Το σεξ του κόσμου σε 80 ημέρες

[iuakoya]

Λίγα χρόνια μετά την ανάληψη του θρόνου από τον Ιουστινιανό, ξέσπασε εξέγερση λόγω των φόρων. Στους δρόμους επικρατούσαν χάος και ταραχές. Φαινόταν ότι το τέλος της βασιλείας του Ιουστινιανού ήταν προ των πυλών. Ταραγμένος, ο αυτοκράτορας ετοιμάστηκε να τραπεί σε φυγή. Ένα πλοίο διατάχθηκε να βρίσκεται σε αναμονή, έτοιμο ανά πάσα στιγμή να πάρει αυτόν και τη σύζυγό του μακριά από την ταραγμένη Βασιλεύουσα. Όμως η Θεοδώρα δεν μπορούσε να δεχτεί κάτι τέτοιο. Το πρώην κορίτσι του τσίρκου ξεκαθάρισε ότι προτιμούσε να πεθάνει παρά να φύγει κυνηγημένη. «Η βασιλική πορφύρα είναι ωραίο σάβανο», είπε ήρεμα η Θεοδώρα στον σύζυγό της...

 

[iuakoya]

Δεν περνάει η μπογιά της...

Οι γυναίκες, κατά τη βυζαντινή εποχή, περιποιούνταν πολύ τον εαυτό τους. Για να φαίνονται πιο όμορφες χρησιμοποιούσαν διάφορα καλλυντικά της εποχής, όπως φυτικές αλοιφές και χρώματα. Ειδικά στην αγορά της Κωνσταντινούπολης υπήρχαν πολλά μαγαζιά, που πουλούσαν αυτά τα προϊόντα ομορφιάς. Οι Βυζαντινές συνήθιζαν να βγάζουν τα φρύδια τους και να τα ζωγραφίζουν, να βάφουν τα μάτια και τα χείλη τους με διάφορα έντονα χρώματα, ακόμα και να αποτριχώνουν τα πόδια τους με προϊόντα που φτιάχνονταν από καραμέλα και μαστίχα...

 

[iuakoya]

Παρά τις προσπάθειές τους να εντυπωσιάζουν τους άντρες, όπως είναι φυσικό δεν μπορούσαν να νικήσουν το χρόνο. Οι σύζυγοι δεν πείθονταν από τα μπογιατίσματα και τους καλλωπισμούς των γυναικών τους και αναζητούσαν ερωτική συντροφιά σε νεότερες και ομορφότερες. Όταν συνέβαινε αυτό, ειδικά σε αυτοκράτειρες, οι κακές γλώσσες έλεγαν πως «δεν πέρασε η μπογιά της» και ο άντρας της την απάτησε. Λέγεται μάλιστα ότι το ίδιο έπαθε και η αυτοκράτειρα Θεοδώρα, που με το πέρασμα του χρόνου έβλεπε την ομορφιά και τη νεότητά της να χάνονται. Ο Ιουστινιανός την απατούσε και οι κυρίες της αυλής αρέσκονταν να την κουτσομπολεύουν λέγοντας πως «ούτε της Θεοδώρας περνάει πια η μπογιά»...

 

[iuakoya]

Στάση πεντηκοστή: Βυζάντιο...

Ευνούχοι, κερατάδες και Πηνελόπες.
Ο Λέων ΣΤ’ με νόμο επέτρεψε στους ευνούχους να υιοθετούν παιδιά, αφού δεν μπορούσαν να έχουν δικά τους, ενώ με άλλη διάταξή καταπολέμησε τον ευνουχισμό. Ο Λέων Στ’ θέσπισε επίσης νόμο σύμφωνα με τον οποίο στη σύζυγό που διέπραττε μοιχεία επιβαλλόταν ο εγκλεισμός της σε μοναστήρι και την περιουσία της την έπαιρνε ο απατημένος σύζυγος. Με βάση άλλη νομοθετική διάταξη του Λέοντα ΣΤ’ η σύζυγος αιχμαλώτου δεν μπορούσε να παντρευτεί άλλον άντρα, αλλά όφειλε να περιμένει την επάνοδο του συζύγου της από την αιχμαλωσία. Ακόμα, καταργούνταν οι παλλακίδες...

