Νέα

Τη Γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική.

  • Μέλος που άνοιξε το νήμα Mindreader
  • Ημερομηνία ανοίγματος
  • Απαντήσεις 220
  • Εμφανίσεις 11K
  • Tagged users Καμία
  • Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 1 άτομα (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
OP
OP
Mindreader

Mindreader

Τιμημένος
Εγγρ.
24 Φεβ 2014
Μηνύματα
14.802
Κριτικές
110
Like
20.337
Πόντοι
28.786
Mindreader φιλε η καθαρευουσα σωστα καταργηθηκε γιατι ηταν μια γλωσσα τεχνιτη δε τη μιλαγε ο κοσμος και πολυ σωστα καταργηθηκε και επρεπε να ειχε καταργηθει δεκαετιες πριν .καποιοι "σοφοι" επινοησαν αυτη τη γλωσσα μια μιξη αρχαιων και νεων ελληνικων που δεν μπορουσε  ντε και σωνει να την εμπεδωση ο κοσμος.αποτελεσμα?χιλιαδες χαμενες ωρες διδασκαλειας ,μεγαλο ποσοστο αμορφωσιας ακομα και χασιμο πλυθησμου στη μακεδονια αφου πολλα παιδια μαθαιναν βουλγαρικα αντι για ελληνικα.η γλωσσα οπως και οι λαοι εξελισονται μπασταρδευονται με αλλες γλωσσες κτλ και ειναι αδυνατο να το εμποδισεις αυτο

Φίλε κανείς δεν αμφιβαλει ότι η γλώσσα είναι κάτι ''ζωντανό'' και ως εκ τούτου είναι κάτι συνεχώς εξελισόμενο !!

Η όποια όμως εξέλιξη πρέπει να γίνεται με σεβασμό στην ιστορική σου παράδοση.

Δεν θα αρνηθείς την πολιτιστική σου παράδοση που εδράζεται στη γλώσσα σου χάριν κάποιου ''ψευτοεκμοντερνισμού''.

Το δέντρο βγάζει καινουργια κλαδιά καθώς μεγαλώνει αλλά αν χάσει τις ρίζες του απλά θα ξεραθεί !!



 

max-mad

Σπουδαίος
Εγγρ.
29 Ιαν 2009
Μηνύματα
1.826
Κριτικές
10
Like
467
Πόντοι
3.245
Παραθετω και γω έναν μικρο (και ατελη) καταλογο με τα "μη φωνητα" των αρχαιων ελληνων


 

Ο κατάλογος συντέθηκε από ένα μέλος, το οποίο συμβουλεύθηκε 3 λεξικά και 2 βιβλία για να συγκεντρώσει τις λέξεις, για κάποιον λόγο όμως δε συμπλήρωσε την αλφαβητική σειρά που σχεδίαζε. Βρήκα κι εγώ ακόμα λίγες, τις οποίες παραθέτω στο τέλος. Τα «ου φωνητά» λοιπόν, αυτά που δεν πρέπει να φωνηθούν/λεχθούν, είναι τα αισχρά λόγια. Κι από εδώ και πέρα ο κατάλογος:


εισαγωγή στην αρχαία ελληνική αργκώ
(λέξεις που λόγω σεμνοτυφίας δεν τις συναντούμε συνήθως στα λεξικά με την πραγματική τους σημασία)
————————–

