Ξυπνάμε το πρωί. Boom boom και πάλι boom boom. Και ξανά boom boom. Μου πονάει η πούτσα μου. Ευτυχώς τα Cialis με βγάζουν ασπροπρόσωπο. Μας χτυπάει το ρουμ σερβις. Ρε πούστη μου, πρέπει να αλλάξουμε σεντόνια και πετσέτες έστω. Κανένα πρόβλημα, εγώ ντύνομαι, το μωρό απλά με την πετσέτα του μπάνιου, ανοίγουμε. Γίνονται οι όλες καθαριότητες, λέω να πάμε για φαί. Που θέλεις μωρό μου? Up to you λέει. Όχι, εσύ ξέρεις, πήγαινέ με. Με πάει στο central foods court. Ρε το μωρό… Μας πιάσανε τον κώλο. Αλλά και αυτή να μου πιάνει την πούτσα χύμα σε όλα αυτό τον κόσμο μπροστά. Θεέ μου, τι ζω? Βέβαια χρειαζόταν μεγάλη θέληση να την αφήνω να το κάνει διότι εγώ έλληνας βλαμμένος αισθανόμουν πολύ άβολα. Τι χαζοί είμαστε… Μετά επειδή το μωρό ήταν ντυμένο με τα χθεσινά ρούχα πάει να αλλάξει στο salon της και εγώ πάω για συνάλλαγμα. Χα λέω. Ευκαιρία για βόλτα,. Αμ δε. Δεν πήγα πουθενά και συνέχεια κοιτούσα το κινητό πότε θα με πάρει τηλ για το που θα βρεθούμε. Τελικά πήγα στο τάι μπαράκι ώστε να με δούνε και να της πούνε ότι δεν είμαι πεταλούδας. Ρωτά αν ήρθε ή πότε θα έρθει.. Ποια μου λένε, λέω Μίνα. Δεν την ξέρουν. Την περιγράφω… Την πονηρούλα, άλλο είναι το πραγματικό της όνομα, το έμαθα. Μου το πε όταν ήρθε. Μένουμε λιγάκι εκεί, έρχεται η αδερφή της, μία φίλη της και πάμε λούσιφερ. Εκεί έχει event. Χορό στην μπάρα και η καλύτερη κερδίζει chivas και η δεύτερη βότκα. Οι άλλες τον πούλο. Το μωράκι μου ανεβαίνει και χορεύει. Η ψήφος δια βοής. Περιττό να πω ότι το chivas ήρθε στο τραπέζι μας. Θεέ μου, τι μωρό έχω? Χορός, γέλια, κέφι, εγώ με το μωρό και άλλα τρία ταυλανδέζικα μωράκια. Και τσούπ οι μπάτσοι στις 2.30. Μπάτσοι από Μπανγκόγκ όπως μου είπαν, έκλεισαν τόσο νωρίς όλη την ws. Πήγαμε για σίσα όμως. Στον δρόμο πήραμε και βρώμικο. Στο μαγαζάκι με τους ναργιλέδες το μωρό μου με τάισε βατραχάκια και οι αδερφή της ακρίδες. Ναι, καλά καταλάβατε. Αυτό ήταν το βρόμικο. Τα βατραχάκια οκ, οι ακρίδες καλές, αλλά πετάξτε τα ποδαράκια τους όταν τις τρώτε. Πολύ πικάντικες οι ακρίδες, γαμάτες, τα βατραχάκια οκ. Μετά ξενοδοχείο, μπουμ μπουμ, κατέκτησα και την πίσω πόρτα, με τα χίλια ζόρια βέβαια. Όνειρο ζω, μην με ξυπνάτε….