Άχρηστες αλλά ενδιαφέρουσες πληροφορίες!

Είναι αλήθεια ότι τα αγόρια είναι πιο επιθετικά

Από άποψης φυσιολογίας, η επιθετικότητα ελέγχεται από την τεστοστερόνη, ορμόνη που εκκρίνεται από τους γεννητικούς αδένες, πιο συγκεκριμένα από τους όρχεις. Έτσι η επιθετικότητα είναι κατεξοχήν αντρικό χαρακτηριστικό.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο ευνουχισμός μειώνει την επιθετικότητα. Και οι ωοθήκες φυσικά εκκρίνουν τεστοστερόνη, αλλά σε μικρότερες ποσότητες. Στις γυναίκες η επιθετικότητα εξαρτάται περισσότερο από την προλατίνη, ουσία που εκκρίνεται από την υπόφυση. Πρόκειται για ορμόνη που καθορίζει τη φροντίδα των γονιών για την προστασία των νεογνών. Η βιολογία του ανθρώπου επηρεάζεται σημαντικά από πολιτιστικούς παράγοντες.
Η παιδεία και η ανάγνωση βιβλίων, η αποδοχή ή η απόρριψη συγκεκριμένων τρόπων συμπεριφοράς, οι θεσμοί ή η ύπαρξη τρόπων καταστολής, μπορούν να ωθήσουν ή να απωθήσουν την επιθετικότητα. Σε γενικές γραμμές η επιθετική συμπεριφορά γίνεται εύκολα αποδεκτή όταν προέρχεται από τον άντρα -τις περισσότερες φορές υποκινείται απ' αυτόν-, ενώ επικρίνεται όταν προέρχεται από τη γυναίκα.

 

Γιατί σκεφτόμαστε πριν απαντήσουμε

Χρειάζεται ένα χρονικό διάστημα για να δούμε μια νοητική εικόνα. Στην ερώτηση "τι σχήμα έχουν τα αφτιά του αλόγου", ακολουθούμε την εξής διαδικασία: Στρέφουμε το βλέμμα αλλού και προσπαθούμε να φανταστούμε πρώτα το αντικείμενο και μετά την τριγωνική μορφή.
Στα δευτερόλεπτα που μεσολαβούν πριν από την απάντηση, στο τμήμα του εγκεφαλικού φλοιού που αντιστοιχεί στον αυχένα, σχηματίζεται η εικόνα του ζώου˙ το άλογο παίρνει σάρκα και οστά και η προσοχή μας επικεντρώνεται στο σχήμα του κεφαλιού του.
Τα δεδομένα που βρίσκονται καταγραμμένα στην οπτική μνήμη, η οποία εδρεύει στην περιοχή των κροτάφων, στέλνονται σ' αυτή την περιοχή του εγκεφάλου, γιατί μόνο εκεί μπορούν να οργανωθούν στο χώρο σαν να έβλεπε το μάτι ένα αληθινό άλογο. Αν επαναλάβουμε την ερώτηση ένας ενήλικος θα απαντήσει χωρίς δισταγμό, ενώ ένα παιδί θα πρέπει να φανταστεί ένα άλογο.
Τα παιδιά, σε σχέση με τους ενηλίκους, ανατρέχουν πιο συχνά στην οπτικοποίηση, γιατί δε διαθέτουν ξεκάθαρες κατηγορίες εικόνων.

 

Γιατί συχνά ξεχνάμε τα ραντεβού μας

Το να ξεχνά κάποιος το ραντεβού που έχει δώσει ή να δίνει ένα χωρίς να θυμάται ότι έχει κλείσει κι άλλο την ίδια ώρα, είναι ένα αρκετά διαδεδομένο φαινόμενο, ιδίως όταν οι συναντήσεις είναι διαφορετικού είδους.
Αυτό συμβαίνει γιατί όλα όσα επεξεργάζεται ο νους μας αντιστοιχούν σε φυσιολογικές διεργασίες του εγκεφάλου μας. Το να κλείσουμε ένα ραντεβού με τον οδοντίατρο την Τρίτη στις 10:00 κι ένα άλλο, επαγγελματικό, μ' ένα συνάδελφό μας την ίδια ώρα, είναι σχεδόν αναπόφευκτη αναποδιά, γιατί οι δύο υποχρεώσεις αφορούν σε δύο ξεχωριστά περιβάλλοντα της καθημερινής μας ζωής, συνεπώς "αρχειοθετούνται" σε δύο διαφορετικές περιοχές της βραχυχρόνιας μνήμης. Η ανάμνηση είναι η διαδοχική ενεργοποίηση ομάδων νευρώνων που συνδέονται μεταξύ τους σε μια νοητική οδό. Επειδή λοιπόν οι δύο νοητικές οδοί που οδηγούν στο να θυμόμαστε τα δύο ραντεβού, τα οποία ανήκουν σε ξεχωριστά περιβάλλοντα της ζωής μας, δεν έχουν φυσιολογικούς δεσμούς μεταξύ τους, είναι πολύ δύσκολο, όταν σκεφτόμαστε το ένα από τα δύο, να θυμηθούμε και το άλλο.