άβατος (η) = η μή ανοίγουσα τα σκέλη , η παρθένα , η αγάμητη
αβροβάτης = αυτός που περπατά με αβρούς τρόπους , ο κουνιστός , ο θηλυπρεπής , ο ασιάτης
αδελφογαμία = γάμος μεταξύ αδελφών (χαρακτηριστική περίπτωση ο πτολεμαίος ο φιλάδελφος ό οποίας κατα τον κιναιδογράφο Σωτάδη , «σε τρύπα απαγορευμένη , έχωσε το καρφί του» )
αιδοιολείκτης (ο) = ο μουνογλύφτης. στις εκκλησιάζουσες του αριστοφάνη αναφέρεται κάποιος γνωστός αιδοιολείκτης αθηναίος με το όνομα σμοίος , ως «ο τα των γυναικών διακαθαίρει τρύβλια» (αυτός που καθαρίζει τις «γαβάθες» (αιδοία) των γυναικών)
αιδοίον = γενικά τα γεννητικά όργανα και της γυναίκας και του άντρα (ειδικώτερα στον ενικό αριθμό αφορά την γυναίκα
ενω στον πληθυντικό τον άντρα (αριστοφάνης , λυσιστράτη , οι σπαρτιάτες «τα αιδοία δείκνυσι»)
ακρόβυστος = αυτός που δεν έχει κάνει περιτομή (οι έλληνες θεωρούσαν την περιτομή απαράδεκτη και αποκαλούσαν ειρωνικά τους περιτετμημένους ασιάτες , ευνούχους)
αλφηστής =μεταφορικά ο κωλομπαράς ( από το ψάρι αλφηστής που κυνηγάει το ένα το άλλο)
άμβων = μεταφορικά τα μουνόχειλα. (αμβων κυριολεκτικά είναι το χείλος της γαβάθας) (εύπολις , » ώ πολλών ήδη λοπάδων τους άμβωνας περιλείξας» = α αυτός πολλών μουνιών τα χείλη έχει καταγλύψει»)
αναθυώ = (με υβριστική διάθεση) ξανακαυλώνω , «γραύς αναθυά» = η γριά ξανακαυλώνει (με κοροϊδευτική διάθεση)
αναπεφλασμένος και
ανασεισίφαλλος και
ανασίφαλλος = ο μαλάκας , ο αυνανιζόμενος . να σημειώσουμε ότι στα αγγεία στα οποία παρουσιάζονται άντρες να μαλακίζονται , αυτοί κατά κανόνα είναι δούλοι , σάτυροι και ξένοι και ουδέποτε …αθηναίοι πολιτες.
αναφλάω – ώ = αναμαλάσσω το πέος , αυνανίζομαι ή αναυνίζω (σαν θεραπεία της αντρικής ανικανότητας) στον ναό του αμφιάραου άλειφαν τους ασθενείς με λάδι και τους αυνάνιζαν για να γίνουν καλά !
άνεχε , πάρεχε = άνεχε χείρας , πάρεχε φώς. Αυτό που λέμε σήμερα « κράτα φανάρι». το έλεγαν συνήθως στους γάμους. η έκφραση έχει επιζήσει μέχρι και σήμερα διότι υπάρχει δημοτικό τραγούδι που λέει : «ψηλά το φανάρι , δώσε το φώς να βλέπει η νύφη και ο γαμπρός»
απάλαμνος (η) = η ανυπεράσπιστη , χωρίς χέρια για να προβάλλουν αντίσταση. την λέξη την χρησιμοποιεί ειρωνικά ο αριστοφάνης με την έννοια του «τραβάτε με και ας κλαίω»
απεσκολυμμένον (πέος) το πέος με αποκεκαλυμένη την βάλανο , ο ψώλος
αποψάω -ώ , αποψώμαι = σκουπίζω σκουπίζομαι , «αποψώμαι λίθω» = σκουπίζομαι με πέτρα μετά το χέσιμο. ο αριστοφάνης στον πλούτο ειρωνεύεται αυτούς που άφησαν την πέτρα και σκουπίζονται …με κοτσάνια από σκόρδα !
αποψοφέω -ώ = κλάνω δυνατά , «αποψόφησις» = δυνατή πορδή
επιψοφέω = μεταφορικά κλάνω κάποιον , αδιαφορώ για κάποιον . αυτό που λέμε και σήμερα «μας έκλασε» μας παράτησε , μας άφησε στα κρύα του λουτρού.
αποψωλέω – ώ = αποκαλύπτω την βάλανο του πέους , «αποψωλημένος» = ο ξεσκούφωτος
αρτόπωλις = κυριολεκτικά η φουρνάρισσα , μεταφορικά η κρυφή πουτάνα «Αρτοπώλησιν , καθελοπόρνοισιν ομιλέων ο πονηρός Αρτέμων , κίβδηλον ευρίσκων βίον» = με τις κρυφές πουτάνες και τους πούστηδες που κάνει παρέα ο Αρτέμω ν , μαύρη ζωή θα κάνει (θα έχει κακό τέλος)
ασελγώ παρα φύσιν = όπως και σήμερα , συνώνυμα = χαλκιδίζω , φοινικίζω , λακωνίζω , σιφνιάζω
αστυάναξ = μεταφορικά ο ανίκανος , αυτός που δεν έχει στύση (λογοπαίγνιο εκ του α + στύω) , περιπαικτικά ο βασιλιάς των αγάμητων
Αφροδίτης τρόποι = είναι οι τρόποι συνουσίας που πρότειναν οι πόρνες στους πελάτες τους . η πρόταση γινόταν «εν αινιγμίοις» δηλαδή συνθηματικά στην αργκώ της εποχής.
Στους δειπνοσοφιστές του αθήναιου περιγράφονται αυτές οι προτάσεις.
• «τετράπους μοι γένοιτο σκίμπους ή θρόνος?» = να γίνω τετράποδο ανάκλιντρο ή τετράποδη καρέκλα ?
• «τρίπους τις ?» = να γίνω τρίποδας ?
• «παιδίσκη δίπους?» = δίποδο πορνίδιο ? ( υποννοώντας προφανώς τον πρωκτικό παιδικό έρωτα.)
• «περί την ψωλήν περιβήναι ?» = να καθίσω επάνω στο πέος σου ?
• «κιγκλίζειν?» = να κουνάω τον κώλο μου κατά την διάρκεια της συνουσίας ? (από τον κίγκλο , την νεροσουσουράδα που κουνάει συνέχεια την ουρά της )
• «οκλάζειν ?» = να κάθομαι οκλαδόν ? (και άλλα)
βαγωάς = ευνούχος , παρατσούκλι (από τον γνωστό πέρση ευνούχο βαγώα , τον φερόμενο στην ιστορική παραφιλολογία ως ερωμένο του μ.αλεξάνδρου
βαλανόω – ώ = αμπαρώνω τον κώλο μου , «βεβαλάνομαι» = έχω δυσκοιλιότητα (αριστοφάνης ., εκκλησιάζουσες)
βάταλος = κίναιδος , ομοφυλόφυλος (εκ του «βατέω –ώ» = επιβαίνω , καβαλάω , γαμάω)
βληχώ = η ανθισμένη τρίχα (υποννοεί το γυναικείο αιδοίο)
βούπαις = κυριολεκτικά σημαίνει βουβαλόπαιδο . στην αρχαιότητα όμως του έδιναν θετική σημασία δηλαδή παιδαράς , παίδαρος
βωλοκοπώ= γαμάω άγρια (γαμώ και δέρνω)
γαλή = γατούλα , νόστιμη και πεταχτή πιτσιρίκα
γάλλος = ευνούχος ιερέας της θεάς κυβέλης
γαμέω -ώ = παντρεύομαι (ο άντρας την γυναίκα) «γαμούμαι» = παντρεύομαι (η γυναίκα τον άντρα)
γαρίς = (γαρίδα) ευλύγιστη πόρνη
γελασίνοι = (τα γελαστά) τα λακκάκια στα κωλομέρια των νεαρών. Οι κωλομπαράδες της εποχής είχαν σε μεγάλη εκτίμηση τα λακκάκια των καλοσχηματισμένων αθλητών.
γλώσσαργος = ο φλύαρος (μεταφορικά ο μουνογλύφτης , η γλώσσα του πάει ροδάνι !)
γογγυλίς = μικρό αλλά καλοσχηματισμένο βυζάκι (από το σχήμα σαν στρογγυλό ραπανάκι)
γυναικάριον = μικροσκοπική γυναίκα , πουτσομεζές (οι μικροσκοπικές γυναίκες εθεωρούντο εξπέρ στα ερωτικά )
δασύπρωκτος =μαλλιαρός κώλος , παλληκάρι με μαλλιαρό κώλο , ο ηρακλής
δέλτα = μεταφορικά το γυνακείο αιδοίο (λόγω του σχήματος του γυναικείου εφηβαίου)
δεφιδαστής = ( βυρσοδέψης) ο αυνανιζόμενος , ο μαλάκας (ειρωνικά τους αυνανιζόμενους νέους τους αποκαλούσαν «συνδικάτο των βυρσοδεψών»)
δίδυμοι = μεταφορικά οι όρχεις
δρομάς = πόρνη περιπατητική , του δρόμου, συνήθως ηλικιωμένη
δρόσος =έκφραση ποιητική , αναφέρεται στα υγρά που προκύπτουν κατά την διάρκεια της συνουσίας , τα χύσια (αριστοφάνης , ιππης : «εν κασαυρείοισι λείχων την απόπτυστον δρόσον» =μέσα στο πορνείο γλύφωντας την «δρόσο» που ξερνούσε το πράμα της ! )
δωδεκαμήχανος ή δωδεκάτεχνος = η πολυμήχανη πόρνη που γνωρίζει τουλάχιστον 12 τρόπους να κάνει έρωτα (τύφλα νάχει η κάμα σούτρα), περίφημη τέτοια εταίρα ήταν κάποια Κυρήνη.
εθελοπόρνος = νεαρός παθητικόε ομοφυλόφιλος που είναι σπιτωμένος από κάποιον πλούσιο κωλομπαρά.
εκπαλλακίδιοι = τα παιδιά των παλλακίδων (τα μη νόμιμα τέκνα)
έκφυλος = αυτός που είναι από ξένη φυλή , ο ξένος που έχει παράξενες ερωτικές ιδιαιτερότητες και βίτσια
ελαύνω , ελαύνομαι = καλπάζω , εκτινάσσομαι , γαμάω (αριστοφάνης εκκλησιάζουσες : «ο γάρ ανήρ την νύχθ΄ όλην ήλαυνέ με εν τοις στρώμασιν» = ο άντρας μου όλη την νύχτα με πηδούσε στο κρεβάτι !)
έμβολος = έμβολο αλλά και πέος («επεγείρω τον έμβολον» = ανασταίνω το πέος μου , τον κάνω ντούρο !)
ενόρχης ανήρ = άντρας αρχιδάτος . (συνώνυμο το «λαπιδόρχας» = άντρας με βασιλικά αρχίδια , από τους λαπίθες τον άγριο λαό της θεσσαλίας)
επανθούσα θρίξ = ανθισμένη τρίχα , το χνούδι , το μυρωδάτο γυναικείο αιδοίο
επιτάγματα = τα δώρα που έπαιρναν οι ερωμένοι από τους εραστές τους. συνήθως άγρια κοκκόρια σαν σύμβολο σεξουαλικής ευρωστίας και ζωγραφισμένα αγγεία με αφιερώσεις.
επίφαλλος = μουσικός που παίζει όργανα στους φαλλικούς χορούς και τις φαλλικές γιορτές.
ερέβινθος = (το ρεβίθι) κατ΄ εφημισμόν το μικρό ή το καλοσχηματισμένο πέος , «δράττομαι τον ερέβινθον» = μαλακίζομαι
εσχάρα = το γυναικείο αιδοίο που καλύπτεται από μαύρες τρίχες., υποννοείται επίσης εδώ και η θερμότητα των γεννητικών οργάνων. αυτή η ταύτιση των αιδοίων με την ζέστη και την φωτιά απαντάται διαχρονικά σε όλους τους λαούς. στην ποντιακή διάλεκτο το γυναικείο αιδοίο λέγεται και «φουρνί» (φούρνος) , αναφέρουμε επίσης ενδεικτικά εδώ τους στίχους ενός ρεμπέτικου τραγουδιού :
πήγε η σούλα στο παρίσι
για να βρεί καλό γ*μίσι
το μ**νί της φλόγες βγάζει
είναι σαν το πετρογκάζι !
εταίρα = ερωτική σύντροφος με υψηλό μορφωτικό επίπεδο. οι εταίρες ήσαν οι μοναδικές γυναίκες που εθεωρούντο ισότιμες με τους άνδρες και είχαν την ικανότητα να συζητούν μαζί τους ακόμη και φιλοσοφικά θέματα. ο δημοσθένης λέγει σχετικά σε έναν δικανικό του λόγο : «τις εταίρες τις έχουμε για την ηδονή (ερωτική και πνευματική ηδονή) , τις παλλακίδες για το καθημερινό σέξ και τις γυναίκες μας για να μας κάνουν παιδιά και να στέκονται άγρυπνοι φρουροί του σπιτιού»
ευμεζέος (ανήρ) = ο άντρας που έχει καλοσχηματισμένο πέος.
ευπυγία = η ομορφιά των οπισθίων , «εύπυγος» = ωραίος κώλος
ευρύπρωκτος = ο ξεκωλιάρης ,ο χιλιοτρυπημένος , η πουστάρα , (λέξη που προκαλούσε τα τρανταχτά γέλια των θεατών στις νεφέλες του αριστοφάνη (στον διάλογο μεταξύ ισχυρού και αδυνάτου)
έφηβος = νέο αγόρι ηλικίας 12- 18 ετών, συνώνυμα : παίς , βούπαις , λαίσπαις (όταν αρχίζουν οι πρώτες στύσεις) , υπερπαίς (ώριμος πλέον για σεξουαλική πράξη) , απάγελος (μπήκε στην αγέλη , δεν είναι πλέον παιδί ) , σιδευνάς (παλικαρόπουλο στην σπάρτη) , κυρσάνιος (στην ήλιδα) τραγίζων (σέρνει , βρωμάει σαν τράγος από τις σηκωμάρες !)
ζωμοτάριχος = ο καλοδιατηρημένος πουρόγερος ( ο διατηρημένος στην σαλαμούρα )
ημίανδρος ή ημιγύναιξ = ευνούχος
θρίον = το δέρμα που περιβάλει την βάλανο του πέους , το πετσάκι. στις εκκλησιάζουσες οι γυναίκες αποφασίζουν να δώσουν προτεραιότητα στους κακομούτσουνους και τους άσχημους « τοις σιμείς και τοις αισχρείς , προτέρους βινείν ,οι δ΄ έτεροι θρία λαβόντες διφόρου συκής , εν τοις προθύροισι δέφεσθαι» = οι κακομούτσουνοι και οι άσχημοι θα πηδήξουν πρώτοι και οι υπόλοιποι άς πάρουν τα πετσάκια τους και τα δυό τους αρχιδάκια και άς πάνε στην αυλή να τραβήξουν μαλακία
θρόνος = τρόπος συνουσίας , η γυναίκα στα τέσσερα
ιερός γάμος = ερωτική συνεύρεση ιέρειας με πιστό ή ιερέα με πιστή που γινόταν για την γονιμότητα της κοινότητας.. εθεωρείτο επίσης και είδος αποτρεπτικής πορνείας δηλαδή τελετή για την αποτροπή του κακού.
ίθριξ =αποτριχωμένος ευνούχος (από το θρίξ = τρίχα)
ισθμός = (ο ισθμός της κορίνθου) μεταφορικά το στενό αιδοίο. Αριστοφάνης ειρήνη : «εις ίσθμια , σκηνήν εμαυτού τω πέει καταλαμβάνω» = αναλογίζομαι τους αγώνες των αιδοίων που θα γίνουν στα ίσθμια και τρέχω να νοικιάσω μία σκηνή για το πέος μου!
κάκκη ή κάκκα = τα κακά των παιδιών , τα σκατά.
καλλαβίς = άσεμνος ερωτικός χορός . οι χορευτές τραβούσαν τα κωλομέρια τους για να φαίνεται ανοιχτή η τρύπα του πρωκτού τους.
κάπρα = (από το κάπρος=αγριογούρουνο) = ακόλαστη γυναίκα , καυλωμένη , σκρόφα , γουρούνα.
καταγλωτίζω = φιλάω με τη γλώσσα , φιλί μανδαλωτόν = γλωσσόφιλο (από τη λέξη μάνδαλον= γλώσσα)
καταδακτυλίζω = βάζω κωλοδάχτυλο . αριστοφάνη , ιππής :
«ούκουν καταδακτυλικός συ του λαλητικού» = βρε δεν του βάζεις κωλοδάχτυλο του φλύαρου να ησυχάσουμε ?
καταπυγίζω = (για παθητικό ομοφυλόφιλο) = κουνάω και περιστρέφω τον κώλο μου κατά την πρωκτική συνουσία . λικνίζομαι προκλητικά ενώ βαδίζω.
καυλός = στέλεχος φυτού , κοτσάνι , παλούκι , κοντάρι και μεταφορικά πέος εν στύσει (πρβλ. το νεοελληνικό καυλώνω)
κέρκος ( η )= η ουρά και μεταφορικά το πέος . παράγωγο η λέξη «κερκίς» = η κερκίδα του θεάτρου που έχει σχήμα ουράς.
κίναιδος = παθητικός ομοφυλόφιλος , εκδιδόμενος νεαρός πόρνος . ετυμολογία από το «κινέω την αιδώ» = δεν έχω ντροπή , έχω ηθική λάστιχο.
κινησίας = ο κουνιστός (στις κωμωδίες του Αριστοφάνη πάντοτε υπάρχει κάποιος κινησίας)
κλύσμα = ο κωλομπαράς
κόβαλα = μαλακίες , σαχλαμάρες (σαν αυτές που λέγανε οι δαίμονες Κόβαλοι , πρόγονοι των καλικαντζάρων)
κοκκίζω = βγάζω τα κουκούταια και μεταφορικά γαμάω
κόκκυξ = έκφυλος ή μοιχός (από τον κόκκυγα , κούκο , που αφήνει τα αβγά του σε ξένες φωλιές)
κοινωνία = η συνουσία (λαμβάνω κοινωνίαν γυναικός = πηδάω κάποιαν)
κολλοποδιώκτης = ο σπρωχτοκώλης , ο ενεργητικός ομοφυλόφιλος
κόλυθροι = μεταφορικά τα μαραμένα αρχίδια (από το κόλυθρος = υπερώριμο σύκο)
κοπραγωγώ = μεταφέρω κοπριά και μεταφορικά γαμάω τον πρωκτό.
κορινθιάζομαι = ζώ έκφυλα όπως οι Κορίνθιοι
κροκωτοί = τα ενδύματα με έντονο κίτρινο χρώμα που φορούσαν οι πόρνες και οι πόρνοι.
κρούω την θύραν = ιδιωματισμός που σημαίνει γαμάω το αιδοίον
κύδων = ο παιδεραστής
κυδώνια μήλα = (τα κυδώνια) τα καλοσχηματισμένα βυζάκια
κυέω = μένω , είμαι έγκυος (παράγωγο το θαλάσσιο κύμα = διογκωμένο , γκαστρωμένο)
 

