Βιογραφίες
- Μέλος που άνοιξε το νήμα AssFiller
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 185
- Εμφανίσεις 21K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 1 άτομα (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
Ζακ-Υβ Κουστό
Ο Ζακ-Υβ Κουστό είναι πιθανόν ο πιο διάσημος δύτης και υποθαλάσσιος εξερευνητής. Έφερε τον θαλάσσιο κόσμο στο προσκήνιο και γέμισε με μπλε την οθόνη της τηλεόρασής μας.
Ο Κουστό γεννήθηκε στο Σεντ-Αντρέ-ντε-Ντουμπζάκ της Γαλλίας από τον Ντανιέλ και την Ελιζαμπέτ Κουστό, στις 11 Ιουνίου 1910. Αν και ανέκαθεν η θάλασσα ήταν η μεγάλη αγάπη του Κουστό, κατά την πρώτη του εφηβεία έδειξε ενδιαφέρον για τις μηχανές. Στην ηλικία των 11, κατασκεύασε ένα μοντέλο γερανού και στα 13 του, δημιούργησε ένα αυτοκίνητο που λειτουργούσε με μπαταρία. Επίσης, σε αυτή την ηλικία γοητεύτηκε από τον κινηματογράφο και αγόρασε την πρώτη του οικιακή κάμερα.
Ο Κουστό σύντομα βαρέθηκε στο σχολείο και άρχισε να προκαλεί προβλήματα. Ως αποτέλεσμα, οι γονείς του τον έστειλαν σε ένα αυστηρό ναυτικό σχολείο. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ο Κουστό διέπρεψε και μετά την αποφοίτησή του, μπήκε στην Ναυτική Ακαδημία στο Μπρεστ. Το 1933, ο Κουστό κατατάχθηκε στο Γαλλικό Ναυτικό ως αξιωματικός πυροβολικού. Ήταν εκείνη την περίοδο που ξεκίνησε τις υποβρύχιες εξερευνήσεις του και άρχισε να εργάζεται στη συσκευή οξυγόνου για καταδύσεις διαρκείας.
Το 1937, ο Κουστό παντρεύτηκε τη Σιμόν Μελσουάρ, με την οποία απέκτησε δύο γιους, τον Ζαν-Μισέλ και τον Φιλίπ. Δύο χρόνια μετά τον γάμο τους, ο Κουστό πήρε μέρος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπηρέτησε ως κατάσκοπος και τιμήθηκε με αρκετά μετάλλια. Ακόμη και κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Κουστό βρήκε τον χρόνο να συνεχίσει το υποθαλάσσιο έργο του. Το 1943, μαζί με τον Γάλλο μηχανικό Εμίλ Γκανιάν τελειοποίησαν τη φιάλη αυτοκατάδυσης. Οι δύτες χρησιμοποίησαν τη συσκευή για να εντοπίζουν και να αφαιρούν εχθρικές νάρκες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το 1950, έγινε Πρόεδρος των Γαλλικών Ωκεανογραφικών Εκστρατειών και τον ίδιο χρόνο, αγόρασε το πλοίο «Καλυψώ» για να συνεχίσει τις εξερευνήσεις του. Για να χρηματοδοτήσει τα ταξίδια του και να κινητοποιήσει το ενδιαφέρον του κοινού για τις υποβρύχιες έρευνες, ο Κουστό παρήγαγε πολυάριθμα φιλμ και εξέδωσε πολλά βιβλία. Τα ντοκιμαντέρ του περιλαμβάνουν τον Σιωπηλό Κόσμο (1956) και τον Κόσμο χωρίς Ήλιο (1966). Και τα δύο κέρδισαν τα βραβεία της Ακαδημίας στην κατηγορία του καλύτερου ντοκιμαντέρ. Τα βιβλία του περιλαμβάνουν τα Ζωντανή Θάλασσα (1963), Δελφίνια (1975) και Ζακ Κουστό: Ο Κόσμος του Ωκεανού (1985).
Εξαιτίας των πολλών παράλληλων εργασιών του, ο Κουστό παραιτήθηκε από το Γαλλικό Ναυτικό. Το 1957, έγινε διευθυντής του Ωκεανογραφικού Μουσείου του Μονακό, ίδρυσε την Υποθαλάσσια Ερευνητική Ομάδα στην Τουλόν, και τέθηκε επικεφαλής του Προγράμματος Conshelf. Το Πρόγραμμα Conshelf ήταν ένα πείραμα στο οποίο άτομα ζούσαν και δούλευαν κάτω από το νερό για μεγάλες χρονικές περιόδους.
Το 1968, ζητήθηκε από τον Κουστό να κάνει μια τηλεοπτική σειρά. Για τα επόμενα 8 χρόνια, ο Υποθαλάσσιος Κόσμος του Ζακ Κουστό έβαλε το κοινό σε ένα κόσμο καρχαριών, φαλαινών, δελφινιών, βυθισμένων θησαυρών και κοραλλιογενών υφάλων. Το 1974, ο Κουστό ίδρυσε την Εταιρεία Κουστό για την προστασία της ωκεάνιας ζωής. Τα μέλη της μη-κερδοσκοπικής οργάνωσης έφτασαν τις 300.000 παγκοσμίως. Ο Κουστό βραβεύτηκε με το Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον Πρόεδρο Ρήγκαν το 1985 και το 1989 τιμήθηκε από τη Γαλλία με μία θέση στη Γαλλική Ακαδημία.
Τον Δεκέμβριο του 1990, η πρώτη του γυναίκα πέθανε και τον Ιούνιο του 1991 παντρεύτηκε με την Φρανσίν Τριπλέ. Ήδη είχαν μαζί μία κόρη, την Ντιάν (1980) και ένα γιο, τον Πιερ-Υβ (1982).
Στις 11 Ιανουαρίου 1996, το «Καλυψώ» βυθίστηκε στο λιμάνι της Σιγκαπούρης. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Κουστό μπλέχτηκε σε δικαστική διαμάχη με τον γιο του, Ζαν-Μισέλ για τη χρήση του ονόματος Κουστό. Πέθανε στις 25 Ιουνίου 1997.
Ο Ζακ-Υβ Κουστό είναι πιθανόν ο πιο διάσημος δύτης και υποθαλάσσιος εξερευνητής. Έφερε τον θαλάσσιο κόσμο στο προσκήνιο και γέμισε με μπλε την οθόνη της τηλεόρασής μας.
Ο Κουστό γεννήθηκε στο Σεντ-Αντρέ-ντε-Ντουμπζάκ της Γαλλίας από τον Ντανιέλ και την Ελιζαμπέτ Κουστό, στις 11 Ιουνίου 1910. Αν και ανέκαθεν η θάλασσα ήταν η μεγάλη αγάπη του Κουστό, κατά την πρώτη του εφηβεία έδειξε ενδιαφέρον για τις μηχανές. Στην ηλικία των 11, κατασκεύασε ένα μοντέλο γερανού και στα 13 του, δημιούργησε ένα αυτοκίνητο που λειτουργούσε με μπαταρία. Επίσης, σε αυτή την ηλικία γοητεύτηκε από τον κινηματογράφο και αγόρασε την πρώτη του οικιακή κάμερα.
Ο Κουστό σύντομα βαρέθηκε στο σχολείο και άρχισε να προκαλεί προβλήματα. Ως αποτέλεσμα, οι γονείς του τον έστειλαν σε ένα αυστηρό ναυτικό σχολείο. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ο Κουστό διέπρεψε και μετά την αποφοίτησή του, μπήκε στην Ναυτική Ακαδημία στο Μπρεστ. Το 1933, ο Κουστό κατατάχθηκε στο Γαλλικό Ναυτικό ως αξιωματικός πυροβολικού. Ήταν εκείνη την περίοδο που ξεκίνησε τις υποβρύχιες εξερευνήσεις του και άρχισε να εργάζεται στη συσκευή οξυγόνου για καταδύσεις διαρκείας.
Το 1937, ο Κουστό παντρεύτηκε τη Σιμόν Μελσουάρ, με την οποία απέκτησε δύο γιους, τον Ζαν-Μισέλ και τον Φιλίπ. Δύο χρόνια μετά τον γάμο τους, ο Κουστό πήρε μέρος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπηρέτησε ως κατάσκοπος και τιμήθηκε με αρκετά μετάλλια. Ακόμη και κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Κουστό βρήκε τον χρόνο να συνεχίσει το υποθαλάσσιο έργο του. Το 1943, μαζί με τον Γάλλο μηχανικό Εμίλ Γκανιάν τελειοποίησαν τη φιάλη αυτοκατάδυσης. Οι δύτες χρησιμοποίησαν τη συσκευή για να εντοπίζουν και να αφαιρούν εχθρικές νάρκες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το 1950, έγινε Πρόεδρος των Γαλλικών Ωκεανογραφικών Εκστρατειών και τον ίδιο χρόνο, αγόρασε το πλοίο «Καλυψώ» για να συνεχίσει τις εξερευνήσεις του. Για να χρηματοδοτήσει τα ταξίδια του και να κινητοποιήσει το ενδιαφέρον του κοινού για τις υποβρύχιες έρευνες, ο Κουστό παρήγαγε πολυάριθμα φιλμ και εξέδωσε πολλά βιβλία. Τα ντοκιμαντέρ του περιλαμβάνουν τον Σιωπηλό Κόσμο (1956) και τον Κόσμο χωρίς Ήλιο (1966). Και τα δύο κέρδισαν τα βραβεία της Ακαδημίας στην κατηγορία του καλύτερου ντοκιμαντέρ. Τα βιβλία του περιλαμβάνουν τα Ζωντανή Θάλασσα (1963), Δελφίνια (1975) και Ζακ Κουστό: Ο Κόσμος του Ωκεανού (1985).
Εξαιτίας των πολλών παράλληλων εργασιών του, ο Κουστό παραιτήθηκε από το Γαλλικό Ναυτικό. Το 1957, έγινε διευθυντής του Ωκεανογραφικού Μουσείου του Μονακό, ίδρυσε την Υποθαλάσσια Ερευνητική Ομάδα στην Τουλόν, και τέθηκε επικεφαλής του Προγράμματος Conshelf. Το Πρόγραμμα Conshelf ήταν ένα πείραμα στο οποίο άτομα ζούσαν και δούλευαν κάτω από το νερό για μεγάλες χρονικές περιόδους.
Το 1968, ζητήθηκε από τον Κουστό να κάνει μια τηλεοπτική σειρά. Για τα επόμενα 8 χρόνια, ο Υποθαλάσσιος Κόσμος του Ζακ Κουστό έβαλε το κοινό σε ένα κόσμο καρχαριών, φαλαινών, δελφινιών, βυθισμένων θησαυρών και κοραλλιογενών υφάλων. Το 1974, ο Κουστό ίδρυσε την Εταιρεία Κουστό για την προστασία της ωκεάνιας ζωής. Τα μέλη της μη-κερδοσκοπικής οργάνωσης έφτασαν τις 300.000 παγκοσμίως. Ο Κουστό βραβεύτηκε με το Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον Πρόεδρο Ρήγκαν το 1985 και το 1989 τιμήθηκε από τη Γαλλία με μία θέση στη Γαλλική Ακαδημία.
Τον Δεκέμβριο του 1990, η πρώτη του γυναίκα πέθανε και τον Ιούνιο του 1991 παντρεύτηκε με την Φρανσίν Τριπλέ. Ήδη είχαν μαζί μία κόρη, την Ντιάν (1980) και ένα γιο, τον Πιερ-Υβ (1982).
Στις 11 Ιανουαρίου 1996, το «Καλυψώ» βυθίστηκε στο λιμάνι της Σιγκαπούρης. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Κουστό μπλέχτηκε σε δικαστική διαμάχη με τον γιο του, Ζαν-Μισέλ για τη χρήση του ονόματος Κουστό. Πέθανε στις 25 Ιουνίου 1997.
