα καλύτερα κάποιον που μπορεί να μας δίνει δανεικά για να ικανοποιούμε τα καπρίτσια μας και λύσεις για να ξεχρεώσουμε τα δάνειά μας), έναν τύπο που ξέρει να χορεύει, έναν καταπληκτικό οδηγό που δεν βαριέται να μας πηγαινοφέρνει, κάποιον που να ξέρει από ζώδια. Έναν πυγμαλίωνα και ένα μαθητή. Ένα συνοδό για το Ηρώδειο, το Φεστιβάλ Αθηνών και την Επίδαυρο. Κάποιον να μας εξηγεί κάθε φορά το οφ σάιντ. Προφανώς και όσα γράφω είναι ακραία και ξεκινούν από μια διάθεση «για να γελάσουμε». Όμως αν τα δούμε ρεαλιστικά είναι όλα όσα θέλουμε. Και βαριόμαστε να τα περιμένουμε από έναν άνδρα. Ακόμα κι αν μπορεί να μας τα προσφέρει, που αμφιβάλλω, δεν τα θέλουμε, όχι από τον ίδιο άνθρωπο. Το ρομάντζο κρατάει λίγο και αν θέλουμε να κρατήσει περισσότερο πρέπει να το απομακρύνουμε από την από κοινού εξόφληση λογαριασμών.
Όλες χρειαζόμαστε ένα ωραίο αγόρι. Ένα μπιμπελό που το κυκλοφορούμε και λυσσάνε οι φίλες μας και χαιρόμαστε να πέφτουμε πάνω στον πρώην μας όταν μας συνοδεύει. Επίσης φοβερό αξεσουάρ είναι ο καλλιεργημένος φίλος μας, αυτός που αγαπάει την τέχνη, έχει διαβάσει φιλοσοφία και ξέρει ποιο είναι το σπουδαίο μυθιστόρημα που μόλις μεταφράστηκε γιατί το έχει ήδη διαβάσει στα αγγλικά.
Για τον καλό εραστή δεν θα μακρηγορήσω γιατί τα γούστα διαφέρουν και ειδικά αυτόν καλό είναι να τον έχουμε ή να τον αλλάζουμε συχνά. Αλλά ακόμα κι αν καταφέρναμε να στελεχώσουμε αυτή την ομάδα από τρομερούς παίκτες, καθέναν στον τομέα του, δεν θα έπαιζε ποτέ μπάλα. Οι συμπαίκτες δεν θα το δέχονταν ποτέ. Οι άνδρες είναι κτητικοί και εγωιστές, αποκλείεται να θέλουν να μοιράζονται την τροφή ή τις γυναίκες τους. Ζηλεύουν αφόρητα. Ακόμα και τη γυναίκα που είναι απλώς φίλη τους ζηλεύουν, μπαίνουν αμέσως στο τριπάκι του ανταγωνισμού: Αν εκείνοι παίζουν τένις μαζί της, ζηλεύουν αυτόν με τον οποίο εκείνη πίνει στα μπαρ. Αν μαζί της κάνουν παρέα σε εκδηλώσεις που έχουν να κάνουν με τη δουλειά, τους τρώει η αγωνία που γυρίζει εκείνη τα Σαββατοκύριακα.
