Για τις πιο πολλές εγκληματικές πράξεις θα μπορούσα να σκεφτώ ότι ο δράστης σε μεμονωμένες περιπτώσεις θα μπορούσε να έχει ψύγματα (λίγα ή πολλά) καλοσύνης και του αξίζει κάποιου είδους σωφρονισμός ώστε να μετανοήσει για την πράξη του και να γυρίσει πίσω στην κοινωνία. Τώρα, το αν ο τρόπος σωφρονισμού που ήδη εφαρμόζεται είναι ο σωστός σηκώνει πολύ συζήτηση.
Θα μπορούσα να σκεφτώ ακόμα και "ηθική" δολοφονία σε πολύ ειδικές περιπτώσεις (πχ λέμε τώρα αν έβλεπα κάποιον να σοδομίζει παιδιά...). Αλλά δε βρίσκω καμμία δικαιολογία για τους παιδεραστές. Δεν το κάνουν εν βρασμώ ψυχής, δεν έχουν να υπερασπίσουν τα πιστεύω τους ή την οικογένεια τους ή οτιδήποτε ηθικό μέσα από την πράξη τους. Πρόκειται για προεμελετημένη πράξη διαστροφής και μάλιστα ενάντια σε ανήμπορα, αδιαμόρφωτα πλάσματα...
Η τιμωρία πρέπει να είναι παραδειγματική. Αν αυτή είναι αφαίρεση εγκεφάλου, ευνουχισμός, δημόσια εκτέλεση ή οτιδήποτε άλλο δεν μπορώ να το κρίνω, αλλά σε αποδεδειγμένους παιδεραστές δε μου κακοπέφτει η θανατική ποινή.
Ο ηθικός αντίλογος είναι ότι αφού δεν μπορώ να δώσω ζωή τότε δεν μπορώ να πάρω ζωή, αλλά όσον αφορά την παιδεραστία μιλάμε για ένα έγκλημα που θα ακολουθήσει ένα παιδί για όλη του τη ζωή. Ο ανώμαλος ήδη το έχει καταδικάσει το παιδί. Δε θα πρέπει να καταδικαστεί αυτός σε βαρύτερη ποινή???