 

Γιατί οι γυναίκες αηδιάζουν περισσότερο από τους άντρες

Οι γυναίκες αηδιάζουν συχνότερα, συγκριτικά με τους άντρες, όταν βλέπουν πληγές, σκουπίδια ή έντομα.
Η αποστροφή που νιώθουν τις προστατεύει από τον κίνδυνο μετάδοσης μολυσματικών ασθενειών που επιφέρουν τον θάνατο. Οι επιστήμονες θεωρούν ότι ο αναπαραγωγικός ρόλος των γυναικών τις καθιστά πιο ευαίσθητες. Καθώς το ανθρώπινο είδος έχει ως στόχο του την επιβίωση, οι γυναίκες πρέπει να αποφεύγουν ουσίες που ενδεχομένως θα μπορούσαν να τις βλάψουν. Και οι νέοι αηδιάζουν ευκολότερα από τους μεγαλύτερους. Τα άτομα σε ηλικία αναπαραγωγής προστατεύουν ενστικτωδώς την ικανότητά τους να κάνουν παιδιά.
Το γεγονός ότι το αίσθημα αηδίας μάς προστατεύει από τον κίνδυνο μετάδοσης ασθενειών αποδείχθηκε μετά από έρευνα που διενήργησε το London School of Hygiene and Tropical Medicine στη Μεγάλη Βρετανία. Οι αντιδράσεις 40.000 ατόμων κατέδειξαν ότι ένα ύφασμα λεκιασμένο με μια ακαθόριστη ουσία προκαλούσε λιγότερη αηδία από την επαφή με σωματικά υγρά. Επίσης τα έντομα προκαλούσαν πιο έντονες αντιδράσεις συγκριτικά με τα σκουλήκια.

 

Γιατί τις ώρες αιχμής όλοι οι οδηγοί συμπεριφέρονται με τον ίδιο σχεδόν τρόπο

Η καθημερινή ρουτίνα δεν επιτρέπει στους οδηγούς να αλλάξουν τις συνήθειές τους ώστε να αποφύγουν τις εκνευριστικές καθυστερήσεις και το μποτιλιάρισμα.
Τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της συμπεριφοράς είναι η οδήγηση προς τη δουλειά και η πρωινή "διανομή" των παιδιών στο σχολείο. Σ' αυτού του είδους τις διαδρομές οι οδηγοί δεν είναι καθόλου ευέλικτοι. Το φαινόμενο εντείνεται στην αρχή και στο τέλος των σχολικών διακοπών, όταν η κίνηση στους δρόμους αλλάζει εντελώς.
Πάντως και οι εμμονές μας επηρεάζουν την κίνηση στους δρόμους. Οι οδηγοί ακολουθούν δικά τους νοητά μοντέλα διαδρομών, σύμφωνα με τα οποία έχουν υπολογίσει το χρόνο που απαιτείται για να φτάσουν στον προορισμό τους. Και όχι μόνο.
Συχνά προσθέτουν και το χρόνο της καθυστέρησης αν συναντήσουν κίνηση. Το να ξεπεράσει κάποιος τέτοιου είδους προκαταλήψεις είναι πολύ δύσκολο γιατί κινούμαστε στην πόλη με βάση τις παλαιότερες οδηγικές μας εμπειρίες ακολουθώντας την οικεία σ' εμάς διαδρομή, χωρίς να σημαίνει ότι είναι και η καλύτερη.