Μήπως να δούμε, ρε κορίτσια κι εμείς, επιτέλους, με καλό μάτι το τέλος της αποκλειστικότητας. Της δικής τους, έτσι για αλλαγή. Ας εξηγηθώ γιατί το εγχείρημα είναι για προχωρημένες: μέχρι στιγμής ονειρευόμαστε/περιμέναμε/κυνηγούσαμε τον έναν, τον ιδανικό, το μοιραίο, τον καταδικό μας σύντροφο. Μαζί του θα τα κάναμε όλα: τα ποτά, τα ξενύχτια, τα brunch στα καινούργια στέκια, τα ρομαντικά Σαββατοκύριακα στη Ρώμη. Μαζί του θα παίρναμε τα βουνά, τις λίμνες, τους Λούσιους ποταμούς, τις θάλασσες. Θα πηγαίναμε στα νησιά το καλοκαίρι και θα γραφόμαστε καποέιρα το χειμώνα. Θα ξεκινούσαμε τραμπολίνο, ιππασία, μαθήματα δημιουργικής κουζίνας, μοντελισμό, one more kilometer, θα διαδηλώναμε έξω από τη Βουλή, θα σώζαμε αδέσποτα, ας μην επεκταθώ άλλο, οι φαντασιώσεις δεν τελειώνουν. Όπως όμως οποιαδήποτε γυναίκα γύρω στα 35 μπορεί να σας διαβεβαιώσει, ακόμα και η καλύτερη σχέση, ο μεγαλύτερος έρωτας δεν είναι για χόρταση και –κυρίως– δεν μπορεί να καλύψει όλους τους το- μείς της ζωής. C’ est la vie. Το ρομαντικό αγόρι που ξέρει από Μποντλέρ και θα έρθει μαζί μας στη βραδιά ποίησης του Εθνικού Θεάτρου ενδεχομένως να πάθει ηλεκτροπληξία αν πάει να αλλάξει μια λάμπα ή να πανικοβάλλεται στη θέα τριών διαφορετικών ειδών πιπεριού στην κουζίνα μας. Ο καταπληκτικός στο σεξ παρτενέρ μπορεί να μην είναι διαθέσιμος για καμία άλλη δραστηριότητα, ενώ ο άνθρωπος που μας δίνει τις καλύτερες επαγγελματικές συμβουλές να μην είναι σε καμία περίπτωση κάποιος που θα θέλαμε να μας συνοδέψει στο επόμενο πάρτι του Best. Γιατί όμως αυτό θα έπρεπε να μας εμποδίζει από το να απολαμβάνουμε τις ιδιότητες/ικανότητες/υπηρεσίες του; «Μια γυναίκα μπορεί να έχει όσους άνδρες θέλει, αρκεί να μη γνωρίζουν ο ένας την ύπαρξη του άλλου», λέει μια σοφή φίλη μου. Εμπρός λοιπόν στο δρόμο που χάραξε η Ντενέρις Ταργκάριεν.
"Μήπως ήρθε τo τέλος της αποκλειστικότητας;"
από την ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΜΒΥΣΗ
... Με τις γυναίκες τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Το πεδίο είναι μεγαλύτερο, οι υποκατηγορίες είναι αμέτρητες: ο άνδρας που έχουμε, ο άνδρας που θέλουμε, ο πρώην που δεν αφήσαμε ποτέ. Ας πούμε πως το σεξ περιορίζεται σε αυτούς τους τρεις –αν υπάρχουν και οι τρεις. Μετά υπάρχουν οι φίλοι μας και τα φλερτ: ο γοητευτικός μέντορας, ο πιτσιρικάς που μας την πέφτει ξεδιάντροπα, ο συνάδελφος που μας κολακεύει, ο serial liker στο facebook, ο παλιός συμφοιτητής, ο ασφαλιστής μας, ο υδραυλικός μας, ο γυμναστής με τον οποίο φυσικά φλερτάρουμε, ο αγαπημένος μας μπάρμαν (όλες έχουμε έναν) και τελοσπάντων τα επαγγέλματα δεν έχουν τέλος, εγώ ας πούμε έχω αγαπημένο βιβλιοπώλη. Ποιοι είναι φίλοι και ποιοι φλερτ κανείς δεν ξέρει, άβυσσος η ψυχή της γυναίκας. Ας πούμε ότι φίλοι είναι αυτοί με τους οποίους δεν θέλουμε να κάνουμε σεξ. Και φλερτ όλοι αυτοί που θα μπορούσαμε. Σε αντίθεση με τους άνδρες δεν βρίσκουμε ότι ο χρόνος που περνάμε με έναν εκπρόσωπο του άλλου φύλλου πάει χαμένος όταν δεν οδηγεί στο κρεβάτι. Οπότε, ιδανικά, φτιάχνουμε μια «ομάδα μπάσκετ» από φίλους που καλύπτουν διαφορετικές ανάγκες μας και μας έχουν βασίλισσες. Έγραψα βασίλισσα και σκέφτηκα την Ντενέρις Ταργκάριεν από το αγαπημένο Game of Thrones: σούζα τους έχει. Κατά βάθος δεν θα ξεπεράσει ποτέ τον ήλιο, το φεγγάρι, το αστέρι της και λοιπά ουράνια σώματα, τον Καλ Ντρόγκο, αλλά και τον εραστή της τον έχει και τους συμβουλάτορες και τον πολεμιστή που θα πέθαινε για χάρη της και διάφορους άρχοντες που θέλουν να την παντρευτούν και τον πιο έξυπνο άνδρα του κόσμου της, το νάνο Λάνιστερ, για να αντιμετωπίζει τα διπλωματικά επεισόδια.