Borgia21

Ανώτατος
Εγγρ.
26 Ιουν 2016
Μηνύματα
195
Κριτικές
58
Like
11.602
Πόντοι
18.036
[Συνέχεια στο σχόλιο υπ'αρ. #82]

  Η «κοινή» ελληνική είναι μια γλώσσα που χρησιμοποιείται σε όλα τα κέντρα του ελληνιστικού κόσμου (Ρώμη, Μ.Ασία, Αίγυπτος, Συρία). Δεν παρουσιάζονται νέες τοπικές διάλεκτοι. Βέβαια και άλλες γλώσσες χρησιμοποιούνταν παράλληλα, όπως η λατινική και η αραμαϊκή (Παλαιστίνη) και αλλού άλλες. Όπου όμως παρουσιάζονταν διγλωσσία, η ελληνική κοινή ήταν η μία εκ των γλωσσών.
  Είπαμε ότι η κοινή ελληνική είναι εξέλιξη της αττικής διαλέκτου. Έχει όμως μεταβληθεί κατά το λεξιλόγιο, την γραμματική και την σύνταξη. Εγκαταλείπεται η ευκτική και ο δυϊκός αριθμός. Ασυνήθεις λέξεις και τύποι εγκαταλείπονται και χρησιμοποιούνται συνήθεις τύποι και συνώνυμα. Εισάγονται νέες συντακτικές μορφές, νέες λέξεις και νέες σημασίες για πολλές άλλες λέξεις. Ως όργανο εκφράσεως η «κοινή» διακρίνεται για την εκφραστικότητα και ελαστικότητά της. Οι οπαδοί της γλωσσικής καθαρότητος θεωρούσαν την «κοινή» ως εκφυλισμένο τύπο ελληνικής γλώσσας. Οι Έλληνες συγγραφείς της περιόδου της «κοινής» (3ος πΧ- 3ος μΧ αι.) δεν την χρησιμοποιούν στα εργα τους. Ο αρχαϊσμός με τους τεχνητούς πειραματισμούς του και ο σεβασμός προς το ένδοξο παρελθόν οδήγησε όλους τους συγγραφείς από του Πολυβίου (200-118 π.Χ) και εξής στην απομίμηση των κλασικών συγγραφέων. Ακομη και Ιουδαίοι συγγραφείς, όπως ο Φίλωνας και ο Ιώσηπος, έγραψαν σε ένα ελληνικό ιδίωμα περισσότερο ρητορικού και φιλολογικού τύπου
  Για τους ανθρώπους των γραμμάτων των πρώτων χριστιανικών χρόνων η γλώσσα αυτή δεν έχαιρε μεγάλης υπολήψεως. Ο φιλόσοφος Κέλσος (2ος μΧ αι.) χαρακτηρίζει την γλώσσα των Ευαγγελίων ως γλώσσα των βαρκάρηδων της εποχής του• οι δε σύγχρονοί του χριστιανοί συγγραφείς έγραφαν στην ίδια γλώσσα με τον ίδιο, άλλα επαινούσαν την απλότητα της γλώσσας των Γραφών ή απολογούνταν για αυτήν. Τονίζουμε ότι η «κοινη» δεν  ήταν γλώσσα μιξογενής, αλλά καθαρά ελληνική. Παρά το σημιτικό υπόβαθρο των ιερών βιβλίων (Καινή Διαθήκη) ή των συγγραφέων τους, υπάρχουν ελληνικές λέξεις προς έκφραση οποιαδήποτε εννοίας. Μόνο ορισμένοι ειδικοί όροι χρησιμοποιούνται εκ της αραμαϊκής, όπως ἀββᾶ, Ἀμήν, Ραββί, Πάσχα κλπ. Επίσης μερικές λατινικές λέξεις ήταν εν χρήσει και στην ελληνική της εποχής, όπως κῆνσος, δηνάριον, λεγεών κλπ.


  Στα βιβλία της Καινής Διαθήκης βρίσκονται και λιγες παραθέσεις από κείμενα θυραθεν ποιτων και δυγγραφεων. Είναι τα ακόλουθα.
-Πράξεις τῶν ἀποστόλων 17, 28: Ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν, ὡς καί τινες τῶν καθ᾿ ὑμᾶς ποιητῶν εἰρήκασι· τοῦ γὰρ καὶ γένος ἐσμέν.
  Τα χρωματισμένα είναι εκ του Αράτου Σολέως (305-240 πΧ), ποιητου των αλεξανδρινών χρόνων. Αυτό το μαρτυρούν τα σωσμένα σπαράγματα του Αράτου, καθώς και οι αρχαίοι ερμηνευτές. Ο Παύλος τα χρησιμοποίει αμφότερα στον λόγο του προς τους Αθηναιους στον Άρειο Πάγο, θέλοντας να πει ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών και όλοι είμαστε υιοί του. Δεν τον ονομάζει. Ο Άρατος ονομάζει τον Δία. Ο Παύλος εννοεί απλά τον Θεόν.
  Ἄρατος ὁ Σολεύς, Φαινόμενα, ed. J. Martin, Arati phaenomena, Florence 1956, σ. 3: «Ἐκ Διὸς ἀρχώμεθα, τὸν οὐδέποτ’ ἄνδρες ἐῶμεν ἄρρητον. Μεσταὶ δέ Διὸς πᾶσαι μὲν ἀγυιαί, πᾶσαι δ’ ἀνθρώπων ἀγοραί, μεστὴ δὲ θάλασσα καὶ λιμένες. Πάντη δὲ Διὸς κεχρήμεθα πάντες. Τοῦ γὰρ καὶ γένος εἰμέν». [μας πληροφορει κι ο ιστορικός Σωκράτης ότι από τον Αρατο αντλήθηκε, βλ. παρακάτω]

