Το σεξ του κόσμου σε 80 ημέρες

[iuakoya]

Η Φρύνη έγινε η μούσα του γλύπτη και με πρότυπο εκείνη έφτιαξε 3 αγάλματα. Το πρώτο το αγόρασαν οι Κνίδιοι και έγινε ξακουστό ως η Αφροδίτη της Κνίδου. Το δεύτερο ήταν από πεντελικό μάρμαρο και ο Πραξιτέλης το δώρισε στη γενέτειρα της Φρύνης, στις Θεσπιές. Το τρίτο ήταν ολόχρυσο και στήθηκε στους Δελφούς. Η Φρύνη, παρά τον έρωτά της, δεν έχανε ευκαιρία να αποκομίσει δώρα απ’ τον Πραξιτέλη. Κάποια στιγμή της είπε ότι θα της έδινε ό,τι του ζητούσε. Εκείνη ήθελε το μεγαλύτερο αριστούργημά του...

 

[iuakoya]

Τότε ο Πραξιτέλης της απάντησε ότι δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ανάμεσα στα έργα του, ίσως για να αποφύγει να της δώσει το αγαπημένο του. Η πανούργα Φρύνη δεν τον πίστεψε. Έβαλε έναν υπηρέτη του Πραξιτέλη να φωνάξει μες στη μέση της νύχτας ότι είχε πάρει φωτιά το εργαστήριο του γλύπτη. Ο Πραξιτέλης έντρομος ζήτησε να βγάλουν έξω το άγαλμα του Έρωτα. Η Φρύνη, που ήταν ξαπλωμένη δίπλα του, χαμογέλασε πονηρά και τον ενημέρωσε ότι το εργαστήριο δεν κινδύνευε. Εκείνη είχε στήσει όλο το σχέδιο για να μάθει ποιο ήταν το αγαπημένο του έργο. «Τον Έρωτα θα μου δώσεις», του είπε και ο Πραξιτέλης δεν μπόρεσε να αρνηθεί...

 

[iuakoya]

Η Φρύνη είχε βάλει στοίχημα ότι κανείς άντρας δεν μπορούσε να αντισταθεί στα κάλλη της. Επέλεξε ως θύμα το φιλόσοφο Ξενοκράτη, μαθητή του Πλάτωνα και δάσκαλο του Δημοσθένη. Πήγε στο σπίτι του και του ζήτησε να διανυκτερεύσει εκεί με τη δικαιολογία ότι την κυνηγούσαν ληστές. Ο Ξενοκράτης τη φιλοξένησε. Τη νύχτα η Φρύνη μπήκε κρυφά στο δωμάτιο του Ξενοκράτη και ξάπλωσε δίπλα του. Ο φιλόσοφος δεν ενέδωσε στον πειρασμό. Της ζήτησε να επιστρέψει στο δωμάτιό της και η Φρύνη υπάκουσε απογοητευμένη. Την επόμενη μέρα, όταν γνωστοποιήθηκε η αποτυχία της, η Φρύνη προσπάθησε να δικαιολογηθεί λέγοντας: «Στοιχημάτισα να νικήσω άνθρωπο, όχι άγαλμα». Η εταίρα συνέχισε να ασκεί το επάγγελμά της ακόμα και σε μεγάλη ηλικία. Ο αισθησιασμός και η γοητεία της δεν εξασθένησαν με την πάροδο του χρόνου. Υπολογίζεται ότι πέθανε γύρω στα 310 π.Χ...

 

[iuakoya]

Ασπασία, η πιο διάσημη εταίρα...

