Οι δίμετρες, οι άρρωστες και αυτές που τα κάνουν όλα.
Κάπου στο τιμημένο κέντρο της Αθήνας ξανασυνάντησα έναν παλιό γείτονα σε ένα από τα κατεστραμμένα πλέον παλιά ουφάδικα. Μιλήσαμε αρκετή ώρα είπαμε πολλά, είπαμε τόσα πολλά που αξίζει να γραφτούν σε ένα πόρταλ σαν
http://www.tomaxairi.com/themata/23-pornes-sto-metakourgio]tomaxairi[/url]. Με την συγκατάθεσή του φυσικά.
Ήταν φτωχός και γύρναγε με σκισμένα ρούχα τότε, τώρα η ζώνη του ήταν Ηermes και έκανε όσο όλα μου τα ρούχα και κάτι παραπάνω.
Μου είπε κατευθείαν ότι πουλάει κοριτσάκια, άλλα του 100ρικου, άλλα του 50ρικου και άλλα και του 10ρικου. Μου εξήγησε σχεδόν τα πάντα, σχεδόν.. γιατί σε αυτή την βιομηχανία αυτά που δεν λέγονται εννοούνται και αυτό είναι το βασικό.
Η αλήθεια είναι ότι ψάρωσα λίγο στην αρχή αλλά μετά η κουβέντα εξελίχθηκε μόνη της.
Ρεπορτάζ: Μιχάλης Μπότας
Ας μιλήσει η απομαγνητοφώνηση.
Η γυναίκα μου μετά την γέννα αρρώστησε πολύ βαριά, δεν μπορούσα να την αφήσω να πεθάνει. Δεν έβρισκα τίποτα από δουλεία, μισά μεροκάματα και τα λεφτά δεν έφταναν ούτε για να συντηρήσω τον εαυτό μου (κλασικές μαλακίες). Γνώρισα κάτι Αλβανούς σε ένα προποτζίδικο στην Πλατεία Βάθη και μου πρότειναν να ασχοληθώ με “γυναίκες”, μπήκα λοιπόν και ξεκίνησα μια διαφορετική ζωή.
Στην γυναίκα και το παιδί μου δεν είπα τότε τίποτα. Ξεκίνησα στην αρχή σαν φύλακας και συνοδός των κοριτσιών... ξύλο και πάλι ξύλο!!
Τα λεφτά όμως… τα λεφτά είναι που σε αλλάζουν σαν άνθρωπο.
Τον ρώτησα πως απέκτησε δικές του "γυναίκες"… και κει έμαθα πιο πολλά από όσα περίμενα.
Το είχα στο μυαλό μου από την αρχή... σου είπα τα λεφτά είναι λεφτά.
Απέκτησα γνωριμίες με κάποιους που έφερναν γυναίκες από την Αλβανία, Ρουμάνια, Μολδαβία και κάποιους άλλους που έφερναν τις μαύρες και τις πουλούσαν σε καλές τιμές.
Όταν λες τιμές;
Θα σου πω, θα σου πω.. κάτσε πρώτα να σου πω πως ξεκίνησα. Πήρα μία Τσιγγάνα Ρουμάνα 1200 ευρώ και μια μαύρη από την Σομαλία 700 ευρώ, την Ρουμάνα την έβαλα σε "σπίτι" που το είχε Ελληνίδα στο
μεταξουργείο, την μαύρη την είχα στην Αθηνάς και την πρόσεχα ο ίδιος. Έβγαζα τότε περίπου 250 με 400 ευρώ την ημέρα καθαρά.
Μετά από περίπου ένα χρόνο και πηγαίνοντας πολύ καλά οι δουλειές, αποφάσισα πως έπρεπε να φτιάξω τη δικιά μου επιχείρηση. Πούλησα τις δύο κοπέλες σε έναν Ουκρανό στην Θεσσαλονίκη και αγόρασα άλλες πέντε. Νοίκιασα ένα δικό μου μέρος στο
Μεταξουργείο και είχα 3 κοπέλες του 10ρικου που δούλευαν μέσα.
Τα λεφτά όμως δεν ήταν εκεί. Και παρόλο που στην αρχή το είχα μετανιώσει που πλήρωσα από 6 χιλ. για δυο Ρωσίδες 17 χρονών, ευτυχώς κατάφερα μέσα σε 5 μήνες να ρεφάρω όλο το ποσό. Είχαν τόση ζήτηση που δεν προλάβαινα να τις πηγαίνω σε ραντεβού. Μια ωρίτσα, 100 ευρουλάκια.
Τα πολλά λεφτά έφεραν φασαρίες κι έτσι έπρεπε και εγώ να οργανωθώ και να φτιάξω τη δική μου ομάδα. Προστασία, διακίνηση και να έχω κάποιον τσιλιαδόρο να φυλάει το μαγαζί.