-Πράξεις τῶν ἀποστόλων 26, 14: «Σαοὺλ Σαούλ, τί με διώκεις; Σκληρόν σοι πρὸς κέντρα λακτίζειν».
  Το χωρίο αυτό βρίσκεται στον Αισχύλο, στον Ευριπίδη υπό την μορφή «Πρὸς κέντρα μή λάκτιζε». Είναι λαϊκή παροιμια, η οποία δεν ελήφθη από τον Αισχύλο ή τους άλλους. Η πολύ παραστατική αυτή έκφραση υπήρχε προφανώς ως παροιμία και στους Εβραίους. Υπάρχουν άλλωστε παροιμίες πανανθρώπινες και διεθνείς. Μόνο στον Λιβάνιο υπάρχει στην ιδια μορφη, αλλα δηλωνει κι εδώ παρομοιωση.
  Εὐριπίδης, Fragmenta, 604, ed. A. Nauck, Tragicorum Graecorum fragmenta, Hildesheim 1964: «πρὸς κέντρα μὴ λάκτιζε τοῖς κρατοῦσί σου». 
  Αἰσχύλος, Ἀγαμέμνων, ed. G. Murray, Aeschyli tragoediae, Oxford 1955: ««πρὸς κέντρα μὴ λάκτιζε».
  Λιβάνιος, Ὁμιλία πρώτη, ed. R. Foerster, Libanii opera, τ. Ι, Leipzig 1903, σ. 47: «Καὶ ἅμα ἐμοὶ διὰ τοῦ παρέδρου παρῄνει πρὸς κέντρα μὴ λακτίζειν, ἀλλ’ἀπελθεῖν, εἰ μὴ θανατῴην»

-Α’ Ἐπιστολὴ Παύλου πρὸς Κορινθίους 15, 33: «μὴ πλανᾶσθε· φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί».
  Πρόκειται πάλι για παροιμία. Περι τούτου ο μεν ιστορικός Σωκράτης (5ος μΧ αι.) μας πληροφορεί ότι το εν λόγω χωρίο (όπως και τα παραπάνω) βρίσκεται σε ένα δράμα του Ευριπίδη, ο δε άγιος Ιερώνύμος (4ος μΧ αι.) ότι ευρίσκετο στην «Θαΐδα» του Μενάνδρου, δηλ μια κωμωδία που ηταν πορνογράφημα. Αμφότερες οι θεσεις ισχύουν. Ως παροιμία, εννοείται ότι στον Ευριπίδη ελέγετο σοβαρά, ενώ στον Μένανδρο ειρωνικά και προς διακωμώδηση. Ο Παύλος, όταν το παρέθετε, πιθανώς το παρέθετε ως λαϊκή παροιμία, μη έχοντας υπόψιν τους Ευριπίδη και Μένανδρο.
  Εὐριπίδης, Fragmenta, 1024, ed. B. Snell, Tragicorum Graecorum fragmenta. Supplementum. Hildesheim 1964: «Φθείρουσιν ἤθη χρήσθ’ ὁμιλίαι κακαί
  Μένανδρος, Θαΐς: «Φθείρουσιν ἤθη χρήσθ’ ὁμιλίαι κακαί», Menander Fragmenta, 218, ed. T. Kock, Comicorum Atticorum fragmenta, τ. 3, Leipzig 1888.
  Σωκράτης, Εκκλησιαστική Ιστορία, κεφ. 3, ed. W. Bright, Oxford 1893, σ. 85: «Ἀλλὰ καὶ τὸ, ‘’Φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί’’, δείκνυσι μὴ ἀνήκοον τῶν Εὐριπίδου δραμάτων τυγχάνοντα»


 
Δ

Διαγραμμένο μέλος 136408

Επισκέπτης
Εύγε στους φίλους για τις ωραίες παρεμβάσεις!  :thumbsup:

Να προσθέσω κι εγώ ένα σημαντικό, παλαιό σύγγραμμα του Κωνσταντίνου Οικονόμου του εξ Οικονόμων, που
δεν είναι ευρύτερα γνωστό (θα το εκτιμήσουν ιδιαίτερα όσοι τυχόν έχουν κάποια σχέση με τις σλαβικές γλώσσες)
με τίτλο: Δοκίμιον περί της πλησιεστάτης συγγενείας της Σλαβονο-ρωσσικής γλώσσης προς την ελληνικήν.
Εκδόθηκε στην Αγία Πετρούπολη το 1828 σε τρείς τόμους. Εντυπωσιάζει, η εμβρίθεια του συγγραφέα και η γλωσσική διεισδυτικότητά του. Παραθέτω τους συνδέσμους των τριών τόμων. Απαραίτητη, η στοιχειώδης γνώση του
κυριλλικού αλφαβήτου, για την καλύτερη κατανόηση των λέξεων που αναλύονται, αν και ο κάθε αναγνώστης μπορεί,
σε γενικές γραμμές, να πάρει μια πρώτη ιδέα για τις ομοιότητες των λέξεων. Εξαιρετική η εισαγωγή στον πρώτο τόμο.  :hi:




 
OP
OP
Mindreader

Mindreader

Τιμημένος
Εγγρ.
24 Φεβ 2014
Μηνύματα
14.802
Κριτικές
110
Like
20.337
Πόντοι
28.786
[Συνέχεια στο σχόλιο υπ'αρ. #82]

  Η «κοινή» ελληνική είναι μια γλώσσα που χρησιμοποιείται σε όλα τα κέντρα του ελληνιστικού κόσμου (Ρώμη, Μ.Ασία, Αίγυπτος, Συρία). Δεν παρουσιάζονται νέες τοπικές διάλεκτοι. Βέβαια και άλλες γλώσσες χρησιμοποιούνταν παράλληλα, όπως η λατινική και η αραμαϊκή (Παλαιστίνη) και αλλού άλλες. Όπου όμως παρουσιάζονταν διγλωσσία, η ελληνική κοινή ήταν η μία εκ των γλωσσών.
  Είπαμε ότι η κοινή ελληνική είναι εξέλιξη της αττικής διαλέκτου. Έχει όμως μεταβληθεί κατά το λεξιλόγιο, την γραμματική και την σύνταξη. Εγκαταλείπεται η ευκτική και ο δυϊκός αριθμός. Ασυνήθεις λέξεις και τύποι εγκαταλείπονται και χρησιμοποιούνται συνήθεις τύποι και συνώνυμα. Εισάγονται νέες συντακτικές μορφές, νέες λέξεις και νέες σημασίες για πολλές άλλες λέξεις. Ως όργανο εκφράσεως η «κοινή» διακρίνεται για την εκφραστικότητα και ελαστικότητά της. Οι οπαδοί της γλωσσικής καθαρότητος θεωρούσαν την «κοινή» ως εκφυλισμένο τύπο ελληνικής γλώσσας. Οι Έλληνες συγγραφείς της περιόδου της «κοινής» (3ος πΧ- 3ος μΧ αι.) δεν την χρησιμοποιούν στα εργα τους. Ο αρχαϊσμός με τους τεχνητούς πειραματισμούς του και ο σεβασμός προς το ένδοξο παρελθόν οδήγησε όλους τους συγγραφείς από του Πολυβίου (200-118 π.Χ) και εξής στην απομίμηση των κλασικών συγγραφέων. Ακομη και Ιουδαίοι συγγραφείς, όπως ο Φίλωνας και ο Ιώσηπος, έγραψαν σε ένα ελληνικό ιδίωμα περισσότερο ρητορικού και φιλολογικού τύπου
  Για τους ανθρώπους των γραμμάτων των πρώτων χριστιανικών χρόνων η γλώσσα αυτή δεν έχαιρε μεγάλης υπολήψεως. Ο φιλόσοφος Κέλσος (2ος μΧ αι.) χαρακτηρίζει την γλώσσα των Ευαγγελίων ως γλώσσα των βαρκάρηδων της εποχής του• οι δε σύγχρονοί του χριστιανοί συγγραφείς έγραφαν στην ίδια γλώσσα με τον ίδιο, άλλα επαινούσαν την απλότητα της γλώσσας των Γραφών ή απολογούνταν για αυτήν. Τονίζουμε ότι η «κοινη» δεν  ήταν γλώσσα μιξογενής, αλλά καθαρά ελληνική. Παρά το σημιτικό υπόβαθρο των ιερών βιβλίων (Καινή Διαθήκη) ή των συγγραφέων τους, υπάρχουν ελληνικές λέξεις προς έκφραση οποιαδήποτε εννοίας. Μόνο ορισμένοι ειδικοί όροι χρησιμοποιούνται εκ της αραμαϊκής, όπως ἀββᾶ, Ἀμήν, Ραββί, Πάσχα κλπ. Επίσης μερικές λατινικές λέξεις ήταν εν χρήσει και στην ελληνική της εποχής, όπως κῆνσος, δηνάριον, λεγεών κλπ.