Η Ασπασία γεννήθηκε στη Μίλητο γύρω στο 470 π.Χ. Ο πατέρας της ήταν ο Αξίοχος, ο οποίος είχε φροντίσει η κόρη του να έχει επιμελημένη μόρφωση και κατά συνέπεια να γίνει ένα σπάνιο κορίτσι για εκείνη την εποχή, που η μόρφωση ήταν ανδρικό προνόμιο. Την έπαιρνε μαζί του στη φιλοσοφική σχολή όπου φοιτούσαν μόνο άνδρες, με αποτέλεσμα να θεωρεί τη συναναστροφή μαζί τους κάτι το απόλυτα φυσιολογικό. Διδάχθηκε μουσική, χορό, τραγούδι, ρητορική, ιστορία. Ήταν άριστη μαθήτρια και εξαιρετικά εντυπωσιακή κοπέλα και πολλοί πλούσιοι νέοι της Μιλήτου της προσέφεραν μεγάλα ποσά για να την αποκτήσουν...

 

[iuakoya]

Η Ασπασία στην Αθήνα...

Στη Μίλητο πήγε ο γνωστός αρχιτέκτονας και πολεοδόμος, Ιππόδαμος. Η Ασπασία λέγεται ότι του ζήτησε να την πάρει μαζί του στην Αθήνα όπου ανθούσε η φιλοσοφία. Έτσι έφθασε στο λίκνο της φιλοσοφίας αρκετά έτοιμη για να αντιμετωπίσει όλες τις πνευματικές προκλήσεις. Έμεινε για κάποιο διάστημα μαζί του και σύντομα ξεκίνησε τις συναναστροφές με τους πνευματικούς κύκλους της Αθήνας. Η Ασπασία ήταν 20 χρονών όταν νοίκιασε ένα σπίτι και δίδασκε φιλοσοφία, μια πράξη πολύ προχωρημένη για τα δεδομένα της κλασικής Αθήνας. Στη δημοκρατική Αθήνα ξεσηκώθηκε θύελλα αντιδράσεων και κατηγορίες παντός είδους για το ήθος και την προσωπική της ζωή, αλλά η Ασπασία δεν πτοήθηκε...

 

[iuakoya]

Η γνωριμία της με τον Περικλή...

Έτσι, η Ασπασία θέλησε να επισκεφθεί το εργαστήριο του Φειδία και να δει από κοντά τα έργα. Η μοίρα το έφερε να είναι παρών και ο Περικλής. Και οι δυο άνδρες έμειναν άφωνοι με την ομορφιά της. Λέγεται ότι την ερωτεύτηκαν και οι δύο γι αυτό και ο Φειδίας θέλησε αργότερα να δώσει τη μορφή της στο γλυπτό της Αθηνάς. Η ίδια όμως προτίμησε τον Περικλή. Εκείνος αμέσως άφησε τη σύζυγό του με την οποία είχαν ήδη προβλήματα και έμεινε με την Ασπασία. Τα κουτσομπολιά έδιναν κι έπαιρναν στη μικρή κοινωνία της Αθήνας. Η Ασπασία όμως «είχε την αρετή να αντιλαμβάνεται τα πολιτικά πράγματα», έτσι ο Περικλής στο πρόσωπό της βρήκε κι ένα πολύτιμο σύμβουλο. Ήταν η πρώτη που αγωνίστηκε για τη χειραφέτηση των γυναικών και υπέστη τις συνέπειες...

 

[iuakoya]

Η Ασπασία κερδίσει το θαυμασμό αλλά και τη μήνη...

Διατηρούσε ένα σχολείο για τα κορίτσια των πλούσιων οικογενειών, όπου σύχναζαν μεγάλοι πολιτικοί και φιλόσοφοι. Έκδηλος ήταν ο θαυμασμός του Σωκράτη στο πρόσωπό της, αλλά και του Πλάτωνα. Το βέβαιο είναι ότι ο ρόλος της Ασπασίας στην πολιτική και κοινωνική ζωή της Αθήνας υπερέβαινε το καθιερωμένο ρόλο μιας «πρώτης κυρίας», σε τέτοιο βαθμό που εισέπραξε τη μήνη όλων σχεδόν των κωμικών και σατιρικών συγγραφέων της εποχής. Οι παρεμβάσεις της εκθέτουν τον Περικλή. Η εμπλοκή της στην πολιτική ζωή του τόπου κάποιες φορές είχε σοβαρές επιπτώσεις για τον Περικλή. Η ίδια ήταν πίσω από την απόφασή του για αποστολή εκστρατευτικής δύναμης κατά της Σάμου...

