n.smirni76
Πορνορεπόρτερ
- Εγγρ.
- 29 Αυγ 2010
- Μηνύματα
- 23.716
- Κριτικές
- 1.275
- Like
- 236.121
- Πόντοι
- 46.232
με αφορμή το παρακάτω σημερινό άρθρο στo spor24.gr ,είπα να βάλω μια ψηφοφορία για να πούμε και την γνώμη μας......(δεν βάζω τους ακόμα πιο παλιούς Κολοκυθα , Μπέλοφ , Κόρατσ , Ντελιμπασιτς κλπ....)
Ποιος είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας;
Διαβάστε τις απαντήσεις που έδωσε η ομάδα του Sport24.gr στο ερώτημα της εβδομάδας που δημοσιεύεται κάθε Πέμπτη. Ποιοι προτιμούν τον Νοβίτσκι; Ποιοι θυμούνται με νοσταλγία τον Σαμπόνις και ποιοι προτίμησαν πιο... πρωτότυπες απαντήσεις.
Άρβιντας Σαμπόνις ο Στέλιος Χαρτζουλάκης
Με βάση όσα έχω δει, αφού δεν έχω προλάβει πολλά αστέρια του παρελθόντος, θεωρώ ότι ο κορυφαίος Ευρωπαίος ήταν ο Άρβιντας Σαμπόνις. Το "θαύμα της φύσης" έπαιρνε παραμάζωμα τους αντιπάλους του, κυριαρχώντας κάτω από τα καλάθια, με μυαλό... ξουράφι, ενώ και το μακρινό του σουτ ήταν αρκετά καλό, αν αναλογιστεί κανείς ότι μιλάμε για ένα θηρίο ύψους 2.20 μέτρων και βάρους 130 κιλών. Μία καριέρα γεμάτη με τίτλους και μία λαμπρή επταετία στους Μπλέιζερς, με μαγικές εμφανίσεις, που έκαναν το NBA να παραμιλάει
Ντιρκ Νοβίτσκι η Γιώτα Κουνάλη
Είναι κρίμα που ο καλύτερος Ευρωπαίος όλων των εποχών θα τελειώσει την καριέρα του δίχως να έχει παίξει ποτέ μπάσκετ σε κορυφαίο συλλογικό επίπεδο στη Γηραιά Ήπειρο. Ο ίδιος καλύπτει το κενό του (και το δικό μας) με την εθνική Γερμανίας. Δεν έχει χάσει σχεδόν καμιά μεγάλη διοργάνωση, παρά τα ογδόντα plus παιχνίδια που παίζει κάθε σεζόν και πραγματικά ποιος δεν τον χειροκρότησε το 2005 στο Βελιγράδι; Παλικάρι από τα λίγα. Από την Α2 Γερμανίας στο NBA και επί σειρά ετών ήταν μια ομάδα μόνος του μέχρι να έρθει το πολυπόθητο πρωτάθλημα των Μάβερικς. Και μια ερώτηση; Μπορεί να επιβεβαιώσει κάποιος το αν ο Πανιώνιος είχε ανακαλύψει τον Νοβίτσκι σε μικρή ηλικία; Σύμφωνα με τον αστικό μύθο στη Νέα Σμύρνη προσγειώθηκαν από τα χρήματα που τους ζήτησαν.
Ντιρκ Νοβίτσκι ο Θοδωρής Κουνάδης
Το τελευταίο μου ξενύχτι για το ΝΒΑ τοποθετείται τον περασμένο αιώνα. Συνεπώς οι Τριαντάφυλλος, Παπαϊώαννου, Μαγουλάς και η υπόλοιπη παρέα του Nba Greece θα σου εξηγήσουν καλύτερα τι εστί Ντιρκ Νοβίτσκι στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Επειδή όμως παρακολουθώ ανελλιπώς ευρωμπάσκετ και παγκόσμια πρωταθλήματα από την εποχή του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φασούλα και των άλλων παιδιών, υποκλίνομαι στον ανυπέρβλητο Γερμανό.
Την ώρα που πολλοί Ευρωπαίοι αστέρες(;) του ΝΒΑ αρνούνταν την Εθνική τους, αυτός- αφού ΔΙΕΠΡΕΠΕ με τους Μάβερικς- ήταν πιστός κάθε καλοκαίρι στη χώρα που γεννήθηκε. Οδηγώντας την με κάτι Αριγκμπάμπου και κάτι Ντεμιρέλ σε μετάλλια σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, ευρωμπάσκετ και σε συμμετοχή στους Ολυμπιακούς. Ειδικά το 2005, αυτό που είδαν τα μάτια μου ήταν ό,τι πληρέστερο έχει εμφανιστεί σε μεγάλη διοργάνωση εθνικών ομάδων. Την ώρα που έγινε αλλαγή στον τελικό (φώτο), σηκώθηκα όρθιος και τον χειροκρότησα, όπως και οι χιλιάδες Έλληνες που ήταν στην Belgrade Arena.
Ντιρκ Νοβίτσκι ο Βασίλης Δελής
Λατρεύω τον Ντράζεν Πέτροβιτς και κάθε Γιουγκοσλάβο. Πιστεύω ότι ο τρόπος που αντιλαμβάνονται το μπάσκετ σε συνδυασμό με το αστείρευτο ταλέντο (ακόμα και τώρα που κατά γενικά ομολογία οι περισσότεροι νεαροί παίκτες φεύγουν πριν προλάβουν να βάλουν γερές βάσεις ώστε να έχουν την εξέλιξη που πολλοί θεωρούν ότι μπορούν να έχουν ελέω... χρήματος) είναι κάτι μοναδικό. Ο Πέτροβιτς έπαιξε στο ΝΒΑ όταν η συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων αθλητών το παρακολουθούσε από την τηλεόραση και κέρδισε τον σεβασμό όλων.
Παρόλα αυτά, σηκώνω τα χέρια ψηλά στην περίπτωση του σπουδαίου Ντιρκ Νοβίτσκι. Ο Γερμανός έχει 22,7 πόντους μέσο όρο καριέρας, 8,2 ασίστ σε 36,2 λεπτά χρόνου συμμετοχής, ενώ ήταν MVP της regular season την περίοδο 2006-2007 και πολυτιμότερος παίκτης των τελικών το 2011. Επίσης, μεταξύ άλλων έπαιξε σε 11 All Star Game, αποτελώντας παράλληλα τον μεγάλο ηγέτη για περισσότερο από δέκα χρόνια. Απλά καταπληκτικός.
Ο Ντιρκ Νοβίτσκι με την εθνική Γερμανίας κόντρα στην Ισπανία...
O Τόνι Κούκοτς, ξεχασιάρηδες, ο Ηλίας Αναστασιάδης
Ως γνωστόν, στα 90s ήταν όλα καλύτερα και περισσότερα. Το μπάσκετ, η αυθεντικότητα, οι Chicago Bulls, η ποιότητα ζωής. Ακόμη κι αν αυτή η ψηφοφορία βγάζει περίπατο Ντιρκ Νοβίτσκι, δεν γίνεται να μην αναφερθεί o Κροάτης με τα τρία δαχτυλίδια πρωταθλητή ΝΒΑ (θυμίστε μου παρακαλώ τα δαχτυλίδια του Ντιρκ).