 

Γιατί οι Σκοτσέζοι θεωρούνται τσιγκούνηδες

Τα ανέκδοτα για την τσιγκουνιά των Σκοτσέζων άρχισαν να διαδίδονται στα τέλη του 1700.
Σύμφωνα με την Κρίστι Ντέιβις, ειδική του χιούμορ και καθηγήτρια κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ, στην Αγγλία, γεννήθηκαν για να γελοιοποιήσουν την καθημερινή ζωή στις περιοχές όπου αναπτυσσόταν η νέα βιομηχανική και καπιταλιστική κοινωνία και στις οποίες είχε γίνει πολύ σημαντική η αποταμίευση χρημάτων.
Οι κάτοικοι της Ουαλίας, της Ελβετίας και της ανατολικής ακτής των ΗΠΑ, όπως και οι Γενοβέζοι, έγιναν επίσης πρωταγωνιστές παρόμοιων ανέκδοτων σε διαφορετικές εποχές, για να μην αναφερθούμε στους Εβραίους. Για να καταλάβουμε γιατί αυτό το είδος των ανέκδοτων προκαλεί γέλιο, η Ντέιβις προτείνει να σκεφτούμε το λούνα παρκ. Το να βλέπουμε την εικόνα μας σ' έναν παραμορφωτικό καθρέφτη προκαλεί πάντα ιλαρότητα.

 

Πώς φτιάχνονται τα κεράκια που δε σβήνουν

Τα δύο κύρια μέρη ενός κανονικού κεριού είναι το καύσιμο, κερί ή παραφίνη, και το φιτίλι, ένας σπάγκος που απορροφά το λιωμένο κερί.
Κανονικά, στην άκρη του φιτιλιού υπάρχει ένας δαυλός που καίει, αρκετά θερμός ώστε να κάνει το καύσιμο να εξατμίζεται, αλλά όχι τόσο ώστε να καίει και τον ατμό. Το μυστικό για να μη σβήνει το κερί είναι να προσθέσει κάποιος στο φιτίλι κάτι που να κρατάει το δαυλό αρκετά θερμό, ώστε να λειτουργεί ως μέσο ανάφλεξης του ατμού. Αυτό είναι τις περισσότερες φορές σκόνη μαγνησίου, μετάλλου που καίγεται με την παρουσία του οξυγόνου του αέρα. Αν σβήσει η φλόγα ο δαυλός που καίγεται "πυροδοτεί" το μαγνήσιο, το οποίο με τη σειρά του παράγει την απαραίτητη θερμότητα για να καεί ο ατμός και να ξανανάψει το κερί.

 

Είναι ασφαλείς οι κάρτες ανανέωσης των κινητών τηλεφώνων

Όταν αγοράζουμε μια κάρτα ανανέωσης πληρώνουμε το ποσό που αντιστοιχεί στην τιμή ενός συγκεκριμένου αριθμού τηλεφωνικών μονάδων. Αυτές δεν προστίθενται αυτόματα στο κινητό μας.
Πρέπει να γίνουν μια σειρά από ενέργειες μέσω της κάρτας SIM, μικροϋπολογιστή που περιέχει όλες τις πληροφορίες που αφορούν στο συνδρομητή. Όταν πληκτρολογούμε τον κρυμμένο αριθμό της κάρτας ανανέωσης η εταιρεία κινητής τηλεφωνίας τον επιβεβαιώνει και πιστώνει την κάρτα SIM του κινητού που ζητά ανανέωση λογαριασμού.
Ο συνδρομητής προστατεύεται από τον κίνδυνο αγοράς χρησιμοποιημένης κάρτας, γιατί κάθε συγκεκριμένος συνδυασμός ψηφίων χρησιμοποιείται μόνο μία φόρα. Επιπλέον η εταιρεία κινητής τηλεφωνίας μπορεί να ξεχωρίσει έναν έγκυρο από έναν πλαστό αριθμό χάρη σε συγκεκριμένους μηχανισμούς ασφαλείας που διαφέρουν από εταιρεία σε εταιρεία.
Μπορεί να έχει έναν αυτόματο κατάλογο αναγνώρισης όλων των αριθμών ανανέωσης ή οι κωδικοί αριθμοί στις κάρτες να ακολουθούν μαθηματικούς συνδυασμούς που δύσκολα αποκωδικοποιούνται. Μπορεί μάλιστα κάποια εταιρεία να έχει και τις δύο αυτές μεθόδους προστασίας.
Εξάλλου τα πολλά ψηφία του κωδικού της κάρτας (συνήθως 12) κάνουν απίθανη την περίπτωση να καταφέρει κάποιος να βρει στην τύχη έναν έγκυρο αριθμό ανανέωσης.