 

[iuakoya]

Ζωή η Πορφυρογέννητη...

Χαρακτηρίστηκε ως η περισσότερο ερωτομανής Βυζαντινή Αυτοκράτειρα, θα μπορούσε άνετα να πρωταγωνιστήσει στο Game of thrones. Ως η μόνη νόμιμη διάδοχος του θρόνου ήταν περιζήτητη νύφη παρά τη μεγάλη ηλικία της, δηλαδή όποιος την παντρευόταν γινόταν Αυτοκράτορας. Σε ηλικία 48 χρονών παντρεύεται τον ξάδερφό της, Ρωμανό τον Τρίτο. Σε λίγα χρόνια τον δολοφονεί στα βασιλικά λουτρά και παντρεύεται την ίδια μέρα το τεκνό της, έναν επιληπτικό υπηρέτη των ανακτόρων (ο οποίος φυσικά ανακυρήσσεται και αυτοκράτορας, με το όνομα Μιχαήλ ο Τέταρτος). Γρήγορα βαριέται τον υπηρέτη, τον στέλνει σε μοναστήρι και παντρεύεται έναν ανιψιό του – ζήτω ο Μιχαήλ ο Πέμπτος!

 

[iuakoya]

Κτηνοβασίες...

Διαστροφή στο Βυζάντιο θεωρούνταν φυσικά και η κτηνοβασία, τόσο για τους άντρες όσο και για τις γυναίκες. Η πολιτεία θεωρούσε τους κτηνοβάτες λεπρούς, δηλαδή ηθικά μολυσμένους και επέβαλλε σκληρές ποινές. Στα «Βασιλικά» (νόμοι των Μακεδόνων) αναφέρεται ρητά: «Οι αλογευόμενοι (κτηνοβάτες) καυλοκοπείσθωσαν» (να τους αφαιρείται το ανδρικό μόριο). Για την αλογευόμενη γυναίκα προβλεπόταν θανάτωση με ξίφος ή αν ήταν ελεύθερη γινόταν δούλη...

 

[iuakoya]

«Αναπαρθενεύσεις»...

Όταν κάποιες κόρες διακορεύονταν, προσπαθούσαν να συγκαλύψουν το πάθημά τους και να φαίνονται παρθένες. Μία από τις συνταγές, με τη βοήθεια της οποίας οι διακορευθείσες προσπαθούσαν να πετύχουν την «αναπαρθένευση» τους, ήταν να λιώνουν σύμφυτο (βότανο με επουλωτικές, μαλακτικές και στυπτικές ιδιότητες) και να το τοποθετούν στην ευαίσθητη περιοχή ή να χρησιμοποιούν στύψη (θειικό άλας) με φύλλο δάφνης, αφού τα ζέσταιναν. Έτσι θεωρούσαν ότι μπορούσαν να «επισκευασθεί» ο υμένας...

 

[iuakoya]

Ο ανιψιός φυσικά ουδέποτε ερωτεύτηκε την κατά πολύ μεγαλύτερή του Ζωή που ήταν πλέον εξήντα ετών και μηχανορραφεί για να τη βγάλει από τη μέση, η Ζωή όμως, που είναι πιο παλιά στα κόλπα και δεν εμπιστεύεται ούτε τον ίσκιο της, το μαθαίνει και, επειδή στο Βυζάντιο έχουν στιλ, του ξηγιέται όπως κάθε γυναίκα θα ονειρευόταν να ξηγηθεί σε κάποιον που σχεδιάζει να τη στείλει: διατάζει να τον συλλάβουν, να τον τυφλώσουν και να του κόψουν τον φιρφιρίγκο! Και, επειδή ήταν τόσο καλή στις σχέσεις, παντρεύεται αυτόν που είχε προσπαθήσει να ανατρέψει τον προηγούμενο άντρα της και, εφόσον βρήκε επιτέλους την αγάπη για την οποία μπορεί να κάνει θυσίες, του επιτρέπει να ζήσει στο παλάτι μαζί με την ερωμένη του, ξαδέρφη της πρώην γυναίκας του! Αυτά είναι 

 

[iuakoya]

Ομοφυλοφιλικά...

