Το σεξ του κόσμου σε 80 ημέρες

[iuakoya]

Τα Βούρλα ήταν ανοιχτά για τους πελάτες από το πρωί που άνοιγε η πορτάρα, μέχρι τη νύχτα που ξανάκλεινε. Σύμφωνα με την αστυνομική διάταξη τη χειμερινή περίοδο (από Σεπτέμβρη μέχρι Απρίλη) τα Βούρλα έκλειναν στις 11 το βράδυ και τη θερινή στις 12. Ένα κουδούνι ειδοποιούσε δέκα λεπτά πριν και ξαναχτυπούσε δέκα λεπτά μετά. Οι πελάτες έπρεπε να τα μαζέψουν και να φύγουν. Οι κοπέλες τηρούσαν το ωράριο, γιατί η παράβαση σήμαινε τιμωρία. Μερικοί αγαπητικοί διανυκτέρευαν στο δωμάτιο της αγαπητικιάς τους. Σοβαρή παράβαση, αλλά καμία από τις άλλες γυναίκες δεν κάρφωνε. Η είσοδος στους ανήλικους κάτω των 18 απαγορευόταν. Επίσης και σε όσους εμφανώς έπασχαν από αφροδίσιο. Οι υπόλοιποι υποβάλλονταν σε ιατρική εξέταση. Τουλάχιστον έτσι όριζε ο κανονισμός...

 

[iuakoya]

Οι πελάτες πήγαιναν κατευθείαν στην κάμαρα της πόρνης της προτίμησής τους και χτυπούσαν την πόρτα. Αν είχε άλλον πελάτη μέσα, η κοπέλα φώναζε: «Άλλος είναι μέσα!». Μία κουφή πόρνη είχε κρεμάσει έξω από την πόρτα της ένα ρόπαλο, για να χτυπάνε οι πελάτες δυνατά και να τους ακούει. Τις μέρες των εμμήνων και σε περίπτωση αρρώστιας η πόρνη δεν δεχόταν πελάτες. Η Νάκου θυμάται μία πόρτα μ' ένα σημείωμα κάτω από το όνομα Λίτσα. «Δεν δέχεται σήμερα λόγω τα έμμηνα». Στα Βούρλα υπήρχε ένας χώρος στον οποίον γλεντούσαν οι άντρες με τις πόρνες κι εκεί ο πελάτης ψώνιζε. Στο βάθος ήταν μια σάλα χαμηλοτάβανη, που έμοιαζε με κακόφημο μπαρ λιμανιού. Δεν ήταν όλοι υποψήφιοι πελάτες. Κάποιοι από αυτούς -εργάτες, φορτοεκφορτωτές, χαμάληδες- πήγαιναν να πιουν, να δουν τα κορίτσια, να ξεφορτώσουν την κούραση της μέρας βαριεστημένοι απ' την ίδια τους τη ζωή κι ύστερα έφευγαν έχοντας κάνει κατανάλωση μονάχα στον καφετζή. Καυλάντα και δρόμο με λίγα λόγια...

 

[iuakoya]

Στο άλλο μέρος ήταν το μπανιστήρι, μια ξύλινη εξέδρα, ένα μέτρο ψηλή. Όταν μαζευόταν η πελατεία στο μαγαζί, ο μαγαζάτορας έβαζε μουσική. Οι γυναίκες ανέβαιναν στην εξέδρα με τα μαλλιά στολισμένα με φιογκάκια, έντονα βαμμένες και ντυμένες προκλητικά. Κάθονταν σε πικάντικες στάσεις για να ψωνίσουν οι πελάτες. Μιλάνε σιγά αναμεταξύ τους ή ακόμα η μια σιάζει τον φιόγκο της άλλης, σκουπίζει την πούδρα της πλαϊνής της ή σιάζει η ίδια τα μαλλιά της, πάντα με αδιαφορία. Όμως και το παραμικρότερο νεύμα που θα κάνει ο πελάτης, αμέσως θα το δει. Δεν θα κατέβει όμως αμέσως. Θα σιάξει πάλι τον φιόγκο της πλαϊνής και αργά θα σηκωθεί, αργά θα κατεβεί τα σκαλιά της εξέδρας για ν' ακολουθήσει τον άντρα...

