Στην προ κρίσης Ελλάδα εκείνη της γκλαμουριάς και της σπατάλης, δεν αρκούσε να αγοράζει ο νέος μαρκέ ρούχα και γκάτζετς και ο μεγαλύτερος μαρκέ αυτοκίνητο και σκάφος. Έπρεπε και ο γέρος να αγοράζει μαρκέ φάρμακα!
Βέβαια υπήρχε ένα πρόβλημα. Ο καταναλωτής την ρούχων, γκάτζετς, αυτικινήτων κλπ, αποφάσιζε ο ίδιος τί θα αγοράσει. Το πολύ-πολύ κάποιες διαφημίσεις στα περιοδικά του Κωστόπουλου και του Λυμπέρη τον παρώτρυναν. Ο καταναλωτής φαρμάκων όμως αγόραζε ότι του σύστηνε ο γιατρός του.
Συνεπώς ο γιατρός ήταν αυτός που έπρεπε να "πεισθεί", για να πείσει με την σειρά του τον υποψήφιο αγοραστή φαρμάκου. ;)
Ας πάρουμε ένα χειροπιαστό παράδειγμα, για να γίνει από όλους αντιληπτό.
Αν έχεις λίγα παραπάνω κιλά, καπνίζεις, έχεις υπέρταση, χοληστερίνη ή σάκχαρο, είσαι πάνω από 50 (ακόμα περισσότερο αν συμβαίνουν παραπάνω από ένα εκ των ανωτέρω!) είσαι "υποψήφιος" για θρομβοεμβολικό επισόδειο. Έμφραγμα ή εγκαφαλικό.
Ως γνωστόν στον αναπτυγμένο κόσμο (ακόμα εκεί ανήκουμε, ως πότε δεν ξέρω) οι μεσήλικες και άνω πεθαίνουν από ΚΚΕ (καρδιά, καρκίνο, εγκεφαλικό).
Ο απλούστερος τρόπος μείωσης αυτού του κινδύνου είναι η συνεχής χρήση κάποιου "αντιαιμοπεταλιακού παράγοντα", δηλαδή κάποιου φαρμάκου που αποτρέπει την συγκόλληση των αιμοπεταλίων, που είναι η απαραίτητη προϋπόθεση γινα να δημιουργηθεί ο θρόμβος.
Το δε απολύτως αποτελεσματικότερο φάρμακο γι αυτό είναι η απλή ασπιρίνη σε ελάχιστες ημερήσιες δόσεις των 100 mg. (H κανονική ασπιρίνη είναι 500 mg). Η δε αποτελεσματικότητά της είναι τόσο απόλυτη που ενδέχεται να δημιουργήσει και προβλήματα πηκτικότητος. Αν κοπείς ας πούμε το αίμα σταματάει αρκετά δύσκολα. Αν δε είναι να κάνεις μια μικροεπέμβαση (να βγάλεις ένα δόντι π.χ.) πρέπει να την σταματήσεις 5 μέρες πριν.
Υπάρχει ασπιρίνη σε δόση των 100 και κοστίζει 2.0-2,5 ευρώ. Στα 20 δισκία βγαίνει 10 λεπτά το δισκίο. Ακόμα όμως μπορεί κανείς να κόψει στα τέσσαρα μία των 500 και να κάνει κομμάτια των 125, το καθένα των οποίων κοστίζει 1,5 λεπτό!!
Αλλά βέβαια τότε ποιό το κέρδος; (Όχι του ασθενούς! Των φαρμακευτικών και του γιατρού!)
Άσε δηλαδή που είναι "ξεφτίλα" να ζητάς 80 ευρώ επίσκεψη και να δίνεις στον άλλον ασπιρίνη, πόσο μάλλον να του λες να την κόψει και στα 4.
Τη "λύση" την βρήκαν βεβαίως οι φαρμακοβιομηχανίες. Φιάξανε άλλα "καλύτερα"
αντιαιμοπεταλιακά όπου τα 20 δισκία κόστιζαν 45 ευρώ. Στην Ελλάδα δηλαδή διότι αλλού κόστιζαν 30, αλλά και πάλι σχεδόν κανείς δεν τα συνταγογραφούσε. Τα 45 ευρώ είναι ημερήσια δαπάνη 2,25 ευρώ, αλλά με συμμετοχή 10%, δεν γαμιέται; Ο ασφαλισμένος πάλι 22,2 λεπτά την ημέρα πλήρωνε και ο γιατρός τσίμπαγε και 15 ευρώ για το κάθε κουτάκι! ;)
Το "κράτος" πλήρωνε το 90% της δαπάνης, έτσι κι αλλιώς.
Μόνο που κάποτε μ' αυτά και με άλλα παρόμοια τα λεφτά του τελείωσαν του κράτους...