 

Ποια είναι η διάρκεια ζωής του μπετόν αρμέ

Το μπετόν αρμέ είναι σκυρόδεμα ενισχυμένο με ατσαλόβεργες. Είναι ακόμα πρόωρο να προσδιορίσουμε τη μέση διάρκεια ζωής του συγκεκριμένου υλικού. Αν και η δημιουργία του ανάγεται στις αρχές του αιώνα, οι πρώτες ολοκληρωμένες κατασκευές με αποκλειστικά αυτό το υλικό εμφανίστηκαν στις δεκαετίες του 1920 και 1930.
Θεωρητικά ένα καλό σκυρόδεμα θα πρέπει να έχει τον ίδιο "κύκλο ζωής" με το πέτρωμα από το οποίο αποτελείται. Το σκυρόδεμα είναι ένα σύνολο από νερό, άμμο, χαλίκια και τσιμέντο. Το τσιμέντο παρασκευάζεται από ασβεστόλιθους. Το ρευστό σκυρόδεμα "ρίχνεται" μέσα από σωλήνες οι οποίοι συνδέονται με την μπετονιέρα ως άμορφη μάζα και στη συνέχεια "στρώνεται". Μετά την πάροδο 28 ημερών έχει πλήρως σταθεροποιηθεί και η αντοχή του φτάνει τα απαιτούμενα όρια που προβλέπονται από τις προδιαγραφές. Η διαδικασία πήξης του συνεχίζεται σχεδόν επ' άπειρον.
Εντούτοις υπάρχουν κάποια όρια. Στη δεκαετία του 1960, η οποία θεωρείται περίοδος της κατά κόρον χρήσης του, επικρατούσε η αντίληψη ότι το σκυρόδεμα είναι αδιάβροχο. Στην πραγματικότητα το βρόχινο νερό μπορεί να διεισδύσει στο τσιμέντο οξειδώνοντας τη μεταλλική δομή και ανοίγοντας ρωγμές.
Άλλοι εξωτερικοί παράγοντες που μειώνουν την αντοχή του οικοδομήματος είναι η περιβαλλοντολογική ρύπανση και οι χλωριούχες ενώσεις που υπάρχουν στο αλμυρό νερό. Εξάλλου τις περιόδους καύσωνα δεν επιτρέπεται η παρασκευή και χρήση του. Αυτό που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι ότι όσο πιο πολύ γίνονται σεβαστές οι προδιαγραφές που θέτει ο νόμος για την κατασκευή ενός κτιρίου τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η αντοχή του οικοδομήματος.
Όπως προείπαμε, σήμερα είναι πολύ νωρίς για να μπορέσουμε να υπολογίσουμε το μέσο όρο ζωής ενός κτιρίου κατασκευασμένου από μπετόν αρμέ.

 

Πώς φτιάχνονται τα πυροτεχνήματα

Τα πυροτεχνήματα δημιουργούνται όταν καίγεται ένα μείγμα χημικών ουσιών, συνήθως θειούχου αντιμονίου, άνθρακα και θείου, μαζί με μεταλλικές ενώσεις, οι οποίες όταν θερμαίνονται εκπέμπουν χρωματιστό φως.
Εναλλάσσοντας αυτά τα μέταλλα πετυχαίνουμε διάφορα χρώματα (το κόκκινο από το ανθρακικό στρόντιο, το τιρκουάζ από το οξείδιο του χαλκού). Στο μείγμα προστίθεται νερό και φτιάχνεται έτσι μια πάστα που κόβεται σε κύβους και καλύπτεται από πυρίτιδα. Όλα αυτά τυλίγονται με χαρτόνι (κορμός πυροτεχνήματος) μαζί μ' ένα φιτίλι. Όταν το πυροτέχνημα εκραγεί, οι κύβοι διασκορπίζονται στον ουρανό και φτιάχνουν, ανάλογα με το πώς έχουν τοποθετηθεί, σιντριβάνια φωτός και σχέδια. Οι ρουκέτες είτε πυροδοτούνται ταυτόχρονα είτε συγχρονίζονται με μουσική, με τη βοήθεια ενός υπολογιστή κι ενός μικροτσίπ που έχει τοποθετηθεί στο περιτύλιγμά τους.

