Άχρηστες αλλά ενδιαφέρουσες πληροφορίες!

Γιατί η τσόχα πάνω στην οποία παίζουμε μπιλιάρδο έχει πράσινο χρώμα

Σύμφωνα με την Ελληνική Φίλαθλο Ομοσπονδία (www.billiards.org.gr]www.billiards.org.gr[/url]), το μπιλιάρδο παίζεται πάνω σε ένα ορθογώνιο τραπέζι η άνω επιφάνεια του οποίου πρέπει να είναι απολύτως λεία και οριζόντια. Το κάτω τμήμα αποτελείται από μια λεία πλάκα σχιστόλιθου επενδυμένη με πράσινη μάλλινη τσόχα αρίστης ποιότητας, τεντωμένη όσο το δυνατόν περισσότερο. Το πράσινο χρώμα προτιμάται διότι δεν κουράζει το μάτι. Το τραπέζι, το οποίο στηρίζεται σε τέσσερα ή έξι πόδια, πρέπει να βρίσκεται 75-80 εκατοστά πάνω από το έδαφος, ξεκινώντας από το άνω τμήμα του πλαισίου του. Στους επίσημους αγώνες επιτρέπεται ένα περιθώριο απόκλισης πέντε εκατοστών. Δίνεται ιδιαίτερη σημασία σε αυτές τις προδιαγραφές διότι αν τροποποιηθεί η συγκεκριμένη διάταξη ένας πεπειραμένος και συνηθισμένος σε ένα ορισμένο ύψος παίκτης κινδυνεύει να χάσει τα σημεία αναφοράς του.

Σε γενικές γραμμές, δεν πρέπει να υπάρχει κανένα σημάδι πάνω στην τσόχα. Στο ελεύθερο, στις παρτίδες κάδρου (cadre), οι απαγορευτικές ζώνες πρέπει να υποδεικνύονται με πολύ λεπτές γραμμές χαραγμένες με κίτρινο ή με λευκό μολύβι ζωγραφικής. Στις άλλες παραλλαγές υποδεικνύονται τα σημεία πάνω στα οποία τοποθετείται η κάθε μπίλια κατά την έναρξη του παιχνιδιού.

 

Με ποιο κριτήριο είναι τοποθετημένα τα νούμερα στο παιχνίδι με τα βελάκια

Ο στόχος στο παιχνίδι με τα βελάκια είναι χωρισμένος σε τέσσερις κύκλους, οι οποίοι διαιρούνται σε είκοσι τμήματα και δύο μικρούς κύκλους (25 και 50 πόντων), που αντιπροσωπεύουν το κέντρο του στόχου.

Το κριτήριο με βάση το οποίο τοποθετήθηκαν τα νούμερα είναι κατά τέτοιο τρόπο μελετημένο, ώστε να τιμωρεί τις τυχαίες βολές. Δίπλα στα μεγάλα νούμερα βρίσκονται οι πιο χαμηλοί βαθμοί (το 20 βρίσκεται ανάμεσα στο 4 και στο 1, το 17 μεταξύ του 3 και του 2 κ.ο.κ.), άρα η όποια ανακρίβεια τιμωρείται με χαμηλό βαθμό. Αξιοσημείωτο είναι το ότι υπάρχουν περισσότεροι από 121 τετράκις εκατομμύρια συνδυασμοί για να υποδιαιρεθούν τα είκοσι τμήματα του στόχου. Έκπληξη προκαλεί ότι το σύστημα παραμένει ακόμα λειτουργικό, παρόλο που επινοήθηκε το 1896 από τον ξυλουργό Μπράιαν Γκάμπλιν. Το παιχνίδι με τα βελάκια χρησίμευε στις παμπ ως αλκοτέστ. Οι παίκτες έπρεπε να στοχεύουν ξεκινώντας από το τμήμα με το μικρότερο νούμερο και να προχωρούν προς το μεγαλύτερο, κάτι ιδιαίτερα δύσκολο για όσους τα είχαν... τσούξει.

 

Γιατί το μπούμερανγκ γυρνά πίσω

Το μπούμερανγκ συμπεριφέρεται στον αέρα όπως μια σβούρα.
Μόλις φύγει από το χέρι, περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του και προωθείται χάρη στην ωστική και περιστροφική ενέργεια που ασκεί πάνω του εκείνος που το ρίχνει. Σ' αυτό το σημείο, το επίπεδο περιστροφής είναι σχεδόν κάθετο.