Αλφέδρος Νόμπελ
Ο Αλφέδρος Νόμπελ, γεννήθηκε στην Στοκχόλμη την 21η Οκτωβρίου 1833. Δε φοίτησε ποτέ σε σχολείο, ούτε σε σχολή.
Σε ηλικία 4 ετών, ο πατέρας του έφυγε για την Ρωσία, όπου ίδρυσε ένα εργοστάσιο χημείας. Εγκαταστάθηκαν όλοι στην Πετρούπολη το 1841, όπου ο Αλφέδρος με τα αδέρφια του είχαν εξαιρετικούς δασκάλους.
To 1850 o Αλφέδρος ταξίδεψε στην Αμερική, μα δεν κάθισε πολύ και επέστρεψε στην Πετρούπολη, όπου εργάστηκε στο εργοστάσιο του πατέρα του. Ο πατέρας του είχε όπως είχαμε πει πιο πάνω εργοστάσιο χημείας και είχε επινοήσει την νιτρογλυκερίνη, τις υποβρύχιες βόμβες και ένα είδος ποταμόπλοιου. Τ' αδέλφια του, είχαν βρει ένα σύστημα συνεχούς καθαρισμού πετρελαίου, το οποίο εφάρμοσαν.
Ο Νόμπελ αν και ασθενικός αφοσιώθηκε στην σπουδή των εκρηκτικών υλών και η χημεία του τράβηξε την προσοχή. Επινόησε νέες μεθόδους παρασκευής της νιτρογλυκερίνης και προσπαθώντας να την κάνει ακίνδυνη, βρήκε την δυναμίτιδα (1875) και την ακόμα πιο ζελατινοδυναμίτιδα(1875). Μετά κατασκεύασε την άκαπνη πυρίτιδα και βελτίωσε τον τρόπο παρασκευής τεχνητού μεταξιού από κολωδιοβάμβακα. Για όλα αυτά ο Νόμπελ πήρε πολλά διπλώματα. Επίσης τα κέρδη από τις εφευρέσεις του, ήταν τεράστια και η περιουσία του πήρε κολοσσιαίες διαστάσεις.
Όμως ο Νόμπελ είχε γίνει κλειστός και μελαγχολικός. Ο Νόμπελ ήταν ειρηνιστής και πίστευε ότι η απειλή της καταστροφής από τα ισχυρά όπλα, που οι εφευρέσεις του επέτρεπαν να δημιουργηθούν, θα έκανε τον κόσμο να μην επιχειρεί τον πόλεμο και να χρησιμοποιεί τα εκρηκτικά μόνο για ειρηνικούς σκοπούς. Την τεράστια περιουσία του, τη διέθεσε για ειρηνικούς σκοπούς. Ο Νόμπελ δεν ήταν μόνο εφευρέτης, αλλά είχε και λογοτεχνική φλέβα. Παρά την μεγάλη του επιθυμία δεν πρόκοψε στον λογοτεχνικό τομέα. πέθανε το 1896, και σε ηλικία 63 ετών. Έφυγε από την ζωή αφήνοντας πίσω του την τεράστια περιουσία του αλλά και με την τραγική συναίσθηση πως άφηνε πίσω του την τρομερότερη απειλή για το ανθρώπινο γένος ( τη δυναμίτιδα).
Αξίζει να αναφέρουμε κάποια στοιχεία από την διαθήκη του: Αφού αποξένωσε όλους τους συγγενής του, διέθεσε την περιουσία του σε μετρητά για βραβεία, τα οποία θα μοιράζονταν σε αυτούς που μέσα στην προηγούμενη χρονιά θα έχουν προσφέρει την μεγαλύτερη ενέργεια στην ανθρωπότητα. Το ποσό διαιρείται σε πέντε ίσα μέρη που απονέμονται ως εξής:
1) σ' εκείνον που θα πραγματοποιήσει τη σπουδαιότερη ανακάλυψη / εφεύρεση στον τομέα της Φυσικής
2) σε εκείνον που θα επιτύχει ανακάλυψη ή βελτίωση στον τομέα της Χημείας
3)σε εκείνον που θα πραγματοποιήσει τη σπουδαιότερη ανακάλυψη στον τομέα της Φυσιολογίας ή Ιατρικής
4)σε εκείνον που στον τομέα της λογοτεχνίας θα δημιουργήσει το πιο έξοχο έργο με ιδεαλιστικές τάσεις
5)Στο πρόσωπο που θα πραγματοποιήσει περισσότερη ή την καλύτερη εργασία προς όφελος της συναδέλφωσης ανάμεσα στα έθνη για την κατάργηση ή τον περιορισμό στρατιωτικών δυνάμεων, που υπάρχουν σήμερα, καθώς και για την σύγκληση και την προώθηση του έργου των Συνεδρίων Ειρήνης.
Ο Αλφέδρος Νόμπελ, γεννήθηκε στην Στοκχόλμη την 21η Οκτωβρίου 1833. Δε φοίτησε ποτέ σε σχολείο, ούτε σε σχολή.
Σε ηλικία 4 ετών, ο πατέρας του έφυγε για την Ρωσία, όπου ίδρυσε ένα εργοστάσιο χημείας. Εγκαταστάθηκαν όλοι στην Πετρούπολη το 1841, όπου ο Αλφέδρος με τα αδέρφια του είχαν εξαιρετικούς δασκάλους.
To 1850 o Αλφέδρος ταξίδεψε στην Αμερική, μα δεν κάθισε πολύ και επέστρεψε στην Πετρούπολη, όπου εργάστηκε στο εργοστάσιο του πατέρα του. Ο πατέρας του είχε όπως είχαμε πει πιο πάνω εργοστάσιο χημείας και είχε επινοήσει την νιτρογλυκερίνη, τις υποβρύχιες βόμβες και ένα είδος ποταμόπλοιου. Τ' αδέλφια του, είχαν βρει ένα σύστημα συνεχούς καθαρισμού πετρελαίου, το οποίο εφάρμοσαν.
Ο Νόμπελ αν και ασθενικός αφοσιώθηκε στην σπουδή των εκρηκτικών υλών και η χημεία του τράβηξε την προσοχή. Επινόησε νέες μεθόδους παρασκευής της νιτρογλυκερίνης και προσπαθώντας να την κάνει ακίνδυνη, βρήκε την δυναμίτιδα (1875) και την ακόμα πιο ζελατινοδυναμίτιδα(1875). Μετά κατασκεύασε την άκαπνη πυρίτιδα και βελτίωσε τον τρόπο παρασκευής τεχνητού μεταξιού από κολωδιοβάμβακα. Για όλα αυτά ο Νόμπελ πήρε πολλά διπλώματα. Επίσης τα κέρδη από τις εφευρέσεις του, ήταν τεράστια και η περιουσία του πήρε κολοσσιαίες διαστάσεις.
Όμως ο Νόμπελ είχε γίνει κλειστός και μελαγχολικός. Ο Νόμπελ ήταν ειρηνιστής και πίστευε ότι η απειλή της καταστροφής από τα ισχυρά όπλα, που οι εφευρέσεις του επέτρεπαν να δημιουργηθούν, θα έκανε τον κόσμο να μην επιχειρεί τον πόλεμο και να χρησιμοποιεί τα εκρηκτικά μόνο για ειρηνικούς σκοπούς. Την τεράστια περιουσία του, τη διέθεσε για ειρηνικούς σκοπούς. Ο Νόμπελ δεν ήταν μόνο εφευρέτης, αλλά είχε και λογοτεχνική φλέβα. Παρά την μεγάλη του επιθυμία δεν πρόκοψε στον λογοτεχνικό τομέα. πέθανε το 1896, και σε ηλικία 63 ετών. Έφυγε από την ζωή αφήνοντας πίσω του την τεράστια περιουσία του αλλά και με την τραγική συναίσθηση πως άφηνε πίσω του την τρομερότερη απειλή για το ανθρώπινο γένος ( τη δυναμίτιδα).
Αξίζει να αναφέρουμε κάποια στοιχεία από την διαθήκη του: Αφού αποξένωσε όλους τους συγγενής του, διέθεσε την περιουσία του σε μετρητά για βραβεία, τα οποία θα μοιράζονταν σε αυτούς που μέσα στην προηγούμενη χρονιά θα έχουν προσφέρει την μεγαλύτερη ενέργεια στην ανθρωπότητα. Το ποσό διαιρείται σε πέντε ίσα μέρη που απονέμονται ως εξής:
1) σ' εκείνον που θα πραγματοποιήσει τη σπουδαιότερη ανακάλυψη / εφεύρεση στον τομέα της Φυσικής
2) σε εκείνον που θα επιτύχει ανακάλυψη ή βελτίωση στον τομέα της Χημείας
3)σε εκείνον που θα πραγματοποιήσει τη σπουδαιότερη ανακάλυψη στον τομέα της Φυσιολογίας ή Ιατρικής
4)σε εκείνον που στον τομέα της λογοτεχνίας θα δημιουργήσει το πιο έξοχο έργο με ιδεαλιστικές τάσεις
5)Στο πρόσωπο που θα πραγματοποιήσει περισσότερη ή την καλύτερη εργασία προς όφελος της συναδέλφωσης ανάμεσα στα έθνη για την κατάργηση ή τον περιορισμό στρατιωτικών δυνάμεων, που υπάρχουν σήμερα, καθώς και για την σύγκληση και την προώθηση του έργου των Συνεδρίων Ειρήνης.
Pierre de Coubertin
Ο Pierre de Coubertin γεννήθηκε την 1 Ιανουαρίου του 1863 στο Rue Oudinot στο Παρίσι. Από πολύ νωρίς παρουσίασε μια ιδιαίτερη προτίμηση για την λογοτεχνία, την ιστορία καθώς και στα προβλήματα της παιδείας και της κοινωνιολογίας.
Όταν ολοκλήρωσε την θητεία του από το στρατό, εγκατέλειψε και την πολιτική καριέρα που είχε ξεκινήσει σε ηλικία μόλις 24 χρονών. Στα 25 του αποφάσισε να προωθήσει μια επαναστατική μεταρρύθμιση στο χώρο της παιδείας.
Στον Pierre de Coubertin οφείλουμε όλη την οργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων, οι οποίοι έχουν ωφεληθεί από το συστηματικό και ακριβές μυαλό του καθώς επίσης και την ευρεία κατανόηση του για τις φιλοδοξίες αλλά και ανάγκες των νέων ανθρώπων.
Ο Pierre de Coubertin διετέλεσε πρόεδρος της Ολυμπιακής επιτροπής από το 1896 έως και το 1925. Μερικά από τα σημαντικά έργα του για τους Ολυμπιακούς αγώνες ήταν ο Ολυμπιακός χάρτης, το σήμα και η σημαία των αγώνων, το πρωτόκολλο, ο όρκος των αθλητών μαζί με τον εθιμοτυπικό άνοιγμα και κλείσιμο των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο τιμητικός τίτλος του "προέδρου των Ολυμπιακών Αγώνων" του παραχωρήθηκε από το 1925 μέχρι τον θάνατό του το 1937, όπου και αποφασίστηκε ότι δεν θα δοθεί σε κανένα άλλο Πρόεδρο η τιμή αυτή.
Η αναγέννηση των ολυμπιακών αγώνων αντιπροσωπεύει μόνο ένα μικρό μέρος της προσφοράς του Coubertin. Εκτός από τις πολυάριθμες εκδόσεις που αφιερώνονται στην τεχνική και τη διδασκαλία του αθλητισμού, ο Coubertin συνέγραψε σημαντικές ιστορικές, πολιτικές και κοινωνιολογικές μελέτες. Συνολικά έγραψε πάνω από εξήντα χιλιάδες σελίδες.