 

[iuakoya]

Έχουν βάλει πολύ φτιασίδι στο πρόσωπο και από μακριά λες πως τις κάνει όλες ίδιες και πως φοράνε μάσκες. Στο φως του ηλεκτρικού οι γυναίκες φαίνονταν άρρωστες, αξιοθρήνητες. Αργά το βράδυ, όταν το ποτό και οι ουσίες ανέβαιναν στο κεφάλι, άρχιζαν οι φωνές, ο χορός, τα σπασίματα... το τσακίρ κέφι. Μέχρι να σημάνει το κουδούνι που προειδοποιούσε ότι πλησίαζε η ώρα να κλείσουν, τα Βούρλα είχαν πυρετώδη δραστηριότητα. Οι πόρνες καταδέχονταν όλους τους πελάτες· είχαν όμως και τις προτιμήσεις τους. «Οι θαλασσινοί είναι καλοί άνθρωποι. Έρχονται, φεύγουν, δεν σ' ενοχλάνε ποτέ». «Είχα έναν πελάτη γρουσούζη προχτές, που με ήθελε ξέντυτη και κρύωσα ». «Είναι μερικοί πελάτες που δεν σε λυπούνται. Εγώ άμα βλέπω καλοντυμένο, φοβάμαι... Οι εργάτες όχι. Κάθονται μια στιγμή και φεύγουν». Εκείνοι που «κάθονται μια στιγμή και φεύγουν» είναι οι ιδεώδεις πελάτες. Έτσι η πόρνη μπορεί να πάρει αρκετούς και να κερδίσει μεγάλο μεροκάματο...

 

[iuakoya]

Ουσίες κι οινοπνεύματα...

Η αστυνομική διάταξη του 1924 περιλάμβανε ένα άρθρο για το αλκοόλ και τα ναρκωτικά: απαγόρευε στις τσατσάδες να πουλάνε ή να διευκολύνουν την πώληση οινοπνευματωδών και ναρκωτικών. Ήτοι: ούζο, ρακί, κρασί, κονιάκ, όπιο, χασίς, μορφίνη, κοκαΐνη, ηρωίνη, αιθέρα. Οι ουσίες που κυκλοφορούσαν έξω από τον μαντρότοιχο των Βούρλων έμπαιναν και μέσα. Κυρίως χασίς και ηρωίνη. Οι άνθρωποι της φάρας έκαναν αυστηρό διαχωρισμό μεταξύ χασικλήδων και πρεζάκηδων. Οι μεν θεωρούνταν σοβαροί και μετρημένοι και οι δε ξεπεσμένοι και αλήτες. Εννοείται πως η αστυνομία δεν έκανε τέτοιες διακρίσεις και κυνηγούσε και τις δύο κατηγορίες. Πολλές γυναίκες των Βούρλων ήταν ναρκομανείς. Όπως η Κική Λουμπίνα, που είχε τα σημάδια στο μπράτσο, όπως η Κούλα η Σκουλαρικού που κατέστρεψε ένα μεγάλο ταλέντο, τον Ανέστη Δελιά...

 

[iuakoya]

Η Κούλα η Σκουλαρικού...

Ήταν πόρνη στα Βούρλα. Την ερωτεύτηκε ο Ανέστος Δελιάς, την πήρε από κει κι άρχισαν να ζουν μαζί σε μια παράγκα στη Δραπετσώνα. Αυτό έγινε τέλη του 1934 με αρχές του 1935. Η ιστορία που ακολούθησε είναι βρόμικη. Η Κούλα ήταν ναρκομανής και από τον φόβο της μην τον χάσει, τον έθισε στην ηρωίνη. Την ώρα που κοιμόταν, του φύσαγε στα ρουθούνια μ' ένα γιούφι (κάτι σαν καλαμάκι) τη φοβερή σκόνη. Ύστερα από τέσσερις πέντε νύχτες ο Δελιάς έγινε πρεζάκιας, χωρίς να το καταλάβει. Σηκώθηκε ένα πρωί με κρυάδες, τρεμούλες και κομάρες. Νόμιζε πως ήταν άρρωστος και ζήτησε από την Κούλα να του ρίξει κουβέρτες. Εκείνη προθυμοποιήθηκε να του δώσει μια σκόνη που ήταν δήθεν για τις κρυάδες. Ο Δελιάς συνήλθε. Την άλλη μέρα, άρρωστος πάλι, ζήτησε από μόνος του τη σκόνη. Αυτό ήταν!
ΥΓ Πάνω δεξιά ο άτυχος Δελιάς, μέλος της τετράδας του Πειραιά...

