patrick
Μέλος
- Εγγρ.
- 20 Ιαν 2007
- Μηνύματα
- 698
- Κριτικές
- 4
- Like
- 384
- Πόντοι
- 26
Από την ηλεκτρονική έκδοση του ΕΘΝΟΥΣ http://www.ethnos.gr/koinonia/arthro/peinousa_kai_ekana_bizites_gia_na_ziso_thelo
_na_isyxaso-64416904/]_na_isyxaso-64416904/[/url]
Εδώ και 34 χρόνια η Ραφαέλα δίνει κάθε βράδυ ραντεβού στη Συγγρού. «Δυστυχώς, είμαι εδώ, σταθερά, στο ίδιο σημείο».
Μεγάλωσε στην Κέρκυρα στο ίδρυμα όπου την εγκατέλειψε η μητέρα της. «Δεν γνώρισα μπαμπά. Αδέρφια δεν ξέρω, μπορεί και να έχω. Hταν πολύ δύσκολα τα παιδικά μου χρόνια, αλλά έτσι είναι η ζωή, συμβαίνει και στα καλύτερα σπίτια». Σε ηλικία 15 ετών έφυγε από το ίδρυμα όταν την ενημέρωσαν ότι δεν υπήρχε δυνατότητα να μένει άλλο εκεί. Hρθε στην Αθήνα κι εγκαταστάθηκε στο Ζάππειο.
Τα βράδια κοιμόταν στα παγκάκια. «Κι από εκεί εξελίχθηκα», λέει γελώντας με τη θλίψη ζωγραφισμένη στα μάτια της. «Δεν με παίρνανε σε δουλειά γιατί ήμουν πουσ...άκι. Πεινούσα, γουργούριζε η κοιλιά μου κι έκανα βίζιτες για να ζήσω. Εκείνη την εποχή ένα άτομο σαν εμένα ήταν πρόβλημα στην Αθήνα». Από τότε που πήγαινε στο Δημοτικό ήξερε ότι ένιωθε έλξη για τα αγόρια. «Δεν είχα μιλήσει σε κάποιον γι’ αυτό όσο ήμουν στο ίδρυμα γιατί δεν ένιωθα ότι κάτι ήταν λάθος. Το κατάλαβα όταν βγήκα έξω στην κοινωνία. Από τη συμπεριφορά του κόσμου είδα ότι είμαι κάτι άλλο».
Τριγυρνώντας στους δρόμους της Αθήνας η Ραφαέλα συνειδητοποίησε την ύπαρξη της θηλυκής της πλευράς. «Βασικά μου άρεσε να έλκονται από μένα τα αγόρια. Και για να συμβεί αυτό έπρεπε να έχω γυναικεία εικόνα». Τι έκανε; «Eβαψα το μαλλί μου ξανθό, άρχισα να χτυπάω ορμόνες και σύντομα μεγάλωσε το στήθος μου. Στα 18 μου χρόνια είχα μεταμορφωθεί σε κορίτσι. Μου άρεσε η εικόνα της γυναίκας που έβλεπα στον καθρέφτη. Ναι, είχα ολόξανθα μακριά μαλλιά και αληθινό στήθος». Ποτέ στη ζωή της δεν ένιωσε ερωτική έλξη για κορίτσι.
«Προφανώς έτσι γεννήθηκα». Πότε άρχισε να περνά καλά; «Δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο. Υπήρχε άρνηση από την κοινωνία και πολύ μπούλινγκ παντού και για πολλά χρόνια. Θυμάμαι, το 1982, ήμουν τότε 20 χρονών, όταν καταλάβαιναν ότι είμαι τρανς, δεν μπορούσα να νοικιάσω σπίτι, να πάω σε καφετέρια. Hμασταν κάτι εξωπραγματικό, ξίνιζε η εικόνα μας. Oχι πως σήμερα δεν υπάρχει ρατσισμός, αλλά εντάξει την παλέψαμε». Παρότι τα πράγματα έχουν βελτιωθεί συγκριτικά με τις προηγούμενες δεκαετίες ακόμη και σήμερα η καθημερινότητα για τη ζωή μιας τρανς ενίοτε είναι αβάσταχτη. Είναι μια διαρκής μάχη με το στίγμα και τις διακρίσεις. Τι φοβάται; «Δεν φοβάμαι τίποτα. Εύχομαι να τελειώσει γρήγορα όλο αυτό». Τι θα ήθελες να κάνεις; «Να ησυχάσω, να μην υπάρχω. Με κούρασε η ζωή. Δεν θέλω πια. Ναι, είμαι δυναμική αλλά χόρτασα. Πέρασε το τρένο και το έχασα».