Πέθανε στις 2 Σεπτεμβρίου του 1937 στη Γενεύη ξοδεύοντας ολόκληρη την ζωή του στα ιδανικά του. Θεωρείτε ένα από τα μεγάλα άτομα του 20ου αιώνα. Σύμφωνα με τις τελευταίες επιθυμίες του, η καρδιά του ήταν στην Αρχαία Ολυμπία και στο μαρμάρινο μνημείο που τιμά την μνήμη της αναγέννησης των Ολυμπιακών Αγώνων.
Ο Pierre de Coubertin γεννήθηκε την 1 Ιανουαρίου του 1863 στο Rue Oudinot στο Παρίσι. Από πολύ νωρίς παρουσίασε μια ιδιαίτερη προτίμηση για την λογοτεχνία, την ιστορία καθώς και στα προβλήματα της παιδείας και της κοινωνιολογίας.
Όταν ολοκλήρωσε την θητεία του από το στρατό, εγκατέλειψε και την πολιτική καριέρα που είχε ξεκινήσει σε ηλικία μόλις 24 χρονών. Στα 25 του αποφάσισε να προωθήσει μια επαναστατική μεταρρύθμιση στο χώρο της παιδείας.
Στον Pierre de Coubertin οφείλουμε όλη την οργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων, οι οποίοι έχουν ωφεληθεί από το συστηματικό και ακριβές μυαλό του καθώς επίσης και την ευρεία κατανόηση του για τις φιλοδοξίες αλλά και ανάγκες των νέων ανθρώπων.
Ο Pierre de Coubertin διετέλεσε πρόεδρος της Ολυμπιακής επιτροπής από το 1896 έως και το 1925. Μερικά από τα σημαντικά έργα του για τους Ολυμπιακούς αγώνες ήταν ο Ολυμπιακός χάρτης, το σήμα και η σημαία των αγώνων, το πρωτόκολλο, ο όρκος των αθλητών μαζί με τον εθιμοτυπικό άνοιγμα και κλείσιμο των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο τιμητικός τίτλος του "προέδρου των Ολυμπιακών Αγώνων" του παραχωρήθηκε από το 1925 μέχρι τον θάνατό του το 1937, όπου και αποφασίστηκε ότι δεν θα δοθεί σε κανένα άλλο Πρόεδρο η τιμή αυτή.
Η αναγέννηση των ολυμπιακών αγώνων αντιπροσωπεύει μόνο ένα μικρό μέρος της προσφοράς του Coubertin. Εκτός από τις πολυάριθμες εκδόσεις που αφιερώνονται στην τεχνική και τη διδασκαλία του αθλητισμού, ο Coubertin συνέγραψε σημαντικές ιστορικές, πολιτικές και κοινωνιολογικές μελέτες. Συνολικά έγραψε πάνω από εξήντα χιλιάδες σελίδες.
Πέθανε στις 2 Σεπτεμβρίου του 1937 στη Γενεύη ξοδεύοντας ολόκληρη την ζωή του στα ιδανικά του. Θεωρείτε ένα από τα μεγάλα άτομα του 20ου αιώνα. Σύμφωνα με τις τελευταίες επιθυμίες του, η καρδιά του ήταν στην Αρχαία Ολυμπία και στο μαρμάρινο μνημείο που τιμά την μνήμη της αναγέννησης των Ολυμπιακών Αγώνων.
Γρηγόριος Μέντελ
Όταν το 1866, ο μοναχός Γρηγόριος Μέντελ δημοσίευε τη θεωρία της κληρονομικότητας, η επιστημονική κοινότητα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα αποτελούσε την απαρχή μιας καινούργιας επιστήμης, της γενετικής.
Σε τέτοιο μάλιστα σημείο αγνοήθηκε το έργο του, ώστε χρειάστηκαν 35 χρόνια ώσπου οι αρχές που διατύπωσε, να ανακαλυφθούν εκ νέου και να αναγνωριστεί εν τέλει η συμβολή του. Η σύντομη μονογραφία του, Πειράματα στην Υβριδοποίηση των Φυτών, στην οποία ο Μέντελ περιέγραψε πώς κληρονομούνται τα χαρακτηριστικά, έγινε ένα από τα πιο διαχρονικά βιβλία στην ιστορία της επιστήμης.
Ο Μέντελ γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου 1822, στο Χάιζεντορφ της Αυστρίας και ήταν το δεύτερο παιδί του Αντώνιου και της Ροζίν Μέντελ. Κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας εργάστηκε ως κηπουρός και ως μαθητής παρακολούθησε μαθήματα στο Φιλοσοφικό Ινστιτούτο του Όλμουκ. Οι εξαιρετικές επιδόσεις του ώθησαν την οικογένειά του να τον υποστηρίξει στην προσπάθειά του να λάβει ανώτερη μόρφωση, αλλά οι οικονομικοί τους πόροι ήταν περιορισμένοι, έτσι το 1843 ο Μέντελ εντάχθηκε στο Αυγουστινιανό Αββαείο του St. Thomas στο Μπρνο, συνεχίζοντας την εκπαίδευσή του και ξεκινώντας την διδακτική του καριέρα. Αν και το πραγματικό όνομά του ήταν Ιωάννης, απέκτησε το όνομα Γρηγόριος, όταν το 1847 χειροτονήθηκε ιερέας και ακολούθησε τον μοναστικό βίο. Το 1851 έφυγε για σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και επέστρεψε στο αββαείο το 1853 ως καθηγητής φυσικής.
Ο Μέντελ εμπνεύστηκε τόσο από τους καθηγητές του στο Πανεπιστήμιο όσο και από τους άλλους μοναχούς για να μελετήσει την ποικιλομορφία των φυτών. Ξεκίνησε την έρευνά του στο πειραματικό κήπο του μοναστηριού. Μεταξύ 1856 και 1863, ο Μέντελ καλλιέργησε και πειραματίστηκε με περίπου 28.000 μπιζελιές. Τα πειράματά του οδήγησαν στη διατύπωση δύο γενικών αρχών που αργότερα έγιναν γνωστές ως οι Νόμοι του Μέντελ για την Κληρονομικότητα.
Η έλξη του Μέντελ για την έρευνα προερχόταν από την αγάπη του για τη φύση. Δεν ενδιαφερόταν μόνο για τα φυτά, αλλά επίσης για τη μετεωρολογία και για τις θεωρίες εξέλιξης. Ο Μέντελ αναρωτιόταν πώς τα φυτά αποκτούσαν άτυπα χαρακτηριστικά. Σε έναν από τους συχνούς περιπάτους του γύρω από το μοναστήρι, βρήκε μία ασυνήθιστη ποικιλία ενός καλλωπιστικού φυτού. Το μετεμφύτευσε δίπλα σε μία τυπική ποικιλία, προκειμένου να ελέγξει αν θα υπήρχε προσέγγιση στα χαρακτηριστικά που θα περνούσαν στην επόμενη γενιά. Αυτό τα πείραμα «σχεδιάστηκε για να υποστηρίξει ή να αντικατοπτρίσει τις απόψεις του Lamarck που αφορούσαν στις επιδράσεις του περιβάλλοντος πάνω στα φυτά». Βρήκε ότι οι επόμενες γενιές των φυτών κράτησαν τα βασικά χαρακτηριστικά των «γονιών» και άρα δεν επηρεάζονται από το περιβάλλον. Αυτό το απλό πείραμα αποτέλεσε την αφορμή για να γεννηθεί η ιδέα της κληρονομικότητας.
Η προαγωγή του σε ηγούμενο, το 1868, περιόρισε κατά πολύ το επιστημονικό του έργο, αφού οι διοικητικές αρμοδιότητές του απορροφούσαν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, ιδίως σε μία διαμάχη με την κυβέρνηση κατά την προσπάθειά της να επιβάλλει ειδικούς φόρους στα εκκλησιαστικά ιδρύματα. Ο Μέντελ πέθανε στις 6 Ιανουαρίου 1884, στο Μπρνο από χρόνια νεφρίτιδα.
Το 1900 τρεις επιστήμονες, ο Ούγκο ντε Βρις, ο Καρλ Κόρενς και ο Έριχ Τσέρμακ, ανακάλυψαν πάλι τους νόμους που είχε διατυπώσει ο Μέντελ, κάνοντας έρευνες ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο. Το έργο του Μέντελ αποτέλεσε τη βάση της σύγχρονης γενετικής. Οδήγησε στην ανακάλυψη της γονιδιακής κληρονομικότητας, στα κυρίαρχα και τα υπολειπόμενα χαρακτηριστικά, τον γονότυπο και τον φαινότυπο, καθώς και στην ιδέα των ετεροζυγωτών και των ομοζυγωτών. Το πρακτικό αποτέλεσμα της έρευνας του Μέντελ είναι ότι δεν άλλαξε μόνο τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, αλλά επίσης και τον τρόπο που ζούμε μέσα σε αυτόν.
![URL]]](http://[URL unfurl="true"]www.xtec.es/~jllort1/biolegseuropa/mendel.jpg[/img[/URL]])
Όταν το 1866, ο μοναχός Γρηγόριος Μέντελ δημοσίευε τη θεωρία της κληρονομικότητας, η επιστημονική κοινότητα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα αποτελούσε την απαρχή μιας καινούργιας επιστήμης, της γενετικής.
Σε τέτοιο μάλιστα σημείο αγνοήθηκε το έργο του, ώστε χρειάστηκαν 35 χρόνια ώσπου οι αρχές που διατύπωσε, να ανακαλυφθούν εκ νέου και να αναγνωριστεί εν τέλει η συμβολή του. Η σύντομη μονογραφία του, Πειράματα στην Υβριδοποίηση των Φυτών, στην οποία ο Μέντελ περιέγραψε πώς κληρονομούνται τα χαρακτηριστικά, έγινε ένα από τα πιο διαχρονικά βιβλία στην ιστορία της επιστήμης.
Ο Μέντελ γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου 1822, στο Χάιζεντορφ της Αυστρίας και ήταν το δεύτερο παιδί του Αντώνιου και της Ροζίν Μέντελ. Κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας εργάστηκε ως κηπουρός και ως μαθητής παρακολούθησε μαθήματα στο Φιλοσοφικό Ινστιτούτο του Όλμουκ. Οι εξαιρετικές επιδόσεις του ώθησαν την οικογένειά του να τον υποστηρίξει στην προσπάθειά του να λάβει ανώτερη μόρφωση, αλλά οι οικονομικοί τους πόροι ήταν περιορισμένοι, έτσι το 1843 ο Μέντελ εντάχθηκε στο Αυγουστινιανό Αββαείο του St. Thomas στο Μπρνο, συνεχίζοντας την εκπαίδευσή του και ξεκινώντας την διδακτική του καριέρα. Αν και το πραγματικό όνομά του ήταν Ιωάννης, απέκτησε το όνομα Γρηγόριος, όταν το 1847 χειροτονήθηκε ιερέας και ακολούθησε τον μοναστικό βίο. Το 1851 έφυγε για σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και επέστρεψε στο αββαείο το 1853 ως καθηγητής φυσικής.
Ο Μέντελ εμπνεύστηκε τόσο από τους καθηγητές του στο Πανεπιστήμιο όσο και από τους άλλους μοναχούς για να μελετήσει την ποικιλομορφία των φυτών. Ξεκίνησε την έρευνά του στο πειραματικό κήπο του μοναστηριού. Μεταξύ 1856 και 1863, ο Μέντελ καλλιέργησε και πειραματίστηκε με περίπου 28.000 μπιζελιές. Τα πειράματά του οδήγησαν στη διατύπωση δύο γενικών αρχών που αργότερα έγιναν γνωστές ως οι Νόμοι του Μέντελ για την Κληρονομικότητα.