Ο τρόπος ζωής των Βυζαντινών και οι περί ηθικής αντιλήψεις τους είχαν στο επίκεντρο την εγκράτεια. Γι’ αυτό καυτηριαζόταν με πολύ σκληρό τρόπο το πάθος της παιδεραστίας και της ομοφυλοφιλίας, το οποίο θεωρούνταν δαιμόνιο, και μάλιστα το αισχρότερο όλων. Κατά τους Βυζαντινούς τα είδη της «αρσενοκοιτίας» ήταν τρία: το πρώτο και ελαφρότερο ήταν «το παρ’ άλλων παθείν», το δεύτερο και βαρύτερο «το ποιήσαι εις έτερον» και το τρίτο και βαρύτατο «το παθείν παρ’ ετέρου και ποιήσαι εις έτερον»...

 

[iuakoya]

Υπήρχε μάλιστα και σχετική παλαιά παροιμία, η εξής: «Καλύτερα να κρύψει κανείς πέντε ελέφαντες υπό μάλης παρά έναν κίναιδο». Στην ίδια λογική κινούνταν και η αντίληψη ότι αν συναντούσε κανείς πρωί κίναιδο στον δρόμο, ήταν κακός οιωνός. Τέλος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος μιλάει για αρσενικοθήλυκους άντρες, που δεν ήταν ούτε άντρες ούτε γυναίκες, αλλά άντρες για τις γυναίκες και γυναίκες για τους άντρες...

 

[iuakoya]

Εμπόριο λευκή σαρκός...

Στο Βυζάντιο υπήρχαν πολλοί αδίστακτοι έμποροι ανθρώπων, οι οποίοι γυρνούσαν στα χωριά και είτε αγόραζαν μικρά κορίτσια από τους γονείς τους είτε παραπλανούσαν όμορφες νέες με παχυλές υποσχέσεις, με συνέπεια να τις πείθουν να τους ακολουθήσουν σε μεγάλα αστικά κέντρα, ιδίως στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί τις εγκαθιστούσαν σε πορνεία και τις εκμεταλλεύονταν και για να είναι σίγουροι ότι δεν πρόκειται να αποδράσουν, τις υποχρέωναν να υπογράφουν συμβόλαια με τα οποία οριζόταν ο χρόνος παραμονής τους στον χώρο όπου είχαν εγκατασταθεί. Οι άτυχες γυναίκες δύσκολα μπορούσαν να αντιδράσουν, μολονότι υπήρχαν νόμοι, από την εποχή του Θεοδόσιου Β’, που τις προστάτευαν...

 

[iuakoya]

Ελεύθερη πορνεία σε δρόμους...

Τα βυζαντινά ερωτικά επιγράμματα, ιδιαίτερα εκείνα του Αγαθία Σχολαστικού του 6ου αιώνα, περιγράφουν γενικά συναντήσεις με πόρνες του δρόμου. Τα ελικοειδή, σκοτεινά σοκάκια της Παλιάς Πόλης της Ιερουσαλήμ ήταν ιδιαζόντως κατάλληλα για αποπλάνηση από τις scortae erraticae ή τις ambulatrices. Παραμόνευαν κάτω από τις ψηλές αψίδες που γεφύρωναν τους δρόμους της Ιερής Πόλης και ανεβοκατέβαιναν την cardo maximus. Στις μικρές πόλεις της Ρωμαϊκής και Βυζαντινής Παλαιστίνης, ωστόσο, φαίνεται ότι οι πλατείες (και όχι οι δρόμοι) αποτελούσαν τα αγαπημένα λημέρια των ιερόδουλων...

