Και λίγο μελό ένεκα ημέρας:Ταυλάνδη, η χώρα του χαμόγελου και των εκπλήξεων. Ο καλός Βούδας έβαλε το χεράκι του. Το σύμπαν συνωμότησε. Οι θεοί έκαναν σύσκεψη και αποφάσισαν για μένα. Η Νιντ είναι εδώ.!Πάντα ήταν εδώ αλλά μέσα στο μυαλό μου και στη καρδιά μου.
Χτες λοιπόν συνάντησα τη Πιν τη καλή μου φίλη και φίλη της Νιντ που έπρεπε να είναι Αυστραλία. Πήγαμε στο Σιλόνγκ για καφέ και φαγητό. Η Πιν παραπονέθηκε που δεν την συνάντησα πιο πριν αλλά της είπα ότι ήμουν με άλλες και κατάλαβε. Για αυτό είναι και φίλη μου.Της πήρα και ένα δωράκι και στο τέλος μου πετάει τη βόμβα ότι ήρθε η Νιντ από το Περθ και μάλιστα αν θέλω να τη δω να της το πει, σιγά μη το έκανε αυτό Ελληνίδα ζηλόφθονη. Τρελάθηκα, ήθελα να πάω στο αεροδρόμιο αλλά δεν ήξερα μήπως είναι με το δικό της. Η Νιντ είναι το αγαπημένο μου μωρό. Ψηλή για Ταυλανδέζα ετών δεκαεννιά απλή και γλυκύτατη.
Το βράδυ πήγα στο μπαρ της Πιν για να μου πει λεπτομέρειες...με το που μπαίνω μέσα άγγελος ντυμένος στα λευκά πετάει και πέφτει στην αγκαλιά μου.Η Νιντ....έπαθα σοκ και για δύο λεπτά δε μιλούσα μόνο τη κοιτούσα και τη χάιδευα στο πρόσωπο να δω μήπως είναι αληθινή.”You remember me...you remember me?” ξεφωνίζει με χαρά αλλά και απορία γιατί δε της μιλούσα...Οι άλλες κοπέλες ουρλιάζουν και χειροκροτούνε. Οι περισσότερες ξέρουν για μένα και τη Νιντ....”My Nid” ψυθιρίζω “Is you?” Μου πιάνει το χέρι και με καθίζει κάτω.
Τη κοιτάω για πολλή ώρα, ενώ παρήγγειλα δυνατό ποτό για να ξεπεράσω το σοκ αφού πήρα και δύο τζούρες από τσιγάρο...φαντάσου!Κοιτάζω το κινητό μου να δω την ημερομηνία Πέμπτη μία Απριλίου έντεκα το βράδυ...ε τώρα κατάλαβα οι θεοί μου κάναν πλακίτσα και μου έστειλαν την Νιντ σε κόπυ μορφή, αρε Ταυλανδοί είστε πρώτοι στις απομιμήσεις...Αφού μιλάει και καλά αγγλικά άρα δεν είναι η Νιντ...και όμως αυτή είναι δίπλα μου να μου γελάει και να μου μιλάει.Από τη χαρά μου κέρασα όλο το μαγαζί, τα κορίτσια δηλαδή. Το έκανα και πέρισυ τη τελευταία μου νύχτα.
Από τότε δε τη ξαναείδα. Τη φόρτωσε χορηγός για δύο τετράμηνα. Θυμάστε που το έγραφα. Οι μικρές μας δεν αντέχουν μακριά. Είναι πολλά τα λεφτά αλλά τους λείπει η οικογένεια, οι φίλες και το κουσκούς, τους λείπει ο ναός τους για προσευχή, το φαγητό τους, η πατρίδα τους. Η μικρή μου φίλη αν και έμαθε αγγλικά καλά για εδώ, μέτρια όμως για εκεί ήταν εκτός κλίματος. Εδώ εγώ και δε καταλαβαίνω τους Αυστραλούς...See ya..οκ μάητ; Ο δικός της δούλευε πάρα πολύ, έτσι είναι εκεί έχω πάει δύο φορές, και την είχε κλεισμένη στο σπίτι με τη μάνα του. Φυσικά πάρα πολύ χρήμα.Το παλικάρι είχε με τον πατέρα του κατασκευαστική εταιρεία μου έδειξε και φωτογραφίες. Σπιτάρα με πισίνα γιωτ πολυτελείας κλπ. Στο σπίτι της έστελνε κάθε μήνα τριάντα χιλιάρικα και στα γενέθλια της έκανε δώρα μηχανάκι δύο χιλιάδων δολαρίων και στα επόμενα γενέθλια λάπτοπ ACER πανάκριβο...που πάμε ρε εμείς που με χίλια μπατ μαμούμε και μετά το παίζουμε και λεφτάδες γκόμενοι.Κάποιες φορές ερχόταν πίσω για τη βίζα. Σε ένα από τα ταξίδια κατέβηκαν στο Ισάν μαζί και της άνοιξε ο δικός της μαγαζί να πουλάει ρούχα και παπούτσια να ασχολείται, μου έδειξε φωτογραφίες και εκείνος πήγε πίσω.
Κάποια στιγμή τα βαρέθηκε όλα αυτά και του την έκανε. Ίσως και εκείνος τη βαρέθηκε. Πάντως θα την αγαπούσε πάρα πολύ, ξόδεψε αρκετά λεφτά για πάρτη της, βγάζει και πολλά όμως. Εκείνη θέλει να απαλλαγεί από το πέρα δώθε,αυτό μόνο ένας γάμος τη σώζει και περιμένει από τον πρίγκηπα την απάντηση. Η και από εμένα, της πρότεινα να την πάρω Ελλάδα της έδειξα τα νησιά μας τις παραλίες μας και μερικά thai restaurant για να μην έχει σύνδρομο στέρησης και τρελάθηκε από τη χαρά της,Και πέρυσι ήθελε να έρθει αλλά δεν έκανα τίποτα εξάλλου έφυγε με το εικοσιωκτάχρονο σκίπυ-σπόνσορα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι για τις επόμενες τρεις μέρες θα την έχω αποκλειστικιά.
Θα έχω σχέση όπως λένε και οι φίλοι μου Γιάννηδες οι Μακεδόνες.