Η έλξη του Μέντελ για την έρευνα προερχόταν από την αγάπη του για τη φύση. Δεν ενδιαφερόταν μόνο για τα φυτά, αλλά επίσης για τη μετεωρολογία και για τις θεωρίες εξέλιξης. Ο Μέντελ αναρωτιόταν πώς τα φυτά αποκτούσαν άτυπα χαρακτηριστικά. Σε έναν από τους συχνούς περιπάτους του γύρω από το μοναστήρι, βρήκε μία ασυνήθιστη ποικιλία ενός καλλωπιστικού φυτού. Το μετεμφύτευσε δίπλα σε μία τυπική ποικιλία, προκειμένου να ελέγξει αν θα υπήρχε προσέγγιση στα χαρακτηριστικά που θα περνούσαν στην επόμενη γενιά. Αυτό τα πείραμα «σχεδιάστηκε για να υποστηρίξει ή να αντικατοπτρίσει τις απόψεις του Lamarck που αφορούσαν στις επιδράσεις του περιβάλλοντος πάνω στα φυτά». Βρήκε ότι οι επόμενες γενιές των φυτών κράτησαν τα βασικά χαρακτηριστικά των «γονιών» και άρα δεν επηρεάζονται από το περιβάλλον. Αυτό το απλό πείραμα αποτέλεσε την αφορμή για να γεννηθεί η ιδέα της κληρονομικότητας.
Η προαγωγή του σε ηγούμενο, το 1868, περιόρισε κατά πολύ το επιστημονικό του έργο, αφού οι διοικητικές αρμοδιότητές του απορροφούσαν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, ιδίως σε μία διαμάχη με την κυβέρνηση κατά την προσπάθειά της να επιβάλλει ειδικούς φόρους στα εκκλησιαστικά ιδρύματα. Ο Μέντελ πέθανε στις 6 Ιανουαρίου 1884, στο Μπρνο από χρόνια νεφρίτιδα.
Το 1900 τρεις επιστήμονες, ο Ούγκο ντε Βρις, ο Καρλ Κόρενς και ο Έριχ Τσέρμακ, ανακάλυψαν πάλι τους νόμους που είχε διατυπώσει ο Μέντελ, κάνοντας έρευνες ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο. Το έργο του Μέντελ αποτέλεσε τη βάση της σύγχρονης γενετικής. Οδήγησε στην ανακάλυψη της γονιδιακής κληρονομικότητας, στα κυρίαρχα και τα υπολειπόμενα χαρακτηριστικά, τον γονότυπο και τον φαινότυπο, καθώς και στην ιδέα των ετεροζυγωτών και των ομοζυγωτών. Το πρακτικό αποτέλεσμα της έρευνας του Μέντελ είναι ότι δεν άλλαξε μόνο τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, αλλά επίσης και τον τρόπο που ζούμε μέσα σε αυτόν.
Σωστός..λόγω κεκτημένης.....όλο το μέχρι τώρα υλικό είναι από www.focusmag.gr/articles/view-main-category.rx?cid=71]εδω [/url] ( )
MAX PLANCK
Ήταν πριν 100 χρόνια όταν ο Max Planck δημοσίευσε μια εργασία η οποία γέννησε την μετέπειτα κβαντομηχανική, έτσι τουλάχιστον λέει η ιστορία. Η ιστορία αποκαλύπτει, όμως, ότι ο Planck δεν αναγνώρισε αμέσως τις συνέπειες της εργασίας του και ξεκίνησε τη νέα επιστημονική επανάσταση αντίθετα προς τη θέλησή του.
Γεννημένος το 1858, και γιος ενός καθηγητή του δικαίου, ο Planck έγινε καθηγητής φυσικής στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου το 1889. Η διδακτορική του διατριβή από το πανεπιστήμιο του Μονάχου ήταν πάνω στον δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο, ο οποίος αποτέλεσε και θέμα πολλών δημοσιεύσεών του μέχρι το 1905. Οι σκέψεις του Planck επικεντρώνονταν στην ιδέα της εντροπίας και πως θα κατανοήσουμε την μη αντιστρεπτότητα στη βάση της διατύπωσης του δεύτερου νόμου με τη γλώσσα της εντροπίας.
www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=116828]Συνέχεια.... [/url]
![URL]]](http://[URL unfurl="true"]www.dhm.de/lemo/objekte/pict/f54_94/index.jpg[/img[/URL]])
Ήταν πριν 100 χρόνια όταν ο Max Planck δημοσίευσε μια εργασία η οποία γέννησε την μετέπειτα κβαντομηχανική, έτσι τουλάχιστον λέει η ιστορία. Η ιστορία αποκαλύπτει, όμως, ότι ο Planck δεν αναγνώρισε αμέσως τις συνέπειες της εργασίας του και ξεκίνησε τη νέα επιστημονική επανάσταση αντίθετα προς τη θέλησή του.
Γεννημένος το 1858, και γιος ενός καθηγητή του δικαίου, ο Planck έγινε καθηγητής φυσικής στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου το 1889. Η διδακτορική του διατριβή από το πανεπιστήμιο του Μονάχου ήταν πάνω στον δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο, ο οποίος αποτέλεσε και θέμα πολλών δημοσιεύσεών του μέχρι το 1905. Οι σκέψεις του Planck επικεντρώνονταν στην ιδέα της εντροπίας και πως θα κατανοήσουμε την μη αντιστρεπτότητα στη βάση της διατύπωσης του δεύτερου νόμου με τη γλώσσα της εντροπίας.
www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=116828]Συνέχεια.... [/url]
Χριστόφορος Κολόμβος
Μετά από πέντε αιώνες, ο Χριστόφορος Κολόμβος παραμένει μία μυστηριώδης και αντιφατική προσωπικότητα. Ένας από τους μεγαλύτερους θαλασσοπόρους, οραματιστής και ιδιοφυία, μυστικιστής, εθνικός ήρωας, αποτυχημένος διοικητής, αφελής επιχειρηματίας, αδίστακτος και άπληστος ιμπεριαλιστής, είναι μερικοί μόνο από τους χαρακτηρισμούς που του έχουν αποδοθεί.
Ο Χριστόφορος Κολόμβος γεννήθηκε στη Γένοβα το 1451, μεγαλύτερος γιος του Δομίνικου Κολόμβου και της Σουζάνα Φονταναρόσα. Ως νεαρός, ο Κολόμβος εργαζόταν στην οικογενειακή επιχείρηση του πατέρα του, στην επεξεργασία και πώληση μαλλιού. Όμως, τελικά, στράφηκε στη θάλασσα και αφιερώθηκε στη θαλασσινή ζωή ήδη από τα εφηβικά του χρόνια.
Το 1474 ο Κολόμβος επιβιβάστηκε ως ναύτης σε ένα πλοίο με προορισμό τη Χίο. Αυτό ήταν το πρώτο του μεγάλο ταξίδι και αποδείχθηκε επικερδές, καθώς απέκτησε οικονομική ανεξαρτησία από την οικογένειά του. Ο Κολόμβος παρέμεινε στη Χίο ένα χρόνο και σίγουρα δεν έμεινε ανεπηρέαστος από τον πολιτικό, εμπορικό και θρησκευτικό αναβρασμό που επικρατούσε στην περιοχή.
www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=357140]Συνέχεια... [/url]
Μετά από πέντε αιώνες, ο Χριστόφορος Κολόμβος παραμένει μία μυστηριώδης και αντιφατική προσωπικότητα. Ένας από τους μεγαλύτερους θαλασσοπόρους, οραματιστής και ιδιοφυία, μυστικιστής, εθνικός ήρωας, αποτυχημένος διοικητής, αφελής επιχειρηματίας, αδίστακτος και άπληστος ιμπεριαλιστής, είναι μερικοί μόνο από τους χαρακτηρισμούς που του έχουν αποδοθεί.
Ο Χριστόφορος Κολόμβος γεννήθηκε στη Γένοβα το 1451, μεγαλύτερος γιος του Δομίνικου Κολόμβου και της Σουζάνα Φονταναρόσα. Ως νεαρός, ο Κολόμβος εργαζόταν στην οικογενειακή επιχείρηση του πατέρα του, στην επεξεργασία και πώληση μαλλιού. Όμως, τελικά, στράφηκε στη θάλασσα και αφιερώθηκε στη θαλασσινή ζωή ήδη από τα εφηβικά του χρόνια.
Το 1474 ο Κολόμβος επιβιβάστηκε ως ναύτης σε ένα πλοίο με προορισμό τη Χίο. Αυτό ήταν το πρώτο του μεγάλο ταξίδι και αποδείχθηκε επικερδές, καθώς απέκτησε οικονομική ανεξαρτησία από την οικογένειά του. Ο Κολόμβος παρέμεινε στη Χίο ένα χρόνο και σίγουρα δεν έμεινε ανεπηρέαστος από τον πολιτικό, εμπορικό και θρησκευτικό αναβρασμό που επικρατούσε στην περιοχή.
www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=357140]Συνέχεια... [/url]
Alan Turing
Ιδρυτής της πληροφορικής, μαθηματικός, φιλόσοφος, κρυπτογράφος, παράξενος οραματιστής και ομοφυλόφιλος σε μια εποχή που η σεξουαλική διαφορετικότητα θεωρείτο έγκλημα.
Ο Alan Turing γεννήθηκε στις 23 Ιουνίου 1912, στο Πάντιγκτον του Λονδίνου. Ο πατέρας του, Τζούλιους Μάθισον Τούρινγκ, ήταν μέλος της Ινδικής Δημόσιας Υπηρεσίας και έλειπε συχνά στο εξωτερικό. Όταν o Turing ήταν ενός έτους, η μητέρα του ακολούθησε τον σύζυγό της στην Ινδία, αφήνοντας τον γιο της σε οικογενειακούς φίλους στην Αγγλία.
Στάλθηκε στην προπαρασκευαστική σχολή Hazlehurst, όπου σημείωσε μέτριες έως καλές επιδόσεις στα περισσότερα μαθήματα, αν και είχε την τάση να ακολουθεί τις δικές του ιδέες. Το 1926 έδωσε εξετάσεις και μπήκε στο Sherborne School. Δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί αλλά η μητέρα του επέμενε ότι έπρεπε να πάρει εκπαίδευση από δημόσιο σχολείο. Πολλοί από τους στοχαστές έχουν βρει τη συμβατική διδασκαλία σχεδόν ακατανόητη διαδικασία και αυτή φαίνεται να είναι και η περίπτωση του Turing. Η ευφυΐα του τον οδηγούσε στις δικές του κατευθύνσεις και όχι σε αυτές που απαιτούσαν οι καθηγητές του.
Παρά τις αντισυμβατικές απαντήσεις του, ο Turing κέρδισε όλα τα μαθηματικά βραβεία ενόσω βρισκόταν στο Sherborne. Γνώρισε σε βάθος τον κόσμο των μαθηματικών, αν και οι καθηγητές του πιθανόν δεν γνώριζαν τη μελέτη που έκανε μόνος του. Σε ηλικία 16 χρόνων, διάβασε την εργασία του Αϊνστάιν για τη σχετικότητα, την οποία κατανόησε πλήρως.
Το 1928, ένα γεγονός επρόκειτο να σημαδέψει τη ζωή του. Δημιούργησε στενή φιλία με τον κατά ένα χρόνο μεγαλύτερό του Christopher Morcom. Πιθανόν για πρώτη φορά, ο Turing είχε βρει κάποιον με τον οποίο μπορούσε να μοιραστεί τις σκέψεις και τις ιδέες του. Ο θάνατος του Morcom, τον Φεβρουάριο του 1930, τον συγκλόνισε.
www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=327333]Συνέχεια...[/url]
http://[URL unfurl="true"]www.ellsbury.com/bombe/bombephoto.jpeg[/img[/URL]]
[img]http://fusionanomaly.net/1954-turing.jpg
Ιδρυτής της πληροφορικής, μαθηματικός, φιλόσοφος, κρυπτογράφος, παράξενος οραματιστής και ομοφυλόφιλος σε μια εποχή που η σεξουαλική διαφορετικότητα θεωρείτο έγκλημα.