Άνωση. Ο αέρας που ασκείται στο ένα άκρο ασκεί μια δύναμη (την άνωση) όμοια μ' εκείνη που κρατά σε πτήση τα αεροπλάνα, αλλά με μια διαφορά: καθώς τα πεπλατυσμένα άκρα του μπούμερανγκ είναι κάθετα στη δύναμη, η άνωση τείνει να τα κάνει να περιστραφούν προς τα αριστερά (εξαιτίας του σχήματος τους), και όχι προς τα πάνω. Επίσης, καθώς τα άκρα περιστρέφονται, η ταχύτητα περιστροφής του άνω φτερού έχει φορά προς τα εμπρός, ενώ η φορά του κάτω φτερού είναι προς τα πίσω. Έτσι το φτερό που βρίσκεται πάνω κινείται ταχύτερα σε σχέση με τον αέρα, άρα ασκείται πάνω του μεγαλύτερη άνωση. Κατά συνέπεια, μετατίθεται προς τα αριστερά (για τους δεξιόστροφους ρίπτες) το επίπεδο περιστροφής και το πάνω φτερό διαγράφει έναν κύκλο. Στο υψηλότερο σημείο της τροχιάς, ως αποτέλεσμα της βαρύτητας, το μπούμερανγκ επανακτά ταχύτητα και περιστροφική δύναμη. Κάνοντας στροφή 180° επιστρέφει σ' εκείνον που το ρίχνει σε οριζόντια θέση.

 

Γιατί στο ποδήλατο ισορροπεί κανείς ευκολότερα εν κινήσει παρά σταματημένος

Ένας από τους λόγους είναι η περιστροφική κίνηση του τροχού. Όταν ένας δίσκος περιστρέφεται με ταχύτητα γύρω από έναν άξονα, προβάλλει αντίσταση στην κατεύθυνση προσανατολισμού του ίδιου του άξονα.

Αυτό σημαίνει ότι όταν οι τροχοί του ποδηλάτου περιστρέφονται, τείνουν να αντισταθούν στην απόκλιση του ποδηλάτου ή στην απώλεια της ισορροπίας. Ωστόσο, σημαντικότερος λόγος είναι ο παρακάτω. Ας φανταστούμε ότι κινούμαστε με ποδήλατο σε έναν ευθύ δρόμο. Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά την πορεία μας, θα διαπιστώσουμε ότι στην πραγματικότητα δεν είναι τελείως ευθύγραμμη. Αντίθετα γίνεται με μικρές στροφές, άλλες προς τα αριστερά και άλλες προς τα δεξιά, χάρη στις οποίες παραμένουμε σε ισορροπία. Πράγματι, όταν τείνουμε να χάσουμε την ισορροπία μας προς τη μία πλευρά, το ποδήλατο κλίνει στην αντίθετη πλευρά. Με αυτό τον τρόπο η φυγόκεντρος δύναμη μας επαναφέρει στην ευθεία κάθε φορά που στρίβουμε. Αυτές οι μικρές στροφές οφείλονται είτε στην αυτόνομη κίνηση του ποδηλάτου είτε στη δική μας ενστικτώδη αντίδραση. Πράγματι, ο ποδηλάτης, κουνώντας λίγο το τιμόνι, διευκολύνει τη δημιουργία των μικρών στροφών.

 

Ποιοι εφεύραν το αυτοκίνητο

"Η γέννησή" του χρονολογείταιπριν από έξι χιλιάδες χρόνια. Τότε εμφανίστηκαν τα πρώτα σχέδια κινούμενης κατασκευής και "τελάρου", έργο των Σουμερίων.

