Με τους/τις ομοφυλοφιλουςες ποτε δεν τα πηγαινα καλα. Δεν τους φοβομουν, ουτε τους μισουσα, απλα μου ησαν αδιαφοροιες. Οταν ειμαστε πιτσιρικαδες και βλεπαμε καναν παιδι, λιγο διαφορετικο, οχι τοσο "αντρα" ομως εμεις, τον πειραζαμε, το φωναζαμε γυναικωτο, πουσταρα και αλλα τετοια. Και καμια φορα αν αντιδρουσε, ετρωγε καμια ψιλη. Μεγαλωνοντας, πολιτικοποιηθηκα,αλλαξα αποψεις και σταση απεναντι τους, αλλα σε γενικες γραμμες τουςτις απεφευγα.
Το 2001 σε ηλικια 30+ γνωρισα μια κοπελα στην Αθηνα οπου ζουσα. Στην αρχη η σχεση μας ειχε να κανει με αλισβερισι ναρκωτικων. Στην πορεια γιναμε και φιλοι και καναμε και sex. Σιγα-σιγα οσο με εμπιστευοταν, αρχισε να μου αποκαλυπτει οτι τις αρεσαν οι γυναικες πιο πολυ και αργοτερα οτι ηθελε να ειναι αντρας. Οταν τα ακουγα αυτα γελουσα. Μεχρι το 2006 που εφυγα απο την Αθηνα καναμε παρεα. Οχι καθημερινα αλλα βρισκομασταν συχνα. Αντιρατσιστικα φαστιβαλ, στεκι μεταναστων στα Εξαρχεια οπου στεγαζεται η λεσβιακη ομαδα Αθηνας κ.α. Σε μια απο τις εξοδους μας μου ειχε γνωρισει κι 2 τραβεστι. Νομιζω εναν τοντην ελεγαν Δημητρα, αλλα δεν ειμαι σιγουρος. Καθως τους εβλεπα δεν ηξερα αν πρεπει να βαλω τα γελια ή να σηκωθω να φυγω. Δεν μου φανηκαν κακοι ανθρωποι, αλλα τα στεροτυπα που ειχα, παρολο που θεωρουσα τον εαυτο μου αριστερο-προοδευτικο, δεν με αφηναν να αποδεχτω τη διαφορετικοτητα τους.
Εφυγα απο την Αθηνα και γυρισα στο χωριο. Με την κοπελα κρατησα μια πολυ αραιη επικοινωνια. Ενα βραδι μετα απο χρονια ειδα μια εκπομπη στην tv με θεμα αυτους τους ανθρωπους. Εδειχνε αντρες και γυναικες που αλλαξαν φυλο. Στην αρχη αλλαξα καναλι, αλλα μετα οταν μου ηρθε στο μυαλο η φιλη μου καθησα και την ειδα. Τοτε καταλαβα πραγματικα τη φιλη μου και πως νοιωθουν αυτα τα ατομα. Ποσο δυστηχισμενα ειναι γιατι νοιωθουν εγκλωβισμενα σε ξενο σωμα. Την πηρα τηλεφωνο. Μιλισαμε και μου ειπε ειπε οτι θα εφευγε για Αγγλια. Μου ειπε οτι ηταν καλα, ειχε σχεση με μια κοπελα, ειχε ξεκοψει απο ναρκωτικα και μου ζητηζε mail για να τα λεμε.
Χτες που διαβασα αυτο το θεμα την ξανα θυμηθηκα. Δεν εχω πλεον επεφες μαζι της, αλλα ευχομε να ειναι καλα και να εχει παντα ανθρωπους διπλα της που να την αγαπουν γιατι ηταν ξηγημενο ατομο και αν την κανει καλα να ειναι αντρας, ας ειναι αντρας.
Ακομα δεν εχω καταλαβει την ψυχοσυνθεση αυτων των ανθρωπων, δεν μπορω να χωνεψω οτι αν την ξανασυναντουσα και ηταν πλεον αντρας, θα μπορουσαμε να παμε μαζι γηπεδο και να πλακωθουμε με τους μπατσους ή οτι αυτες οι εγχειρησεις που κανουν σε κανουν αντρα. Ουτε διαβασα ουτε και ειδα τα βιντεο ολα κι αν ειδα καποια δεν τα καταλαβα. Αυτο που θελω να πω ομως τωρα που θυμηθακα τη φιλη μου ειναι πως σε αυτα τα ατομα, αξιζει ο σεβασμος κι ας ειναι διαφορετηκα απο εμας τους "ομαλους". Αν ποτε κανω παιδια δεν θα ηθελα να γινουν ομοφυλοφιλα, αν ομως γινουν θα με εχουν παντα διπλα τους.