  Στα βιβλία της Καινής Διαθήκης βρίσκονται και λιγες παραθέσεις από κείμενα θυραθεν ποιτων και δυγγραφεων. Είναι τα ακόλουθα.
-Πράξεις τῶν ἀποστόλων 17, 28: Ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν, ὡς καί τινες τῶν καθ᾿ ὑμᾶς ποιητῶν εἰρήκασι· τοῦ γὰρ καὶ γένος ἐσμέν.
  Τα χρωματισμένα είναι εκ του Αράτου Σολέως (305-240 πΧ), ποιητου των αλεξανδρινών χρόνων. Αυτό το μαρτυρούν τα σωσμένα σπαράγματα του Αράτου, καθώς και οι αρχαίοι ερμηνευτές. Ο Παύλος τα χρησιμοποίει αμφότερα στον λόγο του προς τους Αθηναιους στον Άρειο Πάγο, θέλοντας να πει ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών και όλοι είμαστε υιοί του. Δεν τον ονομάζει. Ο Άρατος ονομάζει τον Δία. Ο Παύλος εννοεί απλά τον Θεόν.
  Ἄρατος ὁ Σολεύς, Φαινόμενα, ed. J. Martin, Arati phaenomena, Florence 1956, σ. 3: «Ἐκ Διὸς ἀρχώμεθα, τὸν οὐδέποτ’ ἄνδρες ἐῶμεν ἄρρητον. Μεσταὶ δέ Διὸς πᾶσαι μὲν ἀγυιαί, πᾶσαι δ’ ἀνθρώπων ἀγοραί, μεστὴ δὲ θάλασσα καὶ λιμένες. Πάντη δὲ Διὸς κεχρήμεθα πάντες. Τοῦ γὰρ καὶ γένος εἰμέν». [μας πληροφορει κι ο ιστορικός Σωκράτης ότι από τον Αρατο αντλήθηκε, βλ. παρακάτω]

-Πράξεις τῶν ἀποστόλων 26, 14: «Σαοὺλ Σαούλ, τί με διώκεις; Σκληρόν σοι πρὸς κέντρα λακτίζειν».
  Το χωρίο αυτό βρίσκεται στον Αισχύλο, στον Ευριπίδη υπό την μορφή «Πρὸς κέντρα μή λάκτιζε». Είναι λαϊκή παροιμια, η οποία δεν ελήφθη από τον Αισχύλο ή τους άλλους. Η πολύ παραστατική αυτή έκφραση υπήρχε προφανώς ως παροιμία και στους Εβραίους. Υπάρχουν άλλωστε παροιμίες πανανθρώπινες και διεθνείς. Μόνο στον Λιβάνιο υπάρχει στην ιδια μορφη, αλλα δηλωνει κι εδώ παρομοιωση.
  Εὐριπίδης, Fragmenta, 604, ed. A. Nauck, Tragicorum Graecorum fragmenta, Hildesheim 1964: «πρὸς κέντρα μὴ λάκτιζε τοῖς κρατοῦσί σου». 
  Αἰσχύλος, Ἀγαμέμνων, ed. G. Murray, Aeschyli tragoediae, Oxford 1955: ««πρὸς κέντρα μὴ λάκτιζε».
  Λιβάνιος, Ὁμιλία πρώτη, ed. R. Foerster, Libanii opera, τ. Ι, Leipzig 1903, σ. 47: «Καὶ ἅμα ἐμοὶ διὰ τοῦ παρέδρου παρῄνει πρὸς κέντρα μὴ λακτίζειν, ἀλλ’ἀπελθεῖν, εἰ μὴ θανατῴην»

-Α’ Ἐπιστολὴ Παύλου πρὸς Κορινθίους 15, 33: «μὴ πλανᾶσθε· φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί».
  Πρόκειται πάλι για παροιμία. Περι τούτου ο μεν ιστορικός Σωκράτης (5ος μΧ αι.) μας πληροφορεί ότι το εν λόγω χωρίο (όπως και τα παραπάνω) βρίσκεται σε ένα δράμα του Ευριπίδη, ο δε άγιος Ιερώνύμος (4ος μΧ αι.) ότι ευρίσκετο στην «Θαΐδα» του Μενάνδρου, δηλ μια κωμωδία που ηταν πορνογράφημα. Αμφότερες οι θεσεις ισχύουν. Ως παροιμία, εννοείται ότι στον Ευριπίδη ελέγετο σοβαρά, ενώ στον Μένανδρο ειρωνικά και προς διακωμώδηση. Ο Παύλος, όταν το παρέθετε, πιθανώς το παρέθετε ως λαϊκή παροιμία, μη έχοντας υπόψιν τους Ευριπίδη και Μένανδρο.
  Εὐριπίδης, Fragmenta, 1024, ed. B. Snell, Tragicorum Graecorum fragmenta. Supplementum. Hildesheim 1964: «Φθείρουσιν ἤθη χρήσθ’ ὁμιλίαι κακαί
  Μένανδρος, Θαΐς: «Φθείρουσιν ἤθη χρήσθ’ ὁμιλίαι κακαί», Menander Fragmenta, 218, ed. T. Kock, Comicorum Atticorum fragmenta, τ. 3, Leipzig 1888.
  Σωκράτης, Εκκλησιαστική Ιστορία, κεφ. 3, ed. W. Bright, Oxford 1893, σ. 85: «Ἀλλὰ καὶ τὸ, ‘’Φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί’’, δείκνυσι μὴ ἀνήκοον τῶν Εὐριπίδου δραμάτων τυγχάνοντα»

Οι διαφορετικες ιστορικοι περιοδοι που αναφερεις δειχνουν οτι η γλωσα σσν κατι ζωντανο που ειναι εξελισεται και αλλαζει. Η βαση ομως ειναι κοινη.

Ενα δεντρο μπορει να βγαλει πολλα κλαδια. Καποια απο αυτα θα μεγαλωσουν καποια θα ξεραθουν και θα πεσουν. Η ριζα ομως ειναι κοινη για ολα τα κλαδια. Και για αυτο ακομη και αν διαφερουν τα βασικα τους χαρακτηριστικα ειναι τα ιδια.



 

Borgia21

Ανώτατος
Εγγρ.
26 Ιουν 2016
Μηνύματα
195
Κριτικές
58
Like
11.602
Πόντοι
18.036
Σκέφτομαι ότι και το  "άροτρον" προέρχεται από το σχετικό ρήμα "αρόω". Οπότε, πάλι στην αγροτική γή οδηγούμαστε...
ἀρόω-ῶ
ΘΕΜΑ. ἀρο-  εκ ρίζας ἀροF- εκ της οποίας: ἀρόσιμος (= καλλιεργήσιμος), ἄροσις (= η καλλιέργεια, το όργωμα), ἀροτὴρ (= ο οργώνων), ἀροτραῖος (= αγροτικός), ἀροτρεὺς, ἀροτρεύω, ἀροτριάω-ῶ, ἄροτρον, ἄρουρα. ΛΑΤΙΝΙΚΟ: aro, arator, aratrum κ.ά.

ΣΥΝΤΑΞΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ: 1) ἀρῶ (γην, αγρόν) = οργώνω, καλλιεργώ, σπείρω. ΟΔΥΣΣΕΙΑ Ι 108: «οὔτε φυτεύουσιν χερσὶν φυτὸν οὔτ' ἀρόωσιν». ΠΙΝΔΑΡΟΣ, Νεμεονῖκαι 10, 26: «Μοίσαισιν ἔδωκ’ ἀρόσαι». ΠΛΑΤΩΝ, Φαῖδρος 276Β: «ἀροῦν εἰς Ἀδώνιδος κήπους».

2) [Μεταφορικώς για άνδρα] = μοιχεύω, συνουσιάζομαι και τεκνοποιώ με άλλη γυναίκα. Θέογνις ὁ Μεγαρεύς, Ἐλεγεῖαι 1, 582: «Ἐχθείρω δὲ γυναῖκα περίδρομον ἄνδρα τε μάγον, ὅς τὴν ἀλλοτρίαν βούλετ’ ἄρουραν ἀροῦν».  ΣΟΦΟΚΛΗΣ, Οἰδίπους Τύραννος 1497: «τὴν τεκοῦσαν ἤροσεν».

3) [παθητικώς επί τέκνου] = γεννιέμαι. ΣΟΦΟΚΛΗΣ, Οἰδίπους Τύραννος 1485: «πατὴρ ἐφάνθην ἔνθεν αὐτὸς ἠρόθην».


[τὸ] ἄροτρον: 1) το οργανο διά του οποίου οργωνουν το χωραφι πριν την σπορά, το αλέτρι. ΙΛΙΑΔΑ Κ 353: «αἱ γάρ τε βοῶν προφερέστεραί εἰσιν ἑλκέμεναι νειοῖο βαθείης πηκτὸν ἄροτρον». ΣΟΦΟΚΛΗΣ, Ἀντιγόνη 340: «ἰλλομένων ἀρότρων ἔτος εἰς ἔτος». ΗΡΟΔΟΤΟΣ, Ἱστορίαι 2, 14: «οἵ οὔτε ἀρότρῳ ἀναρρηγνύντες αὔλακας ἔχουσι πόνους […]».

2) [μεταφορικώς στον πληθυντικό] = το αιδοίο. Νόννος [ἐπικός, 500 μΧ], Διονυσιακά 12, 46: «ὁππότε τέμνων ἄρσενα πατρὸς ἄροτρα λεχώιον ἤροσεν ὕδωρ».

3. [λαϊκή παροιμία] «ἀρότρῳ ἀκοντίζεις ἐπὶ τῶν ἀπερισκέπτως τι ποιούντων, καὶ τὸ κατόπιν μὴ προορωμένων». Βλέπε Διογενειανοῦ περὶ παροιμιῶν (2ος μΧ αι.)• Γρηγόριος ὁ Κύπριος (13ος μΧ αι.)• Μιχαὴλ Ἀποστόλης (15ος μΧ αι)

4) το σκληρό χτύπημα με το δεξί στην πυγμαχία. Παυσανίας ὁ Περιηγητής (180 μΧ):  «Καὶ οἱ τὸν πατέρα βοῆσαί φασιν ‘’ὦ παῖ τὴν ἀπ’ ἀρότρου’’. Οὕτω γε δὴ βιαιοτέραν ἐς τὸν ἀνταγωνιζόμενος ἐνεγκὼν τὴν πληγὴν αὐτίκα εἶχε τὴν νίκην».
 