Έλκηθρο και ατμός: Πρόκειται για σχέδια ενός τροχήλατου ελκήθρου, που το χρησιμοποιούσαν για να μεταφέρουν τη λεία του κυνηγιού. Για να φτάσουμε στο πρώτο μοντέλο της FIAT για παράδειγμα, κατασκευασμένο έναν αιώνα πριν, ήταν αναγκαία η δουλειά χιλιάδων ανθρώπων. Πολλοί απ' αυτούς ήταν ανώνυμοι, όπως κάποιος Αιγύπτιος που εφεύρε το άκεντρο των τροχών, 2.500 χρόνια πριν. Αλλά υπήρξαν και ορισμένοι διάσημοι, όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, στον οποίο οφείλουμε πολλές εφευρέσεις. Μεταξύ αυτών τις αναρτήσεις, το σύστημα μετάδοσης της κίνησης, την καδένα κ.ά. Πατέρας της μηχανής δικαίως θα μπορούσε να θεωρηθεί ο Έλληνας Ήρωνας της Αλεξάνδρειας, καθώς εικάζεται ότι πραγματοποίησε τις πρώτες μελέτες για τη θερμική ενέργεια τον 3ο αιώνα π.Χ.

 

Γιατί το σύστημα ταχείας πληκτρολόγησης των κινητών ονομάζεται Τ9

Τ9 ονομάζεται επισήμως το λογισμικό ταχείας πληκτρολόγησης, το οποίο είναι ευρέως διαδεδομένο στα κινητά τηλέφωνα. Η ονομασία προέρχεται από το αγγλικό "Τext on 9 keys" (Κείμενο σε 9 Πλήκτρα).

Πρόκειται για μηχανισμό χάρη στον οποίο τα γράμματα της αλφαβήτου αντιστοιχούν ανά ομάδες στα εννέα πλήκτρα του τηλεφώνου. Για παράδειγμα, τα γράμματα α, β και γ βρίσκονται στο πλήκτρο 2. Χάρη στην άμεση πρόσβαση σε μια βάση δεδομένων αρκούν ελάχιστες κινήσεις προκειμένου το πρόγραμμα να αναγνωρίσει τις πιο συνηθισμένες λέξεις που αντιστοιχούν σε μία συγκεκριμένη σειρά πλήκτρων, δηλαδή γραμμάτων.

Το Τ9 δημιουργήθηκε από μια αμερικανική εταιρεία με έδρα το Σιάτλ και αγοράστηκε το 1999 από τον κολοσσό AOL Time-Warner. Αμέσως γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Σήμερα είναι εγκαταστημένο σε όλα τα κινητά.

 

Τι θα συνέβαινε αν προσέκρουε ένας αστεροειδής στη Γη

Πολλοί ειδικοί υποστηρίζουν ότι η εξαφάνιση των δεινοσαύρων οφείλεται στην πρόσκρουση αστεροειδούς στη Γη. Αυτή η θεωρία ενισχύθηκε με την ανακάλυψη ενός τεράστιου κρατήρα στον βυθό του Κόλπου του Μεξικού.

Τέτοιες συγκρούσεις έχουν καταγραφεί στην ιστορία όχι μόνο της Γης αλλά και των άλλων πλανητών. Συμβαίνουν όμως σπάνια όσον αφορά στην ανθρώπινη αντίληψη του χρόνου: κάθε κάποιες δεκάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια. Οι αστεροειδείς έχουν σχετικά μεγάλο μέγεθος, οπότε, σε αντίθεση με τους μετεωρίτες, κάποιος από αυτούς θα μπορούσε να μην καεί στην ατμόσφαιρα και να φτάσει ουσιαστικά ακέραιος στην επιφάνεια της Γης. Μια σύγκρουση με ένα τέτοιο αντικείμενο θα προκαλούσε τεράστιες καταστροφές.

Σε περίπτωση πρόσκρουσης στην ξηρά, το ωστικό κύμα θα κατέστρεφε τα πάντα σε ακτίνα εκατοντάδων χιλιομέτρων, θα προκαλούσε πυρκαγιές και πρωτοφανείς σεισμούς. Η σκόνη και η στάχτη που θα παράγονταν κατά τη σύγκρουση θα σκορπίζονταν στην ατμόσφαιρα κρύβοντας το φως του ήλιου και δημιουργώντας ένα φαινόμενο τύπου πυρηνικού χειμώνα, που θα διαρκούσε για πολλά χρόνια. Κατά πάσα πιθανότητα, η ζωή στη Γη θα εξαφανιζόταν, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της.

