Οι περισσότεροι έχουμε εκφέρει σωστές απόψεις για το αγαπημένο μας άθλημα. Μερικές όμως ήταν το απαύγασμα - για εμένα - και εξέφρασαν τη πραγματικότητα
μιλας γι'αυτες λες κ δν ειναι κατεταγμενες στους ανθρωπους.....
+ 1.000.000 και απο μένα Δάσκαλε. Πίσω απο το όμορφο πρόσωπο και καλαίσθητο σώμα μιας χορεύτριας των στρίπ με το πέρασμα του χρόνου αποκαλύπτεται ο ανισόρροπος χαρακτήρας, το στυγερό συμφέρων σε ατομικιστικό επίπεδο αλλά και η εκμετάλλευση σε οικονομικό και συναισθηματικό πεδίο εις βάρος του εκάστοτε κεραυνοερωτευμένου. Όντως 'αγαπάνε' και έχουν 'συναισθήματα' και αυτές για τους άντρες...γι'αυτούς που τις φέρανε με τράφικ και τις έχουν για τον τσοπού και την σφαλιάρα. Με λίγα λόγια γι'αυτούς που τραβάνε το 45άρι για πλάκα και κάνουν την 'αξιοζήλευτη δουλειά' της νύχτας.Δυστυχώς σε αυτούς τους ανθρώπους ανήκουν. Μέσα σ'αυτό το θρέντ είδα πολύ απογοήτευση απο τις προσωπικές εμπειρίες φίλων με στρίπερς. Αυτές οι κοπέλες βασικά ψάχνουν για νταβατζή. Να φύγουν απο αυτόν που τις έχει (αν δεν περνάνε καλά) και να πάνε με κάποιον που να είναι του χεριού τους (εδώ την πατάνε παιδιά σαν εμάς). Φυσικά πολλές φορές μπερδεύεται η κατάσταση και γίνεται πολύ berdeway το θέμα. Και εκεί είναι που έχει μεγάλη επικινδυνότητα η όλη φάση.Και να το χιουμοροποιήσουμε κάπως όπως λέει και ο σοφός μπουρδελιάρικος λαός 'καλύτερα με πουτάνα μπουρδέλου παρά με πουτάνα απο στριπτιζάδικο'
Ρε παιδιά, έλεος. ʼλλος τρελένεται με φραπέδες, άλλος τις βλέπει για σπίτι, άλλος για συνηδητοποιημενους παιχτες της ελεύθερης οικονομίας, σε τουτη την κουβέντα. Σιγά μη τα έχουν βάλει σωστά αυτές στο μυαλό τους όλα αυτά, δηλ. το ρόλο τον κοινωνικό τους. Μπλεγμένες ξένες κοπέλες είναι που δεν ξέρουν αν υπάρχει αύριο και ότι νάναι κάνουν και λένε. Τι ασχολείστε, έτσι και αλλιώς αυτές στον υπόκοσμο ανήκουν, εκει βαράνε προσοχές, αυτούς θαυμάζουν και ερωτεύονται. ʼμα κανας ρομαντικός με χοντρή τσέπη την δεί να τις τραβήξει, τις πουλάνε. Ο τυχόν παθιασμένος λαϊκός που τρώει απο τα αναγκαία του, φορτώνει που τον παθιάζουν και τον δουλεύουν. Ο πλούσιος ο κυριλέ, χόμπυ κάνει και είναι ψύχραιμος, δεν τον πονάνε τα έξοδα και δεν τρελένεται. Αυτό είναι. Δεν θέλει πάθος, καταντάει πρέζα.
Μην δίνεις βάση σε αυτές ποιο βαθιά φίλε Studian. Ότι φάνε ότι πιούνε και ότι αρπάξει ο κώλος τους είναι. Φτιάχνονται, φτιαχτήκανε, χαλάσανε, χαλαστήκανε. Την άλλη μέρα άλλη ζωή. Γιαυτό σκαλώσανε στο αρπαχτό χαρτί μόνο. Το θράσος και το χύμα πρωσοποποιημένο.
Πραγματικά έχουν δίκιο που κατηγορούν τους Έλληνες που θέλουν να γαμάνε τσάμπα. Στις χώρες από τις οποίες προέρχονται οι γκόμενες αυτές
OI ANΔΡΕΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΓΑΜΑΝΕ. ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΓΑΜΑΝΕ. ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΑ ΞΥΔΙΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΗΡΩΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΚΟΜΕΝΕΣ!!!!!!!
Που να το καταλάβει αυτό ο Έλλην Ριζίλης που παίρνει αμάξι με 72 δόσεις, το γυαλίζει ένα 8ωρο κάθε Σάββατο και πάει και σκάει το βδομαδιάτικο για να βγάλει το βράδυ τη Ρούλα την πωλήτρια του κυλοτάδικου πρώτο τραπέζι σε ΒισσοΒανδή !!!
Το ότι ο έλληνας είναι πρώτα καψούρης και μετά γαμιάς είναι η τραγική πραγματικότητα. Και δυστυχώς αυτό το έχουν παρατηρήσει και εκμεταλλευτεί όλες του χώρου. Αρκετές διαπιστώσεις σου είναι σωστές και με βρίσκουν σύμφωνο. Αλλά ότι είπα το λέω γι'αυτές που είπαν τα συγκεκριμένα πράγματα. Υπάρχουν κοπέλες που δουλεύουν σ'αυτά τα μαγαζιά και μας λατρεύουν κυριολεκτικά (και μεις τις λατρεύουμε εξάλλου ;) ). Μάλιστα πιστεύουν ότι είμαστε και οι καλύτεροι πελάτες στον κόσμο ( ε που θα βρούνε τέτοια βλήματα ).
Απάντησε ο str81977 με το παρακάτω:
Για να το θέσω πιο απλά, η στριπτιτζού "πατάει" στο προαιώνιο ερώτημα που βασανίζει κάθε αρσενικό από την εποχή του αυστραλοπιθ ήκου, όταν του χαμογελάσει κάποιο θηλυκο: "Ρε μήπως γουστάρει;"....
Αν εσύ βεβαιώθηκες κάποιες στιγμές ότι γούσταρε, εγώ δεν βεβαιώθηκα ποτέ. Γι' αυτό έχω πάψει να κάνω το ερώτημα πια.
Ούτε το συναίσθημα εξοβελίζω, ούτε την ανθρώπινη αδυναμία. Αλλά όταν ο άνθρωπος δουλεύει γιατί έχει ανάγκη και γιατί ξέρει τι σημαίνει πείνα (που εγώ κι εσύ δεν ξέρουμε) τα βάζει στην άκρη αυτά. Γιατί είναι κολλημένος στον τοίχο και αυτό το θυμάται κάθε μέρα, κάθε ώρα. Είναι μια πραγματικότητα που την γράφει η κάθε μάρκα χορού ή ποτού που πιάνει στα χέρια της. Απλώς πιστεύει ότι αν οι μάρκες γίνουν πάρα πολλές θα ξεκολλήσει από τον τοίχο και τότε όλα θα είναι όπως η ζωή στις ταινίες που έβλεπε στα παιδικά της χρόνια.
Μόνο που οι μάρκες δεν είναι ποτέ αρκετές.