 

[iuakoya]

Ο ραββί Judah σχολίασε: «Πόσο τέλεια είναι τα έργα αυτών των ανθρώπων [των Ρωμαίων]! Έφτιαξαν δρόμους, έχτισαν γέφυρες, ίδρυσαν λουτρά!» Ο ραββί Yose παρέμεινε σιωπηλός. Ο ραββί Simeon ben Yohai απάντησε: «Ό,τι έφτιαξαν, το έφτιαξαν για τον εαυτό τους, οικοδόμησαν αγορές, για να εγκαταστήσουν πόρνες σε αυτές, λουτρά για να ξανανιώνουν, γέφυρες για να εισπράττουν διόδια» (Βαβυλωνιακό Ταλμούδ, Shabbat 33b)...

 

[iuakoya]

Σε σπίτια...

Κάποιες πόρνες εργάζονταν στο σπίτι, για λογαριασμό δικό τους, όπως η Μαρία η Αιγύπτια της οποίας τον βίο κατέγραψε τον 6ο αιώνα ο Σωφρόνιος, ο τελευταίος Πατριάρχης της Ιερουσαλήμ πριν από την Αραβική Κατάκτηση ή για κάποιον προαγωγό. Από τις μαρτυρίες της νομοθεσίας του Αυτοκράτορα Ιουστινιανού στα μέσα του 6ου αιώνα, ιδιαίτερα στη Novella 14 εκ 535, καθίσταται φανερό ότι η παροχή στέγης ήταν μέρος της συμφωνίας που έκλειναν οι προαγωγοί της Κωνσταντινούπολης με τους πατεράδες των νεαρών κοριτσιών, στις αγορές της επαρχίας που τις αγόραζαν. Στέγη δε σήμαινε απαραίτητα σπίτι, και συχνά δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια παράγκα, καλύβα ή δωμάτιο...

 

[iuakoya]

Ευνούχοι...

Στο Βυζάντιο ο ευνουχισμός ως πράξη είχε μεν και τιμωρητικό χαρακτήρα, αφού αποτελούσε τιμωρία για σκλάβους,  αιχμαλώτους και όσους είχαν υποπέσει σε σεξουαλικά κυρίως εγκλήματα (όπως ο Ησαΐας ο Ρόδιος που κατηγορήθηκε ως παιδεραστής), συχνά όμως ελάμβανε χώρα και στα μέλη αυτοκρατορικών οικογενειών, μιας και απέτρεπε τους απογόνους να διεκδικήσουν τον θρόνο λόγω μη αρτιμέλειας του σώματος. Έτσι, η κοινωνία των ευνούχων μετρούσε πολλά μέλη, αρκετά από τα οποία υπηρετούσαν στην αυτοκρατορική Αυλή έχοντας τις θέσεις του παρα-κοιμώμενου, του πρωτοβεστιάριου και του θησαυροφύλακα, ενώ αναλάμβαναν την εκπαίδευση των διαδόχων της αυτοκρατορίας ή γίνονταν οι γιατροί για τις γυναίκες της αριστοκρατίας...

 

[iuakoya]

Οι βυζαντινές ιερόδουλες περιορίζονταν στις ‘περιοχές με τα κόκκινα φανάρια’ με τον ίδιο τρόπο που οι πόρνες στην Ρώμη ζούσαν και εργάζονταν στην Subura και κοντά στο Circus Maximus, δηλαδή στα βόρεια και στα νότια της Αγοράς. Ο Λεόντιος επίσκοπος Νεαπόλεως περιγράφει, στο έργο Βίος Ιωάννου του Ελεήμονος, Πατριάρχου Αλεξανδρείας, στα τέλη του 6ου αιώνα, έναν μοναχό που έρχεται στην Τύρο για κάποια δουλειά. Καθώς περνούσε από το στέκι τους, τον πλησίασε μια ιερόδουλη φωνάζοντας: «Σώσε με, Πατέρα, όπως ο Χριστός έσωσε την πόρνη», όπως αναφέρεται στο κατά Λουκά 7:37...