Στις αποσκευές του για το ταξίδι στο Σικάγο το '93, ο Τόνι είχε ένα χρυσό με τη Γιουγκοσλαβία από το παγκόσμιο της Αργεντινής (1990), τον τίτλο του MVP εκεί και μπόλικη πλακίτσα σε final-four Ευρωλίγκας με Γιουγκπλάστικα και Μπενετόν Τρεβίζο. Συνδεδεμένος με την δεύτερη τριετή δυναστεία των Bulls στο δεύτερο μισό των 90s, ο Τόνι Κούκοτς και η αριστερή του εκτέλεση είναι το ίδιο ιστορικά με το Sirius των Alan Parsons Project, με το οποίο έμπαινε η παρέα του MJ στο United Center. Θα μου πεις είχε τον Θεό στην ίδια πεντάδα. Ισχύει. Αλλά και ο Θεός είχε σταθερά πάνω από 13 πόντους και 4.5 ασίστ από τον Κροάτη για να κάνει εν τω μεταξύ ήσυχος τα 'αεροπλανικά' του
Πολύ κοντά στον όρο σύμβολο, με το 200 χρόνια ίδια κομμένο στάνταρ μαλλί, με το στάνταρ μουσάκι και το στάνταρ στιλ όταν σηκωνόταν για τρεις, ο Τόνι είναι τουλάχιστον ο κορυφαίος αριστερόχειρας μπασκετμπολίστας όλων των εποχών (συγγνώμη Γιάννη Γεωργόπουλε, συγγνώμη κύριε Κόρατς όπου κι αν βρίσκεστε). Αυτό κι αν είναι στάνταρ.
Ντιρκ Νοβίτσκι ο Φώντας Σέμπρος
Σίγουρα δεν είμαι ειδικός όσον αφορά στο μπάσκετ, όμως είμαι σίγουρος πως ο κορυφαίος ευρωπαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών είναι ο Ντιρκ Νοβίτσκι. Δεν υπάρχει λόγος να εξηγήσω το γιατί, άλλωστε το έχουν κάνει άλλοι παραπάνω...
Ντιρκ Νοβίτσκι ο Βαγγέλης Σταματόπουλος
Η πρώτη μου σκέψη ήταν ο αποκαλούμενος "θαύμα της φύσης", Άρβιντας Σαμπόνις, μόνο και μόνο φέρνοντας στο μυαλό μου πως πήρε ουσιαστικά μόνος του το Ευρωπαϊκό με τη Ρεάλ τον Απρίλιο του 1995 (στον τελικό με τον Ολυμπιακό στη Σαραγόσα) και λίγους μήνες αργότερα λίγο έλειψε να οδηγήσει τη Λιθουανία στην κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ απέναντι στη... Dream Team της Σερβίας, στον τελικό του ΟΑΚΑ.
Επειδή όμως ο Σαμπόνις προέρχεται από μία από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές μπασκετικές σχολές, τη λιθουανική, εγώ θα δώσω τη ψήφο μου στον εξίσου μέγιστο υπερπαίκτη των παρκέ, Ντιρκ Νοβίτσκι, ο οποίος απέδειξε πως οι Γερμανοί μπορούν να υπερηφανεύονται όχι μόνο για τους ποδοσφαιριστές αλλά και τους μπασκετμπολίστες τους.
Είναι ο άνθρωπος που τα τελευταία 15 χρόνια διαφημίζει το ευρωπαϊκό μπάσκετ στο μαγικό κόσμο του NBA (οδηγεί συνέχεια τους Μάβερικς στα πλέι-οφ, πήρε δαχτυλίδι πρωταθλητή, έχει διψήφιο αριθμό συμμετοχών σε All Star αλλά και αναρίθμητα προσωπικά ρεκόρ και διακρίσεις), και ταυτόχρονα δεν λείπει από μεγάλη αθλητική διοργάνωση με την εθνική του ομάδα. Αρκετοί ήταν αυτοί που απαρνήθηκαν τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα για να αφοσιωθούν στους συλλόγους τους, να μη ρισκάρουν τραυματισμούς (άρα και χρήμα), να έχουν περισσότερες ημέρες ξεκούρασης, όμως αυτός πάντα στις επάλξεις. Τώρα που το σκέφτομαι, πέρα από κορυφαίος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας κατ'εμέ, πρέπει να είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ Γερμανός που έχει μόνο φίλους και κανέναν "εχθρό" στη χώρα μας.
Ντιρκ Νοβίτσκι ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Μαζί με τον Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ είναι οι μοναδικοί στην ιστορία με πάνω από 30 πόντους σε 4 συνεχόμενα παιχνίδια πλέι-οφ. Είναι ο μόνος στην ιστορία που έχει κάνει 100 τάπες και 150 τρίποντα μέσα σε μία σεζόν. Ποιος το κάνει αυτό; Στην περίπτωση του Ντιρκ Νοβίτσκι οι αριθμοί αποδεικνύουν αυτό που ακόμα και δια γυμνού οφθαλμού είναι πασιφανές, πως ο άνθρωπος είναι μια ομάδα μόνος του.
Τον λάτρευα ανέκαθεν, όμως στους τελικούς απέναντι στους Χιτ του ΛεΜπρόν ήταν που σφραγίστηκε για μένα η θέση του στο πάνθεον. Όπως έδειξε και η συνέχεια, δεν υπάρχει φυσικά αμφιβολία για το ποια ομάδα είναι ανώτερη, η Χιτ ή ο Ντιρκ, αλλά για εκείνο το σερί παιχνιδιών όλα όσα είναι ο Μεγάλος Γερμανός απλώθηκαν στο παρκέ και σκούπισαν τους εντυπωσιακότερους αντιπάλους.
Το τρομακτικό δεν ήταν αυτό το σχεδόν ποιητικά αναπόφευτο του τελευταίου σουτ του Ντιρκ, αλλά το ότι παρά τη γνώση αυτή των αντιπάλων, δεν φαινόταν κανείς να μπορεί να κάνει τίποτα για να τον σταματήσει. Σχεδόν σα να παραδίδεσαι στη μοίρα σου και να εύχεσαι πως θα αστοχήσει. Μόνο που αυτό δε συμβαίνει συχνά. Γιατί ο Νοβίτσκι κάνει το τέλειο να μοιάζει πεζό, κι αυτό είναι τεράστιο κοπλιμέντο.
Ραντιβόι Κόρατς ο Γιάννης Γεωργόπουλος
Το νήμα της ζωής του κόπηκε άδοξα σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1969. Παρότι έζησε μόλις 30 χρόνια έγραψε ιστορία με τα κατορθώματα του. Πρόκειται για τεράστια προσωπικότητα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο Ραντιβόι Κόρατς είναι ο παίκτης-θρύλος το όνομα του οποίου δόθηκε από την FIBA για τον τρίτο κατά τεκμήριο ευρωπαϊκό θεσμό περνώντας έτσι στην αιωνιότητα.