Αν η πρόσκρουση γινόταν σε κάποιον ωκεανό, τα τσουνάμι που θα προκαλούνταν θα κατέστρεφαν τις πόλεις σε βάθος πολλών χιλιομέτρων απ' τις ακτές. Παράλληλα, η θερμότητα θα έβραζε το νερό, σκοτώνοντας κάθε μορφή ζωής και απελευθερώνοντας τεράστιες ποσότητες ατμών στην ατμόσφαιρα, με αποτέλεσμα να συντελεστούν δραματικές αλλαγές στο κλίμα.

 

Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να χτυπηθεί η Γη από μετεωρίτη

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας (ESA), ο κίνδυνος δεν είναι τόσο μεγάλος όσο τον παρουσιάζουν μερικές φορές τα ΜΜΕ.

Είναι αλήθεια ότι πολλοί μετεωρίτες προσκρούουν στη Γη, όμως στην πλειοψηφία τους είναι ακίνδυνοι λόγω του μικρού τους μεγέθους. Αυτοί που είναι αρκετά μεγάλοι ώστε να μπορούν να γίνουν καταστροφικοί έχουν λίγες πιθανότητες να φτάσουν ως την επιφάνεια της Γης.

Τα ουράνια σώματα με διάμετρο κάτω από τα 20 μέτρα είναι πολυπληθή, αλλά διαλύονται μόλις εισέλθουν στην ατμόσφαιρα. Αυτό συμβαίνει περίπου 50.000 φορές το χρόνο και στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για πολύ μικρά θραύσματα.

Με βάση τα στοιχεία του παρελθόντος, υπολογίστηκε ότι η πιθανότητα να προσκρούσει στη Γη ένας μετεωρίτης με διάμετρο μερικές δεκάδες μέτρα είναι περίπου κάθε 100-200 χρόνια.

Για σώματα με διάμετρο ενός χιλιομέτρου η συχνότητα είναι ακόμα χαμηλότερη, δηλαδή εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια.

Τέλος, υπολογίζεται ότι οι πραγματικά καταστροφικές συγκρούσεις, σαν εκείνες που έγιναν στο παρελθόν και μετέβαλαν τη ζωή στον πλανήτη μας, συμβαίνουν μόνο κάθε 100 εκατομμύρια χρόνια.

 

Πώς τα θραύσματα από τον Άρη καταλήγουν στη Γη σαν μετεωρίτες

Οι αστρονόμοι θεωρούν ότι υπάρχουν πολλοί μετεωρίτες πάνω στην επιφάνεια της Γης οι οποίοι προέρχονται από τον Κόκκινο Πλανήτη, με γνωστότερο τον ALH 84001.

Αυτός έγινε πρωτοσέλιδο το 1996, καθώς επιστήμονες της NASA ισχυρίζονταν ότι μετέφερε απολιθωμένα μικρόβια. Ελάχιστοι επιβεβαιώνουν ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι στο εσωτερικό του ALH 84001 εγκλωβίστηκε μείγμα αερίων ολόιδιο με την ατμόσφαιρα του πλανήτη. Σύμφωνα με τη ραδιοχρονολόγηση, έφτασε στην Ανταρκτική πριν από περίπου 13.000 χρόνια, μετά από ένα ταξίδι στο διάστημα διάρκειας περίπου δεκαπέντε εκατομμυρίων χρόνων. Οι επιστήμονες διαβεβαιώνουν ότι ο ALH 84001 εκτοξεύτηκε στο διάστημα εξαιτίας μιας κοσμικής έκρηξης.

 