Δ

Διαγραμμένο μέλος 136408

Επισκέπτης
Φίλε Βοργία, απλά τεράστιο RESPECT!  :hi: :hi:

Με το aro, arator, aratrum, θυμήθηκα και το αντιδάνειο από το "βραχίων" που έγινε "bracchium" στα λατινικά
και από εκεί εξελίχθηκε στο σημερινό ιταλικό "braccio" από όπου και το πήραμε ως "μπράτσο" (πληθ. τα μπράτσα... :grin:).

 

Κώστας Λαδάκης

Σεβαστός
Εγγρ.
21 Απρ 2011
Μηνύματα
24.119
Κριτικές
7
Like
10.143
Πόντοι
1.686


Βοργίας, Ποποβ και Mindreader  :rockon: :rockon:

:rockon: :rockon: :rockon: :rockon:

Ενας θείος μου συλλέκτης, μου χάρισε
το ΜΕΓΑ ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ Liddell – Scott»Λ

http://[URL unfurl="true"]www.bookoffers.gr/public/images/upload/liddel_scott_700002_3aa72_thumb.jpg[/img[/URL]]

:headbang3: :headbang3:
 

Borgia21

Ανώτατος
Εγγρ.
26 Ιουν 2016
Μηνύματα
195
Κριτικές
58
Like
11.602
Πόντοι
18.036
5SZ0PD00.JPG


Ἡ στήλη τῆς Ροζέττας εἶναι ἕνα ἀπό τά πιό διάσημα ἀρχαιολογικά εὐρήματα στήν ἱστορία: μία πέτρινη στήλη τοῦ 2ου αἰῶνα π.Χ. ἀπό γρανοδιορίτη, πού προέρχεται ἀπό τόν ναό τοῦ Πτολεμαίου Ε’ τοῦ Επιφανοῦς στήν Αἴγυπτο καί φέρει μία ἐγχάρακτη ἐπιγραφή σέ δύο γλῶσσες (αἰγυπτιακά καί ἐλληνικά) καί τρεῖς γραφές ( ἑλληνική, δημώδη αἰγυπτιακή, ἱερογλυφική).

Τό όνομά της προέρχεται ἀπό τήν πόλη Rachid (πού ἐκγαλλίστηκε σέ Rosette) τῆς Κάτω Αἰγύπτου. Βορειότερα τῆς πόλης, γύρω ἀπό τό οχυρό Φορ Ζυλιέν , ὁ Γάλλος ἀξιωματικός Πιέρ Φρανσουά Ξαβιέ Μπουσάρ, ὁ οποῖος ὑπηρετοῦσε στό στράτευμα τοῦ Ναπολέοντος, ανακάλυψε τυχαῖα τη στήλη το 1799. Ἡ ἀνακάλυψη τῆς τρίγλωσσης στήλης ἀποδείχθηκε θεμελιώδους σημασίας διότι ἕως τότε κανεῖς δέν εἶχε καταφέρει νά ἀποκρυπτογραφήσει τά αἰγυπτιακά ἱερογλυφικά. Ὁ διακεκριμένος γλωσσολόγος Ζαν-Φρανσουά Σαμπολιόν κατάφερε, μέ βάση τά ὀνόματα τῶν βασιλέων Πτολεμαίου καί Ἀρσινόης πού ἀναφέρονται στήν στήλη, νά βρεῖ τό κλειδί γιά νά ἀποκρυπτογραφήσει τά αἰγυπτιακά ιερογλυφικά μεσω τῆς μετάφρασης ἀπό τά ἑλληνικά στά αἰγυπτιακά. Αυτή ἡ ἀμύθητης ἀξίας στήλη ἦταν καθοριστική γιά τήν ἐξέλιξη τῆς ἐπιστήμης τῆς Αιγυπτιολογίας και, κατά συνέπεια, τῆς ἕρευνας γιὰ τὴν αἰγυπτιακή ἱστορία.  Ἡ στήλη φυλάσσεται σήμερα στό Βρετανικό Μουσεῖο στό Λονδίνο.

Κάτωθι, ἡ στιγμή τῆς ανάθεσης τῆς στήλης, ἀπό τόν Αἱγύπτιο ἱερέα ketyu στόν Πτολεμαῖο Ε' καί στούς «βασιλικούς φίλους» Κριτόλαο καί Δάμωνα [Ἀλεξάνδρεια, Ἀπρίλιος 196 πΧ.]*** Ἡ photo ἀπό τό ὀλλανδικό περιοδικό Ancient Warfare magazine
Τό κείμενο
 

Συνημμένα

  • Ancient Warfare X.2.jpg
    Ancient Warfare X.2.jpg
    78,9 KB · Εμφανίσεις: 24
OP
OP
Mindreader

Mindreader

Τιμημένος
Εγγρ.
24 Φεβ 2014
Μηνύματα
14.802
Κριτικές
110
Like
20.337
Πόντοι
28.786
5SZ0PD00.JPG


Ἡ στήλη τῆς Ροζέττας εἶναι ἕνα ἀπό τά πιό διάσημα ἀρχαιολογικά εὐρήματα στήν ἱστορία: μία πέτρινη στήλη τοῦ 2ου αἰῶνα π.Χ. ἀπό γρανοδιορίτη, πού προέρχεται ἀπό τόν ναό τοῦ Πτολεμαίου Ε’ τοῦ Επιφανοῦς στήν Αἴγυπτο καί φέρει μία ἐγχάρακτη ἐπιγραφή σέ δύο γλῶσσες (αἰγυπτιακά καί ἐλληνικά) καί τρεῖς γραφές ( ἑλληνική, δημώδη αἰγυπτιακή, ἱερογλυφική).

Τό όνομά της προέρχεται ἀπό τήν πόλη Rachid (πού ἐκγαλλίστηκε σέ Rosette) τῆς Κάτω Αἰγύπτου. Βορειότερα τῆς πόλης, γύρω ἀπό τό οχυρό Φορ Ζυλιέν , ὁ Γάλλος ἀξιωματικός Πιέρ Φρανσουά Ξαβιέ Μπουσάρ, ὁ οποῖος ὑπηρετοῦσε στό στράτευμα τοῦ Ναπολέοντος, ανακάλυψε τυχαῖα τη στήλη το 1799. Ἡ ἀνακάλυψη τῆς τρίγλωσσης στήλης ἀποδείχθηκε θεμελιώδους σημασίας διότι ἕως τότε κανεῖς δέν εἶχε καταφέρει νά ἀποκρυπτογραφήσει τά αἰγυπτιακά ἱερογλυφικά. Ὁ διακεκριμένος γλωσσολόγος Ζαν-Φρανσουά Σαμπολιόν κατάφερε, μέ βάση τά ὀνόματα τῶν βασιλέων Πτολεμαίου καί Ἀρσινόης πού ἀναφέρονται στήν στήλη, νά βρεῖ τό κλειδί γιά νά ἀποκρυπτογραφήσει τά αἰγυπτιακά ιερογλυφικά μεσω τῆς μετάφρασης ἀπό τά ἑλληνικά στά αἰγυπτιακά. Αυτή ἡ ἀμύθητης ἀξίας στήλη ἦταν καθοριστική γιά τήν ἐξέλιξη τῆς ἐπιστήμης τῆς Αιγυπτιολογίας και, κατά συνέπεια, τῆς ἕρευνας γιὰ τὴν αἰγυπτιακή ἱστορία.  Ἡ στήλη φυλάσσεται σήμερα στό Βρετανικό Μουσεῖο στό Λονδίνο.

Κάτωθι, ἡ στιγμή τῆς ανάθεσης τῆς στήλης, ἀπό τόν Αἱγύπτιο ἱερέα ketyu στόν Πτολεμαῖο Ε' καί στούς «βασιλικούς φίλους» Κριτόλαο καί Δάμωνα [Ἀλεξάνδρεια, Ἀπρίλιος 196 πΧ.]*** Ἡ photo ἀπό τό ὀλλανδικό περιοδικό Ancient Warfare magazine
Τό κείμενο

Εξαιρετικη τοποθετηση και αναλυση φίλε !! :rockon: :hi:
 
OP
OP
Mindreader

Mindreader

Τιμημένος
Εγγρ.
24 Φεβ 2014
Μηνύματα
14.802
Κριτικές
110
Like
20.337
Πόντοι
28.786
Απο πουθενα δεν επιβεβαιωνεται οτι ο Κίσσινγκερ ειπε ποτέ αυτη τη φραση.
Ο καραμανλης ειχε πει καποτε

"Υπαρχουν πραγματα που λεγονται και δεν γινονται και πραγματα που γινονται και δεν λεγονται"

Το θεμα στο οποιο αναφερομαστε ανηκει προφανως στη δευτερη κατηγορια.

Δηλαδη ο "Μαγος" το ειπε σε ενα κλειστο κυκλο ανθρωπων και επειτα διερευσε.Προφανως βεβαια για ευνοητους λογους δεν θα το παραδεχοταν ποτέ.