 

Πώς λειτουργεί ο φούρνος μικροκυμάτων

Ο φούρνος μικροκυμάτων δε ζεσταίνει από μέσα προς τα έξω, όπως φημολογείται.

Αντιθέτως χρησιμοποιεί μια πολύ διαφορετική διαδικασία απ' ό,τι ένας συμβατικός φούρνος πυρακτώσεως. Παράγει ραδιοκύματα υψηλής ενέργειας που διαπερνούν το μεγαλύτερο μέρος του φαγητού, αλλά όχι όλο. Το νερό, τα λίπη και τα ζάχαρα απορροφούν τα κύματα και μετατρέπουν την ενέργειά τους σε θερμότητα, με την οποία ξεκινά το αναπόσπαστο μέρος της μαγειρικής διαδικασίας: οι χημικές αντιδράσεις. Τα ραδιοκύματα αντανακλώνται από τα μέταλλα, γι' αυτό το εσωτερικό ενός φούρνου μικροκυμάτων είναι από μέταλλο και, συχνά, το πορτάκι του από γυαλί με μεταλλικό επίχρισμα. Τα μικροκύματα δημιουργούνται από το μάγνητρο, ένα μηχανισμό που τροφοδοτείται με ρεύμα τόσο υψηλής τάσης όσο και των καλωδίων της ΔΕΗ στους δρόμους. Αυτή την τάση την παρέχει ένας τροφοδότης που αποθηκεύει ηλεκτρισμό, ώσπου να δώσει μέσω ενός μετασχηματιστή το υψηλό βολτάζ που απαιτεί το μάγνητρο. Τα κύματα διαχέονται ομοιόμορφα στο θάλαμο από ένα ρότορα ή διακυμαντή, ώστε να μην καεί κάποιο μέρος του φαγητού που ζεσταίνουμε. Για να μην καεί το χέρι μας, αν ανοίξουμε κατά λάθος το πορτάκι, υπάρχει ένας διακόπτης ασφαλείας, ο οποίος διακόπτει τη λειτουργία του μάγνητρου όταν η πόρτα δεν είναι ερμητικά κλειστή.

 

Γιατί ο υδράργυρος των θερμόμετρων δεν πέφτει από μόνος του

Τα θερμόμετρα που μετρούν τη θερμοκρασία του σώματος έχουν μια στένωση της διαμέτρου στη βάση του γυάλινου δοχείου υδραργύρου (βολβού) η οποία εμποδίζει την οπισθοδρόμηση του υδραργύρου από τη μέγιστη ένδειξη, όταν το θερμόμετρο απομακρύνεται από το σώμα.
Αυτά τα θερμόμετρα ονομάζονται "θερμόμετρα μεγίστου" γιατί δείχνουν τη μέγιστη θερμοκρασία που σημειώθηκε από τη στιγμή που μηδενίστηκε το θερμόμετρο. Ο λόγος που δημιουργήθηκε αυτή η στένωση είναι η αποφυγή της απότομης πτώσης της στάθμης του υδραργύρου με το πέρας της μέτρησης και μόλις το θερμόμετρο εκτεθεί σε θερμοκρασία μεγαλύτερη των 36 βαθμών.

 

Γιατί η αλυσίδα των ποδηλάτων βρίσκεται στη δεξιά πλευρά

Πρόκειται για τυχαία επιλογή, η οποία αποδείχθηκε σωστή κατά την πρακτική της εφαρμογή.

Αν η αλυσίδα φύγει τοποθετείται για ασφάλεια στα γρανάζια, καθώς ο ποδηλάτης είναι προστατευμένος από την κίνηση του δρόμου. Η θέση της αλυσίδας στα δεξιά ισχύει ακόμα και στην Αγγλία, όπου η κίνηση των αυτοκινήτων γίνεται με την αντίθετη φορά. Μια άλλη εξήγηση σχετίζεται με τη μηχανική των ποδηλάτων. Προκειμένου τα γρανάζια τους να αλλάζουν ταχύτητες, βιδώνουν στον πίσω τροχό. Έτσι η περιστροφή γύρω από τον άξονα του τροχού, η οποία γίνεται με τη φορά του ρολογιού, διατηρεί σφιγμένα τα γρανάζια πάνω στον τροχό. Με την αλυσίδα στα αριστερά η περιστροφή των δεξιόστροφων γραναζιών θα γινόταν με φορά αντίθετη από εκείνη του ρολογιού, με αποτέλεσμα να ξεβιδώνουν. Παρ' όλα αυτά, το αριστερό πετάλι διαθέτει αριστερόστροφη βίδα για να διατηρείται σταθερό. Σε κάθε περίπτωση, αν είναι απαραίτητο η αλυσίδα τοποθετείται και στα αριστερά, όπως συμβαίνει με τη μία από τις δύο αλυσίδες των διθέσιων ποδηλάτων.