 

[iuakoya]

Οι φίλοι του, όταν κατάλαβαν τι γίνεται, θέλησαν να τον τραβήξουν από την Κούλα και την ηρωίνη. Στην απελπισία τους τον έδωσαν στην αστυνομία. Ο Δελιάς εκτοπίστηκε στην Ίο. Η σκόνη που κυκλοφορούσε στους τόπους εξορίας των ναρκομανών ήταν περισσότερη απ' όση κυκλοφορούσε σ' ολόκληρη την Αθήνα. Όταν γύρισε στον Πειραιά είχε πάρει πια τον κατήφορο χωρίς επιστροφή. «Τρία τραγούδια για μια δόση έδινε τότε το Ανεστάκι», λέει ο Γενίτσαρης στην αυτοβιογραφία του. Πέθανε τον καιρό της Κατοχής στον δρόμο...

 

[iuakoya]

Λίγες γυναίκες περνούσαν την πορτάρα των Βούρλων. Ανάμεσά τους ήταν κάτι θεούσες, που άρχιζαν την κατήχηση στα κορίτσια ότι αυτό που κάνουν είναι ντροπή και να κοιτάξουν ν' αλλάξουνε δουλειά και τα παρόμοια, λες και οι κοπέλες είχαν να διαλέξουν ανάμεσα σε διάφορα επαγγέλματα και προτίμησαν το επάγγελμα της πόρνης ως το καλύτερο από τα υπόλοιπα. Αυτές οι θεούσες μετά το κήρυγμα προσπαθούσαν να πουλήσουν θρησκευτικά βιβλία. Πάντως οι γυναίκες των Βούρλων όταν έβλεπαν θεούσες, τους ορμούσαν κανονικά φωνάζοντας «απάνω τους!», τις πλάκωναν στο ξύλο και τις ξεμάλλιαζαν. Γι' αυτό και όταν έμπαινε καμία του κατηχητικού, οι χωροφύλακες της έδιναν μία σφυρίχτρα, να σφυρίξει σε περίπτωση ανάγκης, για να τρέξουν να τη γλιτώσουν...

 

[troubakhs]

τα βλεπω θειε.....
καταπληκτικη δουλεια εχεις κανει

 

[iuakoya]

τα βλεπω θειε.....
καταπληκτικη δουλεια εχεις κανει

Σ' ευχαριστώ φίλε

 

[troubakhs]

Σ' ευχαριστώ φίλε

65 σελιδες με πολλες πληροφοριες και χωρις μαλακιες λεει πολλα...

 

[iuakoya]

Οι κάμαρες στα Βούρλα...

Κάθε κάμαρα ήταν μικρή σαν κελί, είχε πόρτα, ένα παράθυρο, έναν ντενεκεδένιο λαβομάνο και ήταν εξοπλισμένη μ' ένα σιδερένιο κρεβάτι, ένα τραπέζι και δύο καρέκλες. Αυτά μαζί με τα κλινοσκεπάσματα τα παρείχε το κράτος. Κάποιες γυναίκες αγόραζαν δικά τους έπιπλα, γιατί δεν ήθελαν να είναι «κουρελούδες». Διακοσμούσαν τα δωμάτιά τους ανάλογα με το γούστο τους και φρόντιζαν να έχουν μια υποτυπώδη οικοσκευή. Μπρίκι, καμινέτο και φλιτζάνια για το τρατάρισμα του καφέ, λάμπα πετρελαίου για όταν χάλαγε το ηλεκτρικό. Τα πρωινά που η δουλειά ήταν λίγη συγύριζαν τα ρούχα και τα δωμάτιά τους, όπως οι νοικοκυρές. Άλλες κάθονταν στην αυλή, φορώντας ρόμπες χτυπητές και κόκκινες κάλτσες, καπνίζανε, χτένιζε η μια την άλλη και λιάζονταν. Άλλες κάθονταν στο καφενείο της μπούκας και κουβέντιαζαν...

 

[iuakoya]

Σύμφωνα με τον κανονισμό οι πόρνες δεν επιτρεπόταν να συνοικούν στα δωμάτιά τους με συγγενείς και με ανήλικους. Γι' αυτό, όσες ήταν μητέρες, ανέθεταν τη φύλαξη των παιδιών τους σε παραμάνες. Όσο για τους συγγενείς τους, κανένας δεν καταδεχόταν περάσει την πορτάρα των Βούρλων για να τις επισκεφτεί. Οι δικοί τους δεν ήθελαν να τις ξέρουν και στα χωριά έλεγαν ότι είναι πεθαμένες. Εύρισκαν καταφύγιο η μια στο δωμάτιο της άλλης: «Σαν βροντάει, σαν φοβόμαστε, σαν πέφτει ξύλο στο καφενείο, κλεινόμαστε μαζί εδώ πέρα και κάνουμε συντροφιά»...