Ο Alan Turing γεννήθηκε στις 23 Ιουνίου 1912, στο Πάντιγκτον του Λονδίνου. Ο πατέρας του, Τζούλιους Μάθισον Τούρινγκ, ήταν μέλος της Ινδικής Δημόσιας Υπηρεσίας και έλειπε συχνά στο εξωτερικό. Όταν o Turing ήταν ενός έτους, η μητέρα του ακολούθησε τον σύζυγό της στην Ινδία, αφήνοντας τον γιο της σε οικογενειακούς φίλους στην Αγγλία.
Στάλθηκε στην προπαρασκευαστική σχολή Hazlehurst, όπου σημείωσε μέτριες έως καλές επιδόσεις στα περισσότερα μαθήματα, αν και είχε την τάση να ακολουθεί τις δικές του ιδέες. Το 1926 έδωσε εξετάσεις και μπήκε στο Sherborne School. Δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί αλλά η μητέρα του επέμενε ότι έπρεπε να πάρει εκπαίδευση από δημόσιο σχολείο. Πολλοί από τους στοχαστές έχουν βρει τη συμβατική διδασκαλία σχεδόν ακατανόητη διαδικασία και αυτή φαίνεται να είναι και η περίπτωση του Turing. Η ευφυΐα του τον οδηγούσε στις δικές του κατευθύνσεις και όχι σε αυτές που απαιτούσαν οι καθηγητές του.
Παρά τις αντισυμβατικές απαντήσεις του, ο Turing κέρδισε όλα τα μαθηματικά βραβεία ενόσω βρισκόταν στο Sherborne. Γνώρισε σε βάθος τον κόσμο των μαθηματικών, αν και οι καθηγητές του πιθανόν δεν γνώριζαν τη μελέτη που έκανε μόνος του. Σε ηλικία 16 χρόνων, διάβασε την εργασία του Αϊνστάιν για τη σχετικότητα, την οποία κατανόησε πλήρως.
Το 1928, ένα γεγονός επρόκειτο να σημαδέψει τη ζωή του. Δημιούργησε στενή φιλία με τον κατά ένα χρόνο μεγαλύτερό του Christopher Morcom. Πιθανόν για πρώτη φορά, ο Turing είχε βρει κάποιον με τον οποίο μπορούσε να μοιραστεί τις σκέψεις και τις ιδέες του. Ο θάνατος του Morcom, τον Φεβρουάριο του 1930, τον συγκλόνισε.
www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=327333]Συνέχεια...[/url]
[img]http://fusionanomaly.net/1954-turing.jpg
Ο Τόμας Έντισον (Thomas Alva Edison) (11 Φεβρουαρίου 1847 – 18 Οκτωβρίου 1931) ήταν ο περισσότερο παραγωγικός εφευρέτης της σύγχρονης εποχής. Αν και αυτοδίδακτος δραστηριοποιήθηκε σε πολλούς τομείς της τεχνικής. Από τις γνωστότερες εφευρέσεις του είναι το μικρόφωνο, o φωνόγραφος και ο ηλεκτρικός λαμπτήρας. Πολλές από τις κατασκευές τού Έντισον ήταν βέβαια, είτε βελτιώσεις άλλων υπαρχουσών με κακή απόδοση, είτε πρότυπα, τα οποία τελειοποιήθηκαν στη συνέχεια από άλλους τεχνικούς.
Γεννήθηκε στο Milan της πολιτείας Οχάιο από πατέρα που εμπορευόταν δημητριακά. Ήδη στα 12 χρόνια του έπρεπε να εργαστεί για να στηρίξει οικονομικά την οικογένειά του. Στα 15 του προσπάθησε να εκδώσει μια εφημερίδα και στη συνέχεια άρχισε να εργάζεται ως τηλεγραφητής στα τραίνα. Από αυτή τη θέση απολύθηκε, γιατί συνελήφθη να στέλνει το αναμενόμενο σήμα ελέγχου στον επόμενο σταθμό, αντί χειροκίνητα και με οπτική επαφή με το διερχόμενο τραίνο, αυτόματα με μια συσκευή δικής του επινοήσεως. Το 1868 υπέβαλε αίτηση για την πρώτη ευρεσιτεχνία του με ένα τηλέγραφο χαρακτήρων. Ακολούθησε μεγάλος αριθμός άλλων ευρεσιτεχνιών.
Δημιούργησε το πρώτο εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που τροφοδότησε με ηλεκτρισμό τη Νέα Υόρκη και εξελίχθηκε στη γνωστή γιγαντιαία εταιρία General Electric. Η ανακάλυψή του για την εκπομπή ηλεκτρονίων από πυρακτωμένα μέταλλα, «φαινόμενο Edison», απετέλεσε προϋπόθεση για την κατασκευή της ηλεκτρονικής λυχνίας και την απαρχή της ηλεκτρονικής τεχνολογίας. Όταν πέθανε ο Έντισον σε ηλικία 84 ετών, είχε αποκτήσει περισσότερα από 1000 διπλώματα ευρεσιτεχνίας, ανάμεσά τους για μία μέθοδο διαχωρισμού μεταλλευμάτων, ένα για την επεξεργασία και χύτευση του μπετόν, το οποίο απετέλεσε τη βάση για την κατασκευή προκατασκευασμένων οικιών.
Το περιεχόμενο του άρθρου βασίζεται στο Thomas Alva Edison από την/το Στ.Γ.Φραγκόπουλο, διανεμόμενο κατά την GNU
Γεννήθηκε στο Milan της πολιτείας Οχάιο από πατέρα που εμπορευόταν δημητριακά. Ήδη στα 12 χρόνια του έπρεπε να εργαστεί για να στηρίξει οικονομικά την οικογένειά του. Στα 15 του προσπάθησε να εκδώσει μια εφημερίδα και στη συνέχεια άρχισε να εργάζεται ως τηλεγραφητής στα τραίνα. Από αυτή τη θέση απολύθηκε, γιατί συνελήφθη να στέλνει το αναμενόμενο σήμα ελέγχου στον επόμενο σταθμό, αντί χειροκίνητα και με οπτική επαφή με το διερχόμενο τραίνο, αυτόματα με μια συσκευή δικής του επινοήσεως. Το 1868 υπέβαλε αίτηση για την πρώτη ευρεσιτεχνία του με ένα τηλέγραφο χαρακτήρων. Ακολούθησε μεγάλος αριθμός άλλων ευρεσιτεχνιών.
Δημιούργησε το πρώτο εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που τροφοδότησε με ηλεκτρισμό τη Νέα Υόρκη και εξελίχθηκε στη γνωστή γιγαντιαία εταιρία General Electric. Η ανακάλυψή του για την εκπομπή ηλεκτρονίων από πυρακτωμένα μέταλλα, «φαινόμενο Edison», απετέλεσε προϋπόθεση για την κατασκευή της ηλεκτρονικής λυχνίας και την απαρχή της ηλεκτρονικής τεχνολογίας. Όταν πέθανε ο Έντισον σε ηλικία 84 ετών, είχε αποκτήσει περισσότερα από 1000 διπλώματα ευρεσιτεχνίας, ανάμεσά τους για μία μέθοδο διαχωρισμού μεταλλευμάτων, ένα για την επεξεργασία και χύτευση του μπετόν, το οποίο απετέλεσε τη βάση για την κατασκευή προκατασκευασμένων οικιών.
Το περιεχόμενο του άρθρου βασίζεται στο Thomas Alva Edison από την/το Στ.Γ.Φραγκόπουλο, διανεμόμενο κατά την GNU
Ευάγγελος Αβέρωφ
Γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας τον Οκτώβριο του 1910. Η καταγωγή του είναι από την οικογένεια Αβέρωφ του Μετσόβου. Πτυχιούχος της Νομικής και διδάκωρ Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Λωζάνης στην Ελβετία. Το 1940 έγινε νομάρχης στην Κέρκυρα. Το 1946 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής Ιωαννίνων μέχρι το 1964. Διατέλεσε υπουργός Εφοδιασμού, Εθνικής Οικονομίας, Εμπορίου, Γεωργίας και Εξωτερικών. Το 1974 έγινε υπουργός Εθνικής Άμυνας ως το 1981. Το 1981 εκλέχτηκε αρχηγός του κόμματος Νέα Δημοκρατία και από το 1984 επίτιμος πρόεδρός της.
Με πρωτοβουλίες του ιδρύθηκε το ίδρυμα του Βαρώνου Μιχαήλ Τοσίτσα, που λειτουργεί στην Κηφισιά. Ο ίδιος διετέλεσε πρώτος και ισόβιος πρόεδρος του ιδρύματος.
Έφερε τον κληρονομικό τίτλο του Βαρώνου. Ομιλούσε γαλλικά, αγγλικά και ιταλικά και ήταν μόνιμος κάτοικος Κηφισιάς.
Εκπροσώπησε την Ελλάδα σε πολλές διεθνείς διασκέψεις. Τιμήθηκε με τον Μεγαλόσταυρο του Φοίνικος από τον Βασιλέα Παύλο καθώς και με ισάξιους Μεγαλόσταυρους άλλων Χωρών. Στον Ελληνοιταλικό πόλεμο υπηρέτησε σε ομάδες δολιοφθορών, ανακλήθηκε το 1941 και διορίστηκε Νομάρχης Κερκύρας. Το 1942 συνελήφθηκε και μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιταλία. Το 1943 δραπέτευσε και παρέμεινε στην Ιταλία επικεφαλής ελληνικής αντιστασιακής οργάνωσης. Το 1944 επιστρατεύθηκε με τον βαθμό του επίκουρου υποπλοιάρχου υπηρετώντας μέχρι το τέλος του πολέμου στην Ελληνική Στρατιωτική Αποστολή της Ρώμης.
Πέθανε στις 2 Ιανουαρίου 1990. Η οικουμενική κυβέρνηση του Ξενοφώντος Ζολώτα, για να τον τιμήσει, πρότεινε να κηδευτεί με δημόσια δαπάνη και με τιμές εν ενεργεία Πρωθυπουργού. Όμως η οικογένειά του αφού ευχαρίστησε την κυβέρνηση, ανακοίνωσε πως επιθυμία του ήταν η λιτή και απέριττη ταφή, όπως ακριβώς ήταν και η ζωή του. Επιπλέον παρακάλεσε αντί για στεφάνια, να κατατεθούν δωρεές για αγαθοεργείς σκοπούς. Η κηδεία του Έλληνα πολιτικού έγινε την Πέμπτη 4 Ιανουαρίου 1990 στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Στο Μέτσοβο στήθηκε ανδριάντας του, έργο του γλύπτη Γ. Παπά.
Γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας τον Οκτώβριο του 1910. Η καταγωγή του είναι από την οικογένεια Αβέρωφ του Μετσόβου. Πτυχιούχος της Νομικής και διδάκωρ Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Λωζάνης στην Ελβετία. Το 1940 έγινε νομάρχης στην Κέρκυρα. Το 1946 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής Ιωαννίνων μέχρι το 1964. Διατέλεσε υπουργός Εφοδιασμού, Εθνικής Οικονομίας, Εμπορίου, Γεωργίας και Εξωτερικών. Το 1974 έγινε υπουργός Εθνικής Άμυνας ως το 1981. Το 1981 εκλέχτηκε αρχηγός του κόμματος Νέα Δημοκρατία και από το 1984 επίτιμος πρόεδρός της.
Με πρωτοβουλίες του ιδρύθηκε το ίδρυμα του Βαρώνου Μιχαήλ Τοσίτσα, που λειτουργεί στην Κηφισιά. Ο ίδιος διετέλεσε πρώτος και ισόβιος πρόεδρος του ιδρύματος.