Αδικείται από το γεγονός πως στην εποχή του δεν υπήρχε στατιστική αλλά και τηλεοπτική κάλυψη των αγώνων. Όσοι τον πρόλαβαν, κάνουν λόγο για έναν παίκτη φαινόμενο.
Το 1965 με την φανέλα της K.K. Ζάγκρεμπ σημείωσε σε ματς του προκριματικού γύρου του Κυπέλλου Πρωταθλητριών 99 πόντους κόντρα στην Άλβικ Στοκχόλμης. Το συγκεκριμένο ρεκόρ καταρρίφθηκε έπειτα από 31 χρόνια.
Αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ σε τρία Eυρωμπάσκετ (1959, 1961, 1963) αλλά και MVP το 1961. Επίσης ήταν πρώτος σκόρερ στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ρώμης (1960).
Πρόκειται για έναν μυθικό αριστερόχειρα φόργουορντ/σέντερ με ιδιαίτερο στιλ στις ελεύθερες βολές, ο οποίος πέρα από την τεράστια κλάση του, είχε ιδιαίτερα κλίση στο θέατρο, την μουσική και τα βιβλία. Ήταν μπροστά από την εποχή του. Μάλιστα ήταν ο πρώτος που παρουσίασε στους συμπατριώτες του άλμπουμ των Beatles σε ραδιοφωνικό σταθμό του Βελιγραδίου. Έχασε τη ζωή του στις 2 Ιουνίου 1969. Την συγκεκριμένη μέρα δεν διεξάγονται ποτέ αγώνες στη Σερβία!
Ντράζεν Πέτροβιτς ο Μάνος Μίχαλος
Νιώθω λίγο περίεργα, γιατί προφανώς ο Ντιρκ Νοβίτσκι είναι ο Ευρωπαίος που έδειξε στους Αμερικανούς ότι το ΝΒΑ δεν είναι μόνο δική τους υπόθεση κι όσο αν συμφωνώ με τα γραφόμενα του Σταματόπουλου πως "είναι ο μοναδικός Γερμανός που έχει μόνο φίλους στην Ελλάδα - γιατί ακόμη και τον Ρεχάγκελ όλο και κάποιος τον έχει κράξει), αλλά δεν πάει το χέρι μου στο να ψηφίσω ότι ο Νοβίτσκι είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος, όχι γιατί μπασκετικά δεν το αξίζει, αλλά επειδή στις μέρες δεν είναι υποτιμητικό να προέρχεσαι από αυτή την πλευρά του Ατλαντικού και να θες να παίξεις μπάσκετ στον άλλον πλανήτη.
Αντίθετα, όταν ο Ντράζεν Πέτροβιτς πήρε την απόφαση να φύγει από την Κροατία και να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στους Μπλέιζερς, το κονκλάβιο του ΝΒΑ δεν ήταν έτοιμο για να σεβαστεί έναν Κροάτη με ψιλοαφάνα μαλλί. Γι' αυτό και στην πρώτη του ομάδα, ο "Μότσαρτ" καθόταν στον πάγκο περισσότερο από όσο καθόταν στο σπίτι του. Και μιλάμε, για έναν παίκτη που είχε μάθει να τον αποθεώνει όλη η Ευρώπη. Δεν θα αναφέρω αριθμούς, ούτε κατορθώματα. Απλώς θα πω, ότι το "θα σας γαμ&σω όλους" που έβγαζαν τα μάτια του όταν πήγε στους Νετς, φόβισε από τον Μάικλ Τζόρνταν μέχρι τον Θεό.
Ο MJ 23 φοβήθηκε μήπως ένας λευκός Κροάτης να του πάρει τη λάμψη, ο Θεός φοβήθηκε ότι ο διάβολος είχε γεννηθεί στο Σίμπενικ και δεν το είχε πάρει χαμπάρι για τόσα χρόνια, οπότε, μάλλον γι' αυτό, σε εκείνο τον εθνικό δρόμο, έβαλε μια νταλίκα στη μέση. Ήταν το μόνο που θα μπορούσε να σταματήσει τον Ντράζεν από το να λένε τώρα ακόμη και ο Σταματόπουλος, ο Δημητρόπουλος και όλοι ότι αυτός είναι "ο καλύτερος Ευρωπαίος που είδαμε ποτέ". Εκεί που είναι τώρα, κάνει αυτά τα ελαφριά βηματάκια, λογικά μπιστάει την μπάλα και γελάει, γιατί κατά βάθος κέρδισε αυτό που ήθελε: ξεπέρασε την ιστορία.
Νίκο Γκάλη ο Νίκος Παπαϊωάννου
Νίκος Γκάλης, τελεία και παύλα! Μεγαλώνοντας, δύο υπήρξαν οι… μπασκετικοί θεοί μου και ταυτόχρονα παιδικοί ήρωες. Ο ένας ο Μάικλ Τζόρνταν και ο άλλος ο Γκάλης. Ο κορυφαίος και ταυτόχρονα σημαντικότερος Ελληνας αθλητής κατάφερε ν’ ανάγει το σκοράρισμα σ’ επιστήμη. Οταν σήμερα, στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ, έχουμε φτάσει ν’ αποκαλούμε δεινό σκόρερ, κάποιον που τελειώνει μία χρονιά με μέσο όρο 19-20, πόντους, είμαι σίγουρος ότι ο Γκάλης γελάει. Στη δύση της καριέρας του, στα 36 του, είχε μ.ο 21.4 πόντους! Στα ντουζένια του; Μέχρι και τον διπλάσιο (44 π.) και ποτέ κάτω από 35 πόντους!
Ηταν ένας χορευτής στο παρκέ την μέρα των αγώνων κι ένας ακούραστος εργάτης στις προπονήσεις. Πότε ήταν η τελευταία φορά που Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτσήδες, ΠΑΟΚτσήδες (έστω κι αν δεν το παραδεχθούν ποτέ) ή οπαδοί άλλων ομάδων, που πλήρωσαν εισιτήριο για να δουν παίκτη αντίπαλης ομάδας; Μα φυσικά όταν έπαιζε ο Γκάλης με τη φανέλλα του Αρη. Κάθε ματς του Γκάλη ήταν μία παράσταση. Το γνώριζε και ο ίδιος. Εδινε τον καλύτερό του εαυτό, για εκείνον που κατάφερνε να έρθει να τον δει στο γήπεδο έστω και για μία μοναδική φορά. Ηθελε λοιπόν να του δώσει, με το παιχνίδι του, έστω και μία ιστορία, για να τη διηγείται στην παρέα του, την υπόλοιπη ζωή του.