 

[iuakoya]

Τα κατσικάδικα...

Όπως είπαμε οι πόρνες κατανέμονταν στις μπούκες ανάλογα με την ηλικία τους. Οι γερασμένες πόρνες -γριές θεωρούνταν οι γυναίκες από 40 ώς 50 χρόνων - έμεναν στα κατσικάδικα. Έτσι αποκαλούσαν λόγω της βρόμας του το παλιότερο κτίριο - το πρώτο που χτίστηκε. Βρομερό, υγρό, σκοτεινό με σαραβαλιασμένες σκάλες. Θλιβερό σαν τις ενοίκους του, που συχνά δεν είχαν λεφτά ούτε για να φάνε. Παρόλο το φτιασίδωμα και την καραμπογιά και παρόλο που ήταν οι φτηνότερες, κανένας δεν τις ήθελε. Κάποιες πονόψυχες πόρνες τους έστελναν κάπου κάπου κανέναν πελάτη...

 

[iuakoya]

Στα πενήντα τους έφευγαν από τα Βούρλα ύστερα από χρόνων εγκλεισμό. Όσες δεν είχαν λεφτά ήταν καταδικασμένες να καταντήσουν στον δρόμο. Κανένα σπίτι δεν καταδεχόταν να τις πάρει ούτε για να κάνουν την πιο ταπεινή δουλειά. Σε εργοστάσιο πάλι δεν άντεχαν να δουλέψουν, γιατί οι περισσότερες ήταν άρρωστες. Έκαναν καλντερίμι ή κατέληγαν στα εγκαταλελειμμένα καΐκια ή γίνονταν ζητιάνες και πέθαιναν από την πείνα έξω από τη μάντρα των Βούρλων. Στα καΐκια κατέληγαν επίσης και οι διωγμένες από τα Βούρλα. Τα Βούρλα δεν ήταν ο πάτος του αγοραίου έρωτα. Υπήρχε και πιο πάτος: ήταν τα παροπλισμένα καΐκια, όπως το σλέπι στο ποίημα του Καββαδία. Η πλήρης εξαθλίωση. Κοινές γυναίκες το 'χουν κάνει τώρα «σπίτι», αλήτες και πρεζάκηδες η πελατεία...

 

[iuakoya]

Όσες είχαν βάλει χρήματα στην άκρη άνοιγαν σπίτια και γίνονταν μαμάδες. Μα αυτές ήταν λίγες. Οι περισσότερες έλεγαν «Σάματι σαν πεθάνουμε, τα λεφτά θα τα πάρουμε μαζί;» και δεν είχαν κομπόδεμα. Τις προάλλες ήρθε εδώ μια γριά και μας ζήτησε να κοιμηθεί και να φάει ψωμί. Είχε να φάει τρεις μέρες, μας έλεγε. Είχε κάνει δεκαπέντε χρόνια στα Βούρλα! Κι ήρθε εδώ για να πεθάνει κοντά μας. Γιατί πέθανε. Γύρευε μάλιστα και παπά. Μα δεν την πρόφταξε ούτε να την κοινωνήσει. Αμαρτωλή θα παρουσιαστεί μπροστά στον Θεό. Ο Θεός; Μία από τις κοπέλες, η Μυρσίνη, είχε κρεμασμένο πάνω από το κρεβάτι της έναν σταυρό κεντημένο σε καμβά. Και ασφαλώς δεν ήταν η μόνη. Η αγάπη του Θεού χωράει και τον έσχατο, όχι όμως και οι καρδιές των ανθρώπων. «Πήγαμε μια φορά στην εκκλησία, εδώ στη γειτονιά. Πάει καιρός. Μα δεν το ξεχνάμε... Γιατί αμέσως μόλις πατήσαμε κι οι τρεις, όλες οι «τίμιες» γυναίκες γυρίσανε, μας αγριοκοιτάξανε κι αρχίσανε να μας φτύνουνε στα μούτρα. Τότε εγώ έμπηξα τις φωνές και άρχισα να βρίζω... Η λειτουργία σταμάτησε. Τέλος έγινε φασαρία και μας βγάλανε έξω από την εκκλησία κακήν κακώς»...