 

Αληθεύει ότι οι πιλότοι της Φόρμουλα 1 δεν έχουν δίπλωμα οδήγησης

Οι πιλότοι της Φόρμουλα 1 δεν υποχρεούνται να έχουν δίπλωμα οδήγησης. Πρέπει να είναι κάτοχοι του ειδικού διπλώματος Σούπερ Λάισενς, που εκδίδει η Διεθνής Ομοσπονδία Αυτοκινήτου (FIA).
Χορηγείται σε όποιον τρέχει τακτικά σε μικρότερες κατηγορίες αυτοκινήτων όπως τα F Cart, F 3000 ή τα F Nissan. Στην περίπτωση που κάποιος κατασκευαστής της Φόρμουλα 1 χρησιμοποιήσει οδηγό ο οποίος δε διαθέτει την απαιτούμενη εμπειρία, ο πιλότος υποχρεούται να τρέξει δοκιμαστικά σε απόσταση τουλάχιστον 20.000 χιλιομέτρων με αυτοκίνητο F1.
Κάποιες φορές ωστόσο οι Αρχές δε διστάζουν να αφαιρέσουν το δίπλωμα οδήγησης από τους πιλότους που υπερβαίνουν το όριο ταχύτητας στο δρόμο και όχι στην πίστα!
Πρόσφατο είναι το περιστατικό στο οποίο ενεπλάκη ο Χουάν Πάμπλο Μοντόγια (Williams-BMW). Το Μάιο του 2003 η Τροχαία αφαίρεσε το δίπλωμα του Κολομβιανού οδηγού, ο οποίος έτρεχε σε γαλλικό αυτοκινητόδρομο με 204 χμ./ώρα. Το γεγονός αυτό δεν τον εμπόδισε να κερδίσει το Γκραν Πρι του Μόντε Κάρλο. Το ρεκόρ ωστόσο κατέχει ο Ραλφ Σουμάχερ - στην Αυστρία τού έχουν αφαιρέσει το δίπλωμα τρεις φορές.

 

Πόσο μπορεί κάποιος να κρατήσει την αναπνοή του

Η εκούσια διακοπή της αναπνοής κρατά κατά μέσο όρο 45-60 δευτερόλεπτα, κάτι που όλοι μπορούμε να επιτύχουμε. Μετά από αυτό το σημείο και λόγω της σταδιακής ελάττωσης της μερικής πίεσης του οξυγόνου καθώς και της ταυτόχρονης αύξησης της μερικής πίεσης του διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα, το αναπνευστικό κέντρο στέλνει νευρικά ερεθίσματα στο διάφραγμα, κάτι που οι περισσότεροι από μας αντιλαμβανόμαστε ως τρέμουλο. Τα άτομα που προπονούνται τόσο σωματικά όσο και νοητικά μπορούν να επιμηκύνουν σημαντικά το χρόνο που κρατούν την αναπνοή τους.
Ένας από τους παγκόσμιους πρωταθλητές, ο Τζιανλούκα Τζενόνι, κατόρθωσε να παραμείνει ακίνητος, χωρίς να αναπνέει, για εφτά λεπτά και τριάντα δευτερόλεπτα. Ένα άλλο ρεκόρ, το οποίο κατέχει ο Ουμπέρτο Παλισάρι, είναι η κατάδυση (διάρκειας δύο λεπτών και 57 δευτερολέπτων) στα 150 μέτρα βάθος, φορτωμένος με εξοπλισμό έτσι ώστε να ενέχεται και μυϊκή προσπάθεια.

 

Μπορεί το μπαλάκι του τένις να σκοτώσει άνθρωπο όταν πέσει από ψηλά?