Το πατρικό μου, είναι στην Μεταξά, τρία στενά από το ξενοδοχείο John’s στη Γλυφαδα. Κάθε πρωί και απόγευμα, τα καλοκαίρια που η Εθνική είχε προετοιμασία, τη στήναμε πέξω από το ξενοδοχείο και περιμέναμε τον Γκάλη. Μόλις έβγαινε μας χαιρέταγε και μετά τον ακολουθούσαμε με τα πόδια, μέχρι το κλειστό της Γλυφάδας. Είχε πάντα… ουρά 20 πιτσιρικάδων να τον ακολουθεί. Και μετά δίπλα, στο ανοιχτό γήπεδο, όλοι προσπαθούσαμε, ανεπιτυχώς φυσικά, να κάνουμε το περίφημο “σπάσιμο της μέσης”.
Για να τελειώνουμε: Ο Γκάλης ήταν ο κορυφαίος Ευρωπαίος και λόγω των κατορθωμάτων του στο παρκέ, αλλά και γιατί η επιρροή που είχε στη χώρα του και στο μπάσκετ, δεν μπορεί να συγκριθεί με κανενός άλλου. Είτε αυτός λέγεται Ντράζεν ή Σαμπόνις ή Ντιρκ ή Κούκοτς.
Άρβιντας Σαμπόνις ο Γιάννης Φιλέρης
Δύσκολο να διαλέξεις. Λένε ότι ο Σεργκέι Μπέλοφ ήταν ένας χορευτής στο παρκέ. Ο Τσόσιτς επίσης. Στο όνομα του Κόρατς θεσμοθετήθηκε ένα ολόκληρο Κύπελλο. Αργότερα ήταν τα ιερά τέρατα της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, ο Νταλιμπάγκιτς και ο Ντελίμπασιτς, ο Κιτσάνοβιτς. Σάμπως ο Μενεγκίν ήταν λίγος, Μη πάμε και στους Ισπανούς, γιατί θα χάσουμε το μέτρημα.
Μέχρι που στη δική μου γενιά, εμφανίστηκε ο Ντράζεν, επικεφαλής μιας ανεπανάληπτης "συμμορίας" από την γειτονική των πλάβι σχολή. Ο Κούκοτς, ο Ράτζα, ο Ντίβατς. Και γιατί να μην είναι ο Γκάλης ο κορυφαίος της Ευρώπης; Θα τον τιμήσουμε εν χορδαίς και οργάνοις στις 7 Μαΐου με όλη την Ευρώπη, απ΄ό,τι φαίνεται να (ξανα)πέφτει στα πόδια του.Μήπως οι σύγχρονοι "ήρωες" είναι μικροί; Ο Γκασόλ, ο Ναβάρο, ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Παπαλουκάς;
Κι εκείνος ο ωραίος τύπος από τη Γερμανία, που εξουσίασε κι αυτό ακόμη το ΝΒΑ; Ο Νοβίτσκι; Άσχημος μας πέφτει;Αν είναι, ωστόσο, να πω τον κορυφαίο εκείνο που νίκησε Αμερικανούς, Σέρβους, Κροάτες, Ρώσους, Έλληνες, Ιταλούς, Ισπανούς και ...τον αχίλλειο τένοντα, αυτός που ονομάστηκε θαύμα της φύσης, θα καταλήξω στον Άρβιντας Σαμπόνις. Ένας γίγαντας με τεράστιο χαμόγελο, που όσοι τον είδαν να παίζει δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ. Ευφυής όσο κανείς, πήρε τα πάντα στην Ευρώπη, και στα 31 του ταξίδεψε στο ΝΒΑ για να κάνει κι εκεί μια σπουδαία καριέρα. Συγγνώμη σε όλους τους υπόλοιπους μεγάλους, αλλά η απάντηση είναι μόνο Σάμπας!
Ντράζεν Πέτροβιτς η Αντωνία Μαραγούσια
Θυμάμαι ακόμα εκείνο το καλοκαίρι του 1993, όταν ο μπαμπάς μου έπαιρνε καθημερινά την "Αθλητική Ηχώ" και μου έλεγε ότι ο κορυφαίος των κορυφαίων θα ερχόταν στον Παναθηναϊκό αν δεν τον είχε προλάβει η μοίρα. Προσωπικά, στο άκουσμα της είδησης πως ο Ντράζεν Πέτροβιτς σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα έκλαιγα για μέρες. Ένιωθα οργή, ρωτούσα και ξαναρωτούσα: "δεν είναι άδικο;". Ήταν σαν να έχασα έναν δικό μου άνθρωπο που δεν γνώρισα ποτέ. Στο παιδικό μου μυαλό και με την έκταση που είχε πάρει το θέμα σκεφτόμουν γιατί να σκοτωθεί στην άσφαλτο ο καλύτερος; Δεν ήξερα πως εκατομμύρια άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κάπως έτσι...
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τον "Μότσαρτ" των γηπέδων; Το ότι οδήγησε την Κροατία στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης μέχρι το ασημένιο μετάλλιο στην πρώτη της χρονιά ως ανεξάρτητο κράτος, τις εξαιρετικές του εμφανίσεις στο Ευρωμπάσκετ του 1989 ή μήπως τη θητεία του στην Τσιμπόνα όταν έβαζε κατά μέσο όρο 40άρες; Ακόμα και τώρα που έχουν περάσει τόσα χρόνια, δεν ξέρω γιατί το θέλησε έτσι ο Θεός. Αναρωτιέμαι μέχρι που θα είχε φτάσει, ένας τόσο χαρισματικός παίκτης που ήταν σαν να χόρευε στο παρκέ. Ο μοναδικός λόγος για να πάω κάποια στιγμή στην Κροατία είναι να επισκεφθώ τον τάφο του και βρεθώ στο μουσείο που ιδρύθηκε στη μνήμη του.
Χουάν Κάρλος Ναβάρο ο Στέφανος Τριαντάφυλλος
Η αρχική σκέψη ήταν ο Άρβινας Σαμπόνις, το αληθινό "θαύμα της ζωής". Ο ψηλός των 2.20 με την απίστευτη πάσα, την οξυδέρκεια και την τεχνική κατάρτιση. Ο "Σάμπας" πιθανότατα να μπορούσε να γίνει ο καλύτερος σέντερ όλων των εποχών (βαρύ όταν υπάρχει ο Καρίμ) αν δεν είχε διαλύσει τον αχίλλειο του το 1987.
Φαν του (μεγάλου κατά τα άλλα) Νοβίτσκι δεν υπήρξε ποτέ και αντίθετα τρελανόμουν ανέκαθεν με τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο, που δεν βλέπει το κόσμο ούτε από τα 2.20 του Σαμπόνις, ούτε τα 2.13 του Γερμανού με το εκνευριστικά τέλειο σουτ. Ο "Λα Μπόμπα" είναι πιο... γήινος, πιο "ευρωπαίος" από αυτούς, παίζει δηλαδή μπάσκετ κυρίως χάρις στην πονηριά, την καπατσοσύνη και τον χαρακτήρα του.