Έφερε τον κληρονομικό τίτλο του Βαρώνου. Ομιλούσε γαλλικά, αγγλικά και ιταλικά και ήταν μόνιμος κάτοικος Κηφισιάς.
Εκπροσώπησε την Ελλάδα σε πολλές διεθνείς διασκέψεις. Τιμήθηκε με τον Μεγαλόσταυρο του Φοίνικος από τον Βασιλέα Παύλο καθώς και με ισάξιους Μεγαλόσταυρους άλλων Χωρών. Στον Ελληνοιταλικό πόλεμο υπηρέτησε σε ομάδες δολιοφθορών, ανακλήθηκε το 1941 και διορίστηκε Νομάρχης Κερκύρας. Το 1942 συνελήφθηκε και μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιταλία. Το 1943 δραπέτευσε και παρέμεινε στην Ιταλία επικεφαλής ελληνικής αντιστασιακής οργάνωσης. Το 1944 επιστρατεύθηκε με τον βαθμό του επίκουρου υποπλοιάρχου υπηρετώντας μέχρι το τέλος του πολέμου στην Ελληνική Στρατιωτική Αποστολή της Ρώμης.
Πέθανε στις 2 Ιανουαρίου 1990. Η οικουμενική κυβέρνηση του Ξενοφώντος Ζολώτα, για να τον τιμήσει, πρότεινε να κηδευτεί με δημόσια δαπάνη και με τιμές εν ενεργεία Πρωθυπουργού. Όμως η οικογένειά του αφού ευχαρίστησε την κυβέρνηση, ανακοίνωσε πως επιθυμία του ήταν η λιτή και απέριττη ταφή, όπως ακριβώς ήταν και η ζωή του. Επιπλέον παρακάλεσε αντί για στεφάνια, να κατατεθούν δωρεές για αγαθοεργείς σκοπούς. Η κηδεία του Έλληνα πολιτικού έγινε την Πέμπτη 4 Ιανουαρίου 1990 στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Στο Μέτσοβο στήθηκε ανδριάντας του, έργο του γλύπτη Γ. Παπά.
Ο Ιούλιος Βερν (γαλλικά: Jules Verne) ήταν Γάλλος συγγραφέας. Γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 1828 στην Νάντη και πέθανε στις 24 Μαρτίου 1905 στην Αμιένη.
Ο Ιούλιος Βερν ήταν ένας από τους πρωτοπόρους των μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας. Ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του συγγραφέα όπως το ονόμαζε "επιστημονικών εκπαιδευτικών μυθιστορημάτων": ο προσεκτικός αναγνώστης θα πληροφορηθεί πολλά για την χλωρίδα, πανίδα, γεωγραφία και ιστορία τών περιοχών όπου διαδραματίζονται τα έργα του. Εν μέρει ορισμένα κεφάλαια τών έργων του είναι καθαρά και μόνο πληροφοριακού χαρακτήρα, όπως πχ. το πρώτο κεφάλαιο "Το σκλαβοπάζαρο" στο δεύτερο μέρος "Στην Αφρική" τού μυθιστορήματος "Ο δεκαπενταετής πλοίαρχος".
Έτσι και οι διάφορες επινοήσεις στα έργα του δεν είναι προϊόντα φαντασίας, αλλά προσεκτικά ερευνημένες πιθανότητες. Εκ τών πραγμάτων δηλαδή έπρεπε ορισμένα μέσα μετακίνησης στα μυθιστορήματά του να γίνουν αργότερα πραγματικότητα. Μάλιστα ορισμένες εφευρέσεις του είχαν ήδη πραγματοποιηθεί: ο ίδιος ο Ιούλιος Βερν έγραφε οτι οι ιταλοί είχαν φτιάξει υποβρύχια 60 χρόνια πριν απο τον καπετάνιο Νέμο.
Ο Ιούλιος Βερν ήταν ένας από τους πρωτοπόρους των μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας. Ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του συγγραφέα όπως το ονόμαζε "επιστημονικών εκπαιδευτικών μυθιστορημάτων": ο προσεκτικός αναγνώστης θα πληροφορηθεί πολλά για την χλωρίδα, πανίδα, γεωγραφία και ιστορία τών περιοχών όπου διαδραματίζονται τα έργα του. Εν μέρει ορισμένα κεφάλαια τών έργων του είναι καθαρά και μόνο πληροφοριακού χαρακτήρα, όπως πχ. το πρώτο κεφάλαιο "Το σκλαβοπάζαρο" στο δεύτερο μέρος "Στην Αφρική" τού μυθιστορήματος "Ο δεκαπενταετής πλοίαρχος".
Έτσι και οι διάφορες επινοήσεις στα έργα του δεν είναι προϊόντα φαντασίας, αλλά προσεκτικά ερευνημένες πιθανότητες. Εκ τών πραγμάτων δηλαδή έπρεπε ορισμένα μέσα μετακίνησης στα μυθιστορήματά του να γίνουν αργότερα πραγματικότητα. Μάλιστα ορισμένες εφευρέσεις του είχαν ήδη πραγματοποιηθεί: ο ίδιος ο Ιούλιος Βερν έγραφε οτι οι ιταλοί είχαν φτιάξει υποβρύχια 60 χρόνια πριν απο τον καπετάνιο Νέμο.
Ο Μάνος Λοΐζος ήταν Έλληνας μουσικός, συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής. Γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του 1937 στην Αλεξάνδρεια και πέθανε σε νοσοκομείο στη Μόσχα, στις 17 Σεπτεμβρίου 1982.
Εχει κυπριακή καταγωγή (ο πατέρας του, Ανδρέας Λοΐζου, καταγόταν και ήταν κάτοικος των Αγίων Βαβατσινιάς -χωριό της Λάρνακας Κύπρου- και η μητέρα του, Δέσποινα Μανάκη, καταγόταν από τη Ρόδο). Το σπίτι στο οποίο έζησε ο πατέρας του υπάρχει ακόμη, η δε Κοινότητα του χωριού θέλοντας να τιμήσει τον μεγάλο αυτό μουσικοσυνθέτη, ανέγειρε στην είσοδο του χωριού ένα σεμνό μνημείο, στη μνήμη του, όπου αναγράφονται τα εξής: "Μάνος Λoΐζος 1937-1982, μουσικοσυνθέτης, καταγωγή Αγίοι Βαβατσινιάς".
Ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και αγωνίστηκε για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Τα τραγούδια του λιτά και έντεχνα, συνδέθηκαν άμεσα με τις λαϊκές μάζες. Πολιτικά στρατευμένος καλλιτέχνης στα χρόνια της Χούντας και της μεταπολίτευσης, ακολούθησε την ποιότητα στο ελληνικό τραγούδι που χάραξαν ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζιδάκις.
Συνεργάστηκε με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Φώντα Λάδη και τον Γιάννη Νεγρεπόντη στους στίχους. Τελευταίος δίσκος του ήταν τα "Γράμματα στην Αγαπημένη" σε στίχους του Τούρκου ποιητή Ναζίμ Χικμέτ με απόδοση στα ελληνικά του Γιάννη Ρίτσου.
To 2007 χαρακτηρίστηκε από το μουσικό χώρο ως έτος Μάνου Λοΐζου τιμώντας τα 70 χρόνια από τη γέννηση του και τα 25 χρόνια από το θάνατο του.
Εχει κυπριακή καταγωγή (ο πατέρας του, Ανδρέας Λοΐζου, καταγόταν και ήταν κάτοικος των Αγίων Βαβατσινιάς -χωριό της Λάρνακας Κύπρου- και η μητέρα του, Δέσποινα Μανάκη, καταγόταν από τη Ρόδο). Το σπίτι στο οποίο έζησε ο πατέρας του υπάρχει ακόμη, η δε Κοινότητα του χωριού θέλοντας να τιμήσει τον μεγάλο αυτό μουσικοσυνθέτη, ανέγειρε στην είσοδο του χωριού ένα σεμνό μνημείο, στη μνήμη του, όπου αναγράφονται τα εξής: "Μάνος Λoΐζος 1937-1982, μουσικοσυνθέτης, καταγωγή Αγίοι Βαβατσινιάς".
Ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και αγωνίστηκε για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Τα τραγούδια του λιτά και έντεχνα, συνδέθηκαν άμεσα με τις λαϊκές μάζες. Πολιτικά στρατευμένος καλλιτέχνης στα χρόνια της Χούντας και της μεταπολίτευσης, ακολούθησε την ποιότητα στο ελληνικό τραγούδι που χάραξαν ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζιδάκις.
Συνεργάστηκε με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Φώντα Λάδη και τον Γιάννη Νεγρεπόντη στους στίχους. Τελευταίος δίσκος του ήταν τα "Γράμματα στην Αγαπημένη" σε στίχους του Τούρκου ποιητή Ναζίμ Χικμέτ με απόδοση στα ελληνικά του Γιάννη Ρίτσου.
To 2007 χαρακτηρίστηκε από το μουσικό χώρο ως έτος Μάνου Λοΐζου τιμώντας τα 70 χρόνια από τη γέννηση του και τα 25 χρόνια από το θάνατο του.
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης γεννήθηκε το 1912 στην Κερασίτσα Αρκαδίας. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στη γυναικολογία. Υπήρξε αθλητής με πολλές πανελλήνιες και βαλκανικές νίκες και κατείχε για 23 χρόνια (ως το 1959) το πανελλήνιο ρεκόρ στο μήκος με επίδοση 7,37 μ. Στην διάρκεια της κατοχής διοργάνωνε με άλλους συναθλητές του αγώνες, διαθέτοντας τα έσοδα σε λαϊκά συσσίτια. Το 1950 κατέλαβε τη θέση του υφηγητή Μαιευτικής - Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Στις εκλογές του Οκτωβρίου 1961 εκλέχτηκε βουλευτής Πειραιά συνεργαζόμενος με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της «Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη». Στις 21 Απριλίου 1963 αψηφώντας σχετική απαγόρευση της αστυνομίας, πραγματοποίησε την 1η Μαραθώνια πορεία Ειρήνης. Βάδισε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μόνος του, εν μέσω απειλών, πριν τελικά συλληφθεί και κρατηθεί για μερικές ώρες.
Αμέσως μετά μετέβη στο Λονδίνο για να συμπαρασταθεί στους Έλληνες και Εγγλέζους διαδηλωτές που ζητούσαν την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο μετέπειτα βουλευτής του ΚΚΕ Αμπατιέλος. Στόχος των διαδηλωτών ήταν η βασίλισσα Φρειδερίκη, η οποία βρισκόταν στην αγγλική πρωτεύουσα προκειμένου να παραστεί σε βασιλικούς γάμους. Σχεδόν ένα μήνα μετά, στις 22 Μαΐου, καθώς εξερχόταν από συγκέντρωση για την ειρήνη και τον πυρηνικό αφοπλισμό στη Θεσσαλονίκη, δέχτηκε δολοφονική επίθεση από παρακρατικούς. Τραυματίστηκε βαριά και υπέκυψε στα τραύματά του λίγες μέρες μετά.
Στις εκλογές του Οκτωβρίου 1961 εκλέχτηκε βουλευτής Πειραιά συνεργαζόμενος με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της «Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη». Στις 21 Απριλίου 1963 αψηφώντας σχετική απαγόρευση της αστυνομίας, πραγματοποίησε την 1η Μαραθώνια πορεία Ειρήνης. Βάδισε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μόνος του, εν μέσω απειλών, πριν τελικά συλληφθεί και κρατηθεί για μερικές ώρες.