Τις κοπέλες αυτές που τις βρίσκετε;
Είναι ολόκληρο δίκτυο. Συνήθως τις πουλάνε άτομα που κάνουν τους αγαπητικούς, πηγαίνουν σε φτωχά χωριά και ψάχνουν θύματα, τους πουλάνε έρωτα, τις φέρνουν χωρίς χαρτιά και μετά τις απειλούν ότι θα τις σκοτώσουν, αυτές ή τις οικογένειες τους. Δεν υπάρχει όμως καμία αντίδραση από της κοπέλες, είναι τόση η φτώχεια τους που δέχονται τα πάντα.
Χώρες;
Τσιγγάνες από την Ρουμανία, την Αλβανία και το Κόσσοβο και για πιο... elegant, Ρωσίδες, Βουλγάρες, Μολδαβές και Ουκρανές.
Πώς τις αγοράζετε;
Υπάρχει ένα παζάρι, συνήθως πάει με τις γνωριμίες, γιατί η Α ποιότητα καταλήγει στα καλά μαγαζιά (καταλαβαίνεις).
Ό,τι περισσέψει, που πίστεψέ με υπάρχει πολύ καλό πράγμα, γίνεται κάτι σαν μια μικρή δημοπρασία.
Όποιος δίνει τα πιο πολλά παίρνει και τα καλύτερα.
Τιμές;
Υπάρχουν τρεις κατηγορίες, όπως τις πουλάνε οι αγαπητικοί.
Οι δίμετρες που είναι οι ψιλές και όμορφες , αλλά σημείωσε ότι οι ψιλές έχουν το μεγάλο κασέ και ας μην είναι και πολύ όμορφες.
Αυτές παίζουν από 3 χιλ. μέχρι και όσο μπορείς να φανταστείς.
Οι καλές που είναι συνήθως μικρές κοπελίτσες της διπλανής πόρτας, οι οποίες ξεκινάνε από 1 μέχρι 4- 5 χιλ., ανάλογα την ζήτηση.
Και η τελευταία κατηγορία, οι "άρρωστες".
Χαχαχαχα μην σε τρομάζει το άρρωστες, όχι ότι κάποιες τους δεν είναι, αλλά δεν τις λένε για αυτό τον λόγο έτσι.
Είναι συνήθως οι άσχημες, οι μεγάλες ή οι πολύ "δουλεμμένες", καμία φορά και άρρωστες και σχεδόν πάντα είναι αυτές που τα κάνουν όλα.
Τέλος πάντων ας φύγουμε από τις άρρωστες. Πού ξέρεις πόσα "ραντεβού" κάνουν την ημέρα;
Στο "σπίτι" η τσατσά είναι υπάλληλός μου και γράφει τα πάντα, έξοδα, έσοδα, ραντεβού κλπ. Δε θα το πιστέψεις, αλλά το σπίτι είναι 100% νόμιμο. Όσον αφορά τη μια ιερόδουλη που είναι δηλωμένη με τις εξετάσεις της και τα όλα της, δεν διαφέρει σε κάτι από μια άλλη επιχείρηση με σωστή βιτρίνα που κλέβει λιγάκι την εφορία. Όποτε η τσάτσα είναι κανονικός υπάλληλος με τα ένσημά της, τα δώρα της, κυρία ρε παιδί μου.
Χαχαχα με την αστυνομία όλα οκ;
Σκέτη οικονομική χασούρα, αλλά είναι όλα κανονισμένα, την επόμενη οι κοπέλες είναι πάλι έξω, έχουμε δικούς μας δικηγόρους, κανονίζουν τα πάντα στο άψε σβήσε.
Και οι κοπέλες πού βρίσκουν χαρτιά;
Αστεία ερώτηση. Θες σίγουρα απάντηση; Όπου θες!!
Τώρα που το ξανασκέφτομαι ήταν αστεία η ερώτηση...
Χάρηκα πολύ που σε είδα φίλε και άμα θέλεις τίποτα... special services, ξέρεις που θα με βρεις.
Χαχαχα θα το έχω υπόψη μου.
Λίγα από τα παραπάνω είναι αυτά που δεν ξέραμε, μπορούμε όμως να σταθούμε για ακόμη μια φορά στη διαφθορά. Στους δικηγοράκους εκείνους που προσβάλουν την νομική επιστήμη και τους επίορκους αστυνομικούς που ξεφτιλίζουν την στολή τους με τον χειρότερο τρόπο.
Τέλος, αν και όλο το κομμάτι είναι άξιο σχολιασμού με προβλημάτισαν ιδιαίτερα αυτές οι "άρρωστες"... γιατί όπως λέει και ο σοφός λαός, "καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει".