Αυτή τη στιγμή ο κόσμος δεν εκτιμά το μεγαλείο του Ναβάρο που παίζει ΟΠΟΤΕ θέλει οποιονδήποτε παίκτη στον κόσμο, ακόμη και τους ΝΒΑερ όπως απέδειξε στη μια και μοναδική του χρονιά στο ΝΒΑ ή σε κάθε μεγάλη διοργάνωση. Μιλάμε για τον τέλειο περιφερειακό παίκτη, με φονικό σουτ, εκπληκτική πάσα και αυτή τη "μπομπίτα" που όταν αποσυρθεί θα γίνει είδος υπό εξαφάνιση.
sport24.gr
Ποιος είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας;
Διαβάστε τις απαντήσεις που έδωσε η ομάδα του Sport24.gr στο ερώτημα της εβδομάδας που δημοσιεύεται κάθε Πέμπτη. Ποιοι προτιμούν τον Νοβίτσκι; Ποιοι θυμούνται με νοσταλγία τον Σαμπόνις και ποιοι προτίμησαν πιο... πρωτότυπες απαντήσεις.
Άρβιντας Σαμπόνις ο Στέλιος Χαρτζουλάκης
Με βάση όσα έχω δει, αφού δεν έχω προλάβει πολλά αστέρια του παρελθόντος, θεωρώ ότι ο κορυφαίος Ευρωπαίος ήταν ο Άρβιντας Σαμπόνις. Το "θαύμα της φύσης" έπαιρνε παραμάζωμα τους αντιπάλους του, κυριαρχώντας κάτω από τα καλάθια, με μυαλό... ξουράφι, ενώ και το μακρινό του σουτ ήταν αρκετά καλό, αν αναλογιστεί κανείς ότι μιλάμε για ένα θηρίο ύψους 2.20 μέτρων και βάρους 130 κιλών. Μία καριέρα γεμάτη με τίτλους και μία λαμπρή επταετία στους Μπλέιζερς, με μαγικές εμφανίσεις, που έκαναν το NBA να παραμιλάει
Ντιρκ Νοβίτσκι η Γιώτα Κουνάλη
Είναι κρίμα που ο καλύτερος Ευρωπαίος όλων των εποχών θα τελειώσει την καριέρα του δίχως να έχει παίξει ποτέ μπάσκετ σε κορυφαίο συλλογικό επίπεδο στη Γηραιά Ήπειρο. Ο ίδιος καλύπτει το κενό του (και το δικό μας) με την εθνική Γερμανίας. Δεν έχει χάσει σχεδόν καμιά μεγάλη διοργάνωση, παρά τα ογδόντα plus παιχνίδια που παίζει κάθε σεζόν και πραγματικά ποιος δεν τον χειροκρότησε το 2005 στο Βελιγράδι; Παλικάρι από τα λίγα. Από την Α2 Γερμανίας στο NBA και επί σειρά ετών ήταν μια ομάδα μόνος του μέχρι να έρθει το πολυπόθητο πρωτάθλημα των Μάβερικς. Και μια ερώτηση; Μπορεί να επιβεβαιώσει κάποιος το αν ο Πανιώνιος είχε ανακαλύψει τον Νοβίτσκι σε μικρή ηλικία; Σύμφωνα με τον αστικό μύθο στη Νέα Σμύρνη προσγειώθηκαν από τα χρήματα που τους ζήτησαν.
Ντιρκ Νοβίτσκι ο Θοδωρής Κουνάδης
Το τελευταίο μου ξενύχτι για το ΝΒΑ τοποθετείται τον περασμένο αιώνα. Συνεπώς οι Τριαντάφυλλος, Παπαϊώαννου, Μαγουλάς και η υπόλοιπη παρέα του Nba Greece θα σου εξηγήσουν καλύτερα τι εστί Ντιρκ Νοβίτσκι στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Επειδή όμως παρακολουθώ ανελλιπώς ευρωμπάσκετ και παγκόσμια πρωταθλήματα από την εποχή του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φασούλα και των άλλων παιδιών, υποκλίνομαι στον ανυπέρβλητο Γερμανό.
Την ώρα που πολλοί Ευρωπαίοι αστέρες(;) του ΝΒΑ αρνούνταν την Εθνική τους, αυτός- αφού ΔΙΕΠΡΕΠΕ με τους Μάβερικς- ήταν πιστός κάθε καλοκαίρι στη χώρα που γεννήθηκε. Οδηγώντας την με κάτι Αριγκμπάμπου και κάτι Ντεμιρέλ σε μετάλλια σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, ευρωμπάσκετ και σε συμμετοχή στους Ολυμπιακούς. Ειδικά το 2005, αυτό που είδαν τα μάτια μου ήταν ό,τι πληρέστερο έχει εμφανιστεί σε μεγάλη διοργάνωση εθνικών ομάδων. Την ώρα που έγινε αλλαγή στον τελικό (φώτο), σηκώθηκα όρθιος και τον χειροκρότησα, όπως και οι χιλιάδες Έλληνες που ήταν στην Belgrade Arena.
Ντιρκ Νοβίτσκι ο Βασίλης Δελής
Λατρεύω τον Ντράζεν Πέτροβιτς και κάθε Γιουγκοσλάβο. Πιστεύω ότι ο τρόπος που αντιλαμβάνονται το μπάσκετ σε συνδυασμό με το αστείρευτο ταλέντο (ακόμα και τώρα που κατά γενικά ομολογία οι περισσότεροι νεαροί παίκτες φεύγουν πριν προλάβουν να βάλουν γερές βάσεις ώστε να έχουν την εξέλιξη που πολλοί θεωρούν ότι μπορούν να έχουν ελέω... χρήματος) είναι κάτι μοναδικό. Ο Πέτροβιτς έπαιξε στο ΝΒΑ όταν η συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων αθλητών το παρακολουθούσε από την τηλεόραση και κέρδισε τον σεβασμό όλων.
Παρόλα αυτά, σηκώνω τα χέρια ψηλά στην περίπτωση του σπουδαίου Ντιρκ Νοβίτσκι. Ο Γερμανός έχει 22,7 πόντους μέσο όρο καριέρας, 8,2 ασίστ σε 36,2 λεπτά χρόνου συμμετοχής, ενώ ήταν MVP της regular season την περίοδο 2006-2007 και πολυτιμότερος παίκτης των τελικών το 2011. Επίσης, μεταξύ άλλων έπαιξε σε 11 All Star Game, αποτελώντας παράλληλα τον μεγάλο ηγέτη για περισσότερο από δέκα χρόνια. Απλά καταπληκτικός.
Ο Ντιρκ Νοβίτσκι με την εθνική Γερμανίας κόντρα στην Ισπανία...
O Τόνι Κούκοτς, ξεχασιάρηδες, ο Ηλίας Αναστασιάδης
Ως γνωστόν, στα 90s ήταν όλα καλύτερα και περισσότερα. Το μπάσκετ, η αυθεντικότητα, οι Chicago Bulls, η ποιότητα ζωής. Ακόμη κι αν αυτή η ψηφοφορία βγάζει περίπατο Ντιρκ Νοβίτσκι, δεν γίνεται να μην αναφερθεί o Κροάτης με τα τρία δαχτυλίδια πρωταθλητή ΝΒΑ (θυμίστε μου παρακαλώ τα δαχτυλίδια του Ντιρκ).