 

[iuakoya]

Η απόφαση αυτή είχε καταστροφικά αποτελέσματα για τους Αθηναίους. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι ο Περικλής έστειλε το εκστρατευτικό σώμα μεροληπτώντας υπέρ της Μιλήτου, επειδή ήταν η γενέτειρα της Ασπασίας. Οι Αθηναίοι κατέλαβαν το νησί αλλά έχασαν σημαντικές δυνάμεις. Ακόμα και το εμπάργκο των Αθηναίων στους Μεγαρείς θεωρείται εκδίκηση της Ασπασίας για την απαγωγή εταίρων από τον οίκο ανοχής που διατηρούσε στην Αθήνα. Όλα αυτά προκάλεσαν πολλά κακόβουλα σχόλια για την εταίρα που έκανε ό,τι ήθελε τον Περικλή. Το 432 π.Χ. την παρέπεμψαν σε δίκη για ασέβεια και αθεΐα, αφού δεν μπορούσαν να την οδηγήσουν σε δίκη για όλα όσα της καταλόγιζαν. Όμως, οι δικαστές της Ηλιαίας την αθώωσαν χάρη στη συγκινητική υπεράσπιση του Περικλή...

 

[iuakoya]

Την αγάπησε αλλά δεν την παντρεύτηκε...

Ο Περικλής την αγάπησε πολύ, αλλά ποτέ δεν την παντρεύτηκε, γιατί πολύ απλά δεν μπορούσε. Ο νόμος περί υπηκοότητας που είχε περάσει ο ίδιος το 451 στην προσπάθειά του να αποτρέψει τις αριστοκρατικές οικογένειες από το να συμμαχούν με άλλες πόλεις σήμαινε ότι θα διακινδύνευε ολόκληρη την πολιτική του σταδιοδρομία, εάν παντρευόταν την Ασπασία. Απέκτησαν ωστόσο ένα γιο, τον Περικλή το νεότερο, έναν από τους νικητές στρατηγούς στη ναυμαχία των Αργινουσών το 406 π.Χ. Οι δύο νόμιμοι γιοι του Περικλή είχαν πεθάνει κι έτσι ο γιος της Ασπασίας έγινε ο νόμιμος κληρονόμος του. Κατά συνέπεια, η Μιλήσια εταίρα που είχε φανατικούς εχθρούς αλλά και φανατικούς υποστηριχτές απόλαυσε σχεδόν όλα τα προνόμια μιας Αθηναίας...

 

[iuakoya]

Το 429 π.Χ. η Αθήνα δοκιμαζόταν από το λοιμό. Ο Περικλής έζησε το θάνατο της αδερφής του και των δυο του παιδιών. Με πεσμένο το ηθικό του έπεσε σε κατάθλιψη. Λίγο πριν πεθάνει, οι Αθηναίοι για χάρη του αγαπημένου τους ηγέτη, άλλαξαν το νόμο για την ιδιότητα του Αθηναίου Πολίτη. Πλέον ο γιος του από την Ασπασία μπορούσε να αποκτήσει πλήρη πολιτικά δικαιώματα και να γίνει κληρονόμος του πατέρα του. Για την Ασπασία δεν ξέρουμε πότε και πώς πέθανε. Γνωρίζουμε μόνο πως είχε πεθάνει, όταν ήπιε το κώνιο ο Σωκράτης...