Είναι απίθανο το μπαλάκι του τένις να σκοτώσει κάποιον, απ' όποιο ύψος κι αν πέσει.
Η μέγιστη ταχύτητα που αναπτύσσει κατά την πτώση του δεν ξεπερνά τα τριάντα μέτρα το δευτερόλεπτο. Αντίθετα, η ταχύτητα που αναπτύσσει το μπαλάκι όταν κάνει σερβίς ένας επαγγελματίας τενίστας είναι μεγαλύτερη.
Αν λοιπόν ένα μπαλάκι του τένις πέσει από έναν ουρανοξύστη σε κάποιον περαστικό, θα του προκαλέσει λιγότερο πόνο από εκείνον που θα ένιωθε αν έμπαινε στο δρόμο του Αντρέ Αγκάσι την ώρα που εκτελεί ένα σερβίς.
Το μπαλάκι λοιπόν κρίνεται παμψηφεί αθώο. Το καρφί που πέφτει από ψηλά αποτελεί σοβαρότερη απειλή, καθώς αναπτύσσει μεγαλύτερη ταχύτητα κατά την πτώση του. Προσοχή στα ιπτάμενα μεταλλικά και αιχμηρά αντικείμενα!

 

Έχει περισσότερες πιθανότητες να κληρωθεί ένας αριθμός του Λόττο που έχει καιρό να βγει;

Όχι. Αυτή η άποψη αποτελεί τη βάση πολλών συστημάτων Λόττο, επιστημονικά όμως είναι αστήριχτη.
Αν ίσχυε, το Λόττο δε θα ήταν πια κερδοφόρο για το κράτος. Στα τυχερά παιχνίδια λειτουργεί ο Νόμος των Μεγάλων Αριθμών, δηλαδή όσο αυξάνονται οι κληρώσεις ο αριθμός των περιπτώσεων που βγαίνει το 49 σε σχέση με τον αριθμό των κληρώσεων είναι ίσος με την πιθανότητα να κληρωθεί το 49, δηλαδή μία φορά στις 49.
Στην πραγματικότητα μετά από 200 κληρώσεις, όπως και μετά από 2.000 κληρώσεις, η πιθανότητα να ξαναβγεί το 49 στη 201η κλήρωση -όπως και στη 2.001η- είναι πάντα ίδια.
Πάντως δεν πρέπει να ξεχνάμε έναν ισχυρό ψυχολογικό παράγοντα: οι παίκτες έχουν ανάγκη από μια ελπιδοφόρα προσδοκία. Καθώς η μνήμη τους είναι συνήθως βραχυπρόθεσμη, η μακρόχρονη απουσία ενός αριθμού από τις κληρώσεις δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι έρχεται η ώρα του.

 

Πώς λειτουργεί το όπλο Τέιζερ

Το όπλο Τέιζερ δε σκοτώνει ούτε προκαλεί σωματικές βλάβες, αλλά παραλύει προσωρινά το σώμα, καθώς εισαγάγει υψηλή τάση στον οργανισμό του θύματος.
Η διαδικασία είναι η εξής: η τάση αποσυντονίζει το σύστημα ηλεκτρικής επικοινωνίας του οργανισμού, καθώς πλήττει τις νευρικές ώσεις που ελέγχουν την κίνηση και τη συνείδηση. Επιπροσθέτως, η συχνότητα του ρεύματος μιμείται τα σήματα του ιδίου του σώματος προκαλώντας τους μυς να υπερλειτουργήσουν, ώστε να επέλθει κόπωση.
Τα προηγμένα αστυνομικά Τέιζερ περιέχουν ψηφιακούς μικροεπεξεργαστές που πυροδοτούν αυτόματα κύκλους ηλεκτρικών σοκ, οι οποίοι έχουν διάρκεια πέντε δευτερολέπτων ο καθένας. Επίσης, φέρουν ετικέτες ταυτότητας σε μέγεθος κομφετί, ώστε να γίνεται αυτόματα η καταγραφή του όπλου και της επίθεσης.
Η αποτελεσματικότητα του Τέιζερ οφείλεται στην υψηλή τάση -50.000 βολτ- και στα χαμηλά Αμπέρ -τρία μιλιαμπέρ- που παράγονται στο κύκλωμα ενίσχυσης. Η πίεση είναι αρκετή ώστε να δεσμεύεται η τάση στο ανθρώπινο σώμα, αλλά όχι με τρόπο που να  προκαλεί βλάβες.