Στις αποσκευές του για το ταξίδι στο Σικάγο το '93, ο Τόνι είχε ένα χρυσό με τη Γιουγκοσλαβία από το παγκόσμιο της Αργεντινής (1990), τον τίτλο του MVP εκεί και μπόλικη πλακίτσα σε final-four Ευρωλίγκας με Γιουγκπλάστικα και Μπενετόν Τρεβίζο. Συνδεδεμένος με την δεύτερη τριετή δυναστεία των Bulls στο δεύτερο μισό των 90s, ο Τόνι Κούκοτς και η αριστερή του εκτέλεση είναι το ίδιο ιστορικά με το Sirius των Alan Parsons Project, με το οποίο έμπαινε η παρέα του MJ στο United Center. Θα μου πεις είχε τον Θεό στην ίδια πεντάδα. Ισχύει. Αλλά και ο Θεός είχε σταθερά πάνω από 13 πόντους και 4.5 ασίστ από τον Κροάτη για να κάνει εν τω μεταξύ ήσυχος τα 'αεροπλανικά' του
Πολύ κοντά στον όρο σύμβολο, με το 200 χρόνια ίδια κομμένο στάνταρ μαλλί, με το στάνταρ μουσάκι και το στάνταρ στιλ όταν σηκωνόταν για τρεις, ο Τόνι είναι τουλάχιστον ο κορυφαίος αριστερόχειρας μπασκετμπολίστας όλων των εποχών (συγγνώμη Γιάννη Γεωργόπουλε, συγγνώμη κύριε Κόρατς όπου κι αν βρίσκεστε). Αυτό κι αν είναι στάνταρ.
Ντιρκ Νοβίτσκι ο Φώντας Σέμπρος
Σίγουρα δεν είμαι ειδικός όσον αφορά στο μπάσκετ, όμως είμαι σίγουρος πως ο κορυφαίος ευρωπαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών είναι ο Ντιρκ Νοβίτσκι. Δεν υπάρχει λόγος να εξηγήσω το γιατί, άλλωστε το έχουν κάνει άλλοι παραπάνω...
Ντιρκ Νοβίτσκι ο Βαγγέλης Σταματόπουλος
Η πρώτη μου σκέψη ήταν ο αποκαλούμενος "θαύμα της φύσης", Άρβιντας Σαμπόνις, μόνο και μόνο φέρνοντας στο μυαλό μου πως πήρε ουσιαστικά μόνος του το Ευρωπαϊκό με τη Ρεάλ τον Απρίλιο του 1995 (στον τελικό με τον Ολυμπιακό στη Σαραγόσα) και λίγους μήνες αργότερα λίγο έλειψε να οδηγήσει τη Λιθουανία στην κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ απέναντι στη... Dream Team της Σερβίας, στον τελικό του ΟΑΚΑ.
Επειδή όμως ο Σαμπόνις προέρχεται από μία από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές μπασκετικές σχολές, τη λιθουανική, εγώ θα δώσω τη ψήφο μου στον εξίσου μέγιστο υπερπαίκτη των παρκέ, Ντιρκ Νοβίτσκι, ο οποίος απέδειξε πως οι Γερμανοί μπορούν να υπερηφανεύονται όχι μόνο για τους ποδοσφαιριστές αλλά και τους μπασκετμπολίστες τους.
Είναι ο άνθρωπος που τα τελευταία 15 χρόνια διαφημίζει το ευρωπαϊκό μπάσκετ στο μαγικό κόσμο του NBA (οδηγεί συνέχεια τους Μάβερικς στα πλέι-οφ, πήρε δαχτυλίδι πρωταθλητή, έχει διψήφιο αριθμό συμμετοχών σε All Star αλλά και αναρίθμητα προσωπικά ρεκόρ και διακρίσεις), και ταυτόχρονα δεν λείπει από μεγάλη αθλητική διοργάνωση με την εθνική του ομάδα. Αρκετοί ήταν αυτοί που απαρνήθηκαν τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα για να αφοσιωθούν στους συλλόγους τους, να μη ρισκάρουν τραυματισμούς (άρα και χρήμα), να έχουν περισσότερες ημέρες ξεκούρασης, όμως αυτός πάντα στις επάλξεις. Τώρα που το σκέφτομαι, πέρα από κορυφαίος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας κατ'εμέ, πρέπει να είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ Γερμανός που έχει μόνο φίλους και κανέναν "εχθρό" στη χώρα μας.
Ντιρκ Νοβίτσκι ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Μαζί με τον Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ είναι οι μοναδικοί στην ιστορία με πάνω από 30 πόντους σε 4 συνεχόμενα παιχνίδια πλέι-οφ. Είναι ο μόνος στην ιστορία που έχει κάνει 100 τάπες και 150 τρίποντα μέσα σε μία σεζόν. Ποιος το κάνει αυτό; Στην περίπτωση του Ντιρκ Νοβίτσκι οι αριθμοί αποδεικνύουν αυτό που ακόμα και δια γυμνού οφθαλμού είναι πασιφανές, πως ο άνθρωπος είναι μια ομάδα μόνος του.
Τον λάτρευα ανέκαθεν, όμως στους τελικούς απέναντι στους Χιτ του ΛεΜπρόν ήταν που σφραγίστηκε για μένα η θέση του στο πάνθεον. Όπως έδειξε και η συνέχεια, δεν υπάρχει φυσικά αμφιβολία για το ποια ομάδα είναι ανώτερη, η Χιτ ή ο Ντιρκ, αλλά για εκείνο το σερί παιχνιδιών όλα όσα είναι ο Μεγάλος Γερμανός απλώθηκαν στο παρκέ και σκούπισαν τους εντυπωσιακότερους αντιπάλους.
Το τρομακτικό δεν ήταν αυτό το σχεδόν ποιητικά αναπόφευτο του τελευταίου σουτ του Ντιρκ, αλλά το ότι παρά τη γνώση αυτή των αντιπάλων, δεν φαινόταν κανείς να μπορεί να κάνει τίποτα για να τον σταματήσει. Σχεδόν σα να παραδίδεσαι στη μοίρα σου και να εύχεσαι πως θα αστοχήσει. Μόνο που αυτό δε συμβαίνει συχνά. Γιατί ο Νοβίτσκι κάνει το τέλειο να μοιάζει πεζό, κι αυτό είναι τεράστιο κοπλιμέντο.
Ραντιβόι Κόρατς ο Γιάννης Γεωργόπουλος
Το νήμα της ζωής του κόπηκε άδοξα σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1969. Παρότι έζησε μόλις 30 χρόνια έγραψε ιστορία με τα κατορθώματα του. Πρόκειται για τεράστια προσωπικότητα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο Ραντιβόι Κόρατς είναι ο παίκτης-θρύλος το όνομα του οποίου δόθηκε από την FIBA για τον τρίτο κατά τεκμήριο ευρωπαϊκό θεσμό περνώντας έτσι στην αιωνιότητα.
Αδικείται από το γεγονός πως στην εποχή του δεν υπήρχε στατιστική αλλά και τηλεοπτική κάλυψη των αγώνων. Όσοι τον πρόλαβαν, κάνουν λόγο για έναν παίκτη φαινόμενο.