 

[iuakoya]

Δεν ήταν τόσο η ομορφιά της Ασπασίας, αλλά το πνεύμα και η καλλιέργειά της, που την έκαναν να ξεχωρίζει από τις γυναίκες της εποχής. Ήταν μια συναρπαστική συνομιλήτρια, που γοήτευε τους άνδρες με την παρουσία και την κουλτούρα της. Ήταν η πρώτη ακροάτρια των λόγων του Περικλή, συζητούσε μαζί του όλες τις δημόσιες υποθέσεις και λέγεται ότι παρενέβη σε πολλά από τα σχέδια των έργων στην Ακρόπολη. Επιπλέον, έδειξε μητρική στοργή στα παιδιά του Περικλή από τον πρώτο του γάμο. Η επιρροή της Ασπασίας στον πρώτο πολίτη της Αθήνας προκαλούσε αντιδράσεις, οι οποίες δεν περιορίζονταν μόνο στα καυστικά σχόλια των κωμικών. Μερικοί ξέφευγαν από τα όρια όπως ο Κρατίνος, ο οποίος αποκάλεσε την Ασπασία παλλακίδα ασύστολη με τα σκυλίσια μάτια...

 

[iuakoya]

Συνήγορος της Ασπασίας στη δίκη ο ίδιος ο Περικλής...

Ο Περικλής ψέλλισε τις πρώτες λέξεις με τρεμάμενη φωνή και παρά το γεγονός ότι απέκρουσε τα επιχειρήματα του κατήγορου ήταν φανερά ταραγμένος. Ο Περικλής υπενθύμισε στους δικαστές ότι όχι μόνο δεν μείωσε το αξίωμα των Θεών, αλλά τους ύψωσε μεγαλοπρεπείς ναούς και αθάνατα μνημεία με ανεπανάληπτα καλλιτεχνήματα πάνω στην Ακρόπολη. Τόνισε με συγκίνηση  ότι σε αυτό το έργο συνέδραμε τα μέγιστα η Ασπασία. «Αν παρασυρθείτε από τα λόγια του Έρμιππου που σας παρακινεί να πάρετε από κοντά μου την έξοχη γυναίκα, τη γυναίκα μου, θα καταδικάσετε και μένα μαζί της», είπε ο Περικλής τελειώνοντας τον λόγο του και ένα δάκρυ κύλησε από το πρόσωπό του. Όλοι έμειναν εμβρόντητοι μπροστά στην ανθρώπινη στιγμή του αδιαμφισβήτητου ηγέτη της πόλης. Το νέο διαδόθηκε σε όλη την Αθήνα και επισκίασε ακόμη και τη νίκη του αθηναϊκού και κερκυραϊκού στόλου κατά των Κορινθίων στα Σύβοτα. Η γυναίκα του Περικλή ανακηρύχθηκε αθώα και το ζεύγος αποχώρησε από την Ηλιαία υπό τις επευφημίες των Αθηναίων. Το δάκρυ του Περικλή είχε πνίξει τα επιχειρήματα των αντιπάλων του που δεν είχαν υπολογίσει ότι ο πανέξυπνος πολιτικός θα καλούσε το δικαστήριο να καταδικάσει αυτόν και όχι την Ασπασία...

 

[iuakoya]

Πες μου ότι είσαι άτριχη...

Σύμφωνα με την τότε άποψη περί αισθητικής το άτριχο και λευκό γυναικείο κορμί τόνιζε από μόνο του τη φυσική διαφορά των δύο φύλων, όταν ερχόταν σε αντιπαράσταση με το τριχωτό και μαυρισμένο από τον ήλιο ανδρικό κορμί. Οι αρχαίοι Αθηναίοι φαίνεται ότι ήταν αρκούντως χυδαιολόγοι όταν έβλεπαν μια κοπέλα να γίνεται από έφηβη γυναίκα: «Αν στρογγυλέψει και βγάλει χνούδι, θα γίνει ένα αξιολάτρευτο γουρουνάκι έτοιμο για θυσία στη θεά του έρωτα την Αφροδίτη». Πριν όμως γίνει η θυσία, η παρθένα έπρεπε να αποτριχωθεί, στη διάρκεια του τελετουργικού λουτρού, πριν το γάμο. Η γυναίκα συνέχιζε να αφαιρεί τις τρίχες της και τα επόμενα χρόνια της ζωής της. Οι Αθηναίοι έλεγαν: «αν και έχει γεράσει, δεν υπάρχει κίνδυνος να τη δεις μαλλιαρή. Είναι καλά αποτριχωμένη με το λυχνάρι»...