Εξαιρετικες και οι αναφορες του φιλου popov επι του θεματος παραπανω. :hi:
 
OP
OP
Mindreader

Mindreader

Τιμημένος
Εγγρ.
24 Φεβ 2014
Μηνύματα
14.802
Κριτικές
110
Like
20.337
Πόντοι
28.786
Έχουμε τόσο ωραία και πλούσια γλώσσα, που είναι απορίας άξιο γιατί συνήθως χρησιμοποιούμε ξένες λέξεις και εκφράσεις στο καθημερινό μας λεξιλόγιο.

Γιατί έχει επικρατήσει η ιδεοληψία, πως αν μεταχειριστούμε την ξένη λέξη θα προκαλέσουμε καλύτερη εντύπωση και ο λόγος μας θα γίνει πιο πειστικός;

Πρόκειται άραγε για σύμπλεγμα κατωτερότητας; Θεωρούμε εκσυγχρονισμό την καθημερινή μας συνεννόηση σε αμερικανο-ελληνικά ή γαλλο-ελληνικά κλπ, διεκδικώντας παγκόσμια πρωτοτυπία.

Ποιος άλλος λαός (του οποίου η γλώσσα διδάσκεται σε σχολεία και πανεπιστήμια του εξωτερικού) προσπαθεί να εξαφανίσει τον γλωσσικό του πλούτο;

Υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα σαν κι αυτά. Τόσες υπέροχες ελληνικές λέξεις, μένουν στα γλωσσικά ερμάρια (ντουλάπια), γιατί ξεχάσαμε (κάποιοι ίσως δεν έμαθαν ποτέ), πώς και πού να τις χρησιμοποιούμε για να αποδώσουν τα νοήματα όπως πρέπει . . .

Δυστυχώς το αρμόδιο Ελληνικό Υπουργείο, μαζί με το “Παιδαγωγικό Ινστιτούτο”, όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται για τη διατήρηση, με την κατάλληλη διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας, αλλά κάνουν τα πάντα για την διάβρωση της. *Από τον Ανδρέα Τσαγκάρη [Οργανισμός για την Διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας]

 

Συνημμένα

  • 9d1249efa4f99be998968094fb640fc6.jpg
    9d1249efa4f99be998968094fb640fc6.jpg
    136,8 KB · Εμφανίσεις: 21

Puchas Gracias

Μέλος
Εγγρ.
27 Ιουλ 2016
Μηνύματα
5.036
Like
198
Πόντοι
66
Χρησιμοποιούμε ξένες λέξεις αντί για ελληνικές διότι είμαστε ραγιάδες. Δεν είναι κακό να το παραδεχτούμε αυτό. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε ΡΑΓΙΆΔΕΣ!

 

BAKALIS74

Ενεργό Μέλος
Εγγρ.
28 Ιουν 2012
Μηνύματα
4.768
Like
2.054
Πόντοι
456
Χρησιμοποιούμε ξένες λέξεις αντί για ελληνικές διότι είμαστε ραγιάδες. Δεν είναι κακό να το παραδεχτούμε αυτό. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε ΡΑΓΙΆΔΕΣ!

Καλώς ή κακώς οδεύουν οι άνθρωποι προς μια κατάσταση που θα υπάρχει παγκοσμίως μία γλώσσα (αγγλικά), ένα νόμισμα, μία κυβέρνηση, μία χώρα (έχει ξεκινήσει με τη μετανάστευση), εμείς απλά βλέπουμε την απαρχή όλων αυτών δεν θα ζήσουμε να τα δούμε) και μας φαίνονται άσχημα και λέμε για ξένες λέξεις, ραγιάδες κλπ. Έχουν προβλεφθεί πολλά χρόνια πριν αυτά όλα.
 

Digweed

Μέγας
Εγγρ.
26 Ιουν 2016
Μηνύματα
6.034
Κριτικές
1
Like
16.294
Πόντοι
3.836
Απο πουθενα δεν επιβεβαιωνεται οτι ο Κίσσινγκερ ειπε ποτέ αυτη τη φραση.

Πράγματι ποτέ δεν έχει ειπωθεί/διατυπωθεί η συγκεκριμένη φράση από τον Κίσσινγκερ.

Μάλιστα ολόκληρη η ιστορία περί της φράσης είναι αυτή-και έχει μεγάλο ενδιαφέρον ως προς το πως δημιουργείται,καλλιεργείται και συντηρείται οποιοσδήποτε μύθος με την καθοριστική συμβολή των ΜΜΕ.




Η ανθελληνική δήλωση του Χένρι Κίσινγκερ

- Το χρονικό ενός μύθου

Τον Φεβρουάριο του 1997, το μηνιαίο περιοδικό «Νέμεσις» της Λιάνας Κανέλλη (η οποία δεν είχε ακόμη αρχίσει τη στενή συνεργασία της με το ΚΚΕ) δημοσίευσε ένα απόσπασμα ομιλίας του Χένρι Κίσινγκερ από τη βράβευσή του από προσωπικότητες του επιχειρηματικού κόσμου των ΗΠΑ στην Ουάσιγκτον», που (υποτίθεται ότι) είχε γίνει το Σεπτέμβριο του 1994:

«Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες.
Τότε ίσως συνετισθεί.
Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ».

Ως πηγή του δημοσιεύματος υποδεικνύεται η αγγλόγλωσση τουρκική εφημερίδα «Turkish Daily News» της 17/2/97.
Τον μύθο (διότι για μύθο πρόκειται) τον κατάπιαν αμάσητο πολλά έντυπα, δημοσιογράφοι, σχολιαστές, πολιτικοί αναλυτές.

Ο Κίσινγκερ δεν άργησε να πληροφορηθεί, από συνεργάτη του περιοδικού «Πολιτικά Θέματα», ότι κυκλοφορούσε πλαστή δήλωσή του.

Η διάψευσή του δημοσιεύτηκε στα «Πολιτικά Θέματα» (13/6/97):
«Το απόσπασμα για το οποίο με πληροφορήσατε είναι ψευδές.
Κάθε λέξη σ’ αυτό είναι ένα ψεύδος και το νόημά του είναι επίσης ψευδές».

Ωστόσο, η διάψευση αγνοήθηκε (σ.σ.: ή δεν έγινε αντιληπτή) και ο μύθος συνέχισε να αναμεταδίδεται.

Επιπλέον, όταν ζητήθηκε από την Λιάνα Κανέλλη να παρουσιάσει την πηγή της, εκείνη ισχυρίστηκε ότι το συγκεκριμένο φύλλο της τουρκικής εφημερίδας έχει γίνει άφαντο από τα γραφεία της εφημερίδας και από την ηλεκτρονική της έκδοση!
Ειρήσθω εν παρόδω, η Κανέλλη έκτοτε δεν φάνηκε διατεθειμένη να υποστηρίξει το δημοσίευμά της.


Λίγο αργότερα, η είδηση για τη δήλωση Κίσινγκερ έφτασε στον Γιάννη Μαρίνο, που τότε ήταν εκδότης του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», όπου διατηρούσε τη στήλη «Αντιοικονομικά», που διαβαζόταν πολύ (την υπέγραφε ως «Κριτόβουλος»).

Ένας αναγνώστης της στήλης, του απέστειλε φωτοτυπία από την μηνιαία εφημερίδα «Δικαίωμα» (Μάρτιος 1997). Ο Γιάννης Μαρίνος πείσθηκε ότι η επιστολή είναι γνήσια και τη δημοσίευσε στη στήλη του.
Αμέσως τη σχολίασε ο Χρήστος Γιανναράς στην «Καθημερινή», ο οποίος στη συνέχεια πέρασε γενεές δεκατέσσερις όποιον αμφισβητούσε τη γνησιότητά της.
Με τη δημοσιότητα που πήρε το θέμα, ήρθε στο φως και η προηγούμενη διάψευση Κίσινγκερ στα «Πολιτικά Θέματα».

Τελικά, μπροστά στο θόρυβο που δημιουργήθηκε, ο Γιάννης Μαρίνος αποφάσισε να ερευνήσει το θέμα. Έγραψε στον Κίσινγκερ, ο οποίος του απάντησε ότι πρόκειται για μύθο (φωτοτυπία εδώ). Το κείμενο της διάψευσης έχει ως εξής:

Dear Mr. Marinos

Thank you for your letter. As to the quote, there was no award ceremony, there was no speech and the alleged quote is entirely untrue. The whole thing is pure invention, and I expect you to correct it.

Since you are the first to tell me where the quote came from, I have only today had the opportunity to correct it in the Turkish Daily News and I have done so.

Sincerely yours,
Henry A. Kissinger


Και η μετάφραση:

Αγαπητέ κύριε Μαρίνο,

Ευχαριστώ για την επιστολή σας. Όσον αφορά το απόσπασμα, ούτε τελετή βραβεύσεώς μου υπήρξε, ούτε ομιλία μου και το προβαλλόμενο απόσπασμα είναι εξολοκλήρου αναληθές.
Η όλη ιστορία είναι καθαρό εφεύρημα και αναμένω ότι θα προβείτε σε διόρθωση.

Καθώς είσθε ο πρώτος που με πληροφορεί από πού προήλθε το δημοσιευθέν απόσπασμα, μόλις σήμερα είχα την ευκαιρία να προβώ σε διόρθωση προς την «Turkish Daily News» και αυτό έπραξα.