Το 1965 με την φανέλα της K.K. Ζάγκρεμπ σημείωσε σε ματς του προκριματικού γύρου του Κυπέλλου Πρωταθλητριών 99 πόντους κόντρα στην Άλβικ Στοκχόλμης. Το συγκεκριμένο ρεκόρ καταρρίφθηκε έπειτα από 31 χρόνια.
Αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ σε τρία Eυρωμπάσκετ (1959, 1961, 1963) αλλά και MVP το 1961. Επίσης ήταν πρώτος σκόρερ στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ρώμης (1960).
Πρόκειται για έναν μυθικό αριστερόχειρα φόργουορντ/σέντερ με ιδιαίτερο στιλ στις ελεύθερες βολές, ο οποίος πέρα από την τεράστια κλάση του, είχε ιδιαίτερα κλίση στο θέατρο, την μουσική και τα βιβλία. Ήταν μπροστά από την εποχή του. Μάλιστα ήταν ο πρώτος που παρουσίασε στους συμπατριώτες του άλμπουμ των Beatles σε ραδιοφωνικό σταθμό του Βελιγραδίου. Έχασε τη ζωή του στις 2 Ιουνίου 1969. Την συγκεκριμένη μέρα δεν διεξάγονται ποτέ αγώνες στη Σερβία!
Ντράζεν Πέτροβιτς ο Μάνος Μίχαλος
Νιώθω λίγο περίεργα, γιατί προφανώς ο Ντιρκ Νοβίτσκι είναι ο Ευρωπαίος που έδειξε στους Αμερικανούς ότι το ΝΒΑ δεν είναι μόνο δική τους υπόθεση κι όσο αν συμφωνώ με τα γραφόμενα του Σταματόπουλου πως "είναι ο μοναδικός Γερμανός που έχει μόνο φίλους στην Ελλάδα - γιατί ακόμη και τον Ρεχάγκελ όλο και κάποιος τον έχει κράξει), αλλά δεν πάει το χέρι μου στο να ψηφίσω ότι ο Νοβίτσκι είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος, όχι γιατί μπασκετικά δεν το αξίζει, αλλά επειδή στις μέρες δεν είναι υποτιμητικό να προέρχεσαι από αυτή την πλευρά του Ατλαντικού και να θες να παίξεις μπάσκετ στον άλλον πλανήτη.
Αντίθετα, όταν ο Ντράζεν Πέτροβιτς πήρε την απόφαση να φύγει από την Κροατία και να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στους Μπλέιζερς, το κονκλάβιο του ΝΒΑ δεν ήταν έτοιμο για να σεβαστεί έναν Κροάτη με ψιλοαφάνα μαλλί. Γι' αυτό και στην πρώτη του ομάδα, ο "Μότσαρτ" καθόταν στον πάγκο περισσότερο από όσο καθόταν στο σπίτι του. Και μιλάμε, για έναν παίκτη που είχε μάθει να τον αποθεώνει όλη η Ευρώπη. Δεν θα αναφέρω αριθμούς, ούτε κατορθώματα. Απλώς θα πω, ότι το "θα σας γαμ&σω όλους" που έβγαζαν τα μάτια του όταν πήγε στους Νετς, φόβισε από τον Μάικλ Τζόρνταν μέχρι τον Θεό.
Ο MJ 23 φοβήθηκε μήπως ένας λευκός Κροάτης να του πάρει τη λάμψη, ο Θεός φοβήθηκε ότι ο διάβολος είχε γεννηθεί στο Σίμπενικ και δεν το είχε πάρει χαμπάρι για τόσα χρόνια, οπότε, μάλλον γι' αυτό, σε εκείνο τον εθνικό δρόμο, έβαλε μια νταλίκα στη μέση. Ήταν το μόνο που θα μπορούσε να σταματήσει τον Ντράζεν από το να λένε τώρα ακόμη και ο Σταματόπουλος, ο Δημητρόπουλος και όλοι ότι αυτός είναι "ο καλύτερος Ευρωπαίος που είδαμε ποτέ". Εκεί που είναι τώρα, κάνει αυτά τα ελαφριά βηματάκια, λογικά μπιστάει την μπάλα και γελάει, γιατί κατά βάθος κέρδισε αυτό που ήθελε: ξεπέρασε την ιστορία.
Νίκο Γκάλη ο Νίκος Παπαϊωάννου
Νίκος Γκάλης, τελεία και παύλα! Μεγαλώνοντας, δύο υπήρξαν οι… μπασκετικοί θεοί μου και ταυτόχρονα παιδικοί ήρωες. Ο ένας ο Μάικλ Τζόρνταν και ο άλλος ο Γκάλης. Ο κορυφαίος και ταυτόχρονα σημαντικότερος Ελληνας αθλητής κατάφερε ν’ ανάγει το σκοράρισμα σ’ επιστήμη. Οταν σήμερα, στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ, έχουμε φτάσει ν’ αποκαλούμε δεινό σκόρερ, κάποιον που τελειώνει μία χρονιά με μέσο όρο 19-20, πόντους, είμαι σίγουρος ότι ο Γκάλης γελάει. Στη δύση της καριέρας του, στα 36 του, είχε μ.ο 21.4 πόντους! Στα ντουζένια του; Μέχρι και τον διπλάσιο (44 π.) και ποτέ κάτω από 35 πόντους!
Ηταν ένας χορευτής στο παρκέ την μέρα των αγώνων κι ένας ακούραστος εργάτης στις προπονήσεις. Πότε ήταν η τελευταία φορά που Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτσήδες, ΠΑΟΚτσήδες (έστω κι αν δεν το παραδεχθούν ποτέ) ή οπαδοί άλλων ομάδων, που πλήρωσαν εισιτήριο για να δουν παίκτη αντίπαλης ομάδας; Μα φυσικά όταν έπαιζε ο Γκάλης με τη φανέλλα του Αρη. Κάθε ματς του Γκάλη ήταν μία παράσταση. Το γνώριζε και ο ίδιος. Εδινε τον καλύτερό του εαυτό, για εκείνον που κατάφερνε να έρθει να τον δει στο γήπεδο έστω και για μία μοναδική φορά. Ηθελε λοιπόν να του δώσει, με το παιχνίδι του, έστω και μία ιστορία, για να τη διηγείται στην παρέα του, την υπόλοιπη ζωή του.
Το πατρικό μου, είναι στην Μεταξά, τρία στενά από το ξενοδοχείο John’s στη Γλυφαδα. Κάθε πρωί και απόγευμα, τα καλοκαίρια που η Εθνική είχε προετοιμασία, τη στήναμε πέξω από το ξενοδοχείο και περιμέναμε τον Γκάλη. Μόλις έβγαινε μας χαιρέταγε και μετά τον ακολουθούσαμε με τα πόδια, μέχρι το κλειστό της Γλυφάδας. Είχε πάντα… ουρά 20 πιτσιρικάδων να τον ακολουθεί. Και μετά δίπλα, στο ανοιχτό γήπεδο, όλοι προσπαθούσαμε, ανεπιτυχώς φυσικά, να κάνουμε το περίφημο “σπάσιμο της μέσης”.