 

Ποιος εφεύρε την τηλεόραση

Η πρώτη εκπομπή εικόνας έγινε στο Λονδίνο το 1926 από τον Σκοτσέζο Τζον Λόγκι Μπέιρντ. Το μόνο που κατάφερε ήταν να σχηματιστεί ένα "αδύναμο" κοκκινωπό περίγραμμα από φως νέον που διέθετε ο δέκτης.

Οι πρώτες εκπομπές εικόνας άρχισαν τον Αύγουστο του 1928 σε δύο πολιτείες των ΗΠΑ. Δύο μήνες αργότερα, κυκλοφόρησαν στην αγορά οι πρώτες τηλεοράσεις. Η πρώτη έγχρωμη εκπομπή πραγματοποιήθηκε το 1953 στις ΗΠΑ.
Καθοδικός σωλήνας. Όλα άρχισαν αρκετά χρόνια πριν. Το 1876, ο Γερμανοεβραίος Γιουτζίν Γκολντστάιν ανακάλυψε ότι έναν άδειο γυάλινο σωλήνα κενό από αέρα, οι δύο άκρες του οποίου έχουν διαφορετικό ηλεκτρικό δυναμικό, διαπερνά ροή ακτινοβολίας από τον αρνητικό πόλο (κάθοδος) στο θετικό (άνοδος). Αυτές οι ακτινοβολίες (καθοδικές ακτίνες) δημιουργούσαν εκεί όπου έφταναν ένα φαινόμενο φθορισμού. Το 1888, ένας άλλος Γερμανός, ο Χάινριχ Χερτς, ανακάλυψε τα ραδιοκύματα και, το 1894, ο Γουλιέλμος Μαρκόνι εφεύρε την κεραία. O δρόμος προς την TV άνοιξε οριστικά όταν ανακαλύφθηκε πως μια δέσμη καθοδικών ακτίνων, η οποία μεταβάλλεται ανάλογα με το μαγνητικό πεδίο, μπορούσε να "ζωγραφίσει" μια εικόνα πάνω σε οθόνη.

 

Ποιος εφεύρε το παγωτό

Ο πρόγονος του παγωτού δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην Κίνα, γύρω στο 2000 π.Χ. Παρασκευαζόταν από ελαφρώς βρασμένο ρύζι, μυρωδικά και γάλα, τα οποία τοποθετούνταν στο χιόνι για να πήξουν.
Αργότερα παρασκευάστηκαν γλυκά με βάση παγωμένους χυμούς φρούτων, με ή χωρίς γάλα, και κατά το 13ο αιώνα μπορούσε να τα αγοράσει κάποιος εύκολα στους δρόμους του Πεκίνου. Το 14ο αιώνα έκαναν την εμφάνισή τους στην Ευρώπη, συγκεκριμένα στην Ιταλία, παγωμένα φρούτα και γάλα, τα οποία έφερε ο Μάρκο Πόλο.
Το 16ο αιώνα υπήρχαν αποθήκες γεμάτες χιόνι για το πάγωμα των σερμπετιών στο σαράι του σουλτάνου της Κωνσταντινούπολης. Το 1533, όταν η Κατερίνα των Μεδίκων παντρεύτηκε τον Ερρίκο Β' της Γαλλίας, έφερε στη νέα της πατρίδα ένα παγωμένο επιδόρπιο από γλυκιά κρέμα, η οποία έμοιαζε πολύ με το σημερινό παγωτό. Η τιμή του ήταν αστρονομική, αφού δεν ήταν καθόλου εύκολο να διατηρηθεί ο πάγος το κατακαλόκαιρο.
Το παγωτό λοιπόν ήταν αποκλειστικό προνόμιο των πλουσίων. Όμως γύρω στα 1560 ένας Ισπανός γιατρός που ζούσε στη Ρώμη, ο Μπλάσιους Βιλαφράνκα, ανακάλυψε ότι προσθέτοντας νιτρική ποτάσα στο χιόνι και στον πάγο μπορούσε να καταψύξει οτιδήποτε πολύ πιο γρήγορα.
Αυτή η εφεύρεση έδωσε μεγάλη ώθηση στην παραγωγή παγωτού. Κατά το 19ο αιώνα το παγωτό διαδόθηκε στην Αγγλία και στην Αμερική χάρη στους Ιταλούς μετανάστες που το πωλούσαν στους δρόμους. Οι παγωτατζήδες ονομάστηκαν "χόκι-πόκι", παράφραση του "Ecco un poco", που σημαίνει "ορίστε λιγάκι".