 

[iuakoya]

Αυτές οι συνοικίες ήταν γενικά οι πιο φτωχικές περιοχές της πόλης. Το Βαβυλωνιακό Ταλμούδ (Pesahim 113b) αφηγείται πως ο ραββί Χανινά και ο ραββί Χοσάια, και οι δύο φτωχοί τσαγκάρηδες στη Γη του Ισραήλ, διέμεναν σε έναν δρόμο ιερόδουλων για τις οποίες έφτιαχναν παπούτσια. Οι ιερόδουλες είχαν τόσο εντυπωσιαστεί από την αγνότητα των ραββίνων (γιατί δε σήκωναν ούτε τα μάτια τους για να κοιτάξουν τα κορίτσια) που κατέληξαν να ορκίζονται ‘στη ζωή των αγίων ραββίνων του Ισραήλ’!

 

[iuakoya]

Σε ταβέρνες...

Στις ταβέρνες των πόλεων (tavernae) καθώς και στα σημεία που σταματούσαν για να αλλάξουν σέλες (mutationes) ή για να διανυκτερεύσουν (mansiones) κατά μήκος του επίσημου ρωμαϊκού οδικού δικτύου (cursus publicus), όλες οι ανάγκες των ταξιδιωτών καλύπτονταν από τις σερβιτόρες. Τους σέρβιραν κρασί, χόρευαν μαζί τους και συχνά τους οδηγούσαν στα δωμάτια του επάνω ορόφου. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τον Ιουστινιάνειο Κώδικα, μια σερβιτόρα δεν μπορούσε να διωχθεί για μοιχεία, εφόσον θεωρούνταν ούτως ή άλλως ότι ήταν ιερόδουλη (JC 9.9.28).

 

[iuakoya]

Για να εμποδίσουν τους χριστιανούς ταξιδιώτες να πέφτουν θύματα τέτοιου είδους σεξουαλικών κινδύνων, οι εκκλησιαστικοί κανόνες απαγόρευαν στους κληρικούς να εισέρχονται σε τέτοια ιδρύματα. Σύντομα, επομένως, εκκλησιαστικά ξενοδοχεία (xenodochia) και πανδοχεία ειδικά για προσκυνητές (pandocheia) που διευθύνονταν από μέλη του κλήρου άρχισαν να ξεπετάγονται κατά μήκος των διαδρομών των προσκυνητών...

 

[iuakoya]

Οίκοι ανοχής...

Η πορνεία ήταν, επίσης, ιδρυματοποιημένη με τη μορφή οίκων ανοχής, τους οποίους ο Γιουβενάλης ονόμαζε lupanaria (Σάτιρες 11.172-173) και ο Οράτιος fornices (Επιστολές 1.14.21). Τον έκτο αιώνα ο Ιωάννης Μόσχος περιέγραψε στο Λειμωνάριο ένα ‘σπίτι πορνείας’ στην Ιεριχώ ή ακόμα πιο ασαφώς μία ‘κατοικία λαγνείας’ στην Ιερουσαλήμ (Λειμών 17). Οι ιερόδουλες που εργάζονταν σε αυτά τα ιδρύματα ήταν σκλάβες και αποτελούσαν περιουσιακό στοιχείο του μαστροπού (leno) ή της ‘Μαντάμ’ (lena). Το αποκαλύπτει το ίδιο το όνομα μιας πόρνης στην Τύρο που προσκάλεσε έναν μοναχό να τη σώσει – Κυρία Πορφυρία. Ήταν τόσο συνηθισμένη ως ‘Μαντάμ’ να διατάζει άλλες γυναίκες ώστε, αφού αναμορφώθηκε και έπεισε και άλλες πόρνες (προφανώς τα πρώην ‘κορίτσια’ της) να εγκαταλείψουν την πορνεία, τις οργάνωσε σε ένα γυναικείο κοινοβιακό μοναστήρι του οποίου έγινε η ηγουμένη – το κατοπτρικό είδωλο του οίκου ανοχής της...