Για να τελειώνουμε: Ο Γκάλης ήταν ο κορυφαίος Ευρωπαίος και λόγω των κατορθωμάτων του στο παρκέ, αλλά και γιατί η επιρροή που είχε στη χώρα του και στο μπάσκετ, δεν μπορεί να συγκριθεί με κανενός άλλου. Είτε αυτός λέγεται Ντράζεν ή Σαμπόνις ή Ντιρκ ή Κούκοτς.
Άρβιντας Σαμπόνις ο Γιάννης Φιλέρης
Δύσκολο να διαλέξεις. Λένε ότι ο Σεργκέι Μπέλοφ ήταν ένας χορευτής στο παρκέ. Ο Τσόσιτς επίσης. Στο όνομα του Κόρατς θεσμοθετήθηκε ένα ολόκληρο Κύπελλο. Αργότερα ήταν τα ιερά τέρατα της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, ο Νταλιμπάγκιτς και ο Ντελίμπασιτς, ο Κιτσάνοβιτς. Σάμπως ο Μενεγκίν ήταν λίγος, Μη πάμε και στους Ισπανούς, γιατί θα χάσουμε το μέτρημα.
Μέχρι που στη δική μου γενιά, εμφανίστηκε ο Ντράζεν, επικεφαλής μιας ανεπανάληπτης "συμμορίας" από την γειτονική των πλάβι σχολή. Ο Κούκοτς, ο Ράτζα, ο Ντίβατς. Και γιατί να μην είναι ο Γκάλης ο κορυφαίος της Ευρώπης; Θα τον τιμήσουμε εν χορδαίς και οργάνοις στις 7 Μαΐου με όλη την Ευρώπη, απ΄ό,τι φαίνεται να (ξανα)πέφτει στα πόδια του.Μήπως οι σύγχρονοι "ήρωες" είναι μικροί; Ο Γκασόλ, ο Ναβάρο, ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Παπαλουκάς;
Κι εκείνος ο ωραίος τύπος από τη Γερμανία, που εξουσίασε κι αυτό ακόμη το ΝΒΑ; Ο Νοβίτσκι; Άσχημος μας πέφτει;Αν είναι, ωστόσο, να πω τον κορυφαίο εκείνο που νίκησε Αμερικανούς, Σέρβους, Κροάτες, Ρώσους, Έλληνες, Ιταλούς, Ισπανούς και ...τον αχίλλειο τένοντα, αυτός που ονομάστηκε θαύμα της φύσης, θα καταλήξω στον Άρβιντας Σαμπόνις. Ένας γίγαντας με τεράστιο χαμόγελο, που όσοι τον είδαν να παίζει δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ. Ευφυής όσο κανείς, πήρε τα πάντα στην Ευρώπη, και στα 31 του ταξίδεψε στο ΝΒΑ για να κάνει κι εκεί μια σπουδαία καριέρα. Συγγνώμη σε όλους τους υπόλοιπους μεγάλους, αλλά η απάντηση είναι μόνο Σάμπας!
Ντράζεν Πέτροβιτς η Αντωνία Μαραγούσια
Θυμάμαι ακόμα εκείνο το καλοκαίρι του 1993, όταν ο μπαμπάς μου έπαιρνε καθημερινά την "Αθλητική Ηχώ" και μου έλεγε ότι ο κορυφαίος των κορυφαίων θα ερχόταν στον Παναθηναϊκό αν δεν τον είχε προλάβει η μοίρα. Προσωπικά, στο άκουσμα της είδησης πως ο Ντράζεν Πέτροβιτς σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα έκλαιγα για μέρες. Ένιωθα οργή, ρωτούσα και ξαναρωτούσα: "δεν είναι άδικο;". Ήταν σαν να έχασα έναν δικό μου άνθρωπο που δεν γνώρισα ποτέ. Στο παιδικό μου μυαλό και με την έκταση που είχε πάρει το θέμα σκεφτόμουν γιατί να σκοτωθεί στην άσφαλτο ο καλύτερος; Δεν ήξερα πως εκατομμύρια άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κάπως έτσι...
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τον "Μότσαρτ" των γηπέδων; Το ότι οδήγησε την Κροατία στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης μέχρι το ασημένιο μετάλλιο στην πρώτη της χρονιά ως ανεξάρτητο κράτος, τις εξαιρετικές του εμφανίσεις στο Ευρωμπάσκετ του 1989 ή μήπως τη θητεία του στην Τσιμπόνα όταν έβαζε κατά μέσο όρο 40άρες; Ακόμα και τώρα που έχουν περάσει τόσα χρόνια, δεν ξέρω γιατί το θέλησε έτσι ο Θεός. Αναρωτιέμαι μέχρι που θα είχε φτάσει, ένας τόσο χαρισματικός παίκτης που ήταν σαν να χόρευε στο παρκέ. Ο μοναδικός λόγος για να πάω κάποια στιγμή στην Κροατία είναι να επισκεφθώ τον τάφο του και βρεθώ στο μουσείο που ιδρύθηκε στη μνήμη του.
Χουάν Κάρλος Ναβάρο ο Στέφανος Τριαντάφυλλος
Η αρχική σκέψη ήταν ο Άρβινας Σαμπόνις, το αληθινό "θαύμα της ζωής". Ο ψηλός των 2.20 με την απίστευτη πάσα, την οξυδέρκεια και την τεχνική κατάρτιση. Ο "Σάμπας" πιθανότατα να μπορούσε να γίνει ο καλύτερος σέντερ όλων των εποχών (βαρύ όταν υπάρχει ο Καρίμ) αν δεν είχε διαλύσει τον αχίλλειο του το 1987.
Φαν του (μεγάλου κατά τα άλλα) Νοβίτσκι δεν υπήρξε ποτέ και αντίθετα τρελανόμουν ανέκαθεν με τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο, που δεν βλέπει το κόσμο ούτε από τα 2.20 του Σαμπόνις, ούτε τα 2.13 του Γερμανού με το εκνευριστικά τέλειο σουτ. Ο "Λα Μπόμπα" είναι πιο... γήινος, πιο "ευρωπαίος" από αυτούς, παίζει δηλαδή μπάσκετ κυρίως χάρις στην πονηριά, την καπατσοσύνη και τον χαρακτήρα του.
Αυτή τη στιγμή ο κόσμος δεν εκτιμά το μεγαλείο του Ναβάρο που παίζει ΟΠΟΤΕ θέλει οποιονδήποτε παίκτη στον κόσμο, ακόμη και τους ΝΒΑερ όπως απέδειξε στη μια και μοναδική του χρονιά στο ΝΒΑ ή σε κάθε μεγάλη διοργάνωση. Μιλάμε για τον τέλειο περιφερειακό παίκτη, με φονικό σουτ, εκπληκτική πάσα και αυτή τη "μπομπίτα" που όταν αποσυρθεί θα γίνει είδος υπό εξαφάνιση.
sport24.gr