Ειλικρινά δικός σας,
Χένρι Α. Κίσινγκερ

Βέβαια, η διάψευση θα έπρεπε να περιττεύει.
Οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει λίγο μυαλό στο κεφάλι του, καταλαβαίνει ότι είναι απολύτως αδύνατο ένας παμπόνηρος διπλωμάτης σαν τον Κίσινγκερ να ξεστομίσει τόσο ωμά λόγια.
Ακόμα κι αν τα πίστευε αυτά, ποτέ δεν θα τα έλεγε –ή, αν τα έλεγε, θα τα γαρνίριζε με πολυπολιτισμικές και ανθρωπιστικές σάλτσες.


Στην συνέχεια, ο Γιάννης Μαρίνος, παρακάλεσε τον δημοσιογράφο Άλκη Κούρκουλα, ανταποκριτή ελληνικών εφημερίδων στην Κωνσταντινούπολη, να ψάξει στα αρχεία της «Turkish Daily News».

Ο Άλκης Κούρκουλας βρήκε το φύλλο της 17/2/1997 (το οποίο η Λιάνα Κανέλλη είχε ισχυρισθεί ότι χάθηκε μυστηριωδώς) και σ’ αυτό δεν υπάρχει καμιά δήλωση Κίσινγκερ, όπως άλλωστε και σε άλλα φύλλα της εφημερίδας τα οποία έψαξε.

Θα μπορούσε να προσπεράσει κανείς τη διάψευση του Κίσινγκερ, λέγοντας ότι ο πονηρός διπλωμάτης είπε ψέματα. Όμως, να είπε τάχα ψέματα και ο Έλληνας ανταποκριτής, που δεν βρήκε καμιά δήλωση στο επίμαχο φύλλο της τουρκικής εφημερίδας;
Ή μήπως οι δαιμόνιοι Τούρκοι τύπωσαν πλαστό φύλλο της 17/2/97 ειδικά για να το δει ο «γκιαούρης» ανταποκριτής; Απείρως πιθανότερο είναι να ψεύδεται το ρεπορτάζ της Λιάνας Κανέλλη.


Επιπλέον, ο Γιάννης Μαρίνος συνέχισε στην εντός Ελλάδος διερεύνηση του πώς προέκυψε αυτό το δημοσίευμα.

Έτσι όπως ήταν επόμενο αναζητήθηκε η ταυτότητα της μηνιαίας εφημερίδας «Δικαίωμα», η οποία όπως προέκυψε εκδίδεται στην Κομοτηνή από τον εκεί εδρεύοντα Σύλλογο Ιμβρίων, Τενεδίων, Κωνσταντινουπολιτών και Ανατολικών Θρακών.
Μετά από πολυήμερες άκαρπες προσπάθειες επετεύχθη επικοινωνία με την πρόεδρο της εφημερίδας, Σούλα Χρυσοστόμου, η οποία -άλλη έκπληξη- πληροφορεί ότι το δημοσίευμα της εφημερίδας της δεν το πήρε από την τουρκική «Turkish Daily News», όπως προέκυπτε από τη διατύπωση του κειμένου, αλλά το αναδημοσίευσε από την ημερήσια εφημερίδα της Κομοτηνής «Χρόνος».

Ο εκδότης-διευθυντής της εφημερίδας, Σταύρος Φανφάνης, όταν τον ανακάλυψε στο τηλέφωνο ο Γιάννης Μαρίνος, τον πληροφόρησε ότι κι εκείνος το αναδημοσίευσε από ένα περιοδικό, που όμως δεν θυμόταν ποιο ήταν.
Εδώ ήταν αναπόφευκτο να σταματήσει η έρευνα, η οποία επιβεβαιώνει τη διάψευση του Χένρι Κίσινγκερ, ότι ουδεμία έχει σχέση με τη δήθεν ομιλία του με το προφανώς κατασκευασμένο περιεχόμενο της.
Εκτός αν τα έντυπα της Κομοτηνής, που το έφεραν στη δημοσιότητα, μπορέσουν να επικαλεσθούν αξιόπιστα τεκμήρια γνησιότητας.

Ο μύθος περιπλέκεται

Όπως αποκάλυψε ο «Ιός της Ελευθεροτυπίας», η πρώτη αναφορά για υποτιθέμενη δήλωση Κίσινγκερ δεν έγινε από την Λιάνα Κανέλλη το 1997 (για δήλωση του 1994) αλλά από τον δικηγόρο Θ. Σταυρόπουλο σε άρθρο του στις 26/1/1987 στην «Ελευθεροτυπία», η οποία είχε περάσει απαρατήρητη.

Επιχειρηματολογώντας υπέρ της ανάγκης να ξαναρχίσει η διδασκαλία των αρχαίων στο γυμνάσιο, ο Θ. Σταυρόπουλος πρόταξε ως μότο στο άρθρο του μια συντομότερη, αλλά σαφώς ιδίου κλίματος δήλωση του Χένρι Κίσινγκερ, η οποία, κατ’ αυτόν, είχε ειπωθεί το 1973, αμέσως μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Συγκεκριμένα, η δήθεν δήλωση είναι:

«Τους Έλληνες δεν μπορούμε να τους δαμάσουμε.
Είναι μη κυβερνήσιμοι (ingouvernables).
Πρέπει να τους χτυπήσουμε στις πολιτικές τους βάσεις», Henry Kissinger (Νοέμβριος 1973).

Να προσεχτεί εδώ ότι δίνεται σε παρένθεση μια γαλλική λέξη (ingouvernables) και ότι το «πολιτικές» μάλλον είναι τυπογραφικό λάθος αντί για «πολιτισμικές».

Το κακό τριτώνει, όταν π. Γεώργιος Μεταλληνός, προσκαλεσμένος σε τηλεοπτική εκπομπή το 2003, δήλωσε ότι όχι μόνο υπάρχει η δήλωση Κίσινγκερ, αλλά και την άκουσε ο ίδιος με τ’ αυτιά του (αυτήκοος, που λέμε).
Τον Σεπτέμβριο του 1974, διηγείται, άκουσε τον Παύλο Μπακογιάννη στην ελληνική του εκπομπή από το Μόναχο (όχι τη Ντόιτσε Βέλε) να αναφέρει ότι ο Κίσινγκερ την προηγούμενη μέρα είχε πει αυτά κι αυτά στο Εμποροβιομηχανικό Επιμελητήριο Νέας Υόρκης (σ.σ.: Ίσως να με απατά και η μνήμη μου, αλλά ο π. Μεταλληνός σε άλλη συνέντευξη, πιο πρόσφατη, δήλωσε ότι ήταν παρών στο ακροατήριο του Κίσινγκερ όταν εκστόμισε αυτή τη δήλωση).
Η μαρτυρία του όμως, όπως και να έχει, μάλλον αποδυναμώνει την αληθοφάνεια του μύθου.
Διότι όταν ο ένας λέει 1973, ο άλλος 1974 και ο άλλος 1994, το συμπέρασμα είναι ή ότι ο Κίσινγκερ έβγαινε συνέχεια και έκανε άγαρμπες δηλώσεις (και καλά, το τρις εξαμαρτείν;) ή ότι και η πιο καλοπροαίρετη μνήμη ξεγελιέται –αν και όλοι οι εμπλεκόμενοι, δεν μπορούν να θεωρηθούν καλοπροαίρετοι.

Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ, ότι ο π. Μεταλληνός δεν είναι ο μοναδικός που δηλώνει αυτήκοος μάρτυρας.
Υπάρχουν και άλλοι που ισχυρίζονται ότι άκουσαν τη δήλωση απ' το ραδιόφωνο.
Κοινό σημείο όλων;
Κανένας δεν άκουσε με τ' αφτιά του τον Κίσινγκερ να κάνει την περιβόητη δήλωση.
Όλοι την άκουσαν μέσω κάποιου/ας εκφωνητή/ήτριας κάποιων ραδιοφωνικών εκπομπών.
Κι όπως είναι λογικό, οι περισσότεροι δηλώνουν διαφορετική ημερομηνία ακρόασης.

Το «τελειωτικό(;) χτύπημα» έρχεται από την διαδικτυακή κοινότητα του περιοδικού «Ρεσάλτο», όταν ο ιδιοκτήτης του (Θύμιος Παπανικολάου) δημοσιεύει (με το ψευδώνυμο «Ροβεσπιέρος») το «πρωτότυπο» κείμενο της δήλωσης Κίσινγκερ στην αγγλική γλώσσα, το οποίο «ανακάλυψε ένας φίλος» του «ψάχνοντας τα παλιά αρχεία του»:

The Greek people are anarchic and difficult to tame. For this reason we must strike deep into their cultural roots: Perhaps then we can force them to conform. I mean, of course, to strike at their language, their religion, their cultural and historical reserves, so that we can neutralize their ability to develop, to distinguish themselves, or to prevail; thereby removing them as an obstacle to our strategically vital plans in the Balkans, the Mediterranean, and the Middle East.


Το πρώτο ερώτημα βέβαια που προκύπτει εδώ, γιατί ο (ανώνυμος) φίλος του Θύμιου Παπανικολάου καθυστέρησε για πάνω από τρεις δεκαετίες να «ψάξει τα αρχεία του», αφήνοντας τον Κίσινγκερ να βυσσοδομεί τόσα χρόνια.

Το δεύτερο είναι, γιατί δεν παρουσιάζει και ένα αντίγραφο του αρχείου του (φωτοτυπία).
Από αρκετούς, δεν περνά απαρατήρητο βέβαια, πως το «πρωτότυπο» μοιάζει να είναι μια ακριβής μετάφραση του «μεταφρασμένου» ελληνικού κειμένου.


 

Stories

Νέο!

Stories

Top Bottom