Αμέσως μετά μετέβη στο Λονδίνο για να συμπαρασταθεί στους Έλληνες και Εγγλέζους διαδηλωτές που ζητούσαν την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο μετέπειτα βουλευτής του ΚΚΕ Αμπατιέλος. Στόχος των διαδηλωτών ήταν η βασίλισσα Φρειδερίκη, η οποία βρισκόταν στην αγγλική πρωτεύουσα προκειμένου να παραστεί σε βασιλικούς γάμους. Σχεδόν ένα μήνα μετά, στις 22 Μαΐου, καθώς εξερχόταν από συγκέντρωση για την ειρήνη και τον πυρηνικό αφοπλισμό στη Θεσσαλονίκη, δέχτηκε δολοφονική επίθεση από παρακρατικούς. Τραυματίστηκε βαριά και υπέκυψε στα τραύματά του λίγες μέρες μετά.
Ο Κριστιάν Ντιόρ (Christian Dior) (21 Ιανουαρίου 1905-24 Οκτωβρίου 1957) είναι γάλλος σχεδιαστής μόδας από τους σημαντικότερους στην ιστορία της παγκόσμιας μόδας.
Γεννήθηκε στην Granville της Νορμανδίας. To 1910 μετακόμισε με την οικογένειά του στο Παρίσι. Παρόλο που ήθελε να σπουδάσει αρχιτεκτονική ακολούθησε τις επιθυμίες των γονιών του να γίνει διπλωμάτης και σπούδασε στο Ecole des Sciences Politiques το διάστημα 1923-1926. Το 1927 εκπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Το 1928 μαζί με τον φίλο του Jacques Bonjean και την οικονομική υποστήριξη του πατέρα του άνοιξε μια μικρή αίθουσα τέχνης στην οδό rue de la Boetie με την επωνυμία Galerie Jacques Bonjean. Το 1931 πεθαίνει η μητέρα του και ο αδελφός του και η οικογένειά του καταστέφεται οικονομικά. Κατόπιν όλων αυτών των γεγονότων αναγκάζεται να κλείσει την γκαλερί του. Η καρίερα του άρχισε την δεκαετία του 1930 όταν αποφάσισε μετά από παρότρινση του φίλου του Jean Ozenne να πουλήσει σχέδιά του σε διάφορους οίκους μόδας υψηλής ραπτικής. Κάποια από τα σχέδια του αγοράστηκαν και από την γνωστή κατασκευάστρια καπέλων Agnes. Εκείνη την εποχή γνωρίζεται και με τον Robert Piguet όπου αγοράζει μερικά σχεδιά του και κάποια δημοσιεύονται στην εφημερίδα Le Figaro.Όταν το 1938 ο Piguet άνοιξε τον δικό του οίκο υψηλής ραπτικής εργάστηκε εκεί ως σχεδιαστής. Δυστιχώς η συνεργασία τους διακόπηκε το 1939 όταν άρχισε ο Β' παγκόσμιος πόλεμος όπου κατατάγηκε στο στρατό για να πολεμήσει.Με την επιστρφή του το 1941 και μέχρι το 1946 εργάστηκε στον Lucien Lelong. Το 1946 άνοιξε δικό του οίκο μόδας στο Παρίσι (30 Avenue Montaigne) με την υποστήριξη του οίκου υφασμάτων Boussac (60.000 γαλλικά φράγκα). Ο Marcel Boussac (ονομαζόταν και Βασιλιάς του Βαμβακιού)είχε στην κατοχή του μεταξύ άλλων και τον οίκο Philippe et Gaston. Ο Boussac προσέγγισε τον Dior με σκοπό να τον αναλάβει αλλά τελικά πείστηκε στην ανάγκη της δημιουργίας ενός νέου οίκου μόδας. Ο οίκος Dior στεγάστηκε σε ένα υπέροχο κτίριο στο νούμερο 30 της Avenue Montaigne. Απασχολούσε 85 άτομα και ήταν διακοσμημένο στα αγαπημένα χρώματα του λευκό και γκρι. Διευθυντής ορίζεται ο Jacques Rouët. Η πρώτη του κολεξιόν παρουσιάζεται στις 12 Φεβρουαρίου 1947 και αποτελείται από 90 δημιουργίες φορεμένες από 6 μοντέλα. Η γραμμή του 1947, με τις φαρδιές φούστες και τη στενή μέση, προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση και χαρακτηρίστηκε ως το «New Look». Η αισθητική του, σε μια εποχή που οι γυναίκες είχαν αρχίσει να απελευθερώνονται από τους περιορισμούς του πολέμου, παρέπεμπε στο παρελθόν. Αναβίωσε την υψηλή ραπτική του Παρισιού, που είχε παρακμάσει στη διάρκεια του πολέμου. Το 1949 τα τρία τέταρτα των εξαγωγών της Γαλλίας έφεραν το όνομά του. Αυτός ήταν επίσης που συνέλαβε την ιδέα του «τέλους αδείας», που σήμαινε ότι έπαιρνε αμοιβή για καθένα από τα σχέδιά του. Καθιέρωσε μεταξύ άλλων της γραμμές Tulip, Η, Α και Υ. Πέθανε το 1957 σε ηλικία 52 ετών από καρδιακή προσβολή.
Γεννήθηκε στην Granville της Νορμανδίας. To 1910 μετακόμισε με την οικογένειά του στο Παρίσι. Παρόλο που ήθελε να σπουδάσει αρχιτεκτονική ακολούθησε τις επιθυμίες των γονιών του να γίνει διπλωμάτης και σπούδασε στο Ecole des Sciences Politiques το διάστημα 1923-1926. Το 1927 εκπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Το 1928 μαζί με τον φίλο του Jacques Bonjean και την οικονομική υποστήριξη του πατέρα του άνοιξε μια μικρή αίθουσα τέχνης στην οδό rue de la Boetie με την επωνυμία Galerie Jacques Bonjean. Το 1931 πεθαίνει η μητέρα του και ο αδελφός του και η οικογένειά του καταστέφεται οικονομικά. Κατόπιν όλων αυτών των γεγονότων αναγκάζεται να κλείσει την γκαλερί του. Η καρίερα του άρχισε την δεκαετία του 1930 όταν αποφάσισε μετά από παρότρινση του φίλου του Jean Ozenne να πουλήσει σχέδιά του σε διάφορους οίκους μόδας υψηλής ραπτικής. Κάποια από τα σχέδια του αγοράστηκαν και από την γνωστή κατασκευάστρια καπέλων Agnes. Εκείνη την εποχή γνωρίζεται και με τον Robert Piguet όπου αγοράζει μερικά σχεδιά του και κάποια δημοσιεύονται στην εφημερίδα Le Figaro.Όταν το 1938 ο Piguet άνοιξε τον δικό του οίκο υψηλής ραπτικής εργάστηκε εκεί ως σχεδιαστής. Δυστιχώς η συνεργασία τους διακόπηκε το 1939 όταν άρχισε ο Β' παγκόσμιος πόλεμος όπου κατατάγηκε στο στρατό για να πολεμήσει.Με την επιστρφή του το 1941 και μέχρι το 1946 εργάστηκε στον Lucien Lelong. Το 1946 άνοιξε δικό του οίκο μόδας στο Παρίσι (30 Avenue Montaigne) με την υποστήριξη του οίκου υφασμάτων Boussac (60.000 γαλλικά φράγκα). Ο Marcel Boussac (ονομαζόταν και Βασιλιάς του Βαμβακιού)είχε στην κατοχή του μεταξύ άλλων και τον οίκο Philippe et Gaston. Ο Boussac προσέγγισε τον Dior με σκοπό να τον αναλάβει αλλά τελικά πείστηκε στην ανάγκη της δημιουργίας ενός νέου οίκου μόδας. Ο οίκος Dior στεγάστηκε σε ένα υπέροχο κτίριο στο νούμερο 30 της Avenue Montaigne. Απασχολούσε 85 άτομα και ήταν διακοσμημένο στα αγαπημένα χρώματα του λευκό και γκρι. Διευθυντής ορίζεται ο Jacques Rouët. Η πρώτη του κολεξιόν παρουσιάζεται στις 12 Φεβρουαρίου 1947 και αποτελείται από 90 δημιουργίες φορεμένες από 6 μοντέλα. Η γραμμή του 1947, με τις φαρδιές φούστες και τη στενή μέση, προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση και χαρακτηρίστηκε ως το «New Look». Η αισθητική του, σε μια εποχή που οι γυναίκες είχαν αρχίσει να απελευθερώνονται από τους περιορισμούς του πολέμου, παρέπεμπε στο παρελθόν. Αναβίωσε την υψηλή ραπτική του Παρισιού, που είχε παρακμάσει στη διάρκεια του πολέμου. Το 1949 τα τρία τέταρτα των εξαγωγών της Γαλλίας έφεραν το όνομά του. Αυτός ήταν επίσης που συνέλαβε την ιδέα του «τέλους αδείας», που σήμαινε ότι έπαιρνε αμοιβή για καθένα από τα σχέδιά του. Καθιέρωσε μεταξύ άλλων της γραμμές Tulip, Η, Α και Υ. Πέθανε το 1957 σε ηλικία 52 ετών από καρδιακή προσβολή.
Ο Ουώλτερ Έλιας Ντίσνεϋ (1901- 1966) ήταν αμερικάνος παραγωγός ταινιών, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός και σχεδιαστής κινουμένων σχεδίων. Ήταν γιός της Φλόρα και του Έλιας Ντίσνεϋ, έχοντας τρείς αδελφούς και μια αδελφή. Ως συνιδρυτής αρχικά της Walt Disney Productions (Ό άλλος ιδρυτής ήταν ο αδελφός του, Ρόι Ντίσνεϋ) και του μέχρι σήμερα κολλοσού Walt Disney Company έχει γίνει ένας από τους πιο διάσημους παραγωγούς στην ιστορία του κινηματογράφου. Η Walt Disney Company σήμερα έχει ετήσια έσοδα που φτάνουν περίπου τα 30 δισεκατομμύρια δολλάρια.
Ο Ουώλτ Ντίσνεϋ είναι ιδιαίτερα γνωστός ως επιτυχημένος παραμυθάς και δημιουργός ταινιών κινουμένων σχεδίων. Έφερε επίσης επανάσταση στον χώρο των θεματικών πάρκων με την πρωτοποριακή του δημιουργία, την Ντίσνεϋλαντ. Ο ίδιος και το πρωσοπικό του δημιούρησαν μια σειρά από τους πιο διάσημους ήρωες κινουμένων σχεδίων με εξέχουσα θέση να κατέχει η δημιουργία του Ουώλτ Ντίσνεϋ (που πολλοί που τον γνώριζαν αποκάλεσαν ως «τον άλλο εαυτό του Ουώλτ»), Μίκυ Μάους.
Ο Ουώλτ Ντίσνεϋ πέθανε τον δεκέμβριο του 1966 από καρκίνο του πνεύμονα. Τα λεγόμενα περί παγώματος του μέχρι να ανακαλυφθεί θεραπεία είναι αστικός μύθος.
Από την Εταιρεία την οποία ίδρυσε δημιουργήθηκαν πολλά κινούμενα σχέδια.
Ο Ουώλτ Ντίσνεϋ είναι ιδιαίτερα γνωστός ως επιτυχημένος παραμυθάς και δημιουργός ταινιών κινουμένων σχεδίων. Έφερε επίσης επανάσταση στον χώρο των θεματικών πάρκων με την πρωτοποριακή του δημιουργία, την Ντίσνεϋλαντ. Ο ίδιος και το πρωσοπικό του δημιούρησαν μια σειρά από τους πιο διάσημους ήρωες κινουμένων σχεδίων με εξέχουσα θέση να κατέχει η δημιουργία του Ουώλτ Ντίσνεϋ (που πολλοί που τον γνώριζαν αποκάλεσαν ως «τον άλλο εαυτό του Ουώλτ»), Μίκυ Μάους.
Ο Ουώλτ Ντίσνεϋ πέθανε τον δεκέμβριο του 1966 από καρκίνο του πνεύμονα. Τα λεγόμενα περί παγώματος του μέχρι να ανακαλυφθεί θεραπεία είναι αστικός μύθος.
