είμαστε ειδκή κλινική περίπτωση....το Δόξα τω Θεώ, με το Βόηθα Παναγιά απέχουν ελάχιστα...
μπορεί να τρωγόμαστε μεταξύ μας, να ανταλάσσουμε μπινελίκια κ παναγίες,
να βριζόμαστε και κοπανιόμαστε στην εξέδρα,
αλλά όταν εμφανίζεται ο οχτρός μονιάζουμε, αποκρούομε την επίθεση κ βγαίνουμε μπροστά και τους παίρνουμε στο φαλάγγι....
κατόπιν λόγω
ξανατρωγόμαστε.....και δώστου ξανά.....
το βασικότερο ορόσημο στην ιστορία μας ήταν τα πέτρινα χρόνια...
κάπου ανάμεσα σε Σαλιαρέλη, Κοσκωτά, Μπανασάκη, Ευθυμίου και άλλων ....
όπου φέρναμε Ντέταρι, Καραπιάλη, Ίβιτς, Προτάσοφ, Μπατίστα, Λιτόφτσενκο, Γιουσκόβιακ κλπ...
κ πρωταθλημα έπαιρνε ο Γερωθόδορος, ο Τάκης Καραγκιοζόπουλος, ο Βονόρτας, ο Τζίμης Πατίκας, ο Βάϊος Καραγιάννης , ο Σλίσκοβιτς και δεν συμμαζεύεται.....
εκείνη η εννιαετία σημάδεψε για πάντα τον εσωτερικό μας κόσμο,
μας έκανε "ψυχωτικούς" με το πρωτάθλημα και φτάσαμε 47 εμείς κ 41 όλοι ο άλλοι μέχρι.....
που ήρθε ο παππούς και τα πιτσιρίκια της under-19 και έφεραν την γαλήνη και την ηρεμία που τόσο πολύ μας έλειψε....
τώρα η ομάδα θα μπει σε νέες ράγες και η πορεία της θα χαρακτηρίζεται από ευρωπαϊκή νοοτροπία, επαγγελματισμό
κ τόπο στα νιάτα...
παμε μωρη ΘΡΥΛΑΡΑ !!