 

[iuakoya]

Στη δεκαετία του '30, λόγω της κρίσης, πολλές τίμιες βγήκαν αδήλωτες στον δρόμο. Αποτέλεσμα; Έξαρση των αφροδισίων. Προς χάριν των αριθμών αναφέρω ότι το 1930 υπήρχαν 395 δηλωμένες και 721 αδήλωτες. Τόσες αδήλωτες τσίμπησε η αστυνομία· στην πραγματικότητα ήταν πολύ περισσότερες. Βρέθηκαν να νοσούν 273 από τις δηλωμένες και 496 από τις αδήλωτες. Οι αδήλωτες πολλαπλασιάστηκαν και αριθμοί αυξήθηκαν τα επόμενα χρόνια. Πριν από την πενικιλίνη, η θεραπεία της σύφιλης γινόταν με τις ενδοφλέβιες ενέσεις 606. Οι ενέσεις ήταν πανάκριβες (μια σειρά ενέσεων έκανε 400 δραχμές) και είχαν παρενέργειες...

 

[iuakoya]

Η θεραπεία γινόταν στου Συγγρού ή σε κάποιο αντιαφροδισιακό ιατρείο. Πολλοί ασθενείς, που δεν μπορούσαν να διαθέσουν αυτό το ποσό, κατέφευγαν σε φτηνές θεραπείες ή πήγαιναν σε πρακτικούς γιατρούς, που χειροτέρευαν την κατάστασή τους. Οι γυναίκες των Βούρλων και των άλλων πορνείων μεταφέρονταν στου Συγγρού για θεραπεία μέσα σε κλειστές καρότσες ή αυτοκίνητα. Εκτός από του Συγγρού στην περιφέρεια Αθηνών-Πειραιώς υπήρχαν άλλα τρία αντιαφροδισιακά ιατρεία: δύο στην Αθήνα και ένα στον Πειραιά. Οι διαφημίσεις των εφημερίδων υπόσχονταν θεραπεία των αφροδισίων με διάφορα φαρμακευτικά σκευάσματα αμφίβολου αποτελεσματικότητας. Στη δεκαετία του '30 εμφανίστηκε το πρώτο ελληνικό πρεζερβατίφ, το πρώτο ελληνικής κατασκευής προφυλακτικό, οι περίφημες Μπεμπέκες...

 

[iuakoya]

Επιστροφή στην Αγγλία...

Ο «πυρετός των χακί»...
Στα τέλη του 1914 ξέσπασε σε όλη τη Βρετανία ο «πυρετός των χακί». Ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει την ερωτική επιθυμία που προκαλούσε σε πολλές νεαρές γυναίκες η στρατιωτική στολή των νεαρών ανδρών. Στρατιώτες και αξιωματικοί ντυμένοι στα χακί στρατοπέδευσαν σε αρκετές περιοχές της Βρετανίας κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου. Σύντομα, κοπέλες άρχισαν να περνούν τον χρόνο τους κοντά στα στρατεύματα και σε μέρη όπου σύχναζαν οι ένστολοι Κοπέλες, ακόμη και στη μικρή ηλικία των 13, ενθουσιασμένες από την παρουσία των στρατιωτών, ξεχύθηκαν κατά ομάδες στους δρόμους, έπιναν αλκοόλ και «κυνηγούσαν» φαντάρους και αξιωματικούς. Ο Τύπος της εποχής έκανε λόγο για νεαρές  που έχουν καταφύγει στην πορνεία, είναι βουτηγμένες στην ασυδοσία και κάνουν σεξ ακόμη και στα πάρκα...

 

[iuakoya]

Σε ένα κλίμα πατριωτικής έξαρσης και σεξουαλικής απελευθέρωσης, οι αρχές της Βρετανίας αποφάσισαν ότι οι δραστηριότητες των νεαρών γυναικών απαιτούσαν ειδική προσοχή και έλεγχο. Η Αστυνομική Υπηρεσία Γυναικών ήταν μια ομάδα φεμινιστριών που προσπαθούσε να ανοίξει τον δρόμο στις γυναίκες για μια καριέρα στο ανδροκρατούμενο αστυνομικό σώμα. Τα μέλη της Υπηρεσίας κυκλοφορούσαν με στολές και αυτοπροσδιορίζονταν ως η «Αστυνομία». Έκαναν περιπολίες και έπιαναν τα κορίτσια που φλέρταραν με τους στρατιώτες, χωρίς να διστάζουν να ζητούν τη συνδρομή των κανονικών αστυνομικών όταν έκριναν αναγκαία τη σύλληψη...