Έχω σοβαρές αμφιβολίες για το validity του άρθρου , εάν όμως δεχτούμε ότι υπάρχει έστω και 5% αλήθεια ακούγεται περισσότερο για τεχνίτη αύξηση του "Νορβηγικού" πληθυσμού . Εννοώ , ο πληθυσμός γηραιοποιηται , παιδεία έχουν οι μετανάστες Όποτε ας τα δώσουμε σε Νορβηγικές οικογένειες να τα κάνουν Νορβηγούς και ταυτόχρονα λύνουμε και το οικονομικό μιας μερίδας του πληθυσμού . Έξυπνο
Το άρθρο που παρέθεσα ήταν, δυστυχώς, το μόνο που μπόρεσα να βρώ στα ελληνικά. Σαφώς, και από το περιεχόμενό του
προκύπτουν γενικεύσεις, σάλτσες, υπερβολές και μεροληψίες, αλλά από ένα κοίταγμα που έκανα σε ξένα μέσα, νομίζω ότι
ένα άλφα ποσοστό από όσα καταγγέλονται (για την "χαλαρή" αρπαγή των παιδιών και κάποιες "προοδευτικές"
εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις) φαίνεται ότι έχουν κάποια βάση και δεν είναι λόγια του αέρα.
Υπάρχουν και αρκετές περιπτώσεις που προέρχονται από νορβηγικό πληθυσμιακό στοιχειο, και όχι από μικτούς γάμους
ή από οικογένειες μεταναστών.
Αρκεί κάποιος να ρίξει μια ματιά σε μια λίστα (ο ερανισμός οφείλεται σε πρωτοβουλία νορβηγίδας) από λόγους τους οποίους η Barnevernet μπορεί να επικαλεστεί για να πάρει το παιδί μιας οικογένειας, για να κατάλαβει πόσο ελαστικά είναι τα πράγματα και πόσο εύκολα μπορεί να ερμηνευθεί ένα "νομικό πλαίσιο" κατά το δοκούν.
Ο φίλος Δεύκα, νωρίτερα ανέβασε ένα λίνκ, για τη γνώμη που έχουν ορισμένοι
Νορβηγοί για τον ρόλο και τη λειτουργία του Barnevernet.
Διαβάζοντας, ανάμεσα στα υπόλοιπα, συγκρατώ τη μαρτυρία της Dina Ramse που μεγάλωσε σε ανάδοχη οικογένεια:
"[...]
At first I was thinking about passing on this question, I am not sure I will give a very good answer to your question, or possible not the "right" answer.
You see. I am a Norwegian foster child.
I was removed from my family with 2 of my siblings in 1991. My biological father tried to get custody for all his kids, but he was denied it, and only got custody of two of my brothers.
Before we were taken away there was placed several actions in order to keep the family together. Some of them worked, and others added more harm.
I often wonder if I would have been better off being neglected by my own parents, than someone assigned to care for me. The people that I tell my story to, say that my story with the "Barnevernet" CPS is not unique, this happened all over the country in 80's and early 90's.
Later in the 90's the notion that "Not every child is the right fit for your family" arose, and there was a law passed that a child of 14 or older had the right (legally so) to have their voice heard in matters that regarded them. Where they lived, what they could and could not do, holidays etc. This for me at least was the big turning point, where I started to see a good change in the CPS.
I was lucky to get a good caseworker that listened to me in 2001, and I was taken out of fostering and placed in a flat with some lovely people that would keep an eye out on me, and help me if I needed it. I was 14 years old, and was living practically on my own, and had to learn to adjust and figure out how to "adult". For this, I am extremely happy, but the emotional scars from my 11 years in fostering still stings deep to this day.
I do remember being told this:
1/3 of every foster child end up needing help the rest of their lives in one way or another.
1/3 of every foster child end up in an early grave
1/3 of every foster child end up doing totally fine.
I am not sure if this is still the statistics, but it sure did an impact on me, I was 11 years old when I was told this, and since then I have always done my best to be in the "right" 1/3.".
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Είδα ότι υπάρχει κινητοποίηση και αντιδράσεις σε αρκετές χώρες του κόσμου
και βλέπω ότι ανάλογο σοβαρό πρόβλημα υπάρχει με την αντίστοιχη υπηρεσία (Children Protection Services) στην Αμερική.
Το γεγονός και μόνο, ότι άγγιξαν το θέμα οι "Anonymus" θα πρέπει, νομίζω, να μας βάζει σε μεγαλύτερες σκέψεις.
Υπάρχει επίσης και η περίεργη υπόθεση της δολοφονίας της Γερουσιαστού Nancy Schaefer, από την Πολιτεία της Georgia
η οποία είχε προβεί σε -διόλου κολακευτικές- αποκαλύψεις για τον ρόλο και τις μεθόδους της εκεί CPS.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η περίπτωση του κινηματογραφιστή Bill Bowen ο οποίος δυστυχώς πέθανε (ή "πέθανε") προτού
ολοκληρώσει την έρευνά του, για μερικά "καυτά" ζητήματα που σχετίζονται με τον σκοτεινό ρόλο της CPS.
Εδώ υπάρχουν μερικά σοκαριστικά βίντεο από το ημιτελές ντοκιμαντέρ:
Οπωσδήποτε, ένα άρθρο με τέτοιο "φύραμα" δεν μπορεί να δικαιώσει ένα τόσο σοβαρό ζήτημα το οποίο αγγίζει,
όμως αυτός δεν είναι λόγος, να μην αναζητήσουμε τη φωτιά όπου και αν διαπιστώνουμε ότι υπάρχει καπνός.
Το θέμα παρουσιάστηκε για να δώσει ακριβώς το έναυσμα για σκέψη και συζήτηση. Ας μην κολλάμε στο καθαυτό άρθρο, αλλά σε όσα θίγονται (και στον βαθμό ή στο μέγεθος που είναι πραγματικά). Κανείς δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι η Νορβηγία
ή οι Σκανδιναβικές χώρες, είναι έτη φωτός μπροστά από την κάθε υπανάπτυκτη Ελλάδα. Κάποια πράγματα όμως, θα πρέπει να
τίθενται υπό κρίση, και ειδικά όταν τα βλέπουμε να αναπτύσσονται και να εφαρμόζονται ως κυρίαρχη τάση σε ευρύτερη κλίμακα μέσα στον υποτιθέμενο πολιτισμένο κόσμο.
Όσο για την ρωσική προπαγάνδα οι ρωσοι να κοιτάξουν τα χάλια της δικής τους κοινωνίας και μετά των άλλων.