 

[iuakoya]

Πώς γινόταν η αποτρίχωση...

Και τότε χρησιμοποιούσαν ξυράφια, τα οποία όμως δεν ήταν σαν τα σημερινά. Ούτε έκοβαν καλά ούτε αποτρίχωση έκαναν. Ο πιο διαδεδομένος τρόπος ήταν το λυχνάρι. Οι γυναίκες έκαιγαν τις τρίχες τους. Όσες δεν άντεχαν κατευθείαν τη φωτιά έριχναν καυτή στάχτη, που οδηγούσε τις τρίχες σε μαρασμό και πτώση. Αργότερα άρχισαν να χρησιμοποιούν σκευάσματα με βάση το ρετσίνι ή την πίσσα, που τα έφερναν από τη Συρία. Τα ονόμαζαν ψίλωθρα ή δρώπακες και χρησιμοποιούνταν όπως σήμερα το κερί. Τα κολλούσαν κι έπειτα τα τραβούσαν απότομα 

 

[iuakoya]

Επιστροφή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία...

Το επόμενο θέμα είναι δύσκολο και σοκαριστικό. Μιλάμε για την παιδοφιλία που ήταν ιδιαίτερα αναπτυγμένη στις χώρες του Ισλάμ αλλά άνθισε πραγματικά επί Οθωμανών. Για τους ισλαμιστές η παιδοφιλία ή, ακόμη καλύτερα, η παιδεραστία ήταν μέρος της καθημερινότητας. Παρ' όλα αυτά στο μυαλό τους η αγάπη μεταξύ δύο ανδρών με μεγάλη διαφορά ηλικίας είχε μια ανιδιοτελή αγνότητα μεταφρασμένη σε πόθο και στοργή. Οι σχέσεις έρωτα - πάθους, αν και παροδικές, ήταν γεμάτες «αγνή αγάπη»  Η ερωτική επαφή με πόρνες μικρής ηλικίας εθεωρείτο το ίδιο φυσιολογική πράξη όσο η παρά φύσιν ασέλγεια με ένα ανήλικο αγόρι. Οι ιερόδουλες σκλάβες έπρεπε να ανταγωνισθούν αγόρια κάτω των 18 ετών για να κερδίσουν την ελευθερία τους (με βάση τη νομοθεσία, μια ιερόδουλη σκλάβα μπορούσε να κερδίσει την ελευθερία της έναντι αδράς χρηματικής αμοιβής)...

 

[iuakoya]

Μερικοί σουλτάνοι καίγονταν από τον πόθο τους για παρθένες ηλικίας 12-16 ετών. Θεωρούσαν τον πόνο και την οδύνη κατά τη διάρκεια σαρκικής επαφής το κλειδί της ηδονής. Η χρήση παλλακίδων κατά την εξάπλωση του βασιλείου τους δεν είχε καμία απολύτως σχέση με ικανοποίηση ή πόθο. Η πραγματική ικανοποίηση των περισσότερων σουλτάνων όμως ήταν τα μικρά αγοράκια (12-15 ετών) και σπανιότερα τα μεγαλύτερα (15-18 ετών). Μερικές από τις εκκεντρικότητες των σουλτάνων με τα ανήλικα αγόρια έχουν αφήσει τη στάμπα τους στην Ιστορία. Τα ευνοούμενα αγόρια, γνωστά και ως «γιουσουφάκια», σε μερικές περιπτώσεις είχαν περισσότερες εξουσίες από παλλακίδες ή συζύγους...