Από την Εταιρεία την οποία ίδρυσε δημιουργήθηκαν πολλά κινούμενα σχέδια.
Ο Λουτσιάνο Παβαρόττι (Luciano Pavarotti) ήταν Ιταλός τενόρος, ονομαστός για την δεξιοτεχνία του στους υψηλότερους φθόγγους της έκτασης του τενόρου, για την οποία είχε κερδίσει το προσωνύμιο «βασιλιάς των υψηλών ντο». Θεωρούνταν ένας από τους εκλεκτότερους τραγουδιστές του μπελ κάντο των τελευταίων χρόνων. Ακόμη και στην υψηλότερη έκταση, η φωνή του παρουσιάζε αξιοσημείωτη καθαρότητα και τονική ακρίβεια.
Γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1935 στη Μοντένα της Ιταλίας. Ο πατέρας του ήταν αρτοποιός. Ξεκίνησε την καριέρα του ως δάσκαλος φωνητικής και γύρω στα τέλη της δεκαετίας του '50 αποφάσισε να γίνει τραγουδιστής. Η σταδιοδρομία του άρχισε το 1961, όταν κέρδισε το διαγωνισμό Ρέτζο Εμίλια και τραγούδησε στην όπερα Πουτσίνι. Από τότε κατέκτησε το ιταλικό ακροατήριο. Το 1963 για πρώτη φορά εμφανίστηκε έξω από την Ιταλία, στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας. Από εκεί άνοιξαν οι δρόμοι για την υπόλοιπη Ευρώπη. Το 1965 είχε πλέον εμφανιστεί σε όλη την Ευρώπη, σημειώνοντας παντού τεράστια επιτυχία, προκαλώντας πρωτοφανή ενθουσιασμό. Τραγούδησε στις μεγαλύτερες όπερες. Συνέχισε πηγαίνοντας στην Αμερική, την Αυστραλία και την Άπω Ανατολή.
Το 2004 εμφανίστηκε για τελευταία φορά σε σκηνή της όπερας, αν και συνέχισε να τραγουδάει σε συναυλίες. Η τελευταία εμφάνισή του ήταν το Φεβρουάριο του 2006 στην τελετή έναρξης των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Τορίνο. Είχε τιμηθεί μεταξύ άλλων με πέντε βραβεία Γκράμυ.
Τα τελευταία χρόνια έπασχε από καρκίνο στο πάγκρεας. Υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση τον Ιούλιο του 2006 και στη συνέχεια αποσύρθηκε στη γενέτειρά του Μόντενα. Απεβίωσε στις 6 Σεπτεμβρίου 2007.
Γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1935 στη Μοντένα της Ιταλίας. Ο πατέρας του ήταν αρτοποιός. Ξεκίνησε την καριέρα του ως δάσκαλος φωνητικής και γύρω στα τέλη της δεκαετίας του '50 αποφάσισε να γίνει τραγουδιστής. Η σταδιοδρομία του άρχισε το 1961, όταν κέρδισε το διαγωνισμό Ρέτζο Εμίλια και τραγούδησε στην όπερα Πουτσίνι. Από τότε κατέκτησε το ιταλικό ακροατήριο. Το 1963 για πρώτη φορά εμφανίστηκε έξω από την Ιταλία, στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας. Από εκεί άνοιξαν οι δρόμοι για την υπόλοιπη Ευρώπη. Το 1965 είχε πλέον εμφανιστεί σε όλη την Ευρώπη, σημειώνοντας παντού τεράστια επιτυχία, προκαλώντας πρωτοφανή ενθουσιασμό. Τραγούδησε στις μεγαλύτερες όπερες. Συνέχισε πηγαίνοντας στην Αμερική, την Αυστραλία και την Άπω Ανατολή.
Το 2004 εμφανίστηκε για τελευταία φορά σε σκηνή της όπερας, αν και συνέχισε να τραγουδάει σε συναυλίες. Η τελευταία εμφάνισή του ήταν το Φεβρουάριο του 2006 στην τελετή έναρξης των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Τορίνο. Είχε τιμηθεί μεταξύ άλλων με πέντε βραβεία Γκράμυ.
Τα τελευταία χρόνια έπασχε από καρκίνο στο πάγκρεας. Υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση τον Ιούλιο του 2006 και στη συνέχεια αποσύρθηκε στη γενέτειρά του Μόντενα. Απεβίωσε στις 6 Σεπτεμβρίου 2007.
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης (1792-1828), υπήρξε έλληνας στρατιωτικός, λόγιος και αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας, που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1792. Αργότερα κατατάχτηκε στο σώμα των εφίππων σωματοφυλάκων του τσάρου. Διακρίθηκε στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα και στη μάχη της Δρέσδης έχασε το δεξί του χέρι. Στις 12 Απριλίου 1820 δέχθηκε την αρχηγία της Φιλικής Εταιρείας και άρχισε την οργάνωση του σχεδίου για να αρχίσει η Επανάσταση από την Πελοπόννησο. Πιεσμένος από τις καταστάσεις εκδίδει προκήρυξη ανεξαρτησίας, περνάει τον ποταμό Προύθο στις 22 Φεβρουαρίου 1821 και υψώνει τελικά τη σημαία της Επανάστασης, στις παραδουνάβιες ηγεμονίες και συγκεκριμένα στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας, δύο μέρες αργότερα, στις 24 Φεβρουαρίου εκδίδοντας επαναστατική προκήρυξη με τον τίτλο Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος. Η επιλογή της Μολδαβίας και της Βλαχίας θα πρέπει μάλλον να αναζητηθεί στο γεγονός ότι στις περιοχές αυτές απαγορευόταν η παραμονή του Τουρκικού στρατού, ενώ από το 1709 οι τοπικοί άρχοντες ήταν Έλληνες Φαναριώτες.
Στις 26 Φεβρουαρίου 1821 στον ναό των Τριών Ιεραρχών τελείται δοξολογία, κατά την οποία ο Μητροπολίτης Βενιαμίν ευλογεί πρόχειρη σημαία με έμβλημα τον Σταυρό, και κατά το βυζαντινό τυπικό, παραδίδει το ξίφος στον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Κατόπιν διενεργείται έρανος για τη συλλογή ενός εκατομμυρίου γροσίων και παράλληλα εθελοντές από ολόκληρη την Ευρώπη καταφθάνουν στη Μολδαβία για να καταταχθούν στο στρατιωτικό σώμα που δημιούργησε, οργανώνοντας μάλιστα το πρώτο τμήμα του Πυροβολικού με δύο πυροβόλα υπό τις διαταγές του Γάλλου συνταγματάρχη Ολιβιέ Βουτιέ (Olivier Voutier).
Συγκροτείται ο Ιερός Λόχος, αποτελούμενος από 500 σπουδαστές. Στις 4 Μαρτίου οι έλληνες ναυτικοί κυριεύουν και εξοπλίζουν 15 πλοία, ενώ στις 17 Μαρτίου ο Υψηλάντης υψώνει τη σημαία στο Βουκουρέστι, αντιμετωπίζοντας το στρατό τριών πασάδων στο Γαλάτσι, το Δραγατσάνι, τη Σλατίνα, το Σκουλένι και το Σέκο (Γεωργάκης Ολύμπιος και Ιωάννης Φαρμάκης).
Ο στρατός του Υψηλάντη καταστράφηκε στη μάχη του Δραγατσανίου στις 7 Ιουνίου 1821 και υποχώρησε προς τα αυστριακά σύνορα. Οι λόγοι της αποτυχίας του θα πρέπει να αναζητηθούν κυρίως στην έλλειψη αξιόμαχων δυνάμεων, στην άρνηση του ηγέτη των Βλάχων Θεόδωρου Βλαδιμιρέσκου να τον συνδράμει οικονομικά και στρατιωτικά και στον αφορισμό του Υψηλάντη από τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε', κατόπιν πιέσεων της Υψηλής Πύλης, για σφαγές των Χριστιανών σε αντίποινα.
Προτομή του Αλέξανδρου Υψηλάντη στη Νέα Τραπεζούντα Πιερίας
Προτομή του Αλέξανδρου Υψηλάντη στη Νέα Τραπεζούντα Πιερίας
.
Ο Υψηλάντης παραδόθηκε στους Αυστριακούς, φυλακίστηκε και απελευθερώθηκε στις 24 Νοεμβρίου 1827. Η κλονισμένη υγεία του δεν του επέτρεψε έκτοτε να βοηθήσει το επαναστατημένο έθνος. Δύο μήνες μετά την αποφυλάκισή του στις 19 Ιανουαρίου 1828 πέθανε στη Βιέννη.
Στις 26 Φεβρουαρίου 1821 στον ναό των Τριών Ιεραρχών τελείται δοξολογία, κατά την οποία ο Μητροπολίτης Βενιαμίν ευλογεί πρόχειρη σημαία με έμβλημα τον Σταυρό, και κατά το βυζαντινό τυπικό, παραδίδει το ξίφος στον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Κατόπιν διενεργείται έρανος για τη συλλογή ενός εκατομμυρίου γροσίων και παράλληλα εθελοντές από ολόκληρη την Ευρώπη καταφθάνουν στη Μολδαβία για να καταταχθούν στο στρατιωτικό σώμα που δημιούργησε, οργανώνοντας μάλιστα το πρώτο τμήμα του Πυροβολικού με δύο πυροβόλα υπό τις διαταγές του Γάλλου συνταγματάρχη Ολιβιέ Βουτιέ (Olivier Voutier).
Συγκροτείται ο Ιερός Λόχος, αποτελούμενος από 500 σπουδαστές. Στις 4 Μαρτίου οι έλληνες ναυτικοί κυριεύουν και εξοπλίζουν 15 πλοία, ενώ στις 17 Μαρτίου ο Υψηλάντης υψώνει τη σημαία στο Βουκουρέστι, αντιμετωπίζοντας το στρατό τριών πασάδων στο Γαλάτσι, το Δραγατσάνι, τη Σλατίνα, το Σκουλένι και το Σέκο (Γεωργάκης Ολύμπιος και Ιωάννης Φαρμάκης).
Ο στρατός του Υψηλάντη καταστράφηκε στη μάχη του Δραγατσανίου στις 7 Ιουνίου 1821 και υποχώρησε προς τα αυστριακά σύνορα. Οι λόγοι της αποτυχίας του θα πρέπει να αναζητηθούν κυρίως στην έλλειψη αξιόμαχων δυνάμεων, στην άρνηση του ηγέτη των Βλάχων Θεόδωρου Βλαδιμιρέσκου να τον συνδράμει οικονομικά και στρατιωτικά και στον αφορισμό του Υψηλάντη από τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε', κατόπιν πιέσεων της Υψηλής Πύλης, για σφαγές των Χριστιανών σε αντίποινα.
Προτομή του Αλέξανδρου Υψηλάντη στη Νέα Τραπεζούντα Πιερίας
Προτομή του Αλέξανδρου Υψηλάντη στη Νέα Τραπεζούντα Πιερίας
.
Ο Υψηλάντης παραδόθηκε στους Αυστριακούς, φυλακίστηκε και απελευθερώθηκε στις 24 Νοεμβρίου 1827. Η κλονισμένη υγεία του δεν του επέτρεψε έκτοτε να βοηθήσει το επαναστατημένο έθνος. Δύο μήνες μετά την αποφυλάκισή του στις 19 Ιανουαρίου 1828 πέθανε στη Βιέννη.
easyrider77
Μέλος
- Εγγρ.
- 6 Ιαν 2007
- Μηνύματα
- 5.860
- Κριτικές
- 6
- Like
- 242
- Πόντοι
- 86
Μπράβο παιδιά. Χρήσιμο thread.