Θα σβήσει ο Ήλιος και πότε θα συμβεί αυτό

Όπως όλοι οι αστέρες, έτσι και ο Ήλιος προορίζεται να σβήσει όταν ολοκληρώσει τον κύκλο εξέλιξής του σε περίπου 5 δισεκατομμύρια χρόνια.
Ο Ήλιος συγκαταλέγεται στους αστέρες κύριας ακολουθίας, σ' εκείνους που είναι φτιαγμένοι κυρίως από υδρογόνο και φλέγονται εξαιτίας της αντίδρασης της πυρηνικής σύντηξης, η οποία με τη διάσπαση του υδρογόνου παράγει ήλιο.
Ο χρόνος που χρειάζονται αστέρια με μάζα ίση μ' εκείνη του Ήλιου, περίπου 333.000 φορές τη μάζα της Γης, για να βγουν από την κύρια ακολουθία είναι περίπου 10 δις χρόνια. Δεδομένου ότι ο Ήλιος σχηματίστηκε πριν από 5 δις χρόνια, θα συνεχίσει να υπάρχει ακόμα για ένα χρονικό διάστημα εξίσου μεγάλο. Όταν ένα αστέρι βγαίνει από την κύρια ακολουθία αρχίζουν στο δίχως υδρογόνο πυρήνα του να συντελούνται νέες αντιδράσεις σύντηξης οι οποίες χρησιμοποιούν ως καύσιμο το ήλιο.
Αυτή η φάση ξεκινάει με τη λεγόμενη "έκρηξη του ηλίου", κατά την οποία υπάρχει απώλεια περίπου 30% της μάζας. Στη συνέχεια οι διαστάσεις του αστεριού αυξάνονται σημαντικά, μεταμορφώνοντας σταδιακά τον Ήλιο σε Κόκκινο Γίγαντα - λιγότερο πυκνό, αλλά μεγαλύτερο απ' όλο το ηλιακό σύστημα. Όταν εξαντληθεί και το ήλιο, ο Ήλιος θα ολοκληρωθεί με τη συστολή και ψύξη του, μέχρι να γίνει Λευκός Νάνος, αστέρι πολύ πυκνό και λίγο φωτεινό, με διαστάσεις μικρότερες από εκείνες της Γης.

 

Πώς μετρώνται οι θερμοκρασίες των πλανητών

Εδώ και έναν περίπου αιώνα οι αστρονόμοι μετρούν τη θερμοκρασία των ουράνιων σωμάτων με εντυπωσιακή ακρίβεια με το βολόμετρο.
Πρόκειται για έναν εξαιρετικά ευαίσθητο ανιχνευτή ακτινοβολούμενης θερμότητας τον οποίο εφηύρε το 1880 ο Αμερικανός φυσικός Σάμιουελ Πίρποντ Λάνγκλι. Υπολογίζει τη θερμοκρασία με ακρίβεια, καταγράφοντας τις μεταβολές που υφίστανται μέταλλα όπως η πλατίνα όταν θερμαίνονται. Στις αρχές του 20ού αιώνα, με τη μέθοδο Λάνγκλι, οι αστρονόμοι υπολόγισαν τη θερμοκρασία του Ήλιου, της Σελήνης και άλλων πλανητών από τη Γη. Τα αποτελέσματα επιβεβαιώθηκαν από πρόσφατες μη επανδρωμένες αποστολές στο διάστημα με εξοπλισμό υψηλής τεχνολογίας.

 

Πώς λαμβάνουμε στη Γη τις πληροφορίες από τις επιστημονικές αποστολές στο διάστημα

Το διαστημόπλοιο Κασινί βρίσκεται στην τροχιά του Κρόνου από το καλοκαίρι του 2004. Ωστόσο μόλις τον περασμένο Οκτώβριο βρέθηκε στο κατάλληλο σημείο που του επέτρεψε να στείλει εικόνες από το δορυφόρο Τιτάνα, σε απόσταση 1,3 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων από τη Γη. Τα στοιχεία έφτασαν στο σταθμό παρακολούθησης Deep Space Network (DSN) της ΝΑSΑ στη Μαδρίτη μετά από μία ώρα κι ένα τέταρτο. Τόσο ο ισπανικός σταθμός όσο και δύο ακόμα στην Αυστραλία και στην Καλιφόρνια «αφουγκράζονται» το μακρινό ταξίδι του Κασινί στο διάστημα. Οι θέσεις τους διαφέρουν κατά 120ο γεωγραφικού μήκους η μία από την άλλη, πράγμα που σημαίνει ότι, καθώς η Γη περιστρέφεται, τουλάχιστον ο ένας απ’ αυτούς είναι στραμμένος προς το σωστό σημείο του ορίζοντα. Διαστημόπλοια όπως το Κασινί έχουν τη δυνατότητα αποστολής δεδομένων με τους ρυθμούς ενός Iντερνέτ μόντεμ 56k.