Τη ρωτάω αν έχει ερωτευτεί. «Πάντα ερωτευόμουν λάθος ανθρώπους. Αυτούς που δεν άξιζαν. Και με ερωτεύτηκαν άνθρωποι που τους κλώτσαγα. Εχω μετανιώσει. Αλλά ήμουν ανώριμη». Αυτό που στενοχωρεί περισσότερο τη Ραφαέλα είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν την παιδεία ώστε να κατανοήσουν ότι κάποιοι άλλοι έχουν διαφορετική σεξουαλικότητα από το κοινώς αποδεκτό. «Δεν είμαι διαφορετικός άνθρωπος, όπως προσπαθεί η κοινωνία να πιστέψει. Δεν ανήκω σε αυτούς, αλλά είμαι ακριβώς ίδια με αυτούς. Και ξέρεις ποιο είναι το λάθος; Στα 30 χρόνια που δουλεύω εδώ στη Συγγρού, οι περισσότεροι πελάτες έρχονται να πηδ...ούν μαζί μου. Είναι παντρεμένοι με παιδιά και στο δωμάτιο μαζί μου γίνονται σιχαμένοι. Οταν τελειώσουν θέλουν να φύγουν πρώτοι για να μην τους δουν, μου λένε. Ντρέπονται. Επιστρέφουν σπίτι τους και φιλάνε τα παιδιά τους. Την ημέρα, αυτοί είναι οι καλοί άνθρωποι για την κοινωνία, ενώ εγώ είμαι το απόβρασμα».
_na_isyxaso-64416904/]_na_isyxaso-64416904/[/url]
Εδώ και 34 χρόνια η Ραφαέλα δίνει κάθε βράδυ ραντεβού στη Συγγρού. «Δυστυχώς, είμαι εδώ, σταθερά, στο ίδιο σημείο».
Μεγάλωσε στην Κέρκυρα στο ίδρυμα όπου την εγκατέλειψε η μητέρα της. «Δεν γνώρισα μπαμπά. Αδέρφια δεν ξέρω, μπορεί και να έχω. Hταν πολύ δύσκολα τα παιδικά μου χρόνια, αλλά έτσι είναι η ζωή, συμβαίνει και στα καλύτερα σπίτια». Σε ηλικία 15 ετών έφυγε από το ίδρυμα όταν την ενημέρωσαν ότι δεν υπήρχε δυνατότητα να μένει άλλο εκεί. Hρθε στην Αθήνα κι εγκαταστάθηκε στο Ζάππειο.
Τα βράδια κοιμόταν στα παγκάκια. «Κι από εκεί εξελίχθηκα», λέει γελώντας με τη θλίψη ζωγραφισμένη στα μάτια της. «Δεν με παίρνανε σε δουλειά γιατί ήμουν πουσ...άκι. Πεινούσα, γουργούριζε η κοιλιά μου κι έκανα βίζιτες για να ζήσω. Εκείνη την εποχή ένα άτομο σαν εμένα ήταν πρόβλημα στην Αθήνα». Από τότε που πήγαινε στο Δημοτικό ήξερε ότι ένιωθε έλξη για τα αγόρια. «Δεν είχα μιλήσει σε κάποιον γι’ αυτό όσο ήμουν στο ίδρυμα γιατί δεν ένιωθα ότι κάτι ήταν λάθος. Το κατάλαβα όταν βγήκα έξω στην κοινωνία. Από τη συμπεριφορά του κόσμου είδα ότι είμαι κάτι άλλο».