 

[iuakoya]

H ομοφυλοφιλία και η παιδοφιλία ήταν μόνιμη πρακτική σε όλη την Οθωμανικά Αυτοκρατορία, επί αιώνες. Το παιδομάζωμα αποσκοπούσε στον ανεφοδιασμό των γυναικείων και αντρικών χαρεμιών σε παλλακίδες, ή σε αγόρια, που χρησίμευαν ως «ερωτικοί σκλάβοι» για την ικανοποίηση των ομοφυλοφιλικών και ετεροφυλοφιλικών ορέξεων των Σουλτάνων και όχι μόνο. Το αντρικό χαρέμι Εντερούν ανέδειξε έναν ποιητή που ύμνησε την ομοφυλοφιλία και τους "ερωτικούς σκλάβους" του συγκεκριμένου Χαρεμιού: τον ομοφυλόφιλο ποιητή Enderunlu Fazil...

 

[iuakoya]

Ο Τούρκος ποιητής Ederunlu Fazil έζησε το 1759 -1810. Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, η ομοφυλοφιλική σχέση με αγόρια και νέους ήταν... συνήθης πρακτική από τον 16ο έως τον 19ο αιώνα, αλλά αποτελούσε και ένα δημοφιλές θέμα για την ποίηση. Ένα μεγάλο μέρος της γραφής του Fazil είναι ρητά ομοφυλοφιλική. Το πιο διάσημο έργο του είναι το «Βιβλίο των Ωραίων Ανδρών», στο οποίο αναφέρεται λεπτομερώς στις «ιδιότητες» και τα «χαρακτηριστικά» των αγοριών που προέρχονται από πολλές διαφορετικές πόλεις και πολιτισμούς: από το Χαλέπι ως τη Ζανζιβάρη και από τους Εβραίους ως τους Τσιγγάνους...

 

[iuakoya]

Στο βιβλίο του « Άνδρες Χορευτές» ο ίδιος αναφέρεται με λεπτομέρειες στις «ιδιότητες» των διάφορων ανδρών χορευτών (Köçek) στην Κωνσταντινούπολη, όπως αυτό αναλυτικά:  «Οι αναλογίες και το παράστημα του Μισιρλή, (Σάχη του Τζενγκίζ), είναι μοναδικά. Είναι εβραϊκής καταγωγής. Όταν αρχίζει να χορεύει με ολόκληρο το σώμα του, τρελαίνει το κοινό... Έχει μυριάδες εραστές. Τόσο το πρόσωπό του, όσο και τα πόδια του, είναι πανέμορφα στη όψη. Ακόμα πιο όμορφος είναι όταν ξετυλίγει το σαλβάρι του (παντελόνι)...»

 

[iuakoya]

Μόλις στα μέσα του 19ου αιώνα η επιρροή των Ευρωπαίων έκανε τους Τούρκους να αλλάξουν «επιφανειακά» σελίδα, αναφορικά με τις δημόσιες εκδηλώσεις της Ομοφυλοφιλικής "αγάπης" των Τούρκων για τους άνδρες χορευτές Köçek και τα «εσώκλειστα αγόρια των χαρεμιών» iç oglan (απ’ όπου προέρχεται η γνωστή έκφραση «τσογλάνι»). Μετά την εγκαθίδρυση του κράτους των Νεότουρκων από τον Κεμάλ, οι πρακτικές αυτές δεν εξαλείφθηκαν, απλώς παρέμειναν στο σκοτάδι. Η ομοφυλοφιλία και η παιδοφιλία είναι βαθιά ριζωμένη μέσα στην κουλτούρα του Ισλάμ...

ΥΓ Στην εικόνα η τουρκική εκδοχή του γύρω γύρω όλοι