 

Από τι είναι φτιαγμένοι οι δακτύλιοι του Κρόνου

Οι δακτύλιοι που περιβάλλουν τον Κρόνο αλλά και άλλους πλανήτες αποτελούνται από σκόνη και θραύσματα πάγου, η διάσταση των οποίων κυμαίνεται από τα εκατό μέτρα έως το ένα χιλιοστό του χιλιοστού.
Ο πρώτος που τους παρατήρησε ήταν ο Γαλιλαίος, το 1610. Παρόλο που δεν έχουμε αποδείξεις, εικάζουμε ότι είναι συντρίμμια που δημιουργήθηκαν από τη σύγκρουση των φεγγαριών που περιστρέφονται γύρω από τον πλανήτη με άλλα ουράνια σώματα, όπως οι αστεροειδείς και οι κομήτες. Οι δακτύλιοι του Κρόνου είναι ιδιαίτερα λαμπεροί ακριβώς γιατί αποτελούνται κατά μεγάλο μέρος από πάγο, ο οποίος αντανακλά το φως του Ήλιου. Αυτό μας έκανε να υποθέσουμε ότι σε μια από τις συγκρούσεις θρυμματίστηκε ένα ολόκληρο, πιθανόν παγωμένο, φεγγάρι. Το σχήμα τους οφείλεται στη βαρυτική έλξη, η οποία τους υποχρεώνει να περιορίζονται σε μια στενή λωρίδα. Ο Δίας, ο Ουρανός και ο Ποσειδώνας έχουν επίσης δακτυλίους οι οποίοι, αν προέρχονται από το ίδιο φαινόμενο, είναι πολύ πιο αμυδροί και πολύ γηραιότεροι. Αντίθετα, η Γη δεν έχει δακτυλίους ίσως γιατί η μοναδική μας Σελήνη δεν έχει υποστεί πολλές συγκρούσεις με άλλα ουράνια σώματα.

 

Ποιος είναι ο αρχαιότερος πλανήτης

Δεν έχει όνομα γιατί ανακαλύφθηκε πολύ πρόσφατα, με τη βοήθεια του τηλεσκοπίου Hubble.
Πρόκειται για έναν τεράστιο πλανήτη με μάζα δυόμισι φορές μεγαλύτερη από την αντίστοιχη του Δία, ο οποίος σχηματίστηκε πριν από 13 δισεκατομμύρια χρόνια, μόλις δύο δισεκατομμύρια χρόνια μετά τη δημιουργία του σύμπαντος. Βρίσκεται στον αστερισμό του Σκορπιού, 5.600 έτη φωτός μακριά από τη Γη. Περιστρέφεται γύρω από ένα ζευγάρι αστέρων από τα οποία το ένα είναι Λευκός Νάνος, έτοιμος να "πεθάνει". Το άλλο είναι πάλσαρ και έχει ήδη "πεθάνει". Η ανακάλυψή του αποδεικνύει ότι οι πλανήτες άρχισαν να μορφοποιούνται από πολύ νωρίς, γεγονός που οδηγεί τους επιστήμονες στην εκτίμηση ότι είναι πολύ περισσότεροι απ' όσους πιστεύαμε.

 

Είναι ορατός με γυμνό μάτι ένας σουπερνόβα

Ένας υπερκαινοφανής ή σουπερνόβα είναι το τελικό, καταστροφικό στάδιο στη ζωή ενός άστρου με μάζα τουλάχιστον 1,4 φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου. Το άστρο εκρήγνυται όταν διαταραχθεί η ισορροπία μεταξύ της πίεσης προς τα έξω που ασκούν οι πυρηνικές αντιδράσεις των συστατικών του αερίων και της ώθησης προς τα μέσα λόγω της βαρύτητας.
Η ενέργεια που εκλύεται είναι τόση, ώστε μετατρέπει άστρα που δεν είναι ορατά με γυμνό μάτι στα πιο λαμπρά αντικείμενα του νυχτερινού ουρανού, για βδομάδες ή ακόμα και για μήνες. Μια από τις πιο παλιές παρατηρήσεις έγινε το 185 μ.Χ., όταν κοντά στον Άλφα και στον Βήτα του Κενταύρου "άναψε" ένα άστρο φωτεινότητας -8 - συγκριτικά αναφέρουμε ότι ο Δίας έχει φωτεινότητα -2,6.
Η κλίμακα της φωτεινότητας, η οποία αυξάνεται όσο κινούμαστε από τους θετικούς αριθμούς στους αρνητικούς, είναι έτσι σχεδιασμένη, ώστε μια διαφορά πέντε μονάδων να αντιστοιχεί σε διαφορά φωτεινότητας ίση με εκατό. Ο σουπερνόβα του 1006, που παρατηρήθηκε από τους Κινέζους, έφτασε τη φωτεινότητα -10 και παρέμεινε ορατός για δύο χρόνια.
Ο τελευταίος σουπερνόβα που παρατηρήθηκε με γυμνό μάτι ήταν ο 1987Α, στο Μεγάλο Νεφέλωμα του Μαγγελάνου. Το 1987 η φωτεινότητά του ήταν μεταξύ 2 και 3, παρόλο που βρίσκεται 170.000 έτη φωτός μακριά από τη Γη.