Τριγυρνώντας στους δρόμους της Αθήνας η Ραφαέλα συνειδητοποίησε την ύπαρξη της θηλυκής της πλευράς. «Βασικά μου άρεσε να έλκονται από μένα τα αγόρια. Και για να συμβεί αυτό έπρεπε να έχω γυναικεία εικόνα». Τι έκανε; «Eβαψα το μαλλί μου ξανθό, άρχισα να χτυπάω ορμόνες και σύντομα μεγάλωσε το στήθος μου. Στα 18 μου χρόνια είχα μεταμορφωθεί σε κορίτσι. Μου άρεσε η εικόνα της γυναίκας που έβλεπα στον καθρέφτη. Ναι, είχα ολόξανθα μακριά μαλλιά και αληθινό στήθος». Ποτέ στη ζωή της δεν ένιωσε ερωτική έλξη για κορίτσι.
«Προφανώς έτσι γεννήθηκα». Πότε άρχισε να περνά καλά; «Δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο. Υπήρχε άρνηση από την κοινωνία και πολύ μπούλινγκ παντού και για πολλά χρόνια. Θυμάμαι, το 1982, ήμουν τότε 20 χρονών, όταν καταλάβαιναν ότι είμαι τρανς, δεν μπορούσα να νοικιάσω σπίτι, να πάω σε καφετέρια. Hμασταν κάτι εξωπραγματικό, ξίνιζε η εικόνα μας. Oχι πως σήμερα δεν υπάρχει ρατσισμός, αλλά εντάξει την παλέψαμε». Παρότι τα πράγματα έχουν βελτιωθεί συγκριτικά με τις προηγούμενες δεκαετίες ακόμη και σήμερα η καθημερινότητα για τη ζωή μιας τρανς ενίοτε είναι αβάσταχτη. Είναι μια διαρκής μάχη με το στίγμα και τις διακρίσεις. Τι φοβάται; «Δεν φοβάμαι τίποτα. Εύχομαι να τελειώσει γρήγορα όλο αυτό». Τι θα ήθελες να κάνεις; «Να ησυχάσω, να μην υπάρχω. Με κούρασε η ζωή. Δεν θέλω πια. Ναι, είμαι δυναμική αλλά χόρτασα. Πέρασε το τρένο και το έχασα».
Τη ρωτάω αν έχει ερωτευτεί. «Πάντα ερωτευόμουν λάθος ανθρώπους. Αυτούς που δεν άξιζαν. Και με ερωτεύτηκαν άνθρωποι που τους κλώτσαγα. Εχω μετανιώσει. Αλλά ήμουν ανώριμη». Αυτό που στενοχωρεί περισσότερο τη Ραφαέλα είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν την παιδεία ώστε να κατανοήσουν ότι κάποιοι άλλοι έχουν διαφορετική σεξουαλικότητα από το κοινώς αποδεκτό. «Δεν είμαι διαφορετικός άνθρωπος, όπως προσπαθεί η κοινωνία να πιστέψει. Δεν ανήκω σε αυτούς, αλλά είμαι ακριβώς ίδια με αυτούς. Και ξέρεις ποιο είναι το λάθος; Στα 30 χρόνια που δουλεύω εδώ στη Συγγρού, οι περισσότεροι πελάτες έρχονται να πηδ...ούν μαζί μου. Είναι παντρεμένοι με παιδιά και στο δωμάτιο μαζί μου γίνονται σιχαμένοι. Οταν τελειώσουν θέλουν να φύγουν πρώτοι για να μην τους δουν, μου λένε. Ντρέπονται. Επιστρέφουν σπίτι τους και φιλάνε τα παιδιά τους. Την ημέρα, αυτοί είναι οι καλοί άνθρωποι για την κοινωνία, ενώ εγώ είμαι το απόβρασμα».