Έτσι κι εμείς. Χρειαζόμαστε ένα σύντροφο, έναν πατέρα των παιδιών μας, έναν τύπο που να μαγειρεύει καταπληκτικά, ένα μάστορα, ένα τρυφερό αρκουδάκι πλάι στο οποίο να βλέπουμε σίριαλ, έναν πορνοστάρ για το κρεβάτι μας, έναν οικονομολόγο για τη διαχείριση των χρημάτων μας (ακόμα καλύτερα κάποιον που μπορεί να μας δίνει δανεικά για να ικανοποιούμε τα καπρίτσια μας και λύσεις για να ξεχρεώσουμε τα δάνειά μας), έναν τύπο που ξέρει να χορεύει, έναν καταπληκτικό οδηγό που δεν βαριέται να μας πηγαινοφέρνει, κάποιον που να ξέρει από ζώδια. Έναν πυγμαλίωνα και ένα μαθητή. Ένα συνοδό για το Ηρώδειο, το Φεστιβάλ Αθηνών και την Επίδαυρο. Κάποιον να μας εξηγεί κάθε φορά το οφ σάιντ. Προφανώς και όσα γράφω είναι ακραία και ξεκινούν από μια διάθεση «για να γελάσουμε». Όμως αν τα δούμε ρεαλιστικά είναι όλα όσα θέλουμε. Και βαριόμαστε να τα περιμένουμε από έναν άνδρα. Ακόμα κι αν μπορεί να μας τα προσφέρει, που αμφιβάλλω, δεν τα θέλουμε, όχι από τον ίδιο άνθρωπο. Το ρομάντζο κρατάει λίγο και αν θέλουμε να κρατήσει περισσότερο πρέπει να το απομακρύνουμε από την από κοινού εξόφληση λογαριασμών.
Όλες χρειαζόμαστε ένα ωραίο αγόρι. Ένα μπιμπελό που το κυκλοφορούμε και λυσσάνε οι φίλες μας και χαιρόμαστε να πέφτουμε πάνω στον πρώην μας όταν μας συνοδεύει. Επίσης φοβερό αξεσουάρ είναι ο καλλιεργημένος φίλος μας, αυτός που αγαπάει την τέχνη, έχει διαβάσει φιλοσοφία και ξέρει ποιο είναι το σπουδαίο μυθιστόρημα που μόλις μεταφράστηκε γιατί το έχει ήδη διαβάσει στα αγγλικά.