 

Γιατί οι κρατήρες μετεωριτών είναι κυκλικοί

Η πτώση ενός αστεροειδούς μπορεί να συγκριθεί με την έκρηξη μιας ισχυρής βόμβας. Τη στιγμή που εκδηλώνεται η έκρηξη, αποδεσμεύεται μια τεράστια ποσότητα ενέργειας σε περιορισμένη έκταση- το υλικό που εκτοξεύεται προς όλες τις κατευθύνσεις με ομοιογενή τρόπο. Γι´ αυτό ο κρατήρας αποκτά κυκλικό σχήμα. Η διάμετρός του μπορεί να είναι ακόμα και εκατό φορές μεγαλύτερη από εκείνη του σώματος που έπεσε, χωρίς ο κρατήρας να διατηρήσει το σχήμα που είχε το αντικείμενο. Υπάρχουν επίσης επιμήκεις ή ελλειπτικοί κρατήρες. Δημιουργούνται όταν η γωνία πρόσπτωσης του αστεροειδούς μ´ έναν πλανήτη ή δορυφόρο είναι πολύ μικρή (μικρότερη από 4-5 μοίρες). Στην περίπτωση αυτή, το σώμα σέρνεται στην επιφάνεια πριν εκραγεί. Πρόσφατα ανακαλύφθηκαν στον αστεροειδή Έρωτα τετράγωνοι κρατήρες. Οφείλονται πιθανότατα σε προϋπάρχοντα ρήγματα, η παρουσία των οποίων επηρέασε τη διαμόρφωση του εσωτερικού του κρατήρα, δίνοντάς του τετράγωνο σχήμα. Οι γεωλόγοι αποκαλούν «έλεγχο δομής» αυτό το είδος φαινομένου στους κρατήρες.

 

Τι θα συμβεί αν μια ατομική βόμβα εκραγεί στο διάστημα

Όταν εκρήγνυται μια πυρηνική βόμβα απελευθερώνονται επιταχυνόμενα σωματίδια, θερμότητα, ακτίνες Χ και ακτίνες γάμμα. Όλα τους είναι μορφές ενέργειας καταστροφικές για το μεγαλύτερο μέρος των ζωντανών οργανισμών.
Η καταστροφή των κτιρίων και των υλικών αντικειμένων οφείλεται στο θερμότατο ωστικό κύμα που κινείται από το επίκεντρο της έκρηξης προς τα έξω. Αν η έκρηξη συμβεί στο διάστημα η ενέργεια που απελευθερώνεται δε συναντά τίποτα για να καταστρέψει -εκτός κι αν βρίσκεται κοντά στη Γη- ούτε υπάρχει αέρας για να μετατεθεί, άρα δε δημιουργείται κανένα ωστικό κύμα.
Απομένει το τρίτο φαινόμενο της έκρηξης, η λεγόμενη EMP (ηλεκτρομαγνητική ώση), συγκρίσιμη με μια τεράστια εκπομπή ηλεκτρικού ρεύματος το οποίο, αν και δε βλάπτει τα έμβια όντα, προκαλεί καταστροφές σε κτίρια και ηλεκτρικές εγκαταστάσεις.
Το ηλεκτρομαγνητικό ωστικό κύμα μιας βόμβας που εκρήγνυται σε απόσταση 100 χμ. από το έδαφος, μόλις έξω από την ατμόσφαιρα, θα έβλαπτε όλα τα ηλεκτρικά όργανα σε κύκλο ακτίνας 1.000 χμ., ενώ η ακτινοβολία θα απορροφούνταν από την ατμόσφαιρα.

 

Έχει η Γη και δεύτερη Σελήνη;

Κάποιοι επιστήμονες θεωρούν ότι ο Cruithne, ο οποίος ανακαλύφθηκε το 1986, και ο J0023E, ο οποίος εντοπίστηκε το 2002, θα μπορούσαν να θεωρηθούν δορυφόροι της Γης.
Ο Cruithne είναι ένας αστεροειδής με διάμετρο περίπου πέντε χιλιόμετρα. Η ασυνήθιστη τροχιά του, σε σχήμα πετάλου, περνάει γύρω από τρία σημεία στο διάστημα, όπου το πεδίο βαρύτητας της Γης και του Ήλιου αλληλοεξουδετερώνονται. Ο Cruithne είναι ένας προσωρινός σύντροφος της Γης. Σε 3.000 χρόνια από τώρα θα έχει εξαφανιστεί, ενώ ο J0023E, σύμφωνα με εκτιμήσεις, είναι το χαμένο τρίτο στάδιο του Κρόνου που έκανε τους αστροναύτες του Απόλλων 12 να ταξιδέψουν στη Σελήνη το Νοέμβριο του 1969. Τώρα όμως περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο και δε θα επιστρέψει για αρκετές δεκαετίες.
Αν τα «φεγγάρια» είναι αντικείμενα που βρίσκονται σε σταθερή τροχιά γύρω από έναν πλανήτη, ούτε ο Cruithne ούτε και ο J002E3 μπορούν να χαρακτηριστούν ως τέτοια. Επιπλέον οι δορυφόροι πρέπει να είναι αρκετά μεγάλοι και να έχουν επαρκή έλξη βαρύτητας. Η μικρότερη διάμετρος για να συμβεί κάτι τέτοιο σε μια «Σελήνη» από πέτρα ή μέταλλο είναι τα επτά χιλιόμετρα. Βάσει αυτού του επιχειρήματος, η Γη εξακολουθεί να διαθέτει ένα μόνο φεγγάρι.

 

[kokoss]

Γεμίσαμε επιστήμονες....

 

Τι υπήρχε πριν από τη Μεγάλη Έκρηξη

Μέχρι πρόσφατα η επιστήμη περιοριζόταν στην περιγραφή του τι συνέβη αμέσως μετά τη Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang), την «αυθόρμητη» έκρηξη, η οποία πριν από 12 ή 19 δισεκατομμύρια χρόνια γέννησε το σύνολο του γνωστού μας σύμπαντος.
Σήμερα οι επιστήμονες προσπαθούν να καταλάβουν τι υπήρχε πριν από αυτό το μεγαλειώδες γεγονός. Οι υποθέσεις είναι πολλές, όλες τους όμως αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπήρξαν πολλές άλλες Μεγάλες Εκρήξεις πριν από εκείνη που δημιούργησε το γνωστό μας σύμπαν. Πολλές «γενέσεις» πρέπει να δημιούργησαν πολλά διαφορετικά σύμπαντα. Κάθε σύμπαν με τη δική του ιδιαίτερη φυσική πραγματικότητα: ένα σύμπαν που διαθέτει ύλη αλλά δεν μπορεί να αναπτύξει ζωή, κάποιο άλλο που δεν αποτελείται από ύλη αλλά μόνο από ακτινοβολία κ.ο.κ. Ωστόσο, η θεωρία των «πολλαπλών συμπάντων», που είναι τόσο δημοφιλής στους κοσμολόγους, παραμένει προϊόν λογικής αναγκαιότητας και όχι αυστηρών εμπειρικών επιχειρημάτων. Ίσως να υπάρχουν πράγματι και άλλα σύμπαντα, μπορεί μάλιστα να συμβαίνουν ανταλλαγές και αλληλεπιδράσεις ανάμεσα σε εκείνα και στο δικό μας. Όμως πρόκειται για μια ανεπιβεβαίωτη υπόθεση.