Για τον καλό εραστή δεν θα μακρηγορήσω γιατί τα γούστα διαφέρουν και ειδικά αυτόν καλό είναι να τον έχουμε ή να τον αλλάζουμε συχνά. Αλλά ακόμα κι αν καταφέρναμε να στελεχώσουμε αυτή την ομάδα από τρομερούς παίκτες, καθέναν στον τομέα του, δεν θα έπαιζε ποτέ μπάλα. Οι συμπαίκτες δεν θα το δέχονταν ποτέ. Οι άνδρες είναι κτητικοί και εγωιστές, αποκλείεται να θέλουν να μοιράζονται την τροφή ή τις γυναίκες τους. Ζηλεύουν αφόρητα. Ακόμα και τη γυναίκα που είναι απλώς φίλη τους ζηλεύουν, μπαίνουν αμέσως στο τριπάκι του ανταγωνισμού: Αν εκείνοι παίζουν τένις μαζί της, ζηλεύουν αυτόν με τον οποίο εκείνη πίνει στα μπαρ. Αν μαζί της κάνουν παρέα σε εκδηλώσεις που έχουν να κάνουν με τη δουλειά, τους τρώει η αγωνία που γυρίζει εκείνη τα Σαββατοκύριακα.
Μήπως να δούμε, ρε κορίτσια κι εμείς, επιτέλους, με καλό μάτι το τέλος της αποκλειστικότητας. Της δικής τους, έτσι για αλλαγή. Ας εξηγηθώ γιατί το εγχείρημα είναι για προχωρημένες: μέχρι στιγμής ονειρευόμαστε/περιμέναμε/κυνηγούσαμε τον έναν, τον ιδανικό, το μοιραίο, τον καταδικό μας σύντροφο. Μαζί του θα τα κάναμε όλα: τα ποτά, τα ξενύχτια, τα brunch στα καινούργια στέκια, τα ρομαντικά Σαββατοκύριακα στη Ρώμη. Μαζί του θα παίρναμε τα βουνά, τις λίμνες, τους Λούσιους ποταμούς, τις θάλασσες. Θα πηγαίναμε στα νησιά το καλοκαίρι και θα γραφόμαστε καποέιρα το χειμώνα. Θα ξεκινούσαμε τραμπολίνο, ιππασία, μαθήματα δημιουργικής κουζίνας, μοντελισμό, one more kilometer, θα διαδηλώναμε έξω από τη Βουλή, θα σώζαμε αδέσποτα, ας μην επεκταθώ άλλο, οι φαντασιώσεις δεν τελειώνουν. Όπως όμως οποιαδήποτε γυναίκα γύρω στα 35 μπορεί να σας διαβεβαιώσει, ακόμα και η καλύτερη σχέση, ο μεγαλύτερος έρωτας δεν είναι για χόρταση και –κυρίως– δεν μπορεί να καλύψει όλους τους το- μείς της ζωής. C’ est la vie. Το ρομαντικό αγόρι που ξέρει από Μποντλέρ και θα έρθει μαζί μας στη βραδιά ποίησης του Εθνικού Θεάτρου ενδεχομένως να πάθει ηλεκτροπληξία αν πάει να αλλάξει μια λάμπα ή να πανικοβάλλεται στη θέα τριών διαφορετικών ειδών πιπεριού στην κουζίνα μας. Ο καταπληκτικός στο σεξ παρτενέρ μπορεί να μην είναι διαθέσιμος για καμία άλλη δραστηριότητα, ενώ ο άνθρωπος που μας δίνει τις καλύτερες επαγγελματικές συμβουλές να μην είναι σε καμία περίπτωση κάποιος που θα θέλαμε να μας συνοδέψει στο επόμενο πάρτι του Best. Γιατί όμως αυτό θα έπρεπε να μας εμποδίζει από το να απολαμβάνουμε τις ιδιότητες/ικανότητες/υπηρεσίες του; «Μια γυναίκα μπορεί να έχει όσους άνδρες θέλει, αρκεί να μη γνωρίζουν ο ένας την ύπαρξη του άλλου», λέει μια σοφή φίλη μου. Εμπρός λοιπόν στο δρόμο που χάραξε η Ντενέρις